Κυπριακό… Ένας ακόμα προδομένος αγώνας
Αν το έλεγε ένα άσχετο πρόσωπο δεν θα το πιστεύαμε. Κι όμως… το είπε ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδο στον «τύπο».
«… Δεν έχουν καμία δουλειά οι Έλληνες να ασχολούνται μαζί μας. Είμαστε Κύπριοι και είναι Έλληνες!».
Αν μπορούσαν να σηκωθούν από τον τάφο οι ήρωες του Κυπριακού Αγώνα θα έπαιρναν με τις πέτρες το Ν. Αναστασιάδη. Γρηγόρης Αυξεντίου, Καραολής και Δημητρίου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης και τόσοι άλλοι, θα κρυώνουν στον τάφο από αυτά που ακούνε από «επίσημα» χείλη!
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά…» (Ευαγόρας Παλληκαρίδης 26/2/1938 – 14/3/1957).
Κάποια γεγονότα στην πορεία των λαών οδηγούν σε εποποιία, αφήνοντας σημάδια στην ιστορική τους διαδρομή, έχοντας τη φλόγα της δύναμης για δημιουργία και αλλαγή.
Είναι το όνειρο που χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιστορία και δημιουργεί καταστάσεις, για να έρθουν άνθρωποι σαν τον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη και όλους τους προσκυνημένους στο νέο «σχέδιο Ανάν», να φτύνουν στη μνήμη ηρώων!
Ήρωες δεν είναι αυτοί που κερδίζουν μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά αυτοί που έδωσαν το αίμα τους στην ενσωμάτωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Είναι αυτοί που οι Άγγλοι αποικιοκράτες επικήρυξαν ως τρομοκράτες. Είναι αυτοί που πολέμησαν τον «Αττίλα» το καλοκαίρι του 1974.
«Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται», γραμμένο με χρυσά γράμματα στα «φυλακισμένα μνήματα», εκεί που αναπαύονται οι Αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Τον θάνατο όλων αυτών που δεν σέβεται ο περίεργος πρόεδρος Αναστασιάδης και όλοι οι προσκυνημένοι του νέου «σχεδίου Ανάν».
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου είχε πει «στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά ζωντανό δεν θα με πιάσουν».
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης 19 ετών, μαθητής τότε γράφει στους συμμαθητές του, ανεβαίνοντας στο βουνό: «Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά μας. Κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα. Κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε, παρά μόνον νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, δεν κάνει να κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα».
Ο Γρ. Αυξεντίου κάηκε ζωντανός στη μονή Μαχαρά μετά από πολύωρη μάχη με τους Άγγλους και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίστηκε στις 14-3-1957. Ακόμα και νεκρούς τους φοβούνταν οι Άγγλοι κατακτητές, που δεν παρέδωσαν τα παλικάρια στους δικούς τους για μια αξιοπρεπή κηδεία. Οι δυο ήρωες αναπαύονται στον ίδιο τάφο, στα «φυλακισμένα μνήματα», όπου οι Άγγλοι τους έθαψαν κρυφά. Τους φοβόνταν ακόμα και νεκρούς!
Έμειναν όμως αθάνατοι στην αιώνια μνήμη των επόμενων γενεών, για να τολμήσει ο πρόεδρος Αναστασιάδης να πει πως είναι Κύπριος και όχι Έλληνας. Ακόμη όμως ακούγεται σαν βοή η φωνή του Γρηγόρη Αυξεντίου… «θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας»!
Πολλά συνέβησαν από τότε. Η πρώτη ανακοίνωση της ΕΟΚΑ πρωταπριλιά 1955 έγραφε: «Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνική ιστορία δια να διατηρήσουν την ελευθερίαν των. Μας ατενίζει σύμπας ο Ελληνισμός, ο οποίος μας παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνειαν. Ας απαντήσωμεν με έργα πως θα γίνωμεν «πολλώ κάρρονες» τούτων… ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΣ…».
Μπορεί ο Αγώνας εκείνος να μην έφερε την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα, έκανε όμως την Κύπρο ανεξάρτητο κράτος. Για να έρθει το πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, με τους Τούρκους να κατέχουν τώρα το 37% του εδάφους, χιλιάδες Ελληνοκύπριους πρόσφυγες και αγνοούμενους και χιλιάδες εποίκους από την Ανατολία στα κατεχόμενα.
Η ντε γιούρε αναγνώριση της διχοτόμησης μέσα από το «σχέδιο Ανάν» απέτυχε, λόγω της σθεναρής αντίστασης του τότε προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου.
Δεν μας ξαφνιάζουν οι «θέσεις» του προέδρου Αναστασιάδη, όταν ήταν γνωστές οι απόψεις του από την εποχή που κυοφορούνταν το «σχέδιο Ανάν». Το ευτύχημα είναι πως τότε πρόεδρος ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αγωνιστής της ΕΟΚΑ, ενώ τώρα πρόεδρος είναι ο περίεργος Αναστασιάδης!
Ο Τουρκοκύπριος Ραούφ Ντενκτάς από τότε ακόμα είχε πει, λες και κάτι ήξερε: «Δώστε μου τρεις γενιές Ελληνοκυπρίων και η διχοτόμηση θα είναι αποδεκτή από όλους».
Δεν χρειάστηκε να περιμένουν οι Τούρκοι τρεις γενιές. Ούτε στο μισό χρόνο από αυτόν. Όταν υπάρχουν τύποι σαν τον Αναστασιάδη, όλα γίνονται. Κρίμα που ο Ντενκτάς δεν ζει για να δει να γίνεται το όνειρό του πραγματικότητα.
Μια απάντηση ακόμα στον εθελόδουλο Αναστασιάδη από τον Βάσο Λυσσαρίδη, τον μεγάλο αυτόν πατριώτη: «Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν»!
Ένας αδικαίωτος Αγώνας
Ένας αδικαίωτος αγώνας είναι όλη η ιστορία της Κύπρου. Αν παραμερίσουμε την πέτρα κάτω από τα πόδια μας, θα ανακαλύψουμε τα ενεδρεύοντα ερπετά. Αυτά που στις περισσότερες των περιπτώσεων βρίσκονται στην από εδώ πλευρά της πράσινης γραμμής. Αυτά τα ερπετά είναι και τα πιο επικίνδυνα, διότι με επιστημονικό τρόπο εξουδετερώνουν την επίγνωσή μας και μουδιάζουν την συνείδησή μας!
Ο τελευταίος αιματηρός, καταστροφικός και αδικαίωτος αγώνας, είναι αυτός του 1974. Μια υπόθεση που δεν είναι αποκλειστικά ζήτημα των Κυπρίων. Είναι υπόθεση και πρόβλημα, δίλημμα και καθημερινό ερώτημα ολόκληρου του Ελληνισμού. Ένα ερώτημα που «φωνάζει» γιατί ακόμα ο «φάκελος της Κύπρου» παραμένει κλειστός! Γιατί ακόμα υπάρχουν αγνοούμενοι. Γιατί η Κύπρος είναι η μοναδική διχοτομημένη χώρα της Ευρώπης. Γιατί οι αποφάσεις διεθνών οργανισμών παραμένουν στα αζήτητα και οι Αναστασιάδηδες πουλάνε και τα τελευταία εθνικά χαρακτηριστικά του νησιού της Αφροδίτης!
Δεν είναι λυπηρό να υπάρχουν ακόμη αγνοούμενοι και η πολιτική αναλγησία να οργανώνει παράδοση αμαχητί της Κύπρου; Να θυμηθούμε αυτό που αναφέρει ο Κων/νος Αργυρόπουλος (στρατηγός ε.α. και μαχητής ο ίδιος στην εισβολή του 1974) στο βιβλίο του «1974 – Οι αδικαίωτοι».
Αναφέρεται ο στρατηγός-μαχητής σε μερικά περιστατικά σοβαρών πατρίδων, που όταν τα σκέφτεσαι σε γεμίζουν θλίψη για την δική σου πατρίδα… «θυμήθηκε πως οι Αμερικανοί οργάνωσαν ολόκληρες επιχειρήσεις με αεροπορία, άρματα, πεζικό, ειδικές δυνάμεις, ποτάμιες ακάτους, ελικόπτερα και ένα σωρό άλλα μέσα, για να απελευθερώσουν τους από τους Βιέτ Κόνγκ αιχμαλωτισθέντες Αμερικανούς στρατιώτες.
Θυμήθηκε τους Ισραηλινούς λίγους μήνες νωρίτερα στον πόλεμο του Γιόμ Κιππούρ, όταν τρεις μόνον στρατιώτες τους που είχαν περικυκλωθεί και αποκλεισθεί σε φυλάκιο της γραμμής Μπαρ Λεβ, οργάνωσαν επιχείρηση διασώσεως με μηχανοκίνητο πεζικό και άρματα με επικεφαλής αντισυνταγματάρχη.
Αυτά είναι ιστορίες που μένουν σαν παντοτεινά παραδείγματα σε λαούς, που έχουν σκοπό να επιβιώσουν και που αυτό το επιθυμούν πάση θυσία.
Μπορεί κατά την επιχείρηση διασώσεως κάποιοι να σκοτωθούν, θα ξέρουν όμως αυτοί οι κινδυνεύοντες στρατιώτες, πως η πατρίδα τους τους σκέφτεται, τους πονάει και προστρέχει στους ταπεινούς στρατιωτάκους γιατί τους σέβεται.
Και εκείνοι θα πεθάνουν προφέροντας σαν τελευταία τους λέξη πριν τους εγκαταλείψει και η τελευταία τους πνοή, το «ζήτω το Ισραήλ».
«Ενώ εμείς είπαμε, όχι στα «τιποτένια στρατιωτάκια» της ΕΛΔΥΚ, όχι στους ανάξιους λόγου Ελληνοκύπριους μαχητές. Όχι σε ολόκληρο τον Ελληνισμό της Κύπρου. Η Κύπρος είναι μακριά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’ αυτήν.
Αποθανέτω λοιπόν η Κύπρος μετά των αλλοφύλων. Τι κι αν χάσουμε ένα νησί, που έτσι κι αλλιώς στην κοντή μας όραση φαντάζει μακρινό. Τι αργότερα κι αν χάσουμε τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο. Τι κι αν το μοιράσουμε το Αιγαίο βρε αδερφέ! Ας είναι καλά τα κορόιδα, που τροφοδοτούν το χρηματιστήριο και τους τα μαζεύουμε για να έχουμε μέχρι επτά γενιές μετά από μας. Τι μας νοιάζει η Ελλάδα;
Ας είναι καλά οι τράπεζες της Ελβετίας, όπου κλωσσάνε τα λεφτουδάκια μας; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε; Τι λέτε;».
Πόσο δικαιώνεται ο φίλος Κων/νος Αργυρόπουλος με αυτά που λέει ο «πρωταγωνιστής» τους στους «αδικαίωτους» του 1974; Στην δημοκρατία της μεταπολίτευσης που μετά το οικονομικό κραχ παραδίδει και την εδαφική ακεραιότητα! Όταν όλα είναι διαπραγματεύσιμα και παραδοτέα με ευτελές τίμημα!
Στην τελική, Κωνσταντίνε, ο Μάχος στους «αδικαίωτους» γιατί πολέμησε; Αυτοί που «πέσαν» γιατί; Επειδή η Κύπρος ήταν μακριά και γιατί στην κακή μας τύχη υπάρχουν πολλοί Αναστασιάδηδες με όλο το πολιτικό συνονθύλευμα που εδρεύει στην Ελληνική και Κυπριακή Βουλή!
Όπως γράφει ο Κων/νος Αργυρόπουλος στους «αδικαίωτους» του 1974… μήπως πρέπει να ανησυχούμε; Τι λέτε;
Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και τα προφητικά του λόγια
Μιχάλης Ράπτης, ο θρυλικός Πάμπλο της Ελληνικής και παγκόσμιας αριστεράς, υπήρξε η προσωπικότητα που έχαιρε εκτίμησης και των πολιτικών του αντιπάλων
Η Μ. Ανατολή είναι καταγεγραμμένη ως πυριτιδαποθήκη και μια τέτοια στιγμή ήταν και ο Αύγουστος του 1990. Ήταν η κρίση του Κόλπου με την εισβολή του Σανταμικού Ιράκ στο Κουβέιτ. Δυο πόλεμοι λεηλάτησαν την περιοχή αυτή, το 1991 και το 2003, με τελική κατάληξη την πτώση του Σαντάμ Χουσεϊν και την δολοφονία του ή απαγχονισμού του το 2006!
Ένας από τους καλύτερους αναλυτές της κρίσης στο Περσικό Κόλπο το 1990 υπήρξε ο Μιχάλης Ράπτης.
Ένα δείγμα της διορατικότητάς του είναι το παρακάτω κείμενό του στις 21 Αυγούστου 1990.
«Παράλογα όνειρα των εμπλεκομένων στην κρίση της Μ. Ανατολής μπορούν να οδηγήσουν σε σενάρια αποκαλύψεως. Ενώ πάνω από την πανάρχαια χώρα των Ιρακινών συσσωρεύεται τρομακτική θύελλα, ικανή να σκεπάσει ολόκληρο το χώρο της Μ. Ανατολής, η εντυπωσιακή εκστρατεία των συνασπισμένων Δυτικών, η πιο θεαματική από την εποχή των σταυροφόρων, ετοιμάζεται να δοκιμάσει, ανεξαρτήτως του κόστους σε ανθρώπινα θύματα και υλικές απώλειες, την πρακτική αποτελεσματικότητα νέων όπλων της και στρατηγικών σχεδίων.
Κατασκευαστές, προμηθευτές, στρατιωτικοβιομηχανικά πανίσχυρα λόμπι, που κινδύνευαν να υποστούν κάποιες ζημιές από την ύφεση στις σχέσεις Δυτικών-Σοβιετικών, σπρώχνουν τώρα ακράτητα προς τη σύρραξη στη Μ. Ανατολή.
Αν η εκστρατεία των Δυτικών κερδίσει, δεν είναι μόνον οι Άραβες που θα έχουν επί χρόνια να υποστούν το ζυγό ενδεχόμενης παγκόσμιας Pax Americana. Ορισμένοι Ευρωπαίοι, όπως οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, αλλά και οι Ιάπωνες, θα αισθάνονται πιο εξαρτημένοι από τον έλεγχο που θα ασκεί στον πακτωλό του πετρελαίου η Ουάσιγκτον. Και ενώ η οικονομία των ΗΠΑ βυθίζεται βραχυπρόθεσμα στην κρίση, μακροπρόθεσμα η Ουάσιγκτον θεωρεί πως οι προοπτικές της πρόκειται να καλυτερεύσουν σε περίπτωση εδραίωσης μιας παγκόσμιας αμερικανικής ειρήνης.
Ίσως επίκειται μια από τις φοβερότερες τραγωδίες, που μπροστά τους θα ωχριούν εκείνες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι».
Ο Πάμπλο πέθανε τον Φεβρουάριο του 1996 σε μεγάλη ηλικία και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτά που είπε ήταν «προφητικά». Η «Αραβική Άνοιξη» είναι η συνέχεια της Pax Americana και η διάλυση της Ευρώπης είναι επακόλουθο της κρίσης αυτής!
“ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”
