Απέρασαν τα χρόνια κι ου Μπόγντης αρχίντσιν να σκουντάφτ’, να είνι νιβρικός, να μην ξέρ’ τι τουν φταίγ’. Κάτ’ αντράλις τουν έρχουνταν, κάτ’ θαμπάδις είχιν, τουν έφαγιν τ’ αφτιά η Αφρατή.
– Πάμι να σι ιδεί μπρε ψίχα ου Μπέσσας. Δε γλέπ’ς ότι δε γλέπ’ς χαμένι; Σάματ’ τα σι φκιάσ’ ιγχείρησ’. Ιά τα σι δώσ’ γιαλιά, να σώ’εις τα γκαβά σ’.
– Άϊντι μαρ’, δεν ξέρ’ς ισύ. Άμα πααίν’ς σ’ αφνούς, θέλ’ς δε θέλ’ς τα σι βγάλ’ν γκαβόν. Ιά, κρυουμένους τα νάμι.
– Μπρε ξισιλόϊαστι, μπρε βιράγκι, μπρε άχρηστι, τι δ’λειά έχ’ του κρύουμα μι τα γκαβά σ’; Σιγά μη μας πεις τώρα ότ’ είσι κι ματιασμένους. Ιδώ σκουντάφτ’ς αράδα στου κατώϊ, π’ του ξέρ’ς απού μ’κρός. Ιπρουχτές σι σήκουσα απ’ τουν απόπατου, π’ σκόνταψις στου ίσιουμα.
– Έχ’ς δίκιου μαρ’ Αφρατή, αλλά μην ουμιλάς. Πώς να βγω όξου μι ματουϊάλια μαρ’, ιγώ π’ τσάκουνα τ’ σκιπαρίδα στ’ αμπέλ’ κι ν’ έφκιανα να ουμιλάει. Ιγώ π’ θέρ’ζα σι μια μέρα μέχρ’ τέσσιρα στρέματα κ’θάρ’.. Μη μι σκάειζ’ς μαρ, άσι μι τώρα, άσι μι.
Πάεινιν όμους ου Μπόγντης απ’ του κακό στου χειρότ’ρου. Του κατάλαβιν κι αυτός μαναχός τ’.
– Άϊντι μαρ’ πάμι. Να μη σι χαλάσου του χατήρ’.
Πήγαν στου Μπέσσα κι αφού τ’ς καλουσώρ’σιν, τουν ιξέτασιν κι τουν λιέει:
– Κάτσι ψίχα ιδώϊα, κύριε Μπόγντη, σ’ν καρέκλα. Ξέρ’ς γράμματα;
– Όχ’ αρά πιδί μ’. Πού ιτότις τέτοια πράματα; Απού μ’κρά στ’ δ’λειά. Απ’ του χουράφ’ στ’ αμπέλ’ κι απ’ τ’ αμπέλ’ στου χουράφ’ κι ξανά στου χουράφ’ κι σπίτ’.
– Αριθμούς ξέρ’ς;
– Ε ρε γιατρέ αλίμουνου. Ούτι λόγος να γένιτι. Τι δεν ξέρου τ’ς αρ’θμοί; Τόσου αγράμματου μ’ έχ’ς;
– Εντάξει, εντάξει. Εγώ θα δείχνω τους αριθμούς κι εσύ θα μου τους λες.
– Για πες μου σε παρακαλώ, ποιος αριθμός είναι αυτός;
– Του ξου, τουν λιέει ου Μπόγντης.
