Άρθρα Κων. Χολέβα Νο 3

39

113) Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 

            Σε κάθε ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα νομοθετήματα όπως το προτεινόμενο περί μαζικής ελληνοποιήσεως μεταναστών καθώς και η τοποθέτηση σε δημόσιες θέσεις προσώπων που αμφισβητούν την ιστορική συνέχεια του έθνους, θα προκαλούσαν μία ζωντανή συζήτηση με πολλές και διαφορετικές απόψεις. Στη χώρα μας, όμως, ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» προσπαθούν να φιμώσουν κάθε αντίθετη φωνή χαρακτηρίζοντας τις αντιρρήσεις σαν ακροδεξιές και ρατσιστικές τοποθετήσεις. Οι διανοούμενοι αυτοί προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στη δημοκρατία, αλλά και στην ίδια την κυβέρνηση, την οποία υποτίθεται ότι θέλουν να προστατεύσουν.

            Τα θέματα που άπτονται της εθνικής ταυτότητας και της πολιτιστικής ιδιοπροσωπίας κάθε λαού πρέπει να συζητούνται δημοσίως χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς ιδεολογική τρομοκρατία. Γι’ αυτό θεωρώ εξόχως χρήσιμη και κρίσιμη την παρέμβαση του διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, η οποία εγράφη στις 21-12-2009 και διαδόθηκε μέσω του Διαδικτύου σε όλο τον Ελληνισμό. Ο Μίκης παρεμβαίνει για να αφυπνίσει τους Έλληνες σε τρεις τομείς: Στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό και στην καταγγελία εκείνων που θέλουν να κατεδαφίσουν την ελληνικότητά μας.

            Στο Κυπριακό ο Μ. Θεοδωράκης εκφράζει την αντίθεσή του στην προσπάθεια νέας επιβολής του Σχεδίου Ανάν, το οποίο θεωρεί αντίθετο προς τα συμφέροντα της Κύπρου και του Ελληνικού Έθνους. Στο ζήτημα των Σκοπίων καταγγέλλει το προσβλητικό κατά της χώρας μας παραλήρημα της σκοπιανής ηγεσίας και απορρίπτει κάθε σύνθετη ονομασία, διότι τελικά αυτό που θα μείνει είναι το όνομα «Μακεδονία». Στον ζωτικό και πολυσυζητημένο τομέα της εθνικής μας ταυτότητας ο Θεοδωράκης καταγγέλλει διεθνείς οργανώσεις, οι οποίες  προωθούν τη Μεγάλη Αλβανία και τη «Μακεδονία του Αιγαίου» εις βάρος της Ελλάδος. Επιμένει πολύ στο θέμα  της παιδείας στηλιτεύοντας όσους κτυπούν την ελληνικότητα, παραμορφώνουν τη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία μας και θέλουν να εξαλείψουν τον Ελληνικό πολιτισμό.

            Σε μία εποχή κατά την οποία ορισμένοι επιχειρούν σχεδόν να μας απαγορεύσουν να προβάλλουμε το έθνος, την εθνική συνείδηση και τη συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η θαρραλέα φωνή του Μίκη Θεοδωράκη δίνει μία αγωνιστική μαρτυρία υπέρ της πραγματικής δημοκρατίας και του γνήσιου πατριωτισμού.

112) Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΕΣ

 

Μέσα σε όλη την πνευματική σύγχυση της εποχής μας παρατηρούμε ορισμένους διανοητές να αμφισβητούν τη συνέχεια του Ελληνισμού και να ισχυρίζονται ότι ο Νέος Ελληνισμός «κατασκευάσθηκε» τον 19^ο αιώνα και ότι η σχέση μας με τους Αρχαίους Έλληνες και το Βυζάντιο-Ρωμανία είναι μύθος «εθνιστικός». Βεβαίως στη χώρα μας έχουμε και ορθώς ελευθερία εκφράσεως. Όμως η ανησυχία μας αυξάνεται όταν τέτοιες ανιστόρητες απόψεις εκφράζονται από συγγραφείς σχολικών βιβλίων και από στελέχη που διορίζονται σε καίριες θέσεις του πάλαι ποτέ Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οι άνθρωποι αυτοί δογματίζουν αυθαιρέτως και αγνοούν ή διαστρέφουν τις πάμπολλες ιστορικές πηγές, οι οποίες αποδεικνύουν την εθνολογική και πολιτιστική συνέχεια του Ελληνισμού. Υπενθυμίζουμε μερικές χρήσιμες ιστορικές αλήθειες:

Μπορεί το Βυζαντινό κράτος να ήταν πολυεθνικό και ο αυτοκράτωρ να διατηρούσε για πολιτικούς λόγους τον τίτλο «Βασιλεύς Ρωμαίων», όμως μέσω της παιδείας και της γλώσσας το κράτος διεκήρυττε την ελληνικότητά του. Η Αινειάδα του Βιργιλίου, το έπος της λατινικής Ρώμης, ουδέποτε εδιδάχθη σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαιδεύσεως, ενώ αντιθέτως μικροί και μεγάλοι μάθαιναν από στήθους τα Ομηρικά έπη.

Το 1250, μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από του Σταυροφόρους, ο αυτοκράτωρ της Νικαίας Ιωάννης ο Γ’ Δούκας Βατάτζης γράφει προς τον Πάπα Νικόλαο Θ’ ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αυτοκράτορες χρησιμοποιούν τον τίτλο «Βασιλεύς Ρωμαίων», αλλά κατάγονται από το αρχαίο γένος των Ελλήνων, το οποίο γέννησε τη σοφία του κόσμου. Προσθέτει δε ότι στους Έλληνες εδόθη από τον Μέγα Κωνσταντίνο η Πόλις και ότι οι οικογένειες Δούκα και Κομνηνών είναι ελληνικές. (1)

Κατά τη συγκινητική τελευταία ομιλία του προς τους πολιορκημένους στις 28/5/1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος – όπως καταγράφει ο Φραντζής – χαρακτηρίζει τους υπηκόους του απογόνους Ελλήνων και Ρωμαίων και την Κωνσταντινούπολη καταφύγιο των Χριστιανών, «ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων».

Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας η ελληνική συνείδηση διατηρείται στις ψυχές των κατατρεγμένων προγόνων μας χάρις κυρίως στους εκκλησιαστικούς άνδρες. Γύρω στο 1700 ο φλογερός ιεροκήρυξ και επίσκοπος Κερνίτσης και Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης ομιλών στη Βενετία παρακαλεί ως εξής την Παναγία: «Έως πότε πανακήρατε Κόρη το τρισάθλιον Γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας…;». (2)

Κατά την περίοδο αυτή χρησιμοποιούνται και τα τρία χαρακτηριστικά ονόματα: Έλλην, Ρωμηός, Γραικός. Το Γραικός στο στόμα των ξένων δεν έχει πάντα θετική σημασία, όμως χρησιμοποιείται και από πολλούς Ορθοδόξους Έλληνες συγγραφείς. Π.χ. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στα τέλη του 18^ου αιώνος ονομάζει την Ελλάδα Γραικία (3). Την σύνθεση και των τριών ονομάτων βλέπουμε στο ποίημα  «Άλωσις Κωνσταντινουπόλεως» του Επισκόπου Μυρέων Ματθαίου το 1619:

Αλλοίμονον, αλλοίμονον στο γένος των Ρωμαίων…

Ώ, πώς εγκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων…

Σ’ εμάς εις όλους τους Γραικούς να έλθη τουτ’ την ώρα. (4)

Οι Έλληνες ακόμη και μέσα στη δυστυχία και τη μερική αγραμματοσύνη λόγω δουλείας δεν λησμονούν τις αρχαίες ελληνικές ρίζες τους. Από το 1529 μέχρι το 1821 το δημοφιλέστερο λαϊκό ανάγνωσμα είναι «Η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου» που θυμίζει τη δόξα των Ελλήνων Μακεδόνων. Στους νάρθηκες πολλών ναών και μοναστηριών ζωγραφίζουν οι αγιογράφοι τους αρχαίους Έλληνες σοφούς για να δείξουν στο εκκλησίασμα και στους μαθητές των Κρυφών Σχολειών ποιά είναι η πραγματική καταγωγή τους. Λίγα χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση οι ναυτικοί μας τοποθετούν στα πλοία τους ως ακρόπρωρα τα κεφάλια μεγάλων μορφών της Αρχαιότητας, όπως του Θεμιστοκλέους κ.α.

Αλλά και η σύνδεση με τη βυζαντινή Ρωμηοσύνη (ο όρος από τη Νέα Ρώμη- Κωνσταντινούπολη) παραμένει σταθερή και διατρανώνει τη συνέχεια του Ελληνισμού. Τα Συντάγματα των Εθνοσυνελεύσεων  του Αγώνος (1821-1827) καθιερώνουν ως νομοθεσία της Νέας Ελλάδος «τους νόμους των Χριστιανών ημών Αυτοκρατόρων». Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδος, θεσμοθετεί την Εξάβιβλο του Κωνσταντίνου Αρμενοπούλου, έναν βυζαντινό κώδικα του 1345, ως το αστικό δίκαιο της χώρας και τούτο ίσχυσε μέχρι το 1946! 

Οι αγωνιστές του 1821 αισθάνονταν ότι συνεχίζουν και την αρχαία ελληνική και τη βυζαντινή παράδοση. Σε ιταλική εφημερίδα του 1821 αναφέρονται τα λόγια του Αθανασίου Διάκου ότι αγωνίζεται «για τον Χριστό και για τον Λεωνίδα».(5). Και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συζητώντας με τον Άγγλο ναύαρχο Χάμιλτον θεωρεί εαυτόν ως συνεχιστή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος ουδέποτε συνθηκολόγησε και χαρακτηρίζει το Σούλι και τη Μάνη μαζί με τους κλεφταρματολούς ως τη φρουρά του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορος.

Είναι, λοιπόν, αντεπιστημονική θέση και φανατική ιδεοληψία ή προσπάθεια να μας πείσουν κάποιοι ότι ορισμένοι διανοητές δημιούργησαν ένα τεχνητό νεοελληνικό έθνος. Όσοι ψάχνουν για τεχνητά έθνη ας μην ματαιοπονούν αλλοιώνοντας την ελληνική Ιστορία. Ας κοιτάξουν λίγα προς βορράν και θα βρουν το τεχνητό «μακεδονικό έθνος» των Σκοπίων. Εμείς θα μελετούμε την ιστορική αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος και θα διατηρούμε την ελληνική μας συνείδηση ενθουσιασμένοι ότι ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεχόμαστε τον γνήσιο πατριωτισμό και απορρίπτουμε τα δύο άκρα: τον εθνοφυλετισμό και τον εθνομηδενισμό.

111) Η ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΝΕΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

 

            Για τους μελετητές των Πολιτικών Επιστημών η μετακομμουνιστική Βουλγαρία αποτελεί χώρα με τεράστιο ενδιαφέρον ως προς τη γρήγορη εξαφάνιση μεγάλων κομμάτων και την ταχεία καθιέρωση νέων. Κατά την δεκαετία του 1990 στον χώρο της Κεντροδεξιάς κυριαρχούσε η Ένωση Δημοκρατικών Δυνάμεων, ενώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια στον ίδιο χώρο επικράτησε το πολιτικό κίνημα του πρώην βασιλέως Συμεών Σαξκομπουργκότσκι. Σήμερα το πρώτο κόμμα έχει διαλυθεί, ενώ το δεύτερο βρίσκεται εκτός Βουλής. Την κυβέρνηση ελέγχει το κόμμα GERB (Ένωση για μία ευρωπαϊκή ανάπτυξη της Βουλγαρίας) του Μπόϊκο Μπορίσοφ. Αντιθέτως στον χώρο της Κεντροαριστεράς επικρατεί επί εικοσαετία το Σοσιαλιστικο Κόμμα, μετεξέλιξη του παλαιού Κομμουνιστικού,  το οποίο έχει προωθήσει τον Γκεόργκι Παρβάνοφ στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Στην άκρα δεξιά εμφανίσθηκε κατά τα τελευταία χρόνια το κόμμα ΑΤΑΚΑ = επίθεση, ενώ το κόμμα που είχε ουσιαστικά ρυθμιστικό ρόλο ήταν το Κόμμα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών της  πολυάριθμης μουσουλμανικής μειονότητας.

            Η άνοδος του Μπορίσοφ στην εξουσία αφ’ ενός μεν περιόρισε τον ρόλο του μουσουλμανικού κόμματος, το οποίο κατηγορείται ως φερέφωνο της Άγκυρας, αφ’ ετέρου δε σηματοδοτεί την δυναμική επανεμφάνιση της Βουλγαρίας στην ευρωπαϊκή σκηνή. Βεβαίως κάθε χώρα έχει τα δικά της εθνικά, κρατικά, οικονομικά και άλλα συμφέροντα , όμως δεν είναι κακό να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους συγκλίσεως, όταν και όπου αυτό είναι εφικτό. Η μακρά περίοδος ελληνοβουλγαρικής ψυχρότητας, που ξεκινά από τον Μακεδονικό Αγώνα, τον πανσλαβισμό, τον Β’ Βαλκανικό, τους 2 Παγκοσμίους πολέμους και συνεχίσθηκε με άλλα μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο -ψυχρότητα ριζωμένη στο υποσυνείδητο των δύο λαών ακόμη από τη Βυζαντινή εποχή! – καθιστά και τις δύο πλευρές επιφυλακτικές. Αλλά ως μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και ως έχοντες πλέον παρόμοια προβλήματα με τα Σκόπια είναι πιθανόν να έλθουμε πιο κοντά.

            Στα θετικά, λοιπόν, των ελληνοβουλγαρικών σχέσεων εγγράφεται η σθεναρή στάση του πρωθυπουργού Μπορίσοφ, με τη στήριξη και του σοσιαλιστή προέδρου Παρβάνοφ έναντι του ανιστόρητου σκοπιανού αλυτρωτισμού και «ψευδομακεδονισμού». Οι δύο κορυφαίοι παράγοντες της βουλγαρικής πολιτικής διεκήρυξαν στις αρχές Δεκεμβρίου 2009 ότι η χώρα τους δεν θα εγκρίνει τα επόμενα βήματα της ΦΥΡΟΜ προς την Ευρ. Ένωση αν δεν παύσει η εθνικιστική προπαγάνδα κατά της Βουλγαρίας και των άλλων γειτόνων. Είναι άλλωστε γνωστή η δημόσια τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας για θέματα αποδήμων Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ, ο οποίος υποσχέθηκε 1.000.000 ευρώ σε όποιον φέρει ιστορικές αποδείξεις για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» πριν από το 1944.

            Η Βουλγαρία αισθάνεται δικαιωμένη στον τομέα της αντισκοπιανής πολιτικής της και από την απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που εδρεύει στο Στρασβούργο και έχει ως όργανο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Σ.τ.Ε. αποφάσισε να βγάλει από την κατάσταση επιτήρησης τη Βουλγαρία, η οποία είχε κατηγορηθεί ότι δεν επιτρέπει τη λειτουργία «μακεδονικών» κομμάτων στο έδαφός της. Προφανώς και άλλοι πέραν των Αθηνών και της Σόφιας άρχισαν να κατανοούν τον φιλοσκοπιανό εθνικιστικό ρόλο ορισμένων «ανθρωπιστικών» οργανώσεων.

            Οι θρησκευτικοί και πολιτιστικοί δεσμοί των δύο χωρών θα μπορούσαν επίσης να βελτιωθούν λόγω της κοινής Ορθόδοξης κληρονομιάς. Σήμερα οι νεώτεροι θεολόγοι στη Σόφια αναθεωρούν τη σχισματική στάση της Βουλγαρίας κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1870-1872, ενώ ο πρόεδρος Γκ. Παρβάνοφ ευρισκόμενος τον Νοέμβριο 2009 στην Αθήνα τόνισε ότι η συμμετοχή Ελλάδος και Βουλγαρίας στην Ευρ. Ένωση δίνει τη δυνατότητα να ακούεται πιο δυνατή η φωνή της Ορθοδοξίας. Είναι σημαντικό να θυμίσουμε ότι όταν ο υπέργηρος Πατριάρχης Μάξιμος κινδύνευσε από την σχισματική κίνηση λίγων μητροπολιτών και ορισμένων πολιτικών παραγόντων προ δεκαετίας, διετηρήθη στη θέση του χάρις στην έγκαιρη και νομοκανονικώς ορθή παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

            Η διαφοροποίηση θέσεων, η οποία ανησυχεί την Ελληνική πλευρά έχει ως αφετηρία την αμφισβήτηση του σχεδιαζομένου πετρελαιαγωγού Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολης. Επίσημη ανακοίνωση της Σόφιας προ ενός μηνός ανέφερε ότι το σχέδιο παραπέμπεται σε επιτροπή που θα μελετήσει τις πιθανές οικολογικές συνέπειες στα βουλγαρικά παράλια επί του Ευξείνου Πόντου. Το πόρισμα της επιτροπής θα ανακοινωθεί μετά από ενάμισυ χρόνο. Πίσω από τις οικολογικές ανησυχίες προφανώς βρίσκεται η διάθεση της κυβερνήσεως Μπορίσοφ να ακολουθήσει περισσότερο ευρω-ατλαντική πολιτική και να μην εξαρτάται ενεργειακώς από τη Ρωσία. Μπορεί από το 1877 μέχρι το 1990 οι δεσμοί μεταξύ Ρωσίας και Βουλγαρίας να ήσαν πολύ στενοί, φαίνεται όμως ότι κάποια στιγμή έγιναν ασφυκτικοί και η νέα Βουλγαρία προτιμά να απαγκιστρωθεί, ολικώς ή μερικώς.

            Στις 30-11-2009 το ηλεκτρονικό πρακτορείο SOFIA NEWS AGENCY παρουσίασε συνέντευξη της Ρουμιάνα Γέλεβα, επιτρόπου της Βουλγαρίας στην Ευρ. Επιτροπή και πρώην ΥΠ.ΕΞ. στο Έλληνα δημοσιογράφο Αλέξανδρο Κορωνάκη. Η Βουλγάρα πολιτικός, στενή συνεργάτης του Μπορίσοφ και στέλεχος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, δηλώνει ότι οι πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία παραμένουν άριστες, αλλά θεωρεί πρόβλημα το ότι η χώρα της είναι η μόνη στην Ε.Ε. που εξαρτάται ενεργειακώς 100% από τη Ρωσία. Τονίζει, λοιπόν, ότι χρειάζονται εναλλακτικές πηγές. Ειδικά δε για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης εύχεται να λυθούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα μέσω των νέων τεχνολογιών.

            Κάτι αλλάζει στις Ελληνοβουλγαρικές σχέσεις. Καλούμαστε να αξιοποιήσουμε τα θετικά, που είναι αρκετά, και να αμβλύνουμε τα πιθανά αρνητικά σημεία.

110) ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ;

 

            Ενώ οι Ορθόδοξοι και γενικά όλοι οι Χριστιανοί ανά τον κόσμο εορτάζουμε τα Χριστούγεννα και τη Σάρκωση του Θεανθρώπου, στη Βόρειο Ήπειρο οι αλβανικές αρχές δεν αφήνουν ήσυχο τον Ελληνισμό να εορτάσει. Το κλίμα έχει επιβαρυνθεί από την άσκηση δίωξης εκ μέρους της εισαγγελίας της Αυλώνας κατά του δημάρχου της Χειμάρρας και προέδρου της Ελληνικής Εθνικής Οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ, του μαχητικού Βασίλη Μπολάνου.

            Ο Μπολάνος έχει μπει στο στόχαστρο των αλβανικών εθνικιστικών κύκλων εδώ και αρκετά χρόνια. Αρκεί να θυμηθούμε τη βία και την καλπονοθεία που χρησιμοποιούσε η αλβανική αστυνομία κάθε φορά που γινόταν εκλογική αναμέτρηση στην ελληνικότατη Χειμάρρα. Σήμερα το … αμάρτημα του Μπολάνου είναι η παραχώρηση δημοτικής έκτασης, την οποία διεκδικεί το αλβανικό δημόσιο για να τη δώσει σε Αλβανούς από το Κόσσοβο και άλλους μέτοικους, τους οποίους χρησιμοποιεί για να αλλοιώσει την ελληνικότητα του πληθυσμού.

            Το ζήτημα των περιουσιών των Ελλήνων που ζουν στην Αλβανία είναι μεγάλο και οφείλεται στην κρατικοποίηση των ιδιωτικών περιουσιών κατά την περίοδο του κομμουνισμού. Οι Βορειοηπειρώτες έχουν έγγραφα που αποδεικνύουν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματά τους, αλλά τα αλβανικά δικαστήρια εκδίδουν αποφάσεις υπέρ μουσουλμάνων καταπατητών.

            Και φυσικά δεν είναι αυτή η μόνη ένδειξη κακοπιστίας εκ μέρους των διαδοχικών κυβερνήσεων, οι οποίες εναλλάσσονται στα Τίρανα. Στον θρησκευτικό και εκπαιδευτικό τομέα ο Ελληνισμός αντιμετωπίζεται με αρνητικό πνεύμα, ενώ διατηρούνται οι «μειονοτικές ζώνες» που είχαν καθιερώσει οι δικτάτορες Χότζα και Αλία. Ενώ η Ελλάς δείχνει το φιλικό της πρόσωπο σε κάθε ευκαιρία και φιλοξενεί μεγάλο αριθμό Αλβανών εργαζομένων, δυστυχώς τα Τίρανα δεν ανταποδίδουν την καλή συμπεριφορά.

            Τούτο φαίνεται όχι μόνον στον τρόπο αντιμετωπίσεως των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, αλλά και στη συνεχή υποδαύλιση των διεκδικήσεων των Τσάμηδων, οι γονείς των οποίων υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανοϊταλών στη Θεσπρωτία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

            Η Ελλάς πρέπει να διακηρύξει με κάθε τρόπο ότι η οικονομική ενίσχυση της γείτονος, η ενδυνάμωση των ελληνοαλβανικών σχέσεων και η μελλοντική ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας περνούν μέσα από την έμπρακτη βελτίωση των συνθηκών ζωής και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ελληνικής εθνικής μειονότητας.

109) Η ΝΕΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

 

            Το 1992 το Συμβούλιο των Αρχηγών Κομμάτων υπό τον αείμνηστο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή είχε χαράξει ως εθνική γραμμή στο Μακεδονικό ότι δεν δεχόμαστε την συμπερίληψη του όρου Μακεδονία στο όνομα του σκοπιανού κράτους. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική διπλωματία έκανε ένα βήμα πίσω, προφανώς για να δείξουμε διαλλακτικότητα και για να βοηθήσουμε τα Σκόπια να κάνουν το ίδιο. Η κόκκινη γραμμή, λοιπόν, της Ελλάδος είναι η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και με χρήση έναντι όλων των κρατών και των Διεθνών Οργανισμών.

            Είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτή η υποχώρηση δεν απέδωσε τα αναμενόμενα διπλωματικά οφέλη. Οι σκοπιανές κυβερνήσεις ασχέτως κομματικής προελεύσεως έχουν αποθρασυνθεί και ουδεμία διαλλακτικότητα επιδεικνύουν. Γι’ αυτό πιστεύω ότι όταν μία κόκκινη γραμμή δεν επιφέρει αποτελέσματα πρέπει να μετακινείται. Φυσικά προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω. Είναι καιρός να επανέλθουμε στην αρχική θέση μας, την οποία άλλωστε υποστηρίζει και η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Θυμίζω το ψήφισμα δεκάδων Μακεδονικών οργανώσεων και σωματείων από την Ελλάδα και την Ομογένεια, το οποίο δημοσιοποιήθηκε στις 22-11-2009. Τα σωματεία αυτά, που εκφράζουν το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων Μακεδόνων, δηλώνουν ότι δεν δέχονται οποιαδήποτε ονομασία που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία και ζητούν από την κυβέρνηση να συμπεριλάβει στη διαπραγμάτευση τα ζητήματα της ονομασίας του έθνους, της υπηκοότητας και της γλώσσας.

            Εξ άλλου υπάρχει και μία νέα σημαντική παράμετρος. Η Βουλγαρία δηλώνει δημοσίως ότι θα εμποδίσει για δικούς της λόγους την ευρωπαϊκή πορεία των Σκοπίων. Η κοινή αυτή θέση του σοσιαλιστή προέδρου Παρβάνοφ και του κεντροδεξιού πρωθυπουργού Μπορίσοφ ακούσθηκε προ ολίγων ημερών στη Βουλή της Σόφιας. Οι Βούλγαροι εξηγούν ότι τα Σκόπια πρέπει να σταματήσουν κάθε προκλητική και ανιστόρητη ενέργεια έναντι όλων των γειτόνων τους και αναφέρονται ειδικότερα σε προκλήσεις έναντι της Βουλγαρίας.

            Κι ας μην ξεχνούμε την εσωτερική πίεση των Αλβανών της ΠΓΔΜ, οι οποίοι δηλώνουν ότι θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ είτε μαζί με τους Σλάβους είτε μόνοι τους εμπνεόμενοι από την απόσχιση του Κοσσόβου. Ας επανακαθορίσουμε, λοιπόν, την κόκκινη γραμμή μας!

108) Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ

Η εκλογή του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας από τη βάση του κόμματος με εντυπωσιακή συμμετοχή ψηφοφόρων αποτελεί ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τη δημοκρατία και την κοινωνία μας. Περίπου 800.000 πολίτες προσήλθαν στην κάλπη για να εκλέξουν τον πρόεδρο του κόμματός τους. Εξ ίσου σημαντική ήταν προ ετών και η αντίστοιχη διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων. Το ενδιαφέρον των Ελλήνων και η διάθεση συμμετοχής  στη λήψη αποφάσεων καταδεικνύει την ανάγκη καθιερώσεως του θεσμού των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα. Ο Έλληνας δεν είναι αδιάφορος όπως ορισμένοι νομίζουν. Απαιτεί να τον σέβονται τα πολιτικά κόμματα και να μην τον ακούν μόνο μία φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά συχνότερα.

Είναι δύναμη και υγεία για το πολιτικό μας σύστημα το γεγονός ότι οι δύο πρόεδροι των κομμάτων εξουσίας έχουν τόση μεγάλη λαϊκή νομιμοποίηση. Είδαμε να λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο η άμεση δημοκρατία. Άλλωστε δημοκρατία σημαίνει το κράτος του δήμου, δηλαδή ότι τη δύναμη έχει ο λαός. Και το Σύνταγμά μας ορίζει ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν υπέρ του λαού και του έθνους. Εξ άλλου το ισχύον Σύνταγμα προβλέπει τη θέσπιση δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία της κυβερνήσεως ή ικανού αριθμού βουλευτών. Ο θεσμός δεν έχει ακόμη ενεργοποιηθεί, πιστεύω όμως ότι ωρίμασε το αίτημα αυτό.

Ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε κατά την εσωκομματική προεκλογική εκστρατεία υπέρ του θεσμού των δημοψηφισμάτων. Φυσικά δεν πρέπει να γίνει κατάχρηση, αλλά να προσφεύγουμε στη λαϊκή ψήφο όταν κρίνονται μείζονα εθνικά και κοινωνικά θέματα. Στην Ιταλία, στην Ελβετία και σε άλλες χώρες γίνονται συχνά δημοψηφίσματα. Η Συνταγματική Συνθήκη της Ευρ. Ενώσεως απορρίφθηκε από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς κατόπιν δημοψηφίσματος, ενώ οι Ιρλανδοί κατοχύρωσαν καλύτερα τα εθνικά τους συμφέροντα αφού καταψήφισαν στο πρώτο από τα δύο δημοψηφίσματα τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Η Συνθήκη αυτή, που ήδη ισχύει από την 1-12-2009, ορίζει ότι και στην Ευρ. Ένωση μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για την πρόταση ή απόρριψη ευρωπαϊκού νόμου, αν το ζητήσουν ενυπογράφως ένα εκατομμύριο πολίτες από αρκετές και διαφορετικές χώρες-μέλη. Και μην ξεχνούμε ότι η Κύπρος σώθηκε από το απαράδεκτο Σχέδιο Ανάν χάρις στο δημοψήφισμα της 24-4-2004.

107) Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), με την οποία ζητείται από την ιταλική κυβέρνηση να καταβάλει αποζημίωση 5.000 ευρώ, διότι έχει αναρτήσει την εικόνα του Εσταυρωμένου στα σχολεία, προκάλεσε την έντονη αντίδραση ολόκληρης της ιταλικής κοινωνίας και όλων των Χριστιανών ανά την Οικουμένη. Το Δικαστήριο δέχθηκε την προσφυγή μιας μητέρας, της οποίας τα παιδιά φοιτούν σε δημόσιο ιταλικό σχολείο. Το σκεπτικό της αποφάσεως αναφέρει ότι ο Εσταυρωμένος είναι θρησκευτικό σύμβολο και η ανάρτησή του προσβάλλει τη θρησκευτική ουδετερότητα και τα δικαιώματα των μη Χριστιανών μαθητών.

Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το Δικαστήριο δεν είναι όργανο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία έχει 27 κράτη-μέλη, αλλά του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο έχει 48 κράτη-μέλη, στα οποία περιλαμβάνονται η Ρωσία, η Τουρκία κ.ά. Το ΕΔΑΔ εδρεύει στο Στρασβούργο μαζί με το Συμβούλιο της Ευρώπης και η αποστολή του είναι να κρίνει κατά πόσον εφαρμόζεται η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την οποία έχει υπογράψει η Ελλάς και σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Προσωπικά πιστεύω ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν έχει καμία σχέση με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ούτε με τη Δημοκρατία. Η ισοπέδωση των στοιχείων εθνικής και ιστορικής ταυτότητος ενός λαού και η περιφρόνηση προς τα πιστεύω της μεγάλης πλειοψηφίας είναι στοιχεία αντιδημοκρατικά και ανοίγουν έναν ολισθηρό δρόμο. Αν δεχθούμε το πνεύμα της αποφάσεως τότε θα πρέπει να κάνουμε δεκτό κάθε παράλογο αίτημα της οποιασδήποτε μειοψηφίας εις βάρος της πλειοψηφίας. Ο Θουκυδίδης καταγράφει τον Επιτάφιο του Περικλέους, όπου διαβάζουμε ότι η δημοκρατία ονομάζεται έτσι διότι βασίζεται στη γνώμη των πολλών. Αν κάθε μεμονωμένος πολίτης με μία προσφυγή στο ΕΔΑΔ μπορεί να ανατρέψει τις αποφάσεις των πολλών τότε έχουμε μία παθολογική ατομοκρατία και διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Φυσικά κάθε Χριστιανός και κάθε καλοπροαίρετος πολίτης δέχεται την προστασία των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Και εμείς ως Ορθόδοξοι Έλληνες θέλουμε να έχουν τη θρησκευτική και εκπαιδευτική ελευθερία τους οι Έλληνες που ζουν στην Τουρκία, στα Σκόπια, στην Αλβανία και αλλού. Ακριβώς γι’ αυτό θέλουμε να υπάρχει στα σχολεία ο Χριστός και η Παναγία. Διότι στην Χριστιανική διδασκαλία βασίσθηκαν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η αγριότητα των ειδωλολατρικών ανθρωποθυσιών, μαρτυρίων και βασανιστηρίων κάμφθηκε όταν άρχισε η Ευρώπη να γίνεται Χριστιανική.

Σήμερα στις χώρες της Ευρ. Ενώσεως έχει καταργηθεί η θανατική ποινή και τούτο το οφείλουμε στις Χριστιανικές ρίζες της Γηραιάς Ηπείρου. Και στη Δυτική Ευρώπη και στην Ορθόδοξη Ανατολή – όπου εδραιώθηκε η Ρωμιοσύνη – η πρόοδος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βαδίζει παραλλήλως προς τον εκχριστιανισμό των ηθών και των νόμων. Ο Ιουστινιανός και άλλοι Βυζαντινοί αυτοκράτορες παραλαμβάνουν το Ρωμαϊκό Δίκαιο και το καθιστούν πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο επιεικές λόγω ακριβώς της Χριστιανικής τους πίστης. Ο Διαφωτισμός του 18^ου αιώνος ναι μεν μίλησε για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, όχι όμως με την πληρότητα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Ο Ρήγας Φεραίος επηρεάζεται από τα κείμενα του γαλλικού Διαφωτισμού και προτείνει δωρεάν δημόσια παιδεία. Όμως οι προκηρύξεις των Διαφωτιστών μιλούσαν μόνο για παιδεία των αρρένων. Ο Ρήγας έχοντας ανατραφεί μέσα στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση προσθέτει: Δωρεάν δημόσια παιδεία και των θηλέων.

Αντιθέτως, οπουδήποτε εδιώχθη και κατεπιέσθη η Χριστιανική διδασκαλία εκεί ευδοκίμησε η απανθρωπιά, η αντιδημοκρατικότητα, η εξόντωση των αντιπάλων. Η τρομοκρατία της Γαλλικής Επαναστάσεως υλοποιήθηκε από ανθρώπους που ήθελαν να καταργήσουν κάθε αναφορά στον Χριστό και κήρυτταν τη θρησκεία του Ορθού Λόγου! Η φρίκη του Χιτλερισμού προκλήθηκε από ανθρώπους οι οποίοι δίδασκαν την επιστροφή στην ειδωλολατρία και στους αρχαίους γερμανικούς «θεούς». Η εξόντωση εκατομμυρίων αντιφρονούντων από τον Λένιν και τον Στάλιν έγινε αφού προηγουμένως είχε κηρυχθεί ως «αντιλαϊκή» και «αντεπαναστατική» η Εκκλησία, γι’ αυτό και χιλιάδες Ορθόδοξοι κληρικοί υπήρξαν θύματα του απηνούς διωγμού. Το πιο απάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς του 20^ου αιώνος, εκείνο του Πόλ Πότ στην Καμπότζη, σκότωσε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αφού πρώτα είχε «καταργήσει» επαναστατικώ δικαίω τη θρησκεία!

Η παρουσία του Εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες εγγυάται και δεν θέτει σε κίνδυνο τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την προστασία των μειονοτήτων. Οι μη χριστιανικές μειοψηφίες που ζουν στην Ευρώπη πρέπει να εύχονται να διατηρούνται ζωντανές οι Χριστιανικές ρίζες των Ευρωπαίων γιατί μόνον έτσι θα επικρατεί ανεκτικότητα και θρησκευτική ελευθερία. Όσο τα παιδιά μας διδάσκονται κείμενα όπως η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, δεν θα έχουμε έντονα φαινόμενα ρατσισμού στην κοινωνία μας. Αν όμως διώξουμε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο από τους τοίχους και από την ύλη των σχολείων, τότε θα έχουμε στροφή των νέων σε άλλα πρότυπα. Απάνθρωπα και αντικοινωνικά. Στη διάρκεια της Κατοχής του 1941-44 η Εκκλησία μας και η κοινωνία μας προστάτευσαν τους Εβραίους συμπολίτες μας ακριβώς επειδή είχαν γαλουχηθεί με τη διδασκαλία και τη θυσία του Εσταυρωμένου.

Αυτή είναι και η πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ιταλικού λαού, γι’ αυτό και όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου αντέδρασαν στην ακραία απόφαση του ΕΔΑΔ. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί της Ιταλίας τόνισαν ότι η διδασκαλία του Εσταυρωμένου είναι η ρίζα του ιταλικού πολιτισμού. Η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση διότι θεωρεί υποχρέωσή της να προστατεύσει την ιταλική ταυτότητα. Σε δημοσκόπηση της 8-11-2009 το 84% των Ιταλών δήλωσε ότι επιθυμεί την παραμονή του Εσταυρωμένου στα σχολεία. Χρήσιμα παραδείγματα και για εμάς τους Έλληνες. Μας δείχνουν ότι όταν ένας λαός επιθυμεί συνειδητά να προστατεύσει την εθνική και θρησκευτική του ταυτότητα, μπορεί να το επιτύχει. Η ιταλική κυβέρνηση κατέθεσε έφεση κατά της αποφάσεως στηριζόμενη και στην απόφαση του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας του Φεβρουαρίου 2006 που έλεγε ότι οι αξίες, τις οποίες ενσαρκώνει ο Εσταυρωμένος Ιησούς, αποτελούν τη βάση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και του Δικαίου της χώρας.

Η πολυπολιτισμικότητα οδηγεί σε ακρότητες. Το ΕΔΑΔ χάνει το κύρος του με τέτοιες αποφάσεις. Οι μειοψηφίες είναι σεβαστές, αλλά οφείλουν και αυτές να σέβονται τη θρησκεία, την ιστορία και τη νομοθεσία των χωρών που τις φιλοξενούν. Αλλοίμονο αν ο κάθε επισκέπτης, τον οποίο φιλοξενούμε στο σπίτι μας, αρχίζει να απαιτεί να αλλάξουμε τα ήθη και τις συνήθειές μας για να τον ευχαριστήσουμε! Ας μην ανεχθούμε άλλη διαστροφή των εννοιών και των αξιών. Ας εμείνουμε σταθερά στη Χριστιανική μας πίστη και κληρονομιά για να εδραιώσουμε μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, όπου δεν θα καταπιέζονται οι μειονότητες, αλλά και όπου δεν θα περιθωριοποιείται η πλειονότητα. Με τη βοήθεια του Εσταυρωμένου θα το επιτύχουμε!

 

ΣΗΜ. Την απόφαση έλαβε ένα τμήμα του Δικαστηρίου, δηλαδή 7 μόνον δικαστές -εκ των οποίων ο ένας ήταν Τούρκος, άρα αδιάφορος για τα χριστιανικά σύμβολα – επί συνόλου 46 δικαστών. Κατόπιν της εφέσεως που άσκησε η Ιταλία αναμένεται η απόφαση της ολομελείας του ΕΔΑΔ. Θυμίζω επίσης ότι το ίδιο Δικαστήριο καταδίκασε την Ελληνική κυβέρνηση σε μεγάλη αποζημίωση όταν προσέφυγαν 7 Ορθόδοξα Μοναστήρια κατά του «Νόμου Τρίτση» του 1987 περί εκκλησιαστικής περιουσίας. Το Ελληνικό δημόσιο ακόμη δεν έχει καταβάλει την αποζημίωση.

106) Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΤΟ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

 

Καταγράφω τρεις ειδήσεις που συνδέονται μεταξύ τους και θα τις σχολιάσω στη συνέχεια:

1)      Στις 15 -11-2009 εκοιμήθη ο υπέργηρος Πατριάρχης της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας Παύλος. Είχε παρακολουθήσει μαθήματα επί ένα χρόνο στην Ελλάδα ως υπότροφος της Εκκλησίας μας και μιλούσε λίγα ελληνικά. Τρεις πιθανοί διάδοχοί του, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος, ο Μητροπολίτης Νόβισαντ και Μπάτσκας Ειρηναίος και ο Μητροπολίτης Μπρανιτσέβου και Πόζαρεβατς Ιγνάτιος, έχουν εκπονήσει διδακτορική διατριβή στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και ομιλούν άριστα τα ελληνικά. Ο Πατριάρχης Παύλος ήταν ο πρώτος ξένος, ο οποίος το 1992 είχε λάβει ξεκάθαρη θέση υπέρ των ελληνικών θέσεων τονίζοντας ότι γνωρίζει μόνο μία Μακεδονία και αυτή είναι ελληνική!

2)      Στις 18-11-2009 ο Έλληνας αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας επισκέφθηκε το Βελιγράδι και ο Σέρβος ΥΠ.ΕΞ Βουκ Γέρεμιτς του είπε δημοσίως: Η Σερβία υποστηρίζει την Ελλάδα ως προς το όνομα της χώρας που έχει πρωτεύουσα τα Σκόπια. Ο πρόεδρος της ΦΥΡΟΜ Μπόρις Ιβανόφ βρέθηκε στο Βελιγράδι για την κηδεία του Πατριάρχη Παύλου, αλλά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις δηλώσεις Γέρεμιτς απέσχε από όλες τις επίσημες εκδηλώσεις. Ο σκοπιανός Τύπος έγραψε ότι  δημιουργήθηκε έντονο διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Σερβίας – ΦΥΡΟΜ.

3)      Στις 18-11-2009 ο Σέρβος Υπουργός Πολιτισμού Νεμπόισα Μπράντιτς και ο Έλληνας πρέσβης στο Βελιγράδι Δημοσθένης Στωίδης επισκέφθηκαν τον πύργο Νεμπόισα στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Σάβα. Εκεί θανατώθηκε το 1798 από τους Τούρκους ο Ρήγας Φεραίος. Ο πύργος έχει αγορασθεί από την ελληνική κυβέρνηση και θα μετατραπεί σε εκθεσιακό-μουσειακό χώρο όπου θα προβάλλονται οι αγώνες των Σέρβων και των Ελλήνων για την ελευθερία, ενώ θα φιλοξενεί και το ελληνο-σερβικό πολιτιστικό κέντρο.

Η συνισταμένη των τριών ειδήσεων είναι ότι, παρά τις αναταράξεις και τις διακυμάνσεις που κατά καιρούς εμφανίζονται, μπορούμε να πούμε ότι μετά από 180 χρόνια υπάρξεως των δύο ανεξαρτήτων κρατών Ελλάδος και Σερβίας, οι σχέσεις παραμένουν εντυπωσιακά καλές και οι ιστορικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και οικονομικοί δεσμοί ενισχύονται σταθερά. Στην εξωτερική πολιτική δεν λειτουργεί κανείς με συναισθηματικά κριτήρια, όμως δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις (Βαλκανικοί πόλεμοι, 2 Παγκόσμιοι πόλεμοι ) οι δύο λαοί ανήκαν πάντα στο ίδιο στρατόπεδο. Ούτε ήταν τυχαία και ανεξήγητη η στάση του ελληνικού λαού κατά των βομβαρδισμών του 1999, μία στάση την οποία θυμάται καλά ο λαός και η ηγεσία της Σερβίας. Βεβαίως κάθε χώρα έχει τα δικά της συμφέρονται και αυτά μπορεί άλλοτε να συγκλίνουν και άλλοτε να αποκλίνουν. Όμως πρέπει να σταθούμε με έμφαση στο γεγονός ότι μέσα στο θολό βαλκανικό τοπίο η Ελλάδα έχει μία γειτονική χώρα, η οποία τουλάχιστον έχει την καλή πρόθεση να μας κατανοήσει και να συνεργασθεί αρμονικά σε διάφορους τομείς.

Η προσωπικότητα του Πατριάρχη Παύλου βοήθησε πολύ την καλλιέργεια αυτών των καλών σχέσεων ιδιαιτέρως στον εκκλησιαστικό τομέα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας σε συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο θεωρεί Σχισματική την τεχνητή κρατική «Εκκλησία της Μακεδονίας», την οποία δημιούργησε ο κομμουνιστής Τίτο αποσπώντας τρεις Μητροπόλεις από το Βελιγράδι. Σήμερα η κρατική «Εκκλησία» δεν αναγνωρίζεται από τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ενώ το Σερβικό Πατριαρχείο έχει περιλάβει στους κόλπους του την Αυτόνομη Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, η οποία ποιμαίνει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της ΦΥΡΟΜ. Ο επικεφαλής της Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, σκοπιανός με ελληνική παιδεία, δεν ζει πλέον στα Σκόπια διότι διώκεται συστηματικά. Προφανώς ο τίτλος του ως Αρχιεπισκόπου Αχρίδος και η αμφισβήτησή του κατά του ψευδομακεδονισμού των κυβερνώντων τον καθιστούν «μαύρο πρόβατο» για τον σκοπιανό εθνικισμό.

Ο μακαριστός Πατριάρχης Παύλος επαινέθηκε για τη μετριοπάθειά του. Όμως είχε και αυτός μία εμμονή, όπως κάθε Σέρβος κληρικός ή λαϊκός, πολιτικός ή απλός πολίτης. Θεωρούσε απαράδεκτη την αποκοπή του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία. Ο Παύλος είχε διατελέσει Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης, δηλαδή Κοσσυφοπεδίου, και είχε ζήσει τις χλευαστικές επιθέσεις φανατικών Αλβανών εναντίον του και εναντίον των ιστορικών Ορθοδόξων μοναστηριών της περιοχής. Την ίδια εμμονή επιδεικνύει και η σημερινή σερβική κυβέρνηση. Ο Βουκ Γέρεμιτς το είπε και αυτό σαφέστατα στον Έλληνα αναπληρωτή ΥΠ.ΕΞ: Καμμία σερβική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο (Κόσσοβο). Οι λόγοι είναι ιστορικοί, θρησκευτικοί, γεωπολιτικοί, οικονομικοί και πολλοί άλλοι. Παρά την αμερικανική στήριξη προς τον αλβανικό εθνικισμό η μικρή και οικονομικά προβληματική Σερβία δίνει σε όλους μας μαθήματα εθνικής αξιοπρεπείας.

Θυμίζω ότι εκκρεμεί η σερβική προσφυγή στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης για το θέμα της απόσχισης του Κοσσόβου. Για τη χώρα μας το ζήτημα έχει πολλαπλή σημασία, διότι το Δικαστήριο καλείται να απαντήσει αν είναι σωστό να δημιουργούνται νέα κράτη μετά από βιαία απόσχιση, της οποίας προηγήθηκε η χρήση ενόπλου βίας. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να στηρίξει τις σερβικές θέσεις για το Κόσσοβο, διότι και εμείς επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Θράκη. Αν αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα των Κοσσοβάρων θα είναι σαν να νομιμοποιούμε και τον Αττίλα και το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων.

Ουδείς πρόκειται να θυμώσει μαζί μας γι’ αυτό. Η παρουσία των στρατιωτών μας στο Αφγανιστάν είναι αρκετή για να αποδείξει την πίστη μας στους συμμάχους.

105) ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

            Στη Γαλλία με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Νικολά Σαρκοζί έχει ξεκινήσει μία μεγάλη δημόσια διαβούλευση. Στόχος της είναι η αναζήτηση και καταγραφή της εθνικής ταυτότητας των Γάλλων. Την οργάνωση ανέλαβε ο Ερίκ Μπεσόν, υπουργός Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας και ο διάλογος θα ολοκληρωθεί μέχρι το Μάρτιο. Οι Γάλλοι πολίτες καλούνται να τοποθετηθούν επί θεμάτων όπως η γαλλική γλώσσα, η σημαία, ο εθνικός ύμνος, οι σχέσεις κράτους-εκκλησίας, η παραδοσιακή αγροτική ζωή κ.α.

            Αντιθέτως στη χώρα μας ορισμένες θορυβώδεις μειοψηφίες προσπαθούν  να επιβάλουν την άποψη ότι η αναφορά στο έθνος και στην εθνική ταυτότητα είναι αναχρονισμός. Μερικοί επικαλούνται την Ευρώπη ως πρόσχημα, αλλά στα επίσημα κείμενά της η Ευρ. Ένωση δεσμεύεται να διαφυλάξει την εθνική ταυτότητα των λαών της. Άλλοι επικαλούνται τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά λησμονούν ότι ο θεμελιωτής του οικονομικού φιλελευθερισμού, ο Άνταμ Σμιθ έγραψε βιβλίο για τον πλούτο των εθνών! Κάποιοι άλλοι εμμένουν στον μαρξισμό, αλλά δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς μετά από δεκαετίες κομμουνισμού το εθνικό συναίσθημα παρέμεινε ισχυρό και αλώβητο στους Ρώσους, στους Ουκρανούς, στους Γεωργιανούς, στους Σέρβους, στους Κροάτες κ.α. Και άλλοι επιχειρούν να ταυτίσουν την εθνική συνείδηση με τον ακραίο εθνικισμό αλλοιώνοντας την ιστορία μας και εξοβελίζοντας τον εθνικό ποιητή  Διονύσιο Σολωμό από τα σχολικά βιβλία.

            Στη διαχρονική πορεία του Ελληνισμού τα θεμελιώδη στοιχεία του έθνους έχουν καταγραφεί από μεγάλες προσωπικότητες. Από τον Ηρόδοτο που έγραφε για το όμαιμον, το ομόγλωττον, τα κοινά των θεών ιδρύματα και τα ομότροπα ήθη, μέχρι τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος εξηγούσε σε ξένους διπλωμάτες ότι τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι η Ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα. Αξίζει και σήμερα  να αξιοποιηθούν αυτά τα στοιχεία σε σύνδεση πάντα με τα προβλήματα και τις πραγματικότητες της εποχής μας. Δεν είναι λογικό στη Γαλλία να συζητούν δημοσίως για το έθνος και στην Ελλάδα να καταργούμε τη λέξη «Εθνικής» από το υπουργείο Παιδείας.

            Όσοι δεν πιστεύουν στο έθνος και στις αξίες του δεν βοηθούν ούτε την πρόοδο ούτε τη δημοκρατία. Η κατάρρευση των αυτοκρατοριών και η δημιουργία εθνικών κρατών συνδέθηκε με τα δημοκρατικά ιδεώδη. Μόνο αν επιβιώσουν οι εθνικοί πολιτισμοί η Ευρώπη θα έχει μέλλον.

104) ΜΕ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ Ή ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΑ;

 

            «Τελικά στα σχολεία μας θα απαγορεύεται το σύμβολο του Εσταυρωμένου, αλλά θα διαφημίζονται οι κολοκύθες της γιορτής του Χαλλοουίν», δήλωσε ο καρδινάλιος Ταρσίζιο Μπερτόνε, υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού. Ήταν ενοχλημένος, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ιταλών, από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία καλείται η Ιταλία να κατεβάσει τις εικόνες του Εσταυρωμένου Χριστού από τις σχολικές αίθουσες. Η ιταλική κυβέρνηση αντέδρασε επίσης αρνητικά και άσκησε έφεση. Το 86% των Ιταλών δήλωσε ότι διαφωνεί με την απόφαση. Και τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, ο δεξιός Πόλος των Ελευθεριών, το κεντρώο κόμμα του δικαστή Ντι Πιέτρο και το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, τόνισαν ότι η απόφαση αυτή υπονομεύει την ταυτότητα της Ιταλίας.

            Το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν είναι όργανο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία έχει 27 μέλη. Ανήκει στο Συμβούλιο της Ευρώπης που έχει 48 κράτη-μέλη και εδρεύει στο Στρασβούργο. Θα έπρεπε όμως να σέβεται τις ρίζες της Ευρώπης και την εθνική ταυτότητα των λαών. Τέτοιες αποφάσεις, που λαμβάνονται στο όνομα της δήθεν προστασίας των μειονοτήτων και της πολυπολιτισμικότητας, υπονομεύουν την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Αν η Ευρώπη είναι σήμερα μία όαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αν έχει καταργήσει τη θανατική ποινή, το οφείλει πρωτίστως στις Χριστιανικές ρίζες της. Η διδασκαλία του Εσταυρωμένου είναι το θεμέλιο των ανθρωπιστικών αρχών, τις οποίες κηρύσσει σήμερα η Ευρώπη.  

            Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές Ευρώπες. Η Ευρώπη του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, η οποία καλλιεργεί τη διάβρωση των εθνικών ταυτοτήτων, τη διάσπαση των κοινωνιών και τη γκετοποίηση των μειονοτήτων. Και η Ευρώπη της πλειοψηφίας των Ιταλών, οι οποίοι μας δείχνουν τον δρόμο του αγώνα υπέρ των παραδόσεων, της κοινωνικής συνοχής και της πραγματικής δημοκρατίας,  όπου τα δικαιώματα της πλειοψηφίας δεν θα προσβάλλονται χάριν των μειοψηφιών.

            Είναι καιρός και η ελληνική κοινωνία να πάρει τις αποφάσεις της. Θα είμαστε με τον Εσταυρωμένο ή με την κολοκύθα; Με τους οπαδούς της εθνικής ταυτότητας ή με τους αποδομητές της; Με τις αξίες που σταθεροποιούν τον κοινωνικό ιστό ή με τις ιδέες που τον ξηλώνουν;

            Εύχομαι να συνταχθούμε με την Ευρώπη που αντιστέκεται και όχι με την Ευρώπη που αυτοϋπονομεύεται.

103) Ο κ. ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

 

            Η πρωτεύουσα της Βοσνίας, το Σαράγεβο, έχει τουρκογενές όνομα. Προέρχεται από τις λέξεις Σαράϊ-Μπόσνα, δηλαδή το ανάκτορο του πασά της Βοσνίας. Αυτός ο συμβολισμός φαίνεται ότι ενέπνευσε τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου και από την πόλη αυτή υπογράμμισε τα νεο-οθωμανικά σχέδια της χώρας του και τον θαυμασμό του για την καλή εποχή των Οθωμανικών Βαλκανίων.

            Προφανώς ο κ. Νταβούτογλου διαβάζει επιλεκτικά την ιστορία. Αποφεύγει να διαβάσει για τα μαρτύρια, τις εκτελέσεις και τις σφαγές των Χριστιανικών πληθυσμών από τους Οθωμανούς στα Βαλκάνια. Δεν θέλει να θυμηθεί τον Τούρκο περιηγητή του 17^ου αιώνος Εβλιγιά Τσελεμπή, ο οποίος στο χρονικό του καταγράφει βιαίους εξισλαμισμούς και παιδομάζωμα σε όλο τον Βαλκανικό χώρο. Προτιμά να μη διαβάζει τον Γάλλο πρόξενο στην Πάτρα του 18^ου αιώνος Φραγκίσκο Πουκεβίλ, ο οποίος περιγράφει ως αυτόπτης μάρτυς το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου από τη Σαμαρίνα στα χέρια του Αλή Πασά. Ούτε ενδιαφέρθηκε να διαβάσει τις δημοσιευμένες αποφάσεις του οθωμανικού ιεροδικαστηρίου Βεροίας του 1600 -1650 όπου αναφέρονται εκτελέσεις αθώων Ελλήνων και εξισλαμισμοί παιδιών παρά την αντίθεση των μητέρων τους!

            Από την πλευρά του ο Τούρκος υπουργός προωθεί τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας του. Το ερώτημα είναι, εμείς τί κάνουμε για να τον αποθαρρύνουμε. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει πρωτίστως να παύσουμε να καλλιεργούμε αναθεωρητικές απόψεις στα σχολικά βιβλία, όπως εκείνες της κ. Ρεπούση, η οποία παρουσίαζε την Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν ένα  θαυμαστό χώρο σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επίσης πρέπει να μην επαναλάβουμε λανθασμένους χειρισμούς, όπως τα λάθη του 1996 με τα Ίμια και του 1997 με τη Μαδρίτη, όπου αναγνωρίσαμε τα «νόμιμα  ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Επιπλέον οφείλουμε να περιορίσουμε το Τουρκικό προξενείο Κομοτηνής στον ρόλο που προβλέπουν οι διεθνείς συμβάσεις και να μην επιτρέπουμε να λειτουργεί ως κράτος εν κράτει. Και φυσικά χρειάζεται να διαμηνύσουμε ότι η Τουρκία δεν έχει ευρωπαϊκή προοπτική όσο διατηρείται το casus belli για τα 12 μίλια και όσο παραμένει ο Αττίλας στην Κύπρο.

            Μπορεί οι κυβερνώντες ισλαμιστές να διαφωνούν σε πολλά με τους στρατιωτικούς στην Άγκυρα, αλλά σε ένα συμφωνούν: Στον επεκτατισμό κατά του Ελληνισμού.

102) ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

 

Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου επισκέφθηκε τον 104 ετών ομότιμο καθηγητή της Μεσαιωνικής Φιλολογίας κ. Εμμανουήλ Κριαρά. Εκεί ο παλαίμαχος φιλόλογος δήλωσε ότι πρέπει να καταργηθεί η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στα ελληνικά γυμνάσια και λύκεια.

Σεβόμεθα την ηλικία και το έργο του υπεραιωνόβιου καθηγητού, αλλά οφείλουμε να εκφράσουμε σοβαρές ενστάσεις για την πρότασή του. Άλλωστε δεν λησμονούμε παλιότερες άστοχες προτάσεις του, όταν του παρείχε τακτικό βήμα η κρατική τηλεόραση και εκείνος μας δίδασκε ότι το θηλυκό του «γραμματέως» είναι η «γραμμάτισσα» και όχι η γραμματεύς! Φυσικά η πρότασή του αυτή απερρίφθη από την κοινωνία, η οποία απορρίπτει κάθε ακρότητα και υπερβολή.

Ελπίζω ο πρωθυπουργός να μην παρασυρθεί από τον κ. Κριαρά και να μην έχουμε πάλι προβλήματα, αναθεωρήσεις και προβληματισμούς που θα βλάψουν την παιδεία και τα παιδιά μας. Το 1976 ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης κατήργησε ως υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων τα Αρχαία Ελληνικά στο γυμνάσιο. Τα επανέφερε ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης το 1991 ως πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Ο Ράλλης αργότερα παραδέχθηκε το λάθος του. Όμως μία γενιά Ελληνοπαίδων επί 15 χρόνια απεκόπη από την συνέχεια και τη διαχρονία της ενιαίας Ελληνικής γλώσσας. Θυμούμαι ότι λίγο μετά τη μεταρρύθμιση του 1976 είχε έλθει στη χώρα μας ο λόγιος πρόεδρος της Σενεγάλης Λεοπόλντ Σεγκόρ, ο οποίος γνώριζε άριστα τα Αρχαία Ελληνικά. Μόλις έμαθε ότι δεν διδάσκονται από το πρωτότυπο στις τρεις τάξεις των Ελληνικών γυμνασίων εξέφρασε την δυσάρεστη έκπληξή του για την ασέβεια των Νεοελλήνων προς τη γλωσσική μας κληρονομιά.

Επανειλημμένως η Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας του Ευρωκοινοβουλίου με ψηφίσματά της έχει ζητήσει από όλες τις χώρες – μέλη της Ευρ. Ενώσεως να εμπλουτίσουν τα σχολικά προγράμματα με τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά κείμενα. Ιδιαιτέρως δε για εμάς τους Έλληνες τα Αρχαία Ελληνικά δεν είναι μια νεκρή γλώσσα, αλλά η παλαιότερη μορφή της μιας και ενιαίας Ελληνικής. Είναι τιμή για μας ότι μιλούμε με μικρές γραμματικές διαφοροποιήσεις τη γλώσσα του Ομήρου, του Πλάτωνος, των Ευαγγελίων και των Πατέρων της Εκκλησίας. Σήμερα όλοι οι Ορθόδοξοι θεολόγοι των Βαλκανικών χωρών μαθαίνουν τα Αρχαία Ελληνικά για να διαβάσουν την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες από το πρωτότυπο. Και εμείς θα αποφασίσουμε να αυτοκτονήσουμε ως Έθνος; Θα καταργήσουμε κάθε δεσμό με την γλωσσική μας παράδοση για να φανούμε δήθεν «προοδευτικοί»;

Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων (το 1982) οδήγησε σε πνευματική οκνηρία και σε μεγαλύτερη ανορθογραφία τους μαθητές. Η πιθανή – ο μη γένοιτο – κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών θα απονευρώσει τελείως το ήδη προβληματικό γλωσσικό αισθητήριο των νέων μας. Τη σημερινή γλωσσική σύγχυση θα ακολουθήσει ο γλωσσικός αφελληνισμός. Θα ντρεπόμαστε να μαθαίνουμε Αρχαία Ελληνικά, αλλά θα είμαστε περήφανοι αν τα παιδιά μας μιλούν ξένες γλώσσες από τα βρεφικά τους χρόνια. Αυτή δεν είναι πρόοδος, είναι ξενομανία και πιθηκισμός. Ναι, να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες, αλλά πρωτίστως να μαθαίνουμε την απαρχή της δικής μας γλώσσας. Την παιδαγωγική αξία των Αρχαίων Ελληνικών απέδειξαν τα μακροχρόνια πειράματα του Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου Αθηνών. Όπως γράφει ο ψυχίατρος Ιωάννης Τσέγκος στο βιβλίο του «Η Εκδίκηση των Τόνων» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2005), μαθητές δημοτικού που διδάχθηκαν Αρχαία Ελληνικά βελτίωσαν τις οπτικοαντιληπτικές τους ικανότητες και μείωσαν τα  ποσοστά δυσμαθιών και δυσλεξιών.

Τα Αρχαία Ελληνικά  απετέλεσαν και αποτελούν πηγή γλωσσικού πλούτου για όλους τους πολιτισμένους λαούς. Η Αρχαία Ελληνική είναι η πηγή που τροφοδοτεί μέχρι σήμερα όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες (βλέπε για παράδειγμα τη λέξη τηλεματική). Από τη γλώσσα του Ομήρου χρησιμοποιούμε σήμερα το 70% των λέξεων. Γιατί, λοιπόν, μας καλεί ο κ. Κριαράς να γίνουμε πατροκτόνοι; Όχι, λοιπόν, κ. Κριαρά.

Σας σεβόμαστε, αλλά θα αντισταθούμε σθεναρώς με κάθε νομικό μέσο σε όποιον επιχειρήσει να επιβάλει τις αντιπαιδαγωγικές απόψεις σας. Ας μη στερήσουμε από τους νέους μας αυτόν τον τεράστιο γλωσσικό πλούτο!

101) ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ

 

            Αν τελικά υποστούμε μία εθνική ταπείνωση στη σύγχρονη φάση του Μακεδονικού ζητήματος, τούτο θα οφείλεται στις συνεχείς και αδικαιολόγητες ελληνικές υποχωρήσεις. Οι φοιτητές διεθνών σχέσεων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού θα μελετούν τη λανθασμένη συμπεριφορά μας σαν «μελέτη περιπτώσεως-case study), όπου μία χώρα σαφώς ισχυρότερη πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά διολισθαίνει σε θέσεις ενδοτικές επί σειρά ετών απέναντι σε ένα κράτος, το οποίο έχει εμφανή προβλήματα συνοχής και βιωσιμότητας.

            Τον Δεκέμβριο του 1991, στην σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των χωρών της Ευρ. Ένωσης στις Βρυξέλλες ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς  κέρδισε με δυσκολία  μία εθνική επιτυχία, για την οποία τον συνεχάρησαν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Στο επίσημο ανακοινωθέν υπήρχε η ομόφωνη δήλωση ότι δεν επιτρέπεται σε μία βαλκανική χώρα να χρησιμοποιεί όνομα, το οποίο υποκρύπτει εδαφικούς αλυτρωτισμούς. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η ανακοίνωση των ηγετών της Ε.Ε. τον Ιούνιο του 1992 στη Λισσαβόνα. Αυτές τις δύο επιτυχίες όχι μόνο δεν τις αξιοποιήσαμε, αλλά τις υπονομεύσαμε και τις απεμπολήσαμε.

            Πρώτα η λογική του ενδοτισμού ανακάλυψε το επιχείρημα Πινέϊρο. Ότι δήθεν τα Σκόπια είχαν αποδεχθεί την πρόταση του Πορτογάλου υπουργού για όνομα «Σλαβομακεδονία», αλλά η δική μας αδιαλλαξία το απέρριψε. Διπλή αναλήθεια:Πρώτον, διότι η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ ουδέποτε δέχθηκε να συζητήσει την πρόταση Πινέϊρο, όπως παραδέχεται ο τότε πρόεδρος Κίρο Γκλιγκόροφ στα Απομνημονεύματά του. Δεύτερον, διότι δεν υπήρχε πιθανότητα να δεχθούν κάτι τέτοιο οι ηγέτες των Σκοπίων, αφού ο όρος Σλαβο-μακεδονία θα προκαλούσε την έντονη αντίδραση των Αλβανών, που δεν είναι Σλάβοι και αποτελούν το θορυβώδες 30% του πληθυσμού.

            Στη συνέχεια η λογική των υποχωρήσεων ανακάλυψε πόσο κακό έκαναν τα συλλαλητήρια στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Κι όμως προσωπικά άκουσα με τα αυτιά μου σε ομιλία του στη Αθήνα τον υπεύθυνο της Ε.Ε. για τα Βαλκάνια, τον Βρετανό Ντέϊβιντ Όοουεν, να δηλώνει ότι μόνον όταν είδε μια τέτοια κοσμοπλημύρα να διαδηλώνει συνειδητοποίησε ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, το οποίο ενοχλεί ένα κράτος-μέλος της Ένωσης.

            Από τον Σεπτέμβριο του 1995 παρακολουθούμε τα Σκόπια να παραβιάζουν ποικιλοτρόπως την ενδιάμεση συμφωνία ενώ εμείς τους παρέχουμε καλόπιστα κάθε πολιτική και οικονομική υποστήριξη. Η περίφημη επιχειρηματική μας διείσδυση δεν απέδωσε πολιτικά οφέλη. Αντί να πιέσουμε τα Σκόπια σε υποχωρήσεις τα καταστήσαμε πιο αδιάλλακτα … με τα δικά μας χρήματα. Και όταν έληξε η επταετής διάρκεια της συμφωνίας το 2002, την αφήσαμε να παρατείνεται σιωπηρά με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιούν σήμερα οι κυβερνώντες της ΠΓΔΜ και να μας ενάγουν στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου. Η κατηγορία είναι ότι βάσει της συμφωνίας δεν επιτρέπεται να θέτουμε βέτο για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.

            Το καλοκαίρι του 2001 οι Αλβανοί των Σκοπίων εξεγέρθησαν ενόπλως και παρά την συνθηκολόγηση της Αχρίδας έδωσαν το μήνυμα και για το μέλλον ότι θα επιδιώξουν σε πρώτη φάση μία μορφή αυτονομίας και σε δεύτερη φάση ίσως και την απόσχιση. Το παράδειγμα του Κοσσόβου ενθαρρύνει μελλοντικές αλβανικές κινήσεις για διάλυση της ΠΓΔΜ, ενώ και η Βουλγαρία με κάθε τρόπο υπενθυμίζει τη βασική της θέση: Δεν υπάρχουν «μακεδόνες» παρά μόνο Βούλγαροι, των οποίων άλλαξε βιαίως η ταυτότητα. Αντί, λοιπόν, να αξιοποιήσουμε τα διαλυτικά και αποσχιστικά φαινόμενα και να πιέσουμε καταλυτικά τους ηγέτες των Σκοπίων, εμείς κατασκευάσαμε τη θεωρία ότι μας είναι απαραίτητη η ύπαρξη και η βιωσιμότητα αυτού του τεχνητού κράτους. Δεν μπορώ να καταλάβω τί φοβούνται ορισμένοι συμπολίτες μας από την πιθανότατη διάλυση της ΠΓΔΜ. Ένας αλυτρωτισμός λιγότερος στην περιοχή! Ούτως ή άλλως τον αλβανικό εθνικισμό τον έχουμε παρόντα. Με τη στήριξη των ισχυρών στη δημιουργία ανεξαρτήτου Κοσσόβου η Μεγάλη Αλβανία – ή η Φυσική Αλβανία όπως ηπιότερα λέγεται – είναι γεγονός. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε ως Ελλάδα είναι να κόψουμε με αυστηρότητα κάθε συζήτηση για τους Τσάμηδες εγκληματίες πολέμου.      

            Και η διολίσθηση των θέσεών μας συνεχίζεται. Αποδεχόμαστε ακόμη ως μεσολαβητή τον Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος προσπαθεί να πιέσει περισσότερο την Ελλάδα παρά τα Σκόπια. Και αποδεχόμαστε δυστυχώς να συζητούμε επί προτάσεων αρνητικών για τα εθνικά μας συμφέροντα, όπως η «Άνω Μακεδονία», η «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ. Το 2007 διέρρευσε στον αθηναϊκό Τύπο μία πρωτοφανής  πρόταση του Νίμιτς, ότι δηλαδή πρέπει  να περιορίσει και η Ελλάδα τη χρήση του όρου Μακεδονία. Πόσο μεγάλη απόσταση από την απόφαση της Ευρ. Ένωσης του 1991! Από εκεί που όλοι πίεζαν τους πλαστογράφους της ιστορίας, τώρα πιέζουν τους νομίμους κατόχους! Και δυστυχώς η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης από τη νέα κυβέρνηση (Οκτώβριος 2009) στέλνει νέα μηνύματα υποχωρητικότητας σε κάθε κατεύθυνση.  

            Η λογική των συνεχών υποχωρήσεων ενισχύεται δυστυχώς και από αστοχίες Ελλήνων αρθρογράφων. Στις 18-10-2009 διαβάσαμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μία ανάλυση του Φίλιου Στάγκου περί Μακεδονικού, η οποία μάλλον θα έκανε τα Σκόπια να πανηγυρίζουν. Ο αρθρογράφος προτείνει στους Έλληνες Μακεδόνες – δηλαδή και στον υπογράφοντα – να ονομαζόμαστε «Παλαιομακεδόνες» για να διευκολύνουμε την ΠΓΔΜ να αποδεχθεί  το όνομα Νέα Μακεδονία! Καλεί επίσης την Ελλάδα να αναγνωρίσει «σλαβομακεδονική ταυτότητα» σε πολλούς κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας. Την ώρα που η Ευρώπη εορτάζει τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και του κομμουνισμού, κάποιοι συμπατριώτες μας προτείνουν να νομιμοποιήσουμε ένα κατασκεύασμα του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο!

100) ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

 

Πολλά ερωτήματα εγείρονται και αρκετές αντιφατικές ερμηνείες δίδονται κατά καιρούς ως προς την επίδραση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στην ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας. Κάποιοι συμπατριώτες μας ανησυχούν μήπως μας επιβάλλουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών την εγκατάλειψη και απεμπόληση αυτής της ταυτότητας. Άλλοι, κινούμενοι από τελείως διαφορετικά κίνητρα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η διαφύλαξη της εθνικής μας ιδιοπροσωπείας είναι αναχρονισμός, απομονωτισμός και «εθνικισμός». Ότι σε μία εποχή ανοικτών συνόρων πρέπει να αισθανόμαστε πολίτες του κόσμου και να ακολουθούμε τυφλά ό,τι επιτάσσει ή επιλέγει η Ευρώπη. Νομίζω ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στη μέση. Στην πρώτη επιφύλαξη απαντώ ότι η εθνική μας ταυτότητα κινδυνεύει περισσότερο από τον κακό μας εαυτό, την άγνοια, τον μιμητισμό και τον πιθηκισμό ορισμένων Νεοελλήνων και λιγότερο από τις ευρωπαϊκές συνταγές, χωρίς να αθωώνω κάθε ευρωπαϊκό νομοθέτημα. Στη δεύτερη, την ακραία ευρωπαϊστική άποψη, απαντώ ότι όλοι οι λαοί που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέτουν το εθνικό συμφέρον και την εθνική τους ταυτότητα υπεράνω άλλων επιταγών και συμφερόντων. Δυστυχώς ορισμένοι εμφανίζουν τη δική τους ιδεολογική αντίθεση προς την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας ως δήθεν εντολή της Ευρώπης!

Χαρακτηριστικά αναφέρω το παράδειγμα των σχέσεων Εκκλησίας – Πολιτείας. Ορισμένοι δήθεν προοδευτικοί μας λέγουν ότι πρέπει να τροποποιήσουμε το Σύνταγμα, να αλλάξουμε το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, να παύσει η μισθοδοσία του κλήρου και άλλα σχετικά, για να εναρμονισθούμε με «τα ισχύοντα και με τη νομοθεσία της Ευρώπης». Πρόκειται για ανακρίβεια και άγνοια των ευρωπαϊκών θεσμών. Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ή Συνθήκη της Λισσαβώνος, που αντικατέστησε την απορριφθείσα Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καθορίζει ρητά ότι τα θέματα του πολιτισμού, της παιδείας και το νομικό καθεστώς των εκκλησιών και των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι τομείς, για τους οποίους θα νομοθετεί κάθε κράτος ξεχωριστά και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύεται να μη παρεμβαίνει. Και τούτο διότι όλα τα κράτη και όλοι οι λαοί που αποτελούν την Ευρώπη των 27 θέλουν να γίνεται σεβαστή η ιδιαιτερότητα των εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Π.χ. ο Ιρλανδός και ο Πολωνός δεν μπορούν να διανοηθούν την επιβίωσή τους χωρίς Ρωμαιοκαθολική παράδοση, ο Γάλλος έχει επηρεασθεί από το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα της Γαλλικής Επαναστάσεως, στη Βρετανία θεωρείται φυσιολογικό ο ανώτατος άρχων να είναι και αρχηγός της «Εκκλησίας της Αγγλίας» κ.λ.π. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση κάθε λαού να σέβεται τις ρίζες του και τους αγώνες των προγόνων του. Γι’ αυτό και στο Ελληνικό Σύνταγμα υπάρχει ως προοίμιο η επίκληση της Μίας, Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, διότι αυτή την προμετωπίδα έθεσαν οι αγωνιστές του 1821, αυτοί που έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι.

Η Ευρ. Ένωση δεν είναι ούτε ανθόκηπος μυροβόλος, όπου όλοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τα δίκαιά μας και τις απόψεις μας, ούτε κολαστήριο και τυραννικό σύστημα, που επιβάλλει διαταγές άνευ συζητήσεως. Είναι χώρος συνεχών αγώνων ειρηνικών και διαπραγματεύσεων. Κάθε λαός, κάθε έθνος, κάθε κράτος προσπαθεί να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Έχουμε φυσικά παραχωρήσει ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όσον αφορά τα νομισματικά, εμπορικά και οικονομικά θέματα. Δεν έχουμε, όμως, παραχωρήσει ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία. Η Ευρ. Ένωση έχει πλέον κατανοήσει ότι θα έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Συν-ομοσπονδία εθνικών κρατών με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα κάθε λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στην απορριφθείσα Συνταγματική Συνθήκη υπήρχε αναφορά σε Ύμνο της Ενώσεως, τώρα στο κείμενο της Λισσαβώνος αυτή η διάταξη έχει απαλειφθεί. Προφανώς διότι κάθε λαός είναι υπερήφανος για τον δικό του Εθνικό Ύμνο. Για να δούμε δε την προσπάθεια των εθνικών κρατών να διαφυλάξουν καίριους τομείς εθνικής κυριαρχίας και πολιτιστικής ταυτότητος ας θυμηθούμε δύο πρόσφατες εξελίξεις:

Α) Στις 2-10-2009 οι Ιρλανδοί επικύρωσαν με δημοψήφισμα την προαναφερθείσα Συνθήκη της Λισσαβώνος, τον Καταστατικό Χάρτη της Ευρ. Ενώσεως. Είχαν, όμως, κατορθώσει, μετά το ΟΧΙ τους στο περσινό δημοψήφισμα, να κερδίσουν τέσσερις δεσμεύσεις από την ηγεσία και τα όργανα της Ευρ. Ενώσεως. Πρώτον, ότι δεν θα τους πιέσει κανείς να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις και τη συμβίωση των ομοφυλοφίλων. Δεύτερον, ότι δεν θα ενταχθούν σε κάποιο μελλοντικό κοινό Ευρωπαϊκό Στρατό. Και τρίτον, ότι δεν θα υποχρεωθούν να αυξήσουν τη φορολογία. Δηλαδή ένας ολιγάριθμος λαός, 4 εκατομμύρια Ιρλανδοί, ζήτησαν και επέτυχαν από τα υπόλοιπα 26 κράτη και από τις Βρυξέλλες να γίνουν σεβαστές οι θρησκευτικές, εθνικές και κοινωνικές τους ευαισθησίες.

Β) Στις 30-6-2009 εξεδόθη η απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας μετά από ερώτημα Γερμανών βουλευτών κατά πόσον η Συνθήκη της Λισσαβώνος είναι συμβατή ή όχι με το Γερμανικό Σύνταγμα. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι ναι, μπορεί ο Πρόεδρος της Γερμανίας να υπογράψει τη Συνθήκη, αλλά… Το αλλά έχει μεγάλη σημασία: Η Γερμανία θα διατηρεί την εθνική της κυριαρχία και το δικαίωμα να αποφασίζει χωρίς παρεμβάσεις της Ευρ. Ενώσεως σε ορισμένους τομείς και συγκεκριμένα για τον Στρατό, την Αστυνομία, τη φορολογία, την παιδεία, τον έλεγχο των Μ.Μ.Ε. και τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας. Πάλι βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι λαοί προσπαθούν να διαφυλάξουν την εθνική τους κυριαρχία σε τομείς που άπτονται των θρησκευτικών, εθνικών και κοινωνικών ευαισθησιών τους.

Ως Έλληνες πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή μας παρουσία για την προβολή των εθνικών δικαίων και συμφερόντων. Η Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας θα κινδυνεύσει κυρίως από δικά μας λάθη. Υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα δυσκολεύονται να μας καταλάβουν. Αλλά το ζητούμενο είναι αν εμείς και οι ηγεσίες μας γνωρίζουμε και πιστεύουμε συνειδητά στην παράδοσή μας ως εχέγγυο προόδου για το μέλλον. Ουδείς ευρωπαϊκός λαός είναι διατεθειμένος να αποκοπεί από τη γλώσσα, την πίστη και την ιστορία του στο όνομα μιας θολής «ευρωπαϊκής ταυτότητας». Αν έχουμε Πίστη στο Θεό και στην Ιστορία μας, θα προχωρήσουμε και θα επιτύχουμε. Και όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «αν εσύ ο ίδιος δεν αδικείς τον εαυτό σου, ουδείς μπορεί να σε αδικήσει»!    

  

99) ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΗΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ

 

 

            Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Μακεδόνων και Θρακών στενοχωρήθηκα και εγώ για την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Αυτό το υπουργείο κι αν ακόμη δεν υπήρχε έπρεπε να το ανακαλύψουμε. Πρωτίστως γιατί προέβαλλε διεθνώς την ελληνικότητα της Μακεδονίας και ήταν κάρφος στα μάτια των Σκοπιανών διαστρεβλωτών.

            Είπαν και έγραψαν κάποιοι ότι ήταν κέλυφος χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν συμφωνώ. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Όμως και έτσι να ήταν το θέλουμε για τον συμβολισμό του. Το θέλουμε για το όνομά του που είναι η ιστορία και η ταυτότητά μας. Σήμερα η διαμάχη μας με τα Σκόπια είναι διαμάχη συμβόλων. Όταν εκείνοι επιστρατεύουν δια πλαστογραφίας τον Αλέξανδρο, τον Φίλιππο, τον Απόστολο Παύλο, τον Ήλιο της Βεργίνας, την ιστορία μας ολόκληρη, εμείς καταργούμε ένα δημόσιο φορέα που φέρει το όνομα «Μακεδονία»! Όλοι οι λαοί που σέβονται την ιστορία τους δίνουν σημασία στους συμβολισμούς. Θυμηθείτε τον «μοντέρνο» Ομπάμα που ορκίσθηκε επάνω στην Βίβλο του Αβραάμ Λίνκολν και έχοντας πίσω του έναν υπερβολικό αριθμό αμερικανικών σημαιών. Ή μήπως είναι τυχαίο ότι και η Ρωσία και η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Αλβανία χρησιμοποιούν στη σημαία ή στον θυρεό τους τον δικέφαλο αετό, υποδηλώνοντας ότι διεκδικούν τμήμα από την κληρονομιά του Βυζαντίου; Όσοι δεν κατανοούν τη σημασία των συμβολισμών στην εξωτερική πολιτική μου δημιουργούν έντονες επιφυλάξεις για τους μελλοντικούς χειρισμούς τους.

            Υποτίθεται ότι η κατάργηση αυτού – και άλλων υπουργείων – έγινε για να έχουμε ευέλικτη κυβέρνηση και λιγότερη γραφειοκρατία. Αστειεύονται προφανώς. Πώς θα είναι πιο ευέλικτη η κυβέρνηση όταν θα έχει δύο υφυπουργούς στη Θεσσαλονίκη αποκομμένους από τον υπουργό στον οποίο υπάγονται; Ήταν κακό να υπάρχει ένας υπουργός στη Θεσσαλονίκη με συντονιστικό ρόλο και είναι καλύτερα τώρα που θα έχουμε μία υφυπουργό Εσωτερικών και έναν υφυπουργό Οικονομίας  που θα ψάχνουν επί μήνες πώς θα επιμερίσουν τις αρμοδιότητες του παλαιού υπουργείου και θα μπερδεύονται μεταξύ τους; Η αμφισβήτηση στρέφεται κατά των νέων θεσμών και όχι – προς Θεού – κατά των δύο προσώπων, της κ. Θεοδώρας Τζάκρη και του κ. Μάρκου Μπόλαρη, τον οποίο μάλιστα γνωρίζω και εκτιμώ προσωπικά.

            Η ύπαρξη ενός υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης σήμαινε πολλά. Σήμαινε την διαρκή παρουσία του ονόματος σε κάθε επιστολόχαρτο που αποστελλόταν στο εξωτερικό. Σήμαινε τη διαρκή υπόμνηση του ονόματος κάθε φορά που ξένος διπλωμάτης ή πολιτικός ή επιχειρηματίας επισκεπτόταν τον υπουργό στη Θεσσαλονίκη. Σήμαινε συνεχή απόδειξη της ευαισθησίας των Ελλήνων γι’ αυτές τις δύο περιοχές που δέχονται αμφισβητήσεις και απειλές, είτε από ψευτομακεδόνες είτε από Αττίλες. Σήμαινε τη φιλική υπόδειξή μας προς την γειτονική Βουλγαρία να μην αναμοχλεύει ιστορίες για αρχαίους Θράκες δήθεν προγόνους των σημερινών Βουλγάρων. Σήμαινε ότι η Αθήνα αναγνωρίζει την συμβολή της Μακεδονίας και της Θράκης στην οικονομία, την γεωργία, τον πολιτισμό και την άμυνα της πατρίδας μας.

            Προ ολίγων ετών ο Οδυσσέας Ελύτης, η Ιωάννα Τσάτσου, ο Μανόλης Ανδρόνικος και άλλοι άνθρωποι του πνεύματος τόνισαν ότι το όνομα της Μακεδονίας είναι η ψυχή μας. Προεκτείνω λέγοντας ότι το όνομα αυτού του υπουργείου ήταν η ψυχή μας και θα παραμείνει χαραγμένο στη ψυχή μας. Και θα αγωνισθούμε με κάθε νόμιμο και δημοκρατικό μέσο για να επανασυσταθεί ως ενιαίο υπουργείο με το υπερήφανο όνομά του. Ας τρέξουμε να βοηθήσουμε τη Μακεδονία και η Μακεδονία θα μας σώσει, για να θυμηθούμε και τον μεγάλο Δυτικομακεδόνα Ίωνα Δραγούμη. Όσοι ζωντανοί!

98) ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ

 

            Η διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 4-10-2009 είναι μία καλή ευκαιρία για να επανεξετάσουμε ως χώρα τη βαλκανική πολιτική μας και να μελετήσουμε με προσοχή τα νέα στοιχεία που παρουσιάζονται, τις ευκαιρίες, τις απειλές, τις καινούργιες παραμέτρους που προέκυψαν κατά τους τελευταίους μήνες. Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με ορισμένες από αυτές:

            1) Οι βουλγαρικές και αλβανικές πιέσεις στο κράτος των Σκοπίων. Ο υπογράφων και πολλοί άλλοι παρατηρητές των βαλκανικών πραγμάτων έχουμε επανειλημμένως εκφράσει την αμφιβολία μας για τη βιωσιμότητα του κράτους των Σκοπίων. Τα πρόσφατα γεγονότα ενισχύουν τα ερωτηματικά. Οι Αλβανοί που αποτελούν περίπου το 30% του πληθυσμού πιέζουν με όλο και πιο έντονο τρόπο για την εφαρμογή της Συνθήκης της Αχρίδας, την οποία πέτυχαν το 2001 μετά από ένοπλη εξέγερση. Τα αλβανικά κόμματα απειλούν ότι θα αποχωρήσουν από το Κοινοβούλιο αν δεν καθιερωθεί η πλήρης ισοτιμία τους με την σλαβική πλειοψηφία, ενώ οι φοιτητές του αλβανικού πανεπιστημίου στο Τέτοβο και άλλες ομάδες πιέσεως επαναφέρουν το σχέδιο για αυτονόμηση – και ίσως μελλοντική απόσχιση – των δυτικών επαρχιών του κράτους της «Δημοκρατίας της Ιλλυρίδας». Από την πλευρά της η Βουλγαρία μετά την άνοδο στην εξουσία του δεξιού κόμματος GERBαμφισβητεί με κάθε τρόπο και σε κάθε περίσταση την θεωρία περί «μακεδονικού έθνους» και θυμίζει την πάγια θέση Jτης ότι οι δήθεν «μακεδόνες» της ΦΥΡΟΜ είναι Βούλγαροι. Την σημαία του αντισκοπιανού αγώνα κρατά σήμερα ο νέος υπουργός Επικρατείας για θέματα αποδήμων Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ. Η Ελλάς πρέπει να αξιοποιήσει τα φαινόμενα αυτά και να ασκήσει ακόμη μεγαλύτερη πίεση για το θέμα του ονόματος. Οποιαδήποτε ιδέα για ελληνικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις είναι αδικαιολόγητη όταν έχουμε απέναντί μας ένα κράτος, το οποίο δεν ξέρουμε αν θα διατηρήσει την εδαφική του ακεραιότητα.

            2) Η αντιτουρκική στροφή της Βουλγαρίας. Εκτός από την πίεση προς τα Σκόπια η νέα βουλγαρική κυβέρνηση του Μπόϊκο Μπορίσοφ αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση της και έναντι της Τουρκίας. Στα μέσα Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε ότι θα καθιερωθεί Ημέρα Γενοκτονίας για να τιμώνται κάθε χρόνο τα θύματα των τουρκικών θηριωδιών. Η αναφορά γίνεται στη σφαγή του βουλγαρικού πληθυσμού στην περιοχή Φιλιππουπόλεως και κυρίως στη  πόλη Μπάτακ το Μάιο του 1877. Οι σφαγές ξεσήκωσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και άνοιξαν τον δρόμο για την ρωσική επέμβαση, με την οποία το 1878 η Βουλγαρία απελευθερώθηκε από τον Οθωμανικό ζυγό. Παράλληλα ένα από τα συνθήματα της νέας κυβέρνησης είναι η ανάγκη περιορισμού του ειδικού βάρος που είχε στην πολιτική ζωή της χώρας το φιλοτουρκικό κόμμα της μουσουλμανικής μειονότητας. Μπροστά στην όξυνση των τουρκικών προκλήσεων καλό θα ήταν να πλησιάσουμε περισσότερο τη Βουλγαρία και να προωθήσουμε τα σχέδια για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης.

            3) Η σερβική προσφυγή στη Χάγη για το Κόσσοβο. Η Σερβία έχει ζητήσει από το Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης να γνωμοδοτήσει για τη νομιμότητα ή μη της απόσχισης του Κοσσόβου (Κοσσυφοπεδίου). Η σερβική στάση στο ζήτημα αυτό είναι παράδειγμα επιμονής και εθνικής αξιοπρεπείας. Ούτε προς στιγμήν δεν έχει σκεφθεί να αναγνωρίσει το «κράτος»του Κοσσόβου και δίνει μάχες σε διάφορα πεδία για να κερδίσει ό,τι μπορεί περισσότερο. Ίσως τελικά να μην αποφύγει το μοιραίο και να ικανοποιηθεί με μικρά εδαφικά ανταλλάγματα στο βόρειο Κόσσοβο. Πάντως η όλη κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να αποφύγει οποιαδήποτε κίνηση αναγνώρισης του νέου «κράτους». Όσο εκκρεμεί το ζήτημα στο Διεθνές Δικαστήριο εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα της ένοπλης εξέγερσης του UCK, διότι και στην Κύπρο και στο Αιγαίο επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο και καταγγέλλουμε τα αποτελέσματα της ένοπλης βίας.

            4) Προσοχή στις προτάσεις για εισαγωγή μειονοτήτων. Στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας και των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» ακούμε τώρα τελευταία ορισμένες εξωφρενικές απόψεις. Μας προτείνουν ορισμένοι συμπατριώτες μας να δώσουμε άδεια εισόδου και εγκαταστάσεως στα στελέχη της σκοπιανής ανθελληνικής προπαγάνδας, τα οποία γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έφυγαν μετά τα τραγικά γεγονότα του 1941-49 αφού μεταπήδησαν με μεγάλη άνεση από τις βουλγαρικές φασιστικές ομάδες στους Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές αντάρτες. Κάποιοι άλλοι με το πρόσχημα επιστημονικών συνεδρίων μας προτείνουν να «επαναπατρίσουμε» τις οικογένειες των Τσάμηδων μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας, δηλαδή των εγκληματιών πολέμου που συνεργάσθηκαν το 1941-44 με τους Γερμανοϊταλούς κατακτητές. Το ζήτημα επανέρχεται κατά καιρούς και με ρητορικές αστοχίες αλβανικών κομμάτων ακόμη και κυβερνήσεων. Εισαγωγή μειονοτήτων στο όνομα ενός παρεξηγημένου διεθνισμού και «ανθρωπισμού» ουδεμία σοβαρή χώρα διανοείται να κάνει. Η ελευθερία λόγου στη χώρα μας είναι εγγυημένη, αλλά τέτοιες προτάσεις καλό θα ήταν να μην ακούονται ούτε ως υποθέσεις εργασίας, διότι αποθρασύνουν τον εθνικισμό των γειτόνων.

            5) Η ανάγκη καταγραφής των ελληνικών εθνικών κοινοτήτων. Η Αλβανία και η ΦΥΡΟΜ ενδιαφέρονται να προσεγγίσουν περισσότερο προς την Ευρ. Ένωση και φυσικά ο δρόμος περνά από την ελληνική έγκριση. Πρέπει να πιέσουμε και τις δύο χώρες για μία αντικειμενική απογραφή του πληθυσμού τους και των εθνικών κοινοτήτων ώστε να μάθουμε ακριβώς πόσοι πολίτες αυτών των χωρών δηλώνουν ελληνική εθνική καταγωγή. Αντί να μας χρεώνουν ανύπαρκτες μειονότητες, ας μιλήσουμε επιτέλους σοβαρά για τις υπαρκτές ελληνικές κοινότητες στα Βαλκάνια.

97) Η ΔΥΣΗ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΜΕ

 

            Όταν ο Αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έγραφε για τον «ένδοξο βυζαντινισμό μας», προφανώς μιλούσε επαινετικά για την ιστορία και την προσφορά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Αντιθέτως στην εποχή μας έχει καθιερωθεί μία αρνητική χρήση του όρου «βυζαντινισμός» και ορισμένοι Νεοέλληνες στρέφονται κατ’ ευθείαν στον παππού μας – την Αρχαιότητα – αδιαφορώντας για τον πατέρα μας, το Ελληνορθόδοξο Βυζάντιο. Η διαφορά είναι ότι ο μεν Καβάφης γνώριζε ιστορία, ενώ οι χλευάζοντες το Βυζάντιο ή δεν γνωρίζουν ή την μελετούν με παραμορφωτικούς φακούς. Ακόμη και η προσπάθεια του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά να δείξει άνευ τεκμηριώσεως ότι δήθεν Χριστιανοί κατέστρεφαν τις μετόπες του Παρθενώνος, εντάσσεται στην ίδια φιλοσοφία. Ο σκοπός είναι να δοθεί το μήνυμα ότι όλα αυτά έγιναν με την καθοδήγηση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία δημιούργησε το σκοταδιστικό, όπως το βλέπουν, Βυζάντιο.

            Περί του Παρθενώνος απήντησαν και θα απαντήσουν οι αρχαιολόγοι και οι ειδικοί της εποχής. Προσωπικά θα ήθελα μόνο μία επισήμανση να κάνω: Αν οι Χριστιανοί της Βυζαντινής εποχής είχαν τόσο μεγάλο μένος με κάθε τι αρχαίο, τότε θα άλλαζαν το όνομα των Αθηνών και δεν θα άφηναν ένα όνομα που αναφέρεται στην Αθηνά. Όχι μόνο σεβάσθηκαν το όνομα, αλλά επιπλέον τον Παρθενώνα τον ονόμασαν «Παναγία η Αθηνιώτισσα» και τον αφιέρωσαν στην Θεοτόκο. Γενικότερα, όμως, περί της πολιτιστικής προσφοράς της Βυζαντινής μας Ρωμηοσύνης, έρχονται να δώσουν τη μαρτυρία τους πολλοί ξένοι συγγραφείς, από τους οποίους σήμερα θα παρουσιάσω δύο. Επιλέγω το βιβλίο του Αμερικανού Κόλιν Ουέλλς «Σαλπάροντας απ’ το Βυζάντιο – Πως μία χαμένη αυτοκρατορία διαμόρφωσε τον κόσμο» (1). Και το έργο του Γάλλου καθηγητού Συλβαίν Γκουγκενέμ με τίτλο «Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν-Μισέλ» και με υπότιτλο: «Οι Ελληνικές ρίζες της Χριστιανικής Ευρώπης». (2) Ευτυχώς και τα δύο βιβλία έχουν μεταφρασθεί στα ελληνικά και μπορούν να βοηθήσουν κάθε συμπατριώτη μας, ο οποίος καλοπροαίρετα ενδιαφέρεται να μάθει ποιά και πόσο σημαντική ήταν η προσφορά των Βυζαντινών προγόνων μας στον παγκόσμιο πολιτισμό.

            Ο νέος σε ηλικία Κόλιν Ουέλλς σπούδασε αρχαία ιστορία και φιλολογία στις ΗΠΑ και έμαθε το Βυζάντιο από έναν εξαίρετο δάσκαλο. Τον διαπρεπή Έλληνα βυζαντινολόγο Σπύρο Βρυώνη. Στον πρόλογό του ο συγγραφεύς σημειώνει: «Η διάρθρωση του βιβλίου απορρέει από δύο ιδέες, που και οι δύο μαζί προσφέρουν έναν εύκολο τρόπο για να κατανοήσουμε την πολιτιστική κληρονομιά του Βυζαντίου. Η πρώτη είναι η δυαδική φύση της παράδοσής του, η οποία αντικατοπτρίζεται στον ενστερνισμό τόσο της χριστιανικής πίστης, όσο και του ελληνικού πνεύματος. Η δεύτερη διαρθρωτική ιδέα του βιβλίου συνίσταται ότι οι κληρονόμοι αυτής της δυαδικής παράδοσης ήταν οι τρεις νεότεροι πολιτισμοί που αναδύθηκαν αρχικά σε περιοχές οι οποίες είχαν αποσπασθεί από το Βυζάντιο: ο δυτικός, ο ισλαμικός και ο σλαβικός κόσμος. Ο καθένας από αυτούς τους τρεις παγκόσμιους πολιτισμούς διαμορφώθηκε ριζικά από το Βυζάντιο, αλλά ο καθένας ήταν ιδιαίτερα επιλεκτικός όσον αφορά την πλευρά του Βυζαντίου που επέλεξε να ενστερνιστεί.  Αυτό το βιβλίο τιμά τη ενεργητικότητα και τον δυναμισμό εκείνων των νεαρών πολιτισμών, όπως επίσης και τον εκπληκτικό πλούτο του βυζαντινού πολιτισμού».

            Στην πρώτη ενότητα ο Ουέλλς εξηγεί πως το Βυζάντιο μετέφερε στη Δυτική Ευρώπη την αρχαιοελληνική γραμματεία και σοφία. Στη δεύτερη μιλά για τις βυζαντινές επιδράσεις στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Στην τρίτη ενότητα περιγράφει την διάδοση της Ορθοδοξίας και του Ελληνορθοδόξου πολιτισμού στον σλαβικό κόσμο και κυρίως στη Ρωσία. Ο επίλογος αφιερώνεται στον «τελευταίο βυζαντινό», τον μοναχό Μιχαήλ Τριβώλη από την Άρτα, ο οποίος δίδαξε πολλά στους Ρώσους τον 16ο αιώνα και έμεινε γνωστός ως «Μάξιμος ο Γραικός». Δεν μπορεί, λοιπόν, να ήταν σκοταδιστικό το Βυζάντιο, όπως το παρουσιάζουν οι φανατικοί αντιεκκλησιαστικοί νεοέλληνες διανοητές, όταν τροφοδότησε πνευματικά τόσους πολλούς λαούς και πολιτισμούς!

            Το βιβλίο του Γάλλου Συλβαίν Γκουγκενέμ, καθηγητού Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λυών, έχει ως στόχο να καταρρίψει την άποψη που διδάσκουν πολλοί δυτικοί ιστορικοί, ότι δήθεν η Δύση έμαθε τον Αριστοτέλη και τους άλλους αρχαίους συγγραφείς μέσω των Αράβων μουσουλμάνων. Ο συγγραφεύς αποδεικνύει ότι ο μεγαλύτερος δάσκαλος της Δυτικής Ευρώπης στην αρχαία παιδεία ήταν το Βυζάντιο, το οποίο σεβάσθηκε και καλλιέργησε την αρχαία ελληνική γραμματεία και με τους κληρικούς του και με τους μοναχούς και με τους λαϊκούς λογίους του. Γνωρίζουμε φυσικά ότι η προσέγγιση των Χριστιανών ήταν επιλεκτική προς τα αρχαία κείμενα, όπως διδάσκει και ο Μέγας Βασίλειος στο έργο του «Προς τους νέους όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Ο Γκουγκενέμ μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι το Ορθόδοξο Βυζάντιο ουδέποτε εδίωξε την κλασσική παιδεία, αλλά αντιθέτως την προώθησε και την διέδωσε σε άλλους λαούς. Αναφέρεται επίσης και στον ρόλο πολλών αραβοφώνων Χριστιανών – κυρίως μονοφυσιτών – στη μετάφραση ελληνικών κειμένων στα αραβικά και μας αποκαλύπτει την ύπαρξη ολοκλήρων εργαστηρίων αντιγραφής και μεταφράσεως ελληνικών κειμένων στο γαλλικό μοναστήρι του Μον Σαιν-Μισέλ περί το έτος 1120. Ο μεταφραστής ήταν ένας κληρικός με το όνομα «Ιάκωβος της Βενετίας ο Έλληνας».

Ίσως να μη συμφωνούμε με όλα τα σημεία του βιβλίου, όμως είναι αξιοπρόσεκτα τα κυριότερα συμπεράσματα του συγγραφέως. Ότι δηλαδή «η πολιτισμική ελίτ του Βυζαντίου ήταν Χριστιανική και ταυτόχρονα ελληνική» (σελ. 86). Και ότι «οι πολιτισμικές ρίζες της Ευρώπης απλώνονταν στον ελληνικό πολιτισμό, το ρωμαϊκό δίκαιο και τη Βίβλο» (σελ. 216). Ο Γκουγκενέμ αντιτίθεται σαφώς προς την ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση και μας θυμίζει τα λόγια του μεγάλου Γάλλου ιστορικού Φερνάν Μπρωντέλ, που επέμενε ότι: «Μόνο οι ουτοπιστές ονειρεύονται τη συγχώνευση των θρησκειών. Οι θρησκείες, ό,τι ακριβώς πιο προσωπικό υπάρχει, πιο ανθεκτικό μέσα σ’ αυτό το σύμπλεγμα αγαθών, δυνάμεων, που είναι κάθε πολιτισμός» (σελ. 201). Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

 

1) Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, Αθήνα 2008

2) Εκδόσεις ΟΛΚΟΣ, Αθήνα 2009

96) ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ

 

            Τουλάχιστον ατυχείς και ανιστόρητες μπορούν να χαρακτηρισθούν οι δηλώσεις του κ. Ανδρέα Λοβέρδου, βουλευτού του ΠΑΣΟΚ, περί ελεύθερης επανόδου στην Ελλάδα των Σκοπιανών αυτονομιστών και προπαγανδιστών. Οι δηλώσεις έγιναν προσφάτως στην ιστοσελίδα newstime.gr και είναι εύλογο να προκαλούν ανησυχία στους κατοίκους της Μακεδονίας, αλλά και σε κάθε Έλληνα που γνωρίζει την ιστορία.

            Το 1982 με νόμο του αειμνήστου Γιώργου Γεννηματά είχε επιτραπεί η επιστροφή στη χώρα μας των πολιτικών προσφύγων, οι οποίοι ζούσαν στις τότε κομμουνιστικές χώρες, με ρητή εξαίρεση των «αλλογενών», δηλαδή εκείνων που είχαν δηλώσει ότι ανήκουν στην τεχνητή «μακεδονική» εθνότητα. Οι άνθρωποι αυτοί κατά την περίοδο 1941-1949 είχαν ενόπλως αγωνισθεί για την απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης από τον ελληνικό κορμό. Πολλοί από αυτούς είχαν αρχικά ενταχθεί σε βουλγαρικές ομάδες που συνεργάσθηκαν με τις γερμανικές αρχές κατοχής. Το 1944 μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε «σλαβομακεδόνες» παρτιζάνους του Τίτο. Όσοι εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια εργάσθηκαν φανατικά κατά της Ελλάδος. Αυτοί και τα παιδιά τους υπήρξαν οι κυριότεροι στυλοβάτες της προπαγάνδας περί «Μακεδονίας του Αιγαίου». Μάλιστα από το 1993 συνταξιοδοτούνται από το κράτος των Σκοπίων ως «μαχητές του απελευθερωτικού αγώνα».

            Όσοι προτείνουν την επάνοδο των οπαδών της απόσχισης της Μακεδονίας μας πρέπει να απαντήσουν: α) Συνειδητοποιούν την αναστάτωση που θα δημιουργηθεί στον πληθυσμό των ακριτικών περιοχών της Βορείου Ελλάδος; β) Ποια σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα ενισχύει την καλλιέργεια αποσχιστικών τάσεων στο έδαφός της; Και γ) Γιατί πρέπει να επιβραβεύσουμε ηθικά τους φιλοσκοπιανούς προπαγανδιστές;

            Κακώς λέγει ο κ. Λοβέρδος ότι μία τέτοια κίνηση θα βοηθήσει την επίλυση των προβλημάτων μας με την ΦΥΡΟΜ. Η Ελλάδα έχει ήδη φανεί πολύ γενναιόδωρη σε πολιτική και οικονομική υποστήριξη, ενώ οι γείτονες ανταπαντούν με όξυνση των προκλήσεων. Τα αγάλματα, οι ονομασίες αεροδρομίων και σταδίων, η προπαγάνδα περί ανυπάρκτων μειονοτήτων και πολλά άλλα δείχνουν την εμμονή των Σκοπίων στην διαστρέβλωση και κλοπή της ιστορίας μας.

            Ας μην ενθαρρύνουμε, λοιπόν, περισσότερο τον εθνικισμό των Σκοπίων.

 

95) Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (ΚΑΛΑΦΑΤΗ) ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

 

            Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι πού είναι αποφασισμένοι να αγωνίζονται, να θυσιάζονται, να προσφέρουν. Άνθρωποι, σαν τον Άγιο Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Καλαφάτη, που μαρτύρησε για την Πίστη και την Πατρίδα στην Σμύρνη το ματωμένο καλοκαίρι του 1922. Το πέρασμά του από τη Μητρόπολη Δράμας (22-7-1902 έως 10-6-1909 και τύποις μέχρι 10-3-1910) συνδέθηκε με το αποκορύφωμα του Μακεδονικού Αγώνος. Ο Χρυσόστομος ως Μητροπολίτης Δράμας, Ζιχνῶν και Νευροκοπίου επιτέλεσε στο ακέραιο το εκκλησιαστικό και εθνικό του καθήκον και μαζί με άλλους κληρικούς και Μακεδονομάχους έσωσε την ελληνικότητα της Μακεδονίας από διπλό κίνδυνο. Η Μακεδονία τότε βρισκόταν υπό τουρκικό ζυγό, αλλά ο βουλγαρικός εθνικισμός και ο πανσλαβισμός σχεδίαζαν να διαδεχθούν τους Οθωμανούς και να την ενσωματώσουν στη «Μεγάλη Βουλγαρία». Ο αγώνας ξεκίνησε ως εκκλησιαστικός με το Σχίσμα του 1870 και την Βουλγαρική Εξαρχία και γρήγορα έλαβε εθνικές, στρατιωτικές και πολιτικές προεκτάσεις. Ο Ελληνισμός είχε ως πνευματικό προστάτη το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως πολιτικό βραχίονα την οργάνωση του Ίωνος Δραγούμη και του Λάμπρου Κορομηλά και ως ένοπλη φράση τα μακεδονικά αντάρτικα σώματα αποτελούμενα  από εντοπίους Έλληνες της Μακεδονίας και από στρατιωτικούς και εθελοντές πού ήλθαν από την Νότιο Ελλάδα και την Κρήτη.

            Στις 23-5-1902, όταν εξελέγη από την Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως Μητροπολίτης Δράμας ο Χρυσόστομος αποχαιρέτησε τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ’ με τα εξής προφητικά λόγια:

            «Εν όλη τη καρδίᾳ και εν όλη τη διανοία θα υπηρετήσω την Εκκλησίαν και το Γένος, και η Μίτρα, την οποίαν αι άγιαι χείρες σου εναπέθεσαν επί της κεφαλής μου, εάν πέπρωται να απολέσῃ ποτέ την λαμπηδόνα των λίθων της, θα μεταβληθῇ εις ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου».

            Η εθνική δράση του στη Δράμα είχε συντονιστικό και πνευματικό περιεχόμενο. Ίδρυσε Μητροπολιτικό ναό, Μητροπολιτικό Μέγαρο, Νοσοκομείο, Σχολή Αρρένων, Σχολή Θηλέων, Γυμναστήριο, Μουσικό Όμιλο και 34 σχολεία για να μορφώνονται τα Ελληνοπούλα. Η Εκκλησία, το Σχολείο και τα Μουσικοφιλολογικά σωματεία ήσαν οι στυλοβάτες της αμύνης του Ελληνισμού κατά των τουρκικών και βουλγαρικών προπαγανδών και διεφύλαξαν την εθνική συνείδηση. Παραλλήλως ο Χρυσόστομος με τα κηρύγματά του καλούσε τους Έλληνες να αγωνίζονται με κάθε τρόπο κατά των ενόπλων Βουλγάρων κομιτατζήδων.

            Στην προσπάθειά του αυτή είχε ως στενό συνεργάτη τον ιεροδιάκονο της Μητροπόλεως Θεμιστοκλή Χατζησταύρου, ο οποίος  με το όνομα Χρυσόστομος υπηρέτησε σε επισκοπικές θέσεις της Μικράς Ασίας και αργότερα εξελέγη (το 1962) Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ο Μακαριστός Χρυσόστομος Χατζησταύρου εκοιμήθη το 1968 και διηγείτο με συγκίνηση την αγωνιστική δράση του δίπλα στον Εθνοϊερομάρτυρα Χρυσόστομο Καλαφάτη. Επίσης ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος συνεργάσθηκε με την Δημογεροντία της Δράμας, η οποία απετελεῖτο από τους Κωνσταντίνο Δαβέλλα, Δημοσθένη Χατζηκυριάκο, Πέτρο Κωνσταντινίδη, Αθανάσιο Πέτσο, Μερκούριο Κωνσταντινίδη, Βασίλειο Γρηγοριάδη, Δημήτριο Κωνσταντίνου, Αθανάσιο Βαγιανά, Δημήτριο Ανθόπουλο, Βλάχο Αναγνωστόπουλο, Νικόλαο Χαριτάκη, Μιχαήλ Φέσσα και Αθανάσιο Παπαλούδα. Στην περιφέρεια Δράμας έντονη εθνική αγωνιστική δράση ανέπτυξε και η οικογένεια Κομπόκη, η οποία σε όλη την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος είχε οκτώ θύματα.

            Ογκώδης είναι η αλληλογραφία του Χρυσοστόμου με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τις προξενικές αρχές και την επίσημη Ελλάδα σχετικά με τα δεινά του Ελληνισμού εξ αιτίας της δράσεως των κομιτατζήδων. Σε μία επιστολή του προς το Πατριαρχείο τονίζει ότι η Μακεδονία ήταν και είναι χώρα καθαρώς ελληνική, αλλά η βουλγαρική εθνικιστική προσπάθεια αγωνίζεται να αλλοιώσει την ιστορία και την εθνογραφία, πράγμα που μας θυμίζει τις σημερινές φαιδρότητες των Σκοπίων. Σε άλλη δραματική αναφορά του προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ’ (Ελληνόβλαχο από τη Μακεδονία) ὁ Χρυσόστομος θρηνεί για τις σφαγές: «Επέπρωτο άρα οι ποιμένες του ορθοδόξου λαού ου δεν άλλο να έχωμεν ενταύθα καθήκον ει μή να θρηνώμεν καθ’ εκάστην τα ….ασπαίροντα θύματα και να θάπτωμεν τους κατά πάσαν ώραν δολοφονουμένους»!

            Τα όρια της Μητροπολιτικής του περιφερείας ήσαν εκτεταμένα. Από το Νέστο ως τον Στρυμώνα, από το Νευροκόπι ως το Αιγαίο. Όταν προκαλούσε την οργή των Τούρκων και των Βουλγάρων άλλαζε προσωρινώς έδρα και από την Δράμα μετεφέρετο στην Αλιστράτη, κωμόπολη σήμερα του νομού Σερρών. Για να τονώσει το φρόνημα του ποιμνίου του πραγματοποιούσε συχνά περιοδείες στα χωριά, γεγονός το οποίο ενοχλούσε την τουρκική διοίκηση. Σε μία έκθεσή του προς τον Έλληνα πρόξενο των Σερρών Σαχτούρη ο Οθωμανός γενικός επιθεωρητής της περιοχής έγραφε:  «Ο Μητροπολίτης Δράμας ξέφυγε από κάθε χαλινό, ύψωσε την Ελληνική σημαία της Επαναστάσεως και της καταλύσεως του καθεστώτος και περιερχόμενος την περιφέρεια εξεγείρει τους πληθυσμούς, συνεννοείται με τούς Έλληνες αντάρτες και τους ωθεί όχι μόνον εναντίον των  Βουλγάρων, αλλά και εναντίον των Οθωμανών».

            Όλα αυτά προκάλεσαν την μήνιν των Τούρκων, οι οποίοι πίεζαν το Πατριαρχείο να τον ανακαλέσει ή να τον μεταθέσει. Τελικά στις 25-8-1907 η Οθωμανική διοίκηση τον διέταξε να φύγει από την Δράμα και να μεταβεί στην Θεσσαλονίκη. Ο Χρυσόστομος αρνήθηκε λέγοντας: «Διαταγάς λαμβάνω μόνον από τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως». Οι Τούρκοι τον εξεδίωξαν βιαίως. Στις 17-8-1908 με την υπογραφή του τουρκικού Συντάγματος των μεταρρυθμίσεων οΧρυσόστομος επέστρεψε στην Δράμα, αλλά του απηγορεύθη να περιοδεύσει στα χωριά. Στις 10-6-1909  υποχρεώθηκε πάλι βιαίως να εγκαταλείψει την Δράμα και μετέβη στην  Τρίγλια της Μικράς Ασίας όπου του ανεκοινώθη η εκλογή του στη Μητρόπολη Σμύρνης. Είχε ήδη προ πολλού προετοιμασθεί για το μαρτύριο.

            Για την εκδίωξή του από την Δράμα το 1907 και για την αγέρωχη πατριωτική στάση του Μητροπολίτου ο ποιητής Γεώργιος Σουρής έγραψε στην εφημερίδα «Ο Ρωμηός» της 8-9-1907 ένα μεγάλο ποίημα που άρχιζε ως εξής:

            «Στέφανος και για τον Δράμας

            Τον παπά τον ήρωά μας

            Άφοβος, ανδρειωμένος

            Για την Πίστη, για το Γένος

            Δείχνει στήθος μαχητού

            Μπρος στις λόγχες του στρατού…»

Η Μακεδονία ευγνωμονεί τον Άγιο Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Καλαφάτη.

94) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

 

            Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Αλβανία και στη Βουλγαρία επιβεβαίωσαν την πανευρωπαϊκή στροφή των κοινωνιών προς την Κεντροδεξιά και την επιβίωση ισχυρών ιδεολογικών δυνάμεων στα Βαλκάνια που δίνουν έμφαση στα ζητήματα του έθνους και της εθνικής ταυτότητας.

            Στην Αλβανία τον Ιούνιο επικράτησε με μικρή διαφορά ο συνασπισμός δεξιών κομμάτων με επικεφαλής το Δημοκρατικό Κόμμα του πρωθυπουργού Σάλι Μπερίσα. Όπως ανακοινώθηκε θα σχηματίσει κυβέρνηση με το μικρό Κόμμα Σοσιαλιστικής Ολοκλήρωσης του Ιλίρ Μέτα. Οι Σοσιαλιστές του Έντι Ράμα δεν αναγνωρίζουν ως δίκαιο το αποτέλεσμα, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Το Κ.Ε.Α.Δ (Κόμμα της Ένωσης Δικαιωμάτων και Ελευθεριών), που εκφράζει κυρίως την οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ και την ελληνική εθνική κοινότητα, έλαβε μόνο μία έδρα με τον Βαγγέλη Ντούλε στον Αυλώνα. Το Κ.Ε.Α.Δ. ενώ συνεργάσθηκε στην προηγούμενη κυβέρνηση με τον Μπερίσα αποφάσισε ξαφνικά να ενταχθεί στον συνασπισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος και υπέστη συντριβή. Η μία έδρα θεωρείται αποτυχία δεδομένου ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε εκλέξει τρεις βουλευτές, ενώ στις πρώτες εκλογές της μετακομμουνιστικής περιόδου η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε εκλέξει πέντε βουλευτές. Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι εξελέγησαν άλλοι πέντε βουλευτές ελληνικής καταγωγής, δύο με το Δημοκρατικό Κόμμα και τρεις με το Σοσιαλιστικό.

            Ενδιαφέρουσα παρατήρηση: Ο Ντούλες δήλωσε ότι αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο, διότι ο Μπερίσα στέγασε κάτω από τον συνασπισμό του και το κόμμα των ακραίων ανθελλήνων Τσάμηδων. Κι όμως σε περιοχή με ελληνικό πληθυσμό, στον Βούρκο κοντά στους Αγίους Σαράντα, εξελέγη Τσάμης βουλευτής και μάλιστα με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Τούτο δείχνει ότι οι κυβερνήσεις των Τιράνων μεταφέρουν Τσάμηδες και άλλους φανατικούς μουσουλμάνους στις παραδοσιακά βορειοηπειρωτικές περιοχές.

            Το ερώτημα για την Αθήνα και τους Βορειοηπειρώτες είναι κατά πόσον πρέπει να συνεχισθεί η πολιτική παρουσία ξεχωριστού μειονοτικού κόμματος, όπως το ΚΕΑΔ σήμερα, ή μήπως πρέπει να ενταχθούν οι Έλληνες της Αλβανίας στα μεγάλα αλβανικά κόμματα, όπως έχουν ήδη κάνει αρκετοί πολιτευόμενοι. Αν και τα πρόσφατα αποτελέσματα οδηγούν προς την δεύτερη απάντηση προσωπικά εμμένω στην πρώτη. Οι Έλληνες της Αλβανίας μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό, ακόμη και ρυθμιστικό παράγοντα στην αλβανική πολιτική: Α) αν αποφασίσουν επιτέλους να σταματήσουν τις προσωπικές έριδες, Β) αν βοηθηθούν ουσιαστικά από το ΥΠΕΞ και τα κόμματα της Ελλάδος και Γ) αν ενσωματώσουν το πολυπληθές Ελληνοβλαχικό στοιχείο, το οποίο πολιορκείται από ποικίλες προπαγάνδες.

            Τα αποτελέσματα στη Βουλγαρία δημιούργησαν μία μικρή έκπληξη για όσους δεν είχαν παρακολουθήσει την εντυπωσιακή άνοδο του δεξιού κόμματος για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας, του GERB. Το κόμμα αυτό κέρδισε την πρώτη θέση, χωρίς να αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, με 39,8% και με ηγέτη τον μέχρι πρότινος δήμαρχο Σόφιας Μπόϊκο Μπορίσοφ. Τη δεύτερη θέση κατέλαβε το Σοσιαλιστικό Κόμμα του απερχομένου πρωθυπουργού Στανίσεφ με 17,6%, το οποίο συγκυβερνούσε με το κόμμα της Μουσουλμανικής μειονότητας και με το κόμμα του τέως βασιλέως και πρώην πρωθυπουργού Συμεών Σαξκομπουργκότσκι. Το Κόμμα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών των Μουσουλμάνων έλαβε 14,9% και ο Συμεών έλαβε ένα ελάχιστο ποσοστό που τον αφήνει εκτός Βουλής. Άνοδο σημείωσε και το υπερεθνικιστικό κόμμα ΑΤΑΚΑ (Επίθεση) με 9,38%. Ο Μπορίσοφ ήδη σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας.

            Ένα από τα στοιχεία που βοήθησαν την άνοδο του GERB και του Μπορίσοφ ήταν η έμφασή τους σε θέματα εθνικής αξιοπρέπειας, με τον τρόπο που εκείνοι κρίνουν καλύτερο. Βασικό σύνθημά τους ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την συνεχή παρουσία των Μουσουλμάνων στην κυβέρνηση, κατηγορώντας τους μάλιστα ως φερέφωνα της Άγκυρας. Είναι γεγονός ότι το κυρίως μουσουλμανικό Κ.Δ.Ε υπήρξε ο ρυθμιστικός παράγων για την εκλογή του σημερινού προέδρου Γκεόργκι Παρβάνοφ και συγκυβέρνησε αρμονικά με τον δεξιό Συμεών και με τον Σοσιαλιστή Στανίσεφ. Μήπως οι Βορειοηπειρώτες και τα στελέχη του Κ.Ε.Α.Δ. στην Αλβανία μπορούν να πάρουν κάποια μαθήματα από το κόμμα της μουσουλμανικής μειονότητας στη  Βουλγαρία;

            Ένα άλλο ζήτημα εθνικής ταυτότητος, που άνοιξε μόλις ανέλαβε η νέα βουλγαρική κυβέρνηση, είναι οι προβληματικές σχέσεις Βουλγαρίας – Σκοπίων. Ο νέος υπουργός Αποδήμων Βουλγάρων Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ έχει γράψει βιβλίο για τα «Ψεύδη του Μακεδονισμού» και αρνείται με επιχειρήματα την ύπαρξη του «Μακεδονικού έθνους». Απλούστατα θεωρεί Βουλγάρους όλους τους Σλάβους της ΠΓΔΜ. Ο σκοπιανός τύπος μιλά για ανάδυση του «βουλγαρικού φασισμού». Η βουλγαρική κυβέρνηση αποφάσισε να οξύνει περισσότερο τις σχέσεις δημιουργώντας μέγα ζήτημα για μία βουλγαρικής υπηκοότητος κάτοικο των Σκοπίων, η οποία κατεδικάσθη για ένα σύνηθες περιστατικό οικογενειακού δικαίου. Το μήνυμα της κυβερνήσεως Μπορίσοφ προς τα Σκόπια είναι ότι θα ενταθεί η εκστρατεία της Σόφιας κατά του ανυπάρκτου «μακεδονικού έθνους» και ότι η Βουλγαρία δεν θα επιτρέψει την είσοδο της ΠΓΔΜ στη  Ε.Ε., αν δεν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των Βουλγάρων που κατοικούν εκεί.

            Για τη χώρα μας δύο είναι τα νέα προβλήματα: Η εμμονή του Μπερίσα να προωθεί «νομίμως» ή παρανόμως την αλβανοποίηση των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών και η αμφιλεγόμενη στάση της νέας βουλγαρικής κυβερνήσεως στο θέμα του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Πάντως εκείνοι που πρέπει να ανησυχούν από όσα περιγράψαμε ανωτέρω είναι οι σκοπιανοί πολιτικοί που βλέπουν τον μύθο της εθνογένεσής τους να αμφισβητείται από όλους τους γείτονες.

93) ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ

 

            Kάθε μουσείο, άρα και το Μουσείο της Ακροπόλεως, είναι χώρος προβολής της ιστορίας και της ιστορικής αλήθειας. Οι επιγραφές και τα αγάλματα είναι ιστορικές πηγές. Δεν είναι δυνατόν μέσα σ’ ένα μουσείο να προβάλλονται γεγονότα ιστορικώς ατεκμηρίωτα, όπως η σκηνή με τους ρασοφόρους που καταστρέφουν τον Παρθενώνα. Είναι σεβαστή η προσωπικότητα του διακεκριμένου σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, όμως η συγκεκριμένη σκηνή είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Αν μεθαύριο ένας άλλος διακεκριμένος σκηνοθέτης παρουσιάσει σ’ ένα «ντοκιμαντέρ» τον Ελευθέριο Βενιζέλο να πυροβολεί πολιτικούς αντιπάλους του, θα πρέπει να παρουσιασθεί αυτή η εικόνα στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο; Όχι, βέβαια. Η φαντασία του σκηνοθέτη δεν έχει θέση στα μουσεία, αλλά μόνο στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Πιθανόν κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ορισμένοι Χριστιανοί να προέβησαν σε καταστροφές αρχαίων αγαλμάτων. Όμως πρέπει να μπούμε στο πνεύμα της εποχής. Μετά από 3 αιώνες διωγμών και μαρτυρίων είναι κατανοητή η αντίθεση των Χριστιανών κατά των συμβόλων της ειδωλολατρίας. Φυσικά με τα σημερινά κριτήρια ουδείς Χριστιανός θα έκανε κάτι τέτοιο. Τότε, όμως, είχε προηγηθεί πολύς πόνος και πολύ αίμα. Πάντως τις όποιες καταστροφές τις έκαναν αυθορμήτως και όχι με καθοδήγηση από την Εκκλησία.

Η μετατροπή του Παρθενώνος σε Ναό της Παναγίας Αθηνιώτισσας επί Βυζαντίου (Ρωμανίας) διέσωσε τον Παρθενώνα και από περαιτέρω καταστροφές και από την φθορά του χρόνου. Καταδεικνύει επίσης την συνέχεια του Ελληνισμού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τιμούσαν την Παναγία Παρθένο εκεί όπου οι Αρχαίοι πρόγονοί τους τιμούσαν την Αθηνά Παρθένο. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή που περιγράφει ο Κωστής Παλαμάς στην «Φλογέρα του Βασιλιά», ότι δηλαδή ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος κατέβηκε πανηγυρικά από την Κωνσταντινούπολη για να προσκυνήσει στην Παναγία την Αθηνιώτισσα, στον Παρθενώνα.

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, ήρωας του 1821, γαλουχημένος μέσα στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση και ευλαβής Χριστιανός, τονίζει στους στρατιώτες του να προσέχουν τα αρχαία αγάλματα και τους κίονες, διότι: «γι’ αυτά πολεμήσαμε» ! Αυτή είναι και η σημερινή πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων που εντάσσονται συνειδητά στην Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι υπερήφανοι για την Αρχαία Ελλάδα!

92) ΘΑ ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΕΣ;

 

Στις 15-7-2009 ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) Ζακ Μπαρό και ο επίτροπος Όλι Ρεν ανακοίνωσαν την πρόθεση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να καταργήσουν από τον Ιανουάριο του 2010 τη βίζα για τους πολίτες της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και του κράτους των Σκοπίων. Αντιθέτως το καθεστώς της βίζας (λίστα Σέγκεν) θα διατηρηθεί για τους υπηκόους της Αλβανίας και της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης διότι, όπως τόνισαν οι δύο αξιωματούχοι, οι χώρες αυτές δεν έχουν επιτύχει όσα απαιτούνται στον χώρο της καταπολέμησης του εγκλήματος και της διαφθοράς του δημοσίου τομέως.

Αυτομάτως προκύπτουν δύο σημαντικά ερωτήματα για τη χώρα μας:

Πρώτον. Θα δεχόμαστε τους Σκοπιανούς πολίτες με διαβατήρια, τα οποία θα αναγράφουν την «συνταγματική ονομασία», δηλαδή Δημοκρατία της Μακεδονίας; Αν το κάνουμε αυτό οδηγούμαστε σε άμεση αναγνώριση του ψευδομακεδονικού ιδεολογήματος και των ανιστόρητων μεγαλοϊδεατισμών του.

Το δεύτερο ερώτημα είναι κρισιμότερο. Θα δεχόμαστε να έρχονται ελεύθερα οι γνωστοί προπαγανδιστές, στους οποίους έχει απαγορευθεί η είσοδος με αποφάσεις όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1949 μέχρι σήμερα; Θυμίζω ότι στο γειτονικό μας κράτος δραστηριοποιούνται σύλλογοι «Μακεδόνων του Αιγαίου» καθώς και των «Παιδιών των Προσφύγων». Πρόκειται για άτομα που γεννήθηκαν  στη Βόρειο Ελλάδα και κατά την περίοδο 1941-1949 εργάσθηκαν ενόπλως για την απόσχιση της Μακεδονίας από το ελληνικό κράτος. Αυτοί και τα παιδιά τους στελέχωσαν και στελεχώνουν τον προπαγανδιστικό κατά της Ελλάδος μηχανισμό των Σκοπίων. Θα τους επιτρέψουμε άραγε να κυκλοφορούν ελεύθεροι στη Βόρειο Ελλάδα προκαλώντας τον πληθυσμό και προπαγανδίζοντας υπέρ της Μεγάλης Μακεδονίας που περιλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη;

Για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας και για την αποφυγή αναταραχής πρέπει να διαμηνύσουμε από τώρα ότι η Ελλάς θα διαφοροποιηθεί από την γενική ευρωπαϊκή πολιτική ως προς την είσοδο Σκοπιανών πολιτών και θα αποκλείει την είσοδο σε ορισμένους εξ αυτών. Είναι δικαίωμα για κάθε χώρα να εξαιρείται από εκείνες τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις που άπτονται ευαίσθητων εθνικών θεμάτων. Προσφάτως το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας δέχθηκε μεν τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, αλλά όρισε ότι τα θέματα αστυνομίας, στρατού και παιδείας θα παραμείνουν στην γερμανική εθνική κυριαρχία. Ας κινηθούμε δραστήρια.      

91) Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ, Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

 

Στις 14 Ιουλίου το Γένος των Ορθοδόξων Ελλήνων τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Εφέτος δε αξίζει να ξαναδιαβάσουμε τα πάμπολλα έργα του και να διδαχθούμε από την σοφία του, δεδομένου ότι συμπληρώνονται 200 ακριβώς χρόνια από την οσιακή κοίμησή του. Ο Άγιος εκοιμήθη στις 14-7-1809 στο κελί των Σκουρταίων κοντά στις Καρυές του Αγίου Όρους σε ηλικία 60 ετών.

Πολλά εγράφησαν και θα γραφούν για την προσφορά του στο υπόδουλο τότε Γένος μας και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Σήμερα θα προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε τη μορφή του ως πρότυπο παιδείας και ως δάσκαλο με όλη τη σημασία της λέξης.

Ο νεαρός τότε Νικόλαος Καλιβούρτσης, πριν καρεί μοναχός και λάβει το όνομα Νικόδημος, έμαθε τα πρώτα γράμματα στην γενέτειρά του, τη Νάξο. Στη συνέχεια παρακολούθησε επί 5 έτη μαθήματα στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Διέπρεψε σε όλους τους τομείς της γνώσεως, αλλά διεκρίνετο εξ ίσου και για το ήθος του. Είχε σχεδόν απομνημονεύσει τα περισσότερα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Η μνήμη του ήταν φωτογραφική. Ό,τι διάβαζε το απομνημόνευε. Πιστεύω, όμως, ότι δεν επρόκειτο απλώς για μία ανθρώπινη ικανότητα. Είχε και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Δεν αρκεί κάποιος να γνωρίζει πολλά. Τα κείμενα και οι πληροφορίες δεν αποτελούν το μοναδικό περιεχόμενο της παιδείας. Η ουσία είναι πώς τα χρησιμοποιούμε. Και ο Άγιος Νικόδημος χρησιμοποίησε την τεράστια μόρφωσή του για να αφυπνίσει τον Ελληνισμό και όλη την Ορθόδοξη Οικουμένη. Να διδάξει την αληθινή πίστη και να απομακρύνει τον λαό από κάθε τάση αθεϊσμού ή εξισλαμισμού.

Για την παιδεία του σε συνδυασμό με την θαυμαστή μνήμη του διηγούνται πολλά και εντυπωσιακά. Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης έχει γράψει ότι κάποτε οι άλλοι μοναχοί στο Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές, του έκρυψαν τα Μηναία. Ο Άγιος τότε είπε από στήθους τους 15 Ψαλμούς του Μεγάλου Σαββάτου! Επίσης είναι γνωστό ότι επί ένα έτος έζησε με τον Γέροντά του στην έρημο νήσο Σκυροπούλα. Εκεί έχοντας ελάχιστα βιβλία έγραψε το «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον» κατά παραγγελία του εξαδέλφου του Επισκόπου Ευρίπου Ιεροθέου. Παραθέτει πολλά χωρία από την Αγία Γραφή, τους Πατέρες αλλά και τους Αρχαίους κλασικούς, και όλα αυτά από μνήμης! Όμως καλόν είναι να επισημάνουμε ότι πέραν των ιδιαιτέρων χαρισμάτων του Αγίου και άλλοι νέοι της εποχής εκείνης είχαν στιβαρή ελληνική και Ορθόδοξη Παιδεία. Πρώτον, διότι αυτήν μετέδιδαν με πίστη οι διδάσκοντες και δεύτερον, διότι οι νέοι μελετούσαν με κόπο και με όρεξη.

Η ελληνογνωσία του και η άριστη χρήση όλων των μορφών της διαχρονικής ελληνικής γλώσσας αποτελούν παράδειγμα για όλους μας. Ο Άγιος Νικόδημος έγραφε και στην λογία και στην απλή νεοελληνική της εποχής του. Επί πλέον γνώριζε άριστα και το γλωσσικό ιδίωμα των Ομηρικών επών, το οποίο χρησιμοποίησε για να μεταγράψει το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε στον Εσπερινό της Αγάπης. Εξ  άλλου η αρχαιομάθειά του φαίνεται και από την σύνθεση επιγραμμάτων για πολλούς Αγίους και Μάρτυρες της Εκκλησίας μας. Είναι άξιον απορίας πως τότε σε συνθήκες φτώχειας και δουλείας τα Ελληνόπουλα μάθαιναν άριστα όλες τις μορφές της ελληνικής και σήμερα υπό συνθήκες ελευθερίας και ανέσεως δυσκολεύονται οι περισσότεροι απόφοιτοι λυκείου να ορθογραφήσουν και να εκφραστούν σωστά.

Το ενδιαφέρον του για την Παιδεία, την Ορθόδοξη Αγωγή και την διάπλαση των παιδικών χαρακτήρων καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι ο Άγιος Νικόδημος εξέδωσε με πολλές δικές του προσθήκες και αναθεωρήσεις το έργο του ελληνομαθούς μοναχού Γρηγορίου του Μολδαβού με τίτλο «Χριστιανική Παιδαγωγία» και υπότιτλο «Λόγος περί Παίδων Αγωγής» (επιμέλεια Ι. Μονής Χρυσοποδαριτίσσης Πατρών, εκδόσεις ΤΗΝΟΣ, Αθήναι, 2005). Ο μοναχός Γρηγόριος της Μονής Νεάμτσου, μετέπειτα Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας (σημερινής Ρουμανίας), γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1765 και γνώριζε άριστα την ελληνική. Είχε επικοινωνία με τον Άγιο Νικόδημο και έτσι απεφάσισαν να συνεργασθούν για την συγγραφή αυτού του πονήματος. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια σημεία έγραψε ο Γρηγόριος και ποια ο Άγιος Νικόδημος, είναι πάντως προφανές ότι το τελικό κείμενο εκφράζει απολύτως τον Νάξιο Αγιορείτη. Γράφουν σχετικά οι σύγχρονοι σχολιαστές της εκδόσεως:

Η Χριστιανική Παιδαγωγία «αποτελεί μάλλον μύησι στην πνευματική ζωή (με την ορθόδοξον έννοια του όρου) παρά πρότασι εκπαιδευτικού προτύπου (με την θύραθεν περί παιδείας αντίληψη). Αυτό δεν υποδηλώνει απαξίωσι της θύραθεν εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας, αφού δεν απορρίπτεται η εύρεσις υπό των γονέων «ευσεβών και εναρέτων διδασκάλων ελληνικών μαθημάτων, δια να σπουδάσωσι τα τέκνα των εις αυτούς, γραμματικά, φιλοσοφικά και όλας τας καθ’ εξής επιστήμας, προς ωφέλειαν της ψυχής και του σώματός των» (θ’, 408-12). Ούτε, όμως, υπερεκτιμάται και απολυτοποιείται αυτή η προοπτική» (όπως ανωτέρω, σελ. 255).

Στο Προοίμιο του «Νέου Μαρτυρολογίου» του ο Άγιος Νικόδημος μας δίδει και μια ωραία προτροπή πάντα επίκαιρη για την υποχρέωσή μας να ασκούμε ιεραποστολή προς τους μη Χριστιανούς. Θα έλεγα δε ότι απαντά και στο σύγχρονο ερώτημα αν θα πρέπει το μάθημα των Θρησκευτικών να βασίζεται στην Ορθοδοξία ή να μετατραπεί σε θρησκειολογικό. Ο Άγιος γράφει τα εξής: «Καθώς το ολίγον προζύμι σμιγόμενον με το πολύ άλευρον μεταδίδει την εδικήν του δύναμιν εις αυτό, και γίνεται όλον ζύμη, τοιουτοτρόπως οικονόμησεν ο Θεός να ήναι εσμιγμένοι οι ολίγοι πιστοί με τους πολλούς αλλοπίστους, δια να μεταδώσουν εις αυτούς την ορθόδοξον πίστιν και να τους φέρουν εις την επίγνωσιν της αληθείας. Έτζη μας το βεβαιώνει ο θείος Χρυσόστομος «δια τούτο και ανέμιξεν (ο Θεός δηλαδή), τω πλήθει τους αυτώ πιστεύοντας, ίνα μεταδώμεν αλλήλοις της ημετέρας συνέσεως» (ομιλ. Μς’ εις το κατά Ματθαίον)». (Συναξαριστής Νεομαρτύρων, έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 20).

Αν ζούσε σήμερα ο Άγιος την επίγειο ζωή του θα φώναζε προς τους υπευθύνους της εκπαιδεύσεώς μας: «Μην αλλοιώνετε το περιεχόμενο της παιδείας με την δικαιολογία ότι υπάρχουν στα σχολεία πολλοί αλλόθρησκοι μετανάστες. Ακριβώς σ’ αυτούς έχουμε υποχρέωση να διδάξουμε την Ορθόδοξο Πίστη και όχι τα θρησκειολογικά συνονθυλεύματα. Αυτό μας ζητεί ο Θεός και αυτό μας διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος»!

Ας φέρουμε τα παιδιά μας πιο κοντά προς την ένθεο σοφία του μεγάλου Πατρός και εκκλησιαστικού συγγραφέως Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Ας δώσουμε στους νέους και στις νέες να μελετήσουν τα έργα του. Θα είναι και αυτό μία φωτεινή ακτίνα παιδείας μέσα στην θολοκουλτούρα της εποχής μας.  

90) ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΑ:

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ

 

Τα τελευταία έτη στη χώρα μας έχουν καλλιεργηθεί ορισμένοι μύθοι που αναφέρονται στις σχέσεις μας με τις χώρες των Βαλκανίων και γενικότερα στα προβλήματα και στην προοπτική της βαλκανικής γειτονιάς μας. Οι μύθοι αυτοί καταρρέουν καθημερινά και είναι χρήσιμο να δούμε κατάματα τα γεγονότα και να προσγειωθούμε. Θυμίζω ορισμένους από αυτούς τους μύθους που διαψεύσθηκαν:

Μύθος πρώτος: Με τις οικονομικές διεισδύσεις θα επηρεάσουμε θετικά την εξωτερική πολιτική γειτονικών χωρών. Πρόκειται για ένα μύθο, ο οποίος καλλιεργήθηκε κυρίως σε σχέση προς τα Σκόπια. Είχε μάλιστα ακουστεί το υπεραπλουστευτικό σύνθημα: «Ας ανοίξουμε δύο-τρία σουπερμάρκετ και θα αλλάξουμε την πολιτική τους». Η πράξη απέδειξε ότι παρά τις σημαντικές ελληνικές επενδύσεις και τη λειτουργία μεγάλων και μικρών ελληνικών επιχειρήσεων στην ΠΓΔΜ όχι μόνο δεν στρέψαμε την πολιτική τους προς φιλικότερη κατεύθυνση, αλλά τους αποθρασύναμε περισσότερο! Οι σκοπιανές κυβερνήσεις, είτε δεξιές είτε κεντροαριστερές, από τη μία πλευρά μεν απολαμβάνουν τα οφέλη (επενδύσεις, θέσεις εργασίας κ.λ.π.), αφ’ ετέρου δε γίνονται όλο και πιο προκλητικές έναντι της ιστορίας και της αξιοπρέπειας του Ελληνισμού. Τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η συγγραφή νέων ιστορικών βιβλίων με έμφαση στην αρχαία Ελληνική Μακεδονία αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου!

Μύθος δεύτερος: Όποιες βαλκανικές χώρες εντάσσονται στην Ε.Ε. βάζουν σε δεύτερη μοίρα τον εθνοκεντρισμό και τα ζητήματα ιστορίας και ταυτότητας και ασχολούνται κυρίως με την οικονομική ανάπτυξή τους. Αυτό το επιχείρημα προβάλουν όσοι θέλουν να μας πείσουν να βοηθήσουμε την ένταξη της Τουρκίας και της Αλβανίας στην Ευρ. Ένωση. Όμως έχουμε παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι η ένταξη στην Ε.Ε. δεν διαγράφει αυτομάτως από την ημερησία διάταξη τα ζητήματα εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Θυμίζω τις πρόσφατες ευρωεκλογές στη Βουλγαρία, χώρα–μέλος της Ε.Ε. Πρώτη δύναμη είναι το κεντροδεξιό GERB του δημάρχου Σόφιας Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος στις 5 Ιουλίου θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Ο Μπορίσοφ έχει προτείνει να μετατραπεί το κράτος των Σκοπίων σε δορυφόρο της Βουλγαρίας, ενώ τάσσεται σαφώς κατά της τουρκικής εντάξεως στην Ε.Ε. Εξάλλου άνοδο παρουσίασε και η δύναμη του ακροδεξιού κόμματος ΑΤΤΑΚΑ (11%), το οποίο ανακοίνωσε ότι διεξάγει αντιτουρκικό αγώνα υπαινισσόμενο και τη δυνατότητα της μουσουλμανικής μειονότητας να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις στη Βουλγαρία.

Μύθος τρίτος: Οι Μεγάλες Δυνάμεις δίνουν λύσεις, εκεί που οι «άξεστοι Βαλκάνιοι» δεν μπορούν. Ας δούμε ψύχραιμα τί κατάφεραν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας το 1999. Όχι μόνον δεν επετεύχθη το πολυεθνικό και ειρηνικό Κοσσυφοπέδιο, αλλά δημιουργήθηκε ένα οικονομικά προβληματικό «κράτος» του Κοσσόβου, στο οποίο βρίσκονται υπό διωγμόν οι Σέρβοι και τα Ορθόδοξα μνημεία. Ο αλβανικός εθνικισμός ενισχύθηκε και αυτές τις ημέρες εγκαινιάσθηκε ο αυτοκινητόδρομος που ενώνει το Δυρράχιο της Αλβανίας με το Κουκές του Κοσσόβου. Οι κυβερνήσεις στα Τίρανα και στην Πρίστινα πανηγύρισαν διότι έρχονται πιο κοντά τα δύο αλβανικά κράτη. Από την πλευρά τους οι Σέρβοι δείχνουν αξιοθαύμαστη επιμονή στην υποστήριξη των εθνικών τους συμφερόντων. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Ορθόδοξη Εκκλησία και λαός δεν αποδέχονται την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου . Ο Σέρβος ΥΠ.ΕΞ. Βουκ Γέρεμιτς ταξιδεύει όπου μπορεί για να αποτρέψει την αναγνώριση του Κοσσόβου. Στα τέλη Μαΐου βρέθηκε στη Συρία για να πιέσει μέσω Δαμασκού τον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης. Στις 4-6-2009 ήταν στην Ονδούρα για να πείσει τα κράτη μέλη του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών να μην προβούν σε σχετική αναγνώριση. Και ας μην ξεχνούμε ότι έχει ήδη κατατεθεί η προσφυγή του Βελιγραδίου στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης ώστε να κριθεί αν η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου είναι σύμφωνη προς το Διεθνές Δίκαιο. Άρα η επέμβαση των Μεγάλων δεν έλυσε το πρόβλημα.

Μύθος τέταρτος: Τα σύνορα και το εδαφικό καθεστώς των χωρών έχουν πλέον σταθεροποιηθεί. Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΠΓΔΜ και η Βοσνία. Στο κράτος των ψευδομακεδόνων οι πιέσεις των Αλβανών γίνονται όλο και εντονότερες. Ξεκινούν από το αίτημα της συγκυβέρνησης και φθάνουν μέχρι την απειλή απόσχισης και ένωσης με τους ομοεθνείς Κοσσοβάρους. Μία ομάδα Αλβανών πολιτικών ζήτησε στα μέσα Ιουνίου την ομοσπονδοποίηση με δημιουργία καντονίων στην ΠΓΔΜ, αλλά και διαχωρισμό των Σλάβων από τους Αλβανούς με βάση το βελγικό και το ελβετικό πρότυπο. Πρόκειται για την ομάδα «Ιλλυρίδα», η οποία έχει αρχηγούς τους Νεβζάτ Χαλίλι και Χίσνι Σακίρι και υποστηρίζεται δημοσίως από τη Φοιτητική Ένωση του Πανεπιστημίου του Τετόβου, από το Σωματείο Βετεράνων Ανταρτών του 2001 και από ενώσεις πολιτών. Εξ άλλου ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Σερβία W. Montgomerry πρότεινε στις 15-6-2009 να διχοτομηθεί το Κόσσοβο μεταξύ Σέρβων και Αλβανών και να γίνει δημοψήφισμα για την απόσχιση του σερβικού τομέως, δηλαδή της Ρεπούμπλικα Σέρπσκα, από τη Βοσνία. Κατά τον Αμερικανό διπλωμάτη αυτή είναι η μόνη λύση για τις δύο ανοικτές πληγές των δυτικών Βαλκανίων. Ποιος, λοιπόν, πιστεύει σοβαρά ότι έχουν παγιωθεί οριστικά τα εδαφικά καθεστώτα;

Στα τέλη Μαΐου 260 Αμερικανοί και Βρετανοί πανεπιστημιακοί έστειλαν επιστολή στον πρόεδρο των ΗΠΑ στηρίζοντας τις ελληνικές για τη Μακεδονία και τον Μέγα Αλέξανδρο. Η ιστορία και ο πολιτισμός είναι τα όπλα μας. Τα έχουμε άραγε αξιοποιήσει;