82)ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Εδώ και λίγα χρόνια παρατηρούμε την προσπάθεια ορισμένων ιστορικών, διανοητών και πολιτικών να κατασκευάσουν μια νέα ιστορία για την περιοχή μας με κύριο στόχο την βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το επιχείρημα πιστεύω ότι είναι αφελές, διότι τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό δεν θα λυθούν αν σβήσουμε από τα βιβλία του σχολείου τα εγκλήματα των Οθωμανών και των Νεοτούρκων ή αν ξεχάσουμε τον Κολοκοτρώνη και την Ποντιακή γενοκτονία. Η βελτίωση θα έλθει αν και όταν αποχωρήσει ο Αττίλας από την Κύπρο και όταν παύσει η τουρκική στρατοκρατία να προκαλεί στο Αιγαίο, στην Θράκη κ.α. Η συζήτηση στη χώρα μας αποκορυφώθηκε με το βιβλίο ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, το οποίο διδάχθηκε κατά την περίοδο 2006-2007 και τελικά απεσύρθη τον Σεπτέμβριο του 2007 μετά από Πανελλήνια κατακραυγή. Υπάρχει όμως μια γενικότερη προσπάθεια κατασκευής μιας νέας ιστορίας για τα Βαλκάνια και για την Κύπρο.
Η παμβαλκανική εμβέλεια του εγχειρήματος καταδεικνύεται από την έκδοση μιας τετράτομης ιστορίας των Βαλκανικών λαών, η οποία μεταφράσθηκε στα ελληνικά, τουρκικά, βουλγαρικά, αλβανικά και σκοπιανά. Η συνισταμένη των τεσσάρων τόμων είναι η αθώωση και ο εξαγνισμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι προφανές ότι η αντίληψη αυτή υποστηρίζεται από παράγοντες, οι οποίοι θέλουν να προωθήσουν την Τουρκία στην Ευρώπη. Επίσης το τετράτομο αυτό έργο υποστηρίζει τις σκοπιανές θέσεις στο μακεδονικό και γενικά παραποιεί τις πηγές προωθώντας μία τεχνητή και προκατασκευασμένη βαλκανική ιστορία. Εκδότης του έργου είναι το Κέντρο για την Δημοκρατία και την Συμφιλίωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, το οποίο εδρεύει στην Θεσσαλονίκη. Κύριος χρηματοδότης είναι το Ίδρυμα Σόρος και αυτό δεν το λένε κάποιοι συνωμοσιολόγοι, αλλά το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο στο ψήφισμά του της 4-3-2008 σχετικά με την ευρωπαϊκή πορεία της ΠΓΔΜ. Είναι απορίας άξιον ότι ένας διεθνούς φήμης Ουγγροαμερικανός χρηματιστής ενδιαφέρεται για την κατασκευή νέας ιστορίας στην περιοχή μας. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι την μελέτη της ιστορίας προωθούν επιστήμονες, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες. Τώρα βλέπουμε έναν χρηματιστή να συγκινείται τόσο πολύ για την ύλη ιστορίας που θα διδαχθούν τα παιδιά μας στα Βαλκάνια και στην Κύπρο.
Στην Ελλάδα έγινε προσπάθεια να εισαχθεί στα λύκεια το τετράτομο έργο, αλλά το υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε υπό την πίεση και των θυελλωδών αντιδράσεων για το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού. Το φθινόπωρο του 2008 άρχισε η προσπάθεια εισαγωγής του έργου στα σχολεία της Κύπρου. Η όλη προσπάθεια συμπίπτει με την εμφάνιση περίεργων ιδεών από ορισμένους επιστήμονες που εμφανίζονται ως ειδικοί για την παιδεία στην Κύπρο. Υπό την ανοχή της σημερινής κυβερνήσεως προωθείται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία έχει στόχο την απομάκρυνση από το «ελληνικό εθνικό πρότυπο» και παραλλήλως προβάλλεται από λίγους – αλλά θορυβώδεις – προπαγανδιστές η ανάγκη προβολής μιας «κυπριακής εθνικής ταυτότητας». Δυσάρεστη έκπληξη για την κυπριακή κοινωνία απετέλεσε η εγκύκλιος του υπουργού Παιδείας κ. Ανδρέα Δημητρίου για τα γεγονότα της τουρκανταρσίας του 1963-64, η οποία επέρριπτε τις ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Οι αντιδράσεις οξύνθηκαν όταν ο εν λόγω υπουργός της κυβερνήσεως Χριστόφια ζήτησε από τους εγκλωβισμένους μαθητές του γυμνασίου Ριζοκαρπάσου – στα Κατεχόμενα – να ντυθούν Τούρκοι σε μια θεατρική παράσταση ώστε να προωθήσουν την συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων! Η παράσταση τελικά δεν έγινε, διότι αρνήθηκαν να συμπράξουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, αλλά και της ελληνοκυπριακής κοινωνίας γενικότερα, αντιτίθεται στις σπασμωδικές αυτές ενέργειες των συνεργατών του προέδρου Χριστόφια. Φαίνεται ότι κάποιοι δοκιμάζουν τα νεύρα και τις αντοχές της κοινωνίας και αναλόγως θα δράσουν. Το σύνθημα των κυβερνώντων είναι η καλλιέργεια «κουλτούρας επαναπροσέγγισης» και φυσικά κάθε λογικός άνθρωπος επιθυμεί την συμφιλίωση των δύο πλευρών στη Μεγαλόνησο. Οι αντιρρήσεις που εκφράζονται εστιάζονται σε δύο σημεία: Πρώτον με το σύνθημα αυτό δίδεται λανθασμένο πολιτικό μήνυμα και αθωώνεται ουσιαστικά ο Αττίλας. Δεύτερον δεν θα επιτευχθεί η προσέγγιση με τον αφελληνισμό των Κυπρίων, όταν μάλιστα οι Τουρκοκύπριοι παραμένουν φανατικοί Τούρκοι εθνικιστές και δεν συζητούν την αλλαγή της ταυτότητάς τους.
Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπουμε μεμονωμένα άτομα στην ελεύθερη Κύπρο να καλλιεργούν την ανιστόρητη ιδέα του κυπριακού έθνους. Η Κύπρος έχει μέλλον στην Ευρώπη και στην Αν. Μεσόγειο ως τμήμα του πανάρχαιου και διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού και έτσι την βλέπουν οι σοβαροί Ευρωπαίοι και οι Άραβες. Η ιδέα περί κατασκευής μιας νέας εθνικής ταυτότητας εξ άλλου είναι άκρως αντιδημοκρατική. Τεχνητά έθνη κατασκεύαζαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο Τίτο κατασκεύασε το ανύπαρκτο «μακεδονικό έθνος» και ο Στάλιν το έθνος των Λευκορώσων (όπως ο ίδιος παραδέχθηκε). Σε μία ευρωπαϊκή δημοκρατική Κύπρο τέτοιες ιδέες απλώς προδίδουν την έλλειψη σοβαρότητας των εισηγητών τους.
Η ισχυρότερη αντίδραση στην κατασκευή νέας ιστορίας για την Κύπρο προήλθε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου και προσωπικά από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β’. Σε επανειλημμένες δηλώσεις του τόνισε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου θα αγωνισθεί με κάθε τρόπο για την διαφύλαξη της ελληνικότητας της Κυπριακής παιδείας, θα συντηρήσει τη μνήμη των Κατεχομένων εδαφών και θα ιδρύσει δικά της σχολεία, τα οποία θα δίνουν έμφαση σε μαθήματα όπως η ελληνική γλώσσα, η ιστορία και τα θρησκευτικά.
81)ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η 1ηΑπριλίου για άλλους λαούς μπορεί να είναι η ημέρα των ψεμάτων και των σκωπτικών πειραγμάτων. Για τον Ελληνισμό είναι ημέρα μνήμης και τιμής. Τιμούμε ή ορθότερα οφείλουμε να τιμούμε, τους αγωνιστές του Κυπριακού Έπους του 1955-59. Εκείνους που αγωνίσθηκαν για την Ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ελληνικότητα της Κύπρου. Θυμόμαστε τα πρόσωπα, τα κείμενα, τις επιστολές από την φυλακή. Δοξάζουμε το θάρρος τους. Συγκινούμαστε με τα νιάτα τους και με την πίστη τους. Σκύβουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στους τάφους τους, στα Φυλακισμένα Μνήματα. Ξαναδιαβάζουμε τα απομνημονεύματά τους και ιδίως τις αναμνήσεις του παπα – Σταύρου Παπαγαθαγγέλου, του ιερέως, ο οποίος μύησε στον αγώνα και εξομολογούσε πολλούς αγωνιστές.
Ήταν τίμιος και δίκαιος ο αγώνας εκείνος για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στον διπλωματικό τομέα δεν ευτύχησε να δικαιωθεί πλήρως. Αντί για την Ένωση οδηγηθήκαμε σε μία κολοβωμένη Ανεξαρτησία. Στη συνέχεια η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή και η τουρκική επεκτατικότητα έφεραν τον Αττίλα, την κατοχή, την προσφυγοποίηση, την σύληση των θρησκευτικών και πολιτιστικών μας θησαυρών. Όμως ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α., της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών, δεν ήταν μάταιος. Άφησε ηθικά διδάγματα. Κληροδότησε παρακαταθήκες στους νεότερους. Σφυρηλάτησε το πνεύμα του Ελληνισμού και ένωσε τους Έλληνες ανά την Υφήλιο. Δίδαξε την συνέχεια και την διαχρονία του Ελληνισμού. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου πήρε ως ψευδώνυμο το όνομα του Μακεδόνος κλεφταρματολού Ζήδρου. Ο στρατιωτικός αρχηγός του αγώνα, ο Γεώργιος Γρίβας, ονομάσθηκε Διγενής συνδέοντας την Κύπρο με την Βυζαντινή Ρωμηοσύνη. Πολλοί αγωνιστές διάβαζαν την ιστορία των ηρώων της Αρχαίας Ελλάδος και του 1821. Η Εκκλησία της Κύπρου ανεδείχθη εθναρχούσα και ηγήθηκε του αγώνος, τιμώντας έτσι το αίμα του Εθνομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των κληρικών που μαρτύρησαν δίπλα του στις 9 Ιουλίου 1821.
Είχε ελληνορθόδοξες ρίζες εκείνος ο αγώνας. Τα αγόρια και τα κορίτσια που πρωταγωνίστησαν έβγαιναν από τα Κατηχητικά της Εκκλησίας και πίστευαν ότι η Κύπρος δεν μπορεί να έχει άλλο μέλλον παρά Ορθόδοξο και ελληνικό. Είχε ταυτοχρόνως και οικουμενική, πανανθρώπινη διάσταση ο αγώνας της Κύπρου. Οι Έλληνες της Κύπρου αγωνίσθηκαν κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας δίνοντας ελπίδα και θάρρος σε άλλους καταπιεσμένους λαούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διεθνούς απηχήσεως του αγώνος ήταν η αρθρογραφία σπουδαίων ξένων διανοητών, όπως ο Γάλλος Αλμπέρ Καμύ, που έγραψε με συγκίνηση υπέρ του απαγχονισθέντος Μιχαλάκη Καραολή στον γαλλικό Τύπο. Ο αγώνας εκείνος ήταν υπερκομματικός. Στην Ελλάδα νέοι όλων των παρατάξεων διαδήλωναν στους δρόμους. Και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραψε ύμνο για τον Γρηγόρη Αυξεντίου, ο οποίος στις 3-3-1957 κάηκε ζωντανός στην σπηλιά του Μαχαιρά αφού πολέμησε εναντίον εκατοντάδων Βρετανών.
Δυστυχώς σήμερα στην Κύπρο κάποιοι, ελπίζω να είναι λίγοι, θέλουν να αμαυρώσουν ή και να διαγράψουν τελείως από την εθνική μνήμη αυτόν τον υπέροχο αγώνα. Φαίνεται ότι τους ενοχλεί κυρίως το πνευματικό υπόβαθρο του 1955-59. Δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι η Ελληνορθόδοξη παιδεία, η Χριστιανική πίστη και η Ελληνική αγωνιστικότητα έδωσαν τέτοια πρότυπα αυτοθυσίας. Δεν θέλουν να προβάλλουν ως πρότυπα στα αγόρια και στα κορίτσια της Κύπρου, τα Ελληνόπουλα του Κυπριακού Αγώνος, τα οποία βάδιζαν αγέρωχα προς την αγχόνη ψάλλοντας τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής και τον Εθνικό μας Ύμνο. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι ένας τέτοιος πανεθνικός αγώνας με παγκόσμια απήχηση, κατά τον οποίο λίγοι τόλμησαν να αντισταθούν σε πολλούς και σιδερόφρακτους, έγινε με το ίδιο σύνθημα του 1821. Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. Φοβούνται οι αποδομητές της Ιστορίας ότι η προβολή των ιδανικών της ΕΟΚΑ θα μειώσει το κύρος κάποιων ξεπερασμένων ιδεολογιών και κομματικών αντιλήψεων. Δικαίωμά τους να πιστεύουν σε όποια ιδεολογία θέλουν. Δεν έχουν όμως δικαίωμα να στερούν από τα νέα παιδιά της Κύπρου και κατ’ επέκτασιν της Ελλάδος, τα πρότυπα ηρωισμού που μας προσφέρει ο Κυπριακός Αγώνας. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο απαγχονισθείς 18χρονος μαθητής και ποιητής, παραμένει το πρότυπο του αιωνίου εφήβου του Ελληνισμού. Τέτοια πρότυπα χρειάζονται σήμερα οι νέοι μας στην ταραγμένη εποχή που ζούμε.
Όμως η προσπάθεια των αποδομητών στην Κύπρο δεν περιορίζεται στην απαξίωση των αγωνιστών. Προχωρεί σε μία γενικότερη αμφισβήτηση της Ελληνικής ταυτότητος της Κύπρου και σε μία διαστρέβλωση της Ιστορίας στο όνομα δήθεν της επαναπροσεγγίσεως με τους Τουρκοκυπρίους. Ευτυχώς υπάρχουν αντιδράσεις και αντιστάσεις, οι οποίες εκφράζουν την συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού.
Κάθε σώφρων άνθρωπος στην Κύπρο γνωρίζει ότι το Κυπριακό δεν θα λυθεί αν κόψουμε από τα σχολικά βιβλία τον Κολοκοτρώνη και τον Αυξεντίου. Θα λυθεί μόνον όταν αποχωρήσει ο Αττίλας. Έτσι και στην Ελλάδα η πανελλήνια κατακραυγή απέσυρε το απαράδεκτο βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, το οποίο αθώωνε τους Οθωμανούς και τους Νεοτούρκους στο όνομα μιας παρεξηγημένης «ελληνοτουρκικής φιλίας».
Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ως δημοκρατικοί πολίτες επιθυμούμε την ειρηνική συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και γενικότερα Ελλήνων και Τούρκων. Όμως δεν μπορούμε να δεχθούμε τις μονομερείς υποχωρήσεις στα θέματα Ιστορίας και εθνικής ταυτότητος. Η Ελληνορθόδοξη παιδεία είναι η μόνη εγγύηση για την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Διότι έχει την δύναμη και την δυνατότητα να υπηρετεί διττό στόχο: Όταν απειλείται η ελευθερία μας η παιδεία αυτή δίδει μαθήματα αντιστάσεως. Όταν όμως καλούμεθα να ζήσουμε ειρηνικά και εάν, προσοχή στο ΕΑΝ, η άλλη πλευρά προσέρχεται ειλικρινά στον διάλογο, τότε η Ελληνορθόδοξη παιδεία μας εφοδιάζει με πνεύμα καταλλαγής, αλληλοσεβασμού και δημιουργικής συνυπάρξεως. Από το 1850, όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο άρχισε να ιδρύει μεγάλα σχολεία στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι τα Σεπτεμβριανά του 1955 που σήμαναν τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Πόλης, η πολυπληθής Ομογένεια στην Πόλη έμαθε να συνυπάρχει ειρηνικά με τους Τούρκους. Ποιά παιδεία είχαν; Φυσικά την Ελληνορθόδοξη. Μάθαιναν Αρχαία Ελληνικά, Ορθόδοξα Θρησκευτικά, Αρχαία Ελληνική Ιστορία και κάθε άλλη επαγγελματική γνώση. Η Ελληνορθόδοξη παιδεία με την Οικουμενική της διάσταση μπορεί και σήμερα να βοηθήσει τον Ελληνισμό της Κύπρου.
Η Εκκλησία της Κύπρου έχει μελετήσει το πρόβλημα πολύ καλά και έχει ήδη ανακοινώσει μέτρα για την διαφύλαξη της Ελληνορθοδόξου ταυτότητος, της μνήμης των Κατεχομένων εδαφών και της ιστορικής συνειδήσεως των Ελληνοκυπρίων. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στο έργο της.
80)ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες του Νέου Ελληνισμού μόλις ελευθέρωσαν την χώρα, ή ορθότερα ένα τμήμα του υποδούλου τότε Ελληνισμού, έσπευσαν να καθιερώσουν ως Εθνική Επέτειο την ημέρα του Ευαγγελισμού, την 25ηΜαρτίου. Πέραν της αναφοράς σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα του Μαρτίου 1821 ο συμβολισμός είναι σαφής, συνειδητός και αναμφισβήτητος. Η πονεμένη Ρωμηοσύνη μόλις ελευθερώθηκε από τον ζυγό θέλησε να ευχαριστήσει την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία, για την βοήθειά Της στον Αγώνα. Και επί πλέον εκείνοι που αγωνίσθηκαν και έζησαν από κοντά το κλίμα και το πνεύμα της Παλιγγενεσίας θέλησαν να τονίσουν ότι το ιδανικό τους δεν είναι μία Ελλάδα ξεκομμένη από την Παράδοσή της, αλλά μία χώρα που θα προοδεύει στα γράμματα, στις επιστήμες, στην οικονομία, χωρίς να ξεχνά την Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά της. Αυτοί που προετοίμαζαν επί αιώνες την εξέγερση του 1821 και αυτοί που με το αίμα τους σφράγισαν την Ελευθερία πάντα διεκήρυτταν αυτό που επιγραμματικά εξήγησε ο Κολοκοτρώνης στους μαθητές της Αθήνας:«Όταν πήραμε τα όπλα πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος».
Η Εκκλησία μας τιμά πανηγυρικά την Εθνική Επέτειο και αποτίει φόρο τιμής σε όλους εκείνους, γνωστούς και αγνώστους, που έδωσαν την ζωή τους για μια Ελλάδα ελεύθερη, αλλά και Ορθόδοξη. Σήμερα, όμως, λόγω των νέων κοινωνικών και διεθνών εξελίξεων που έχουν καταστήσει την χώρα μας τόπο υποδοχής πολυάριθμων μεταναστών, διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, κάποιοι συμπολίτες μας θέτουν καλοπροαιρέτως το ερώτημα: Μήπως δεν πρέπει στον χώρο της ενορίας ή του κατηχητικού να εορτάζουμε τις εθνικές επετείους για να μην στενοχωρήσουμε τυχόν αλλοδαπούς, οι οποίοι μας πλησιάζουν για να κατηχηθούν; Ερώτημα που ετέθη και σε πρόσφατο νεανικό συνέδριο.
Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε τα εξής: α) Το αίσθημα της φιλοξενίας που εμπεριέχεται στην ελληνορθόδοξη Παράδοση μας επιβάλλει βεβαίως να σεβόμαστε τα πιστεύω του φιλοξενούμενου και να μην τον προσβάλουμε ή να μην τον απορρίπτουμε λόγω της διαφορετικότητάς του. Δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει και ο λαός που παρέχει την φιλοξενία, δηλαδή ο Ελληνικός, να αποκοπεί από τις ρίζες του. Να είμαστε φιλόξενοι, ναι, όχι όμως και αρνητές της ταυτότητός μας. β) Ως Έλληνες και ως Ορθόδοξοι έχουμε θεσπίσει Εθνικές Επετείους, οι οποίες μεταδίδουν πανανθρώπινα μηνύματα.
Δεν τιμούμε επεκτατικούς πολέμους, αλλά αγώνες για το πανανθρώπινο ιδανικό που λέγεται Ελευθερία. Το 1821 υμνήθηκε και θαυμάσθηκε από πολυάριθμους διανοητές, καλλιτέχνες και πολιτικούς στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ο Διονύσιος Σολωμός χαρακτηριστικά αναφέρει ότι με την Ελληνική Επανάσταση χάρηκε «και του Βάσιγκτον η γη». Αλλά και το 1940 ο Ελληνισμός με τον αγώνα του καθυστέρησε επί μήνες τα σχέδια του Χίτλερ και έδωσε ένα παγκοσμίου απηχήσεως ράπισμα στον φασισμό του Μουσσολίνι.
Ακόμη και ο αγώνας των Κυπρίων νέων το 1955-59 προκάλεσε διεθνή συγκίνηση και έδωσε αφορμή για εντυπωσιακά κείμενα στον ξένο Τύπο (π.χ. του Αλμπέρ Καμύ σε γαλλικές εφημερίδες). Επομένως στις Εθνικές μας Επετείους μπορούμε να προσκαλούμε και αλλοδαπούς φίλους ή κατηχουμένους και να τους εξηγούμε ότι τιμούμε αγώνες με οικουμενικά και όχι εθνοφυλετικά μηνύματα. γ) Εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί στο όνομα της πολυδιαφημισμένης και νεφελώδους «πολυπολιτισμικότητος» η Εκκλησία μας και το Έθνος μας να αλλάξουν το εορτολόγιο ή τα καθιερωμένα ήθη και έθιμα. Διότι τότε θα φθάναμε σε ακραίες καταστάσεις. Π.χ. κάποιος θα πρότεινε να παύσουμε να τιμούμε τους Νεομάρτυρες για να μην… θίγονται οι Μουσουλμάνοι που βρίσκονται στην χώρα μας. Ή κάποιος άλλος μπορεί να ζητήσει να καταργήσουμε και τον Ακάθιστο Ύμνο για να μην παρεξηγηθούν οι απόγονοι των Αβάρων. Τα παραδείγματα φαίνονται υπερβολικά, αλλά τα αναφέρουμε για να δείξουμε τί παγίδες κρύβει η υποταγή των Ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας στα κελεύσματα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως.
79)Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ 1821
Ο εορτασμός των Εθνικών Επετείων αποκτά μεγαλύτερη σημασία και μεταδίδει πιο ουσιαστικά μηνύματα όταν αναζητούμε όχι μόνο τους πρωταγωνιστές των πεδίων των μαχών, αλλά κυρίως όταν ανιχνεύουμε τους πνευματικούς προδρόμους, αυτούς που άνοιξαν τον δρόμο. Τιμώντας, λοιπόν, την 25ηΜαρτίου, διπλή πανήγυρη, χριστιανική και εθνική, και αναλογιζόμενοι πόσοι ήρωες αγωνίσθηκαν και θυσιάστηκαν κατά την Ελληνική Επανάσταση, καλόν είναι να τιμούμε και τους πνευματικούς πρωτοπόρους, τους καθοδηγητές, του εμπνευστές. Ένας από αυτούς είναι ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος εκοιμήθη πριν από 200 ακριβώς χρόνια, στις 14 Ιουλίου 1809. Εφέτος, λοιπόν, που η Εκκλησία μας τιμά ιδιαιτέρως τα 200 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του Αγίου, ας γράψουμε δυο λόγια για την συνεισφορά του στην προετοιμασία του Αγώνος.
Όχι. Ο Άγιος Νικόδημος δεν οργάνωσε κλέφτες και αρματολούς, ούτε μετείχε στην εξέγερση του παπά-Ευθύμη Βλαχάβα, την τελευταία μεγάλη εθνική ένοπλη κίνηση πριν από το 1821. Δεν έπιασε ποτέ όπλα στα χέρια του. Ούτε έγραψε επαναστατικά ή πολιτικά κείμενα όπως ο Ρήγας Φεραίος. Βοήθησε με τον τρόπο του, τον Φιλοκαλικό, τον πνευματικό, τον Ησυχαστικό, τον συγγραφικό. Ο Μοναχός από τη Νάξο με την εντυπωσιακή θεολογική και φιλολογική κατάρτιση, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τον Άγιον Όρος, ο σπουδαίος αυτός νεοπατερικός συγγραφεύς του 18ουκαι των αρχών του 19ουαιώνος έδωσε χωρίς τυμπανοκρουσίες τον δικό του αγώνα. Με το κομποσκοίνι, με τη νοερά προσευχή, με την πέννα, με τα βιβλία, με τον γνήσιο πατριωτισμό του, τον οποίο διακρίνουμε στα γραπτά του όσο κι αν προσπαθεί να τον παρουσιάσει με ήπιο τρόπο.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης βοήθησε την προετοιμασία του Αγώνος στηρίζοντας την Χριστιανική Πίστη και το Ελληνορθόδοξο φρόνημα του υποδούλου λαού μας. Διδάσκοντας την ορθή Θεολογία, καταγράφοντας τους Κανόνες της Εκκλησίας μας (Πηδάλιον), συμβουλεύοντας κληρικούς και λαϊκούς (Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον), καλλιεργώντας τον πνευματικό αγώνα κατά των παθών (Αόρατος Πόλεμος), ανθολογώντας τα σπουδαιότερα νηπτικά – ησυχαστικά κείμενα (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών), υπομνηματίζοντας τον Απόστολο Παύλο και υμνώντας την Παναγία μας θύμιζε στους σκλαβωμένους Ρωμηούς ότι μόνο δια της εμμονής στην Ορθοδοξία θα σωθούν και ατομικά και εθνικά. Με την διδασκαλία και με τα συγγράμματά του στερέωσε την Ορθή Πίστη, την Ορθοδοξία και απέτρεψε τους εξισλαμισμούς συνεχίζοντας έτσι το έργο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Άλλωστε ο Άγιος Νικόδημος έμαθε τα πρώτα γράμματα στη Νάξο από τον Χρύσανθο τον Αιτωλό, κατά σάρκα αδελφό του μαρτυρικού Πατροκοσμά.
Η εμμονή στην Ορθοδοξία βοηθούσε τον Χριστιανό να μη χάσει την μοναδική οδό για την σωτηρία της ψυχής του, αλλά επιπροσθέτως βοηθούσε τον Ελληνισμό να μη χάνει τα παιδιά του. Επί Τουρκοκρατίας όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία χανόταν και για τον Ελληνισμό. Όποιος εξισλαμιζόταν είτε βιαίως είτε εκουσίως έλεγαν ότι «τούρκεψε». Έχασε, δηλαδή, και την θρησκευτική και την εθνική του ταυτότητα. Οι εξισλαμισμένοι μετετρέποντο σε φανατικούς γενιτσάρους και αρνητές των πατρώων παραδόσεων και εχρησιμοποιούντο ως οι σκληρότεροι διώκτες των Ορθοδόξων. Πολλά δεινά υπέστη το Γένος μας από το μένος των νεοφωτίστων που εξισλαμίζοντο και ήθελαν να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στη νέα θρησκεία και στην Οθωμανική εξουσία. Ακόμη και στα νεότερα χρόνια καταγράφονται εγκλήματα κατά Ελλήνων στη Μικρά Ασία από Τουρκοκρητικούς, δηλαδή εξισλαμισμένους πρώην Ορθοδόξους Ρωμηούς της Κρήτης. Πολλοί Τουρκοκύπριοι από αυτούς που οργάνωσαν παραστρατιωτικές ομάδες κατά των Ελληνοκυπρίων το 1964-1974 προέρχονται από εξισλαμισμό Ορθοδόξων. Το ίδιο βλέπουμε και στα Βαλκάνια. Οι σημερινοί Βοσνιομουσουλμάνοι προέρχονται από εξισλαμισμένους Σέρβους Ορθοδόξους, με τους οποίους συγκρούσθηκαν πολλάκις και ενόπλως. Αντιθέτως όσοι παρέμειναν στην Ορθοδοξία διατηρούσαν την εθνική τους ταυτότητα ακόμη και αν είχαν αναγκασθεί να μιλούν τουρκικά. Κλασσικό παράδειγμα οι τουρκόφωνοι Έλληνες της Καππαδοκίας, τους οποίους διακόνησε ο Άγιος Αρσένιος από τα Φάρασα. Άρα το έργο του Αγίου Νικοδήμου, όπως και του Αγίου Κοσμά, του Αγίου Μακαρίου Κορίνθου και άλλων κληρικών του 18ουαιώνος αφ’ ενός μεν βοήθησε την Εκκλησία να μη χάσει και άλλα παιδιά της αφ’ ετέρου δε βοήθησε την Πονεμένη Ρωμηοσύνη να περιορίσει τις εθνικές απώλειες, να μη βλέπει τα παιδιά της να εξισλαμίζονται.
Η κορυφαία εθνική προσφορά του Αγίου Νικοδήμου πιστεύω ότι είναι η συγγραφή του Νέου Μαρτυρολογίου. Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει το συναξάρι (βίο και μαρτύριο) 87 αγωνιστικών μορφών που προτίμησαν να θυσιασθούν παρά ν’ αλλαξοπιστήσουν. Αυτοί είναι οι Νεομάρτυρες, οι πρώτοι αντιστασιακοί της δουλείας. Παράλληλα με το Κρυφό Σχολειό και τους κλεφταρματολούς, οι ταπεινοί αυτοί αγωνιστές της Πίστεως και του Γένους με την προσευχή τους και την Ομολογία τους «είμαι Χριστιανός, δεν τουρκεύω» άνοιξαν τον δρόμο για την λευτεριά, στερέωσαν την Ελληνορθόδοξη συνείδηση, έδωσαν μαρτυρία Χριστού και Ελλάδος, τόνωσαν το φρόνημα των αδελφών τους, μείωσαν και περιόρισαν τους εξισλαμισμούς. Με το βιβλίο του αυτό, το οποίο φέρει ημερομηνία 1794, αλλά ετυπώθη στην Βενετία το 1799, ο Άγιος Νικόδημος τολμά κάτω από τη μύτη του κατακτητή να δώσει μήνυμα αντιστάσεως, να καλλιεργήσει ελπίδα Αναστάσεως ψυχικής και εθνικής, να προτείνει και σε άλλους να μιμηθούν τους Νεομάρτυρες. Στο προοίμιό του γράφει τα εξής λόγια που θα μπορούσαν να του στοιχίσουν βάσανα και φυλακίσεις δεδομένου ότι το σύγγραμμα εκυκλοφορήθη ευρέως στον χώρο του τουρκοκρατουμένου Ελληνισμού: «Κατ’ αλήθειαν τούτο είναι θαύμα παρόμοιον ωσάν να βλέπη τινάς μέσα εις την καρδίαν του χειμώνος εαρινά άνθη και τριαντάφυλλα… Εν τω καιρώ της αιχμαλωσίας να βλέπη ελευθερίαν»!
Όταν ο Άγιος εκοιμήθη σε ηλικία 60 ετών στο κελί των Σκουρταίων – έξω από τις Καρυές του Αγίου Όρους – το μήνυμά του είχε διαδοθεί πανελληνίως. Αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις ως Ορθόδοξος Έλλην! Μετά από μόλις 12 χρόνια η σημαία του Σταυρού κυμάτιζε υπερήφανα στους προμαχώνες των επαναστατημένων και ο αέρας έφερνε παντού το σύνθημα: Ελευθερία ή Θάνατος! Το αίμα των Νεομαρτύρων και η διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου δεν πήγαν χαμένα. Η σπορά απέδωσε καρπούς.
78)ΣΚΟΠΙΑ: ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΛΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Στις 22 Μαρτίου διεξάγονται στο κράτος των Σκοπίων προεδρικές και δημοτικές εκλογές. Ο νυν πρόεδρος Μπράνκο Τσερβένκοφσκι επανέρχεται στην ενεργό πολιτική και στο κόμμα του, την Σοσιαλδημοκρατική Ένωση. Το κυβερνητικό κόμμα ΒΜΡΟ-ΔΠΜΗΕ και ο δεξιός πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι υποστηρίζουν τον καθηγητή Νομικής Γκεόργκι Ιβάνοφ. Η Σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση στηρίζει τον Λιούμπομιρ Φρτσκόφσκι – όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, αλλά τα σκοπιανά ονόματα έχουν πολλά σύμφωνα μαζεμένα – επίσης καθηγητή της Νομικής. Ανεξάρτητος με εθνικιστικές τάσεις είναι Ο Λιούμπομιρ Μπόσκοσκι, πρώην υπουργός Εσωτερικών και Ασφαλείας σε κυβέρνηση του ΒΜΡΟ-ΔΠΜΗΕ. Ο Μπόσκοσκι είχε προσαχθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης κατηγορούμενος ότι διέταξε φόνους Αλβανών το καλοκαίρι του 2001, αλλά αθωώθηκε. Άλλος ένας Σλάβος και τρεις Αλβανοί υποψήφιοι συμπληρώνουν το σκηνικό, ενώ τα προγνωστικά προβλέπουν δεύτερο γύρο μεταξύ Ιβάνοφ και Φρτσκόφσκι. Τελικός νικητής πολύ πιθανόν να είναι ο Ιβάνοφ εκμεταλλευόμενος την κυβερνητική υποστήριξη και το γενικότερο υπερεθνικιστικό κλίμα που καλλιεργείται μεταξύ του σλαβικού στοιχείου. Πάντως οι παροικούντες… τα Σκόπια επισημαίνουν μία μικρή πιθανότητα να κάνει την έκπληξη ο Μπόσκοσκι, ο οποίος ναι μεν δεν υποστηρίζεται από μεγάλο κόμμα, αλλά βλέπει την δημοτικότητά του σε υψηλά επίπεδα μετά την αθώωσή του στη Χάγη.
Τα αλβανικά κόμματα τις τελευταίες ημέρες πραγματοποιούν επισκέψεις στα Τίρανα και υπόσχονται στην ηγεσία της Αλβανίας ότι θα συνεργάζονται και δεν θα αντιμάχονται. Τούτο έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι κατά καιρούς υπήρξαν εντάσεις μεταξύ της Ένωσης για την Δημοκρατική Ένταξη του Αλί Αχμέτ – που συγκυβερνά σήμερα – και του Δημοκρατικού Κόμματος των Αλβανών του Μεντούχ Θάτσι, το οποίο βρίσκεται σήμερα στην αντιπολίτευση. Οι πολυάριθμοι Αλβανοί της ΦΥΡΟΜ ελκύονται από το γοητευτικό σύνθημα που έχει προτείνει εδώ και δύο περίπου μήνες ο πρόεδρος της Αλβανίας κ. Τόπι για μία μίνι-Σέγκεν όλων των Αλβανών της Βαλκανικής. Το σχέδιο αυτό, το οποίο εκπορεύεται από τα Τίρανα έχει σκοπό πρώτον μεν να καταργήσει τα σύνορα μεταξύ Αλβανίας και Κοσσόβου και δεύτερον να ενώσει οικονομικά σε μία μεγάλη αγορά τους Αλβανούς των Τιράνων, του Κοσσόβου, της ΦΥΡΟΜ και του Μαυροβουνίου. Φυσικά το σχέδιο αυτό προκαλεί ανατριχίλα στους Σλάβους των Σκοπίων, τους αυτοαποκαλούμενους «Μακεδόνες». Ο κίνδυνος αποσχίσεως των Αλβανών που αποτελούν το 30% του πληθυσμού είναι πάντα ορατός.
Πέραν του αλβανικού προβλήματος την ηγεσία των Σκοπίων απασχολούν και οι προθέσεις της Βουλγαρίας. Επισήμως η Βουλγαρία αναγνωρίζει το κράτος ως Μακεδονία, δεν αποδέχεται όμως την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικού έθνους». Στα Σκόπια φοβούνται ότι πίσω από αυτή την αμφιθυμία κρύβεται η αντίληψη της Σόφιας ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι Βούλγαροι.
Άλλωστε αυτή η αντίληψη άρχισε να εκδηλώνεται και από επίσημα χείλη. Ο δήμαρχος της Σόφιας Μπόρις Μπορίσοφ, αρχηγός του ανερχομένου κεντροδεξιού κόμματος GERB, δήλωσε στις αρχές Φεβρουαρίου ότι η Βουλγαρία πρέπει να ασκεί πλήρη έλεγχο στην πολιτική των Σκοπίων μέσω της οικονομικής διείσδυσης των βουλγαρικών επιχειρήσεων. Και φυσικά τα μεγάλα βουλγαρικά κόμματα ουδέποτε κατήγγειλαν ή διεφώνησαν με το Εθνικό Δόγμα, το οποίο συνέγραψαν και εξέδωσαν το 1997 Βούλγαροι ακαδημαϊκοί και στρατιωτικοί, όπου τα Σκόπια χαρακτηρίζονται περίπου ως δεύτερο βουλγαρικό κράτος.
Τα διασπαστικά φαινόμενα στο κράτος των Σκοπίων γίνονται κάθε μέρα εντονότερα και πολλοί είναι εκείνοι που ανησυχούν για την βιωσιμότητα και για την μελλοντική σταθερότητα της μικρής αυτής πολυεθνικής χώρας. Χαρακτηριστικό της αποξενώσεως μεταξύ Σλάβων και Αλβανών είναι το πρόβλημα της διπλής βάρδιας, το οποίο εμφανίζεται σε πολλά λύκεια περιοχών με μικτό πληθυσμό. Κυρίως η πόλη Στρούγκα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Ενώ αρχικά στο λύκειο Νίκο Νεστόροφ φοιτούσαν μαζί Σλάβοι και Αλβανοί μαθητές σε κοινές τάξεις, τώρα πλέον οι ίδιοι οι μαθητές και οι γονείς ζήτησαν να υπάρχουν δύο βάρδιες. Το πρωί θα κάνουν μάθημα οι Σλάβοι και το απόγευμα οι Αλβανοί ή αντιστρόφως. Η απόφαση υποστηρίχθηκε και από τον υπουργό Παιδείας Πέρο Στογιάνοφσκι, έστω και αν εμφανίσθηκε ως προσωρινό μέτρο μέχρι την λήξη του σχολικού έτους. Η κατάσταση στην πόλη αυτή, όπου επικρατεί το αλβανικό στοιχείο, είχε εκτραχυνθεί στις 20 και 21 Ιανουαρίου με συγκρούσεις και γρονθοκοπήματα μεταξύ Σλάβων και Αλβανών μαθητών. Παρά την πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα και την προσπάθεια κατασκευής τεχνητών συναινέσεων το κράτος των Σκοπίων ζει με εμφανέστατη την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο μεγάλων εθνικών κοινοτήτων.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι οι προεδρικές εκλογές δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως δεν αποκλείεται η παράλληλη διεξαγωγή των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση να διευρύνει το ψυχολογικό χάσμα μεταξύ των δύο εθνοτήτων. Ως προς το πρόβλημα του ονόματος όποιος πρόεδρος και αν εκλεγεί δεν πρόκειται να έχουμε κάποια σημαντική διαφοροποίηση, διότι την πολιτική την χαράσσει ο εκάστοτε πρωθυπουργός και όχι ο πρόεδρος. Πάντως πιθανή εκλογή του Ιβάνοφ στην προεδρία θα ενθαρρύνει την ήδη ακραία στάση του πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφσκι. Φυσικά για την Ελλάδα το σπουδαιότερο είναι να ξεκαθαρίσει την δική της στάση και να την τηρήσει αταλάντευτα. Δεν πρέπει να παραχωρήσουμε το όνομα, την ιστορία και τον πολιτισμό της Μακεδονίας σε ένα κράτος-πλαστογράφο, για το οποίο δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρχει σε λίγα χρόνια και με ποια μορφή.
77)ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Στις 17 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 95 χρόνια από την έναρξη του ηρωικού Αυτονομιακού Αγώνος των Βορειοηπειρωτών Ελλήνων. Ο Ελληνικός Στρατός είχε απελευθερώσει όλη την ενιαία τότε Ήπειρο από τον τουρκικό ζυγό του 1912-13. Όμως οι πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων και η γεωπολιτική ανάγκη της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας να ελέγξουν την είσοδο της Αδριατικής θαλάσσης οδήγησαν στην ίδρυση του Αλβανικού κράτους. Τότε η Ελλάς αναγκάσθηκε να αποσύρει τον στρατό της από το βόρειο τμήμα της Ηπείρου, αν και κατοικείτο κατά μεγάλη πλειοψηφία από Έλληνες Ορθοδόξους. Οι Έλληνες της περιοχής είχαν επανειλημμένως εξεγερθεί κατά των Οθωμανών Τούρκων με επίκεντρο την αδούλωτη Χειμάρρα. Την διατήρηση των Χριστιανικών παραδόσεων και την αποτροπή του εξισλαμισμού στην περιοχή ενίσχυσε η διδασκαλία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μάλιστα μαρτύρησε δι’ απαγχονισμού στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου το 1779.
Πιστοί στις αγωνιστικές τους παραδόσεις οι Βορειοηπειρώτες απεφάσισαν να πάρουν τα όπλα και να διεκδικήσουν μόνοι τους την ελευθερία και τα δικαιώματά τους. Στις 17 Φεβρουαρίου 1914 2000 νέοι Ιερολοχίτες μαζί με την προσωρινή κυβέρνηση της Β. Ηπείρου κήρυξαν στο Αργυρόκαστρο την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, η οποία περιλάμβανε με τα τότε διοικητικά θέσμια τους νομούς Αργυροκάστρου και Κορυτσάς.
Στις 18 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση της Αυτονόμου Ηπείρου ύψωσε την σημαία της που ήταν η ελληνική πολεμική σημαία με τον δικέφαλο αετό στο κέντρο του λευκού σταυρού και με τα αρχικά Α.Η., δηλαδή Αυτόνομος Ήπειρος. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση εξέδωσε προκήρυξη, η οποία μεταξύ άλλων έλεγε τα εξής:
«Ηπειρώτες,
Η απόφαση για την αυτόνομη πολιτεία της Βορείου Ηπείρου ελήφθη γιατί η πατρίδα μας κινδυνεύει… Μας αποσπούν από την αγκαλιά της μητέρας μας Ελλάδος. Μας αρνούνται την αυτοδιοίκηση στο αλβανικό κράτος. Μας αρνούνται ακόμη και τις εγγυήσεις που θα περιφρουρούσαν την ζωή, τη θρησκεία, την περιουσία, την εθνική μας ύπαρξη.
Γι’ αυτούς τους λόγους, κηρύσσει, η Βόρειος Ήπειρος την ανεξαρτησία της και προσκαλεί τους πολίτες της, με κάθε θυσία να υπερασπίσουν την ακεραιότητα του εδάφους και τις ελευθερίες της εναντίον κάθε προσβολής.
Η Προσωρινή κυβέρνηση
Ο Πρόεδρος Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος
Τα μέλη
Ο Δρυινουπόλεως Βασίλειος
Ο Κορυτσάς Γερμανός
Ο Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων»
Ο αγώνας με επικεφαλής τον Ορθόδοξο κλήρο διήρκεσε τρεις περίπου μήνες και οι Έλληνες Ηπειρώτες νίκησαν τα στρατεύματα του νεαρού αλβανικού κράτους χωρίς να έχουν την παραμικρή επίσημη ενίσχυση από την κυβέρνηση της Ελλάδος. Στον ηρωικό αυτό Αυτονομιακό Αγώνα διεκρίθηκαν Μακεδονομάχοι όπως ο Χειμαρριώτης Σπυρομήλιος, φοιτητές εθελοντές από το Πανεπιστήμιο Αθηνών καθώς και πολλοί Έλληνες από την Κύπρο και την Ομογένεια. Η ελληνική κυβέρνηση είχε υποστεί τον εκβιασμό: Ή αφήνετε την Βόρειο Ήπειρο ή χάνετε τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Τελικά ο αγώνας εστέφθη με μία διπλωματική επιτυχία.
Στις 17 Μαΐου 1914 στην Κέρκυρα υπεγράφη πρωτόκολλο μεταξύ των Βορειοηπειρωτών, της Αλβανίας και των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, με το οποίο η αλβανική κυβέρνηση ανελάμβανε την δέσμευση να στηρίξει εμπράκτως την διοικητική, εκκλησιαστική, εκπαιδευτική και αστυνομική αυτονομία και αυτοδιοίκηση των Ελλήνων στους νομούς Αργυροκάστρου και Κορυτσάς. Δυστυχώς το πρωτόκολλο της Κέρκυρας δεν ετηρήθη από αλβανικής πλευράς ούτε υποστηρίχθηκε όσο θα έπρεπε από την επίσημη Ελλάδα.
Σήμερα οι αγώνες των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών συνεχίζονται με διαφορετικές βεβαίως συνθήκες, αλλά με έντονα προβλήματα εθνικής και πολιτιστικής επιβιώσεως. Από τα μέσα Νοεμβρίου 2008 στην περιοχή της ιστορικής Χειμάρρας οι εκσκαφείς του αλβανικού κράτους προσπαθούν να καταπατήσουν εκκλησιαστική γη που ανήκει στο Ορθόδοξο μοναστήρι της Κακαομαίας και να μετατρέψουν την περιοχή σε ξενοδοχειακή ζώνη. Οι κάτοικοι της περιοχής με επίκεντρο το χωριό Νίβιτσα εξεγείρονται και αντιμετωπίζουν άφοβα τους οδοστρωτήρες και την αστυνομική βία.
Δυστυχώς τα ελληνικά ΜΜΕ ελάχιστα ασχολήθηκαν με το θέμα. Επί μήνες γυναίκες και παιδιά ματώνουν για να περιφρουρήσουν την περιουσία τους και την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα της Βορείου Ηπείρου με σεβασμό πάντοτε προς τα υφιστάμενα σύνορα. Η καλή γειτονία μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας είναι επιθυμητή από όλους, αλλά μόνο η Ελλάς την υλοποιεί με έργα και λόγια. Αντιθέτως παρατηρούμε με θλίψη να παραβιάζονται τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητος, αλλά και της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας.
Στις 12-1-2009 παρόντος του Έλληνος υφυπουργού Εξωτερικών κ. Θ. Κασσίμη πραγματοποιήθηκε στην Δερβιτσάνη της Β. Ηπείρου σύσκεψη των ηγετικών κλιμακίων της Ελληνικής Κοινότητος με την συμμετοχή της οργανώσεως ΟΜΟΝΟΙΑ και του κόμματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο ψήφισμα, το οποίο εξεδόθη, αναφέρονται και τα εξής:
«Σε μία περίοδο που για την Αλβανία διανοίγεται προοπτική Ευρωπαϊκής πορείας, οι λογικές ρατσισμού και εθνοκάθαρσης καθυστερούν τις διαδικασίες ένταξης…Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός δεν πρόκειται να ανεχθεί την συνέχιση των προκλήσεων και θα αντιδράσει όπως επιβάλλουν η ιστορία του και ο πολιτισμός του». Επίσης εκφράζεται η έντονη ανησυχία για την συνεχιζόμενη αμφισβήτηση και υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας μοναστηριών, ενοριών και κοινοτήτων μας με προφανή στόχο την αποξένωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητος στα πάτρια εδάφη.
Υπενθυμίζεται εξ άλλου στην Αλβανία ότι έχει αθετήσει την υποχρέωσή της προς τους διεθνείς οργανισμούς να διενεργήσει αντικειμενική απογραφή των μειονοτήτων και να καταγράψει τον πραγματικό αριθμό των Ελλήνων σε όλη την αλβανική επικράτεια.
Ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ως δημοκρατικοί πολίτες επιθυμούμε την ειρηνική συνύπαρξη με όλους τους γείτονες και ευχόμεθα την ευημερία του αλβανικού λαού. Όμως δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς ενώπιον μιας συνεχιζόμενης και μεθοδευμένης καταπιέσεως των αδελφών μας Ορθοδόξων Ελλήνων της Αλβανίας. Σε μια εποχή κατά την οποία άλλοι κατασκευάζουν ανύπαρκτες μειονότητες, εμείς οφείλουμε να προστατεύσουμε τις υπαρκτές μειονότητες, όπως είναι οι αγωνιζόμενοι Βορειοηπειρώτες.
76)Η ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΕΤΥΧΕ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Μία από τις καραμέλες της εποχής μας είναι η πολυπολιτισμικότητα. Το σύνθημα αυτό συγκινεί αρκετούς Έλληνες διανοητές και πολιτικούς, φαίνεται όμως ότι δεν συγκινεί πλέον τους Ευρωπαίους. Είναι χαρακτηριστική η αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου στην Βρετανία, όπου οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι οι περισσότεροι νεαροί Μουσουλμάνοι, παρά την βρετανική τους παιδεία, δηλώνουν ότι νιώθουν πρώτα Μουσουλμάνοι και μετά Βρετανοί. Επίσης προ ολίγων εβδομάδων το Εργατικό Κόμμα που εκφράζει την Κεντροαριστερά στην Ολλανδία δήλωσε επισήμως ότι δεν πιστεύει στην πολυπολιτισμικότητα και ότι η ολλανδική κοινωνία πρέπει να επιβάλλει ένα κοινό πλαίσιο αξιών σε όλους τους πολίτες ασχέτως καταγωγής ή θρησκείας. Εκεί, όμως, όπου φαίνεται να έχει καταρρεύσει κάθε πολυπολιτισμική προσπάθεια είναι ο χώρος των Βαλκανίων με αποκορύφωμα το Κοσσυφοπέδιο και την Βοσνία – Ερζεγοβίνη.
Ο διακεκηρυγμένος στόχος των αμερικανικών και συμμαχικών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας το 1999 ήταν η δημιουργία ενός πολυεθνικού Κοσσυφοπεδίου με δικαιώματα για όλες τις εθνότητες. Είτε ήταν ειλικρινής είτε ήταν προπαγανδιστικός αυτός ο στόχος τελικά δεν επετεύχθη. Σήμερα το de facto ανεξάρτητο Κόσσοβο αποτελεί ένα αμιγώς αλβανικό «κράτος». Οι 100.000 Σέρβοι που απέμειναν έχουν συγκεντρωθεί στην ζώνη βορείως της Μητρόβιτσα δίνοντας την εικόνα μιας διχοτομημένης περιοχής. Η συμβίωση είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη, ενώ καθημερινά σχεδόν μαθαίνουμε για καταστροφές Ορθοδόξων ναών και σερβικών μνημείων από φανατικούς Αλβανούς. Το νέο σχέδιο, το οποίο τώρα προωθείται ως υποκατάστατο ή μάλλον ως ωραιοποίηση της «Μεγάλης Αλβανίας» είναι η περιφερειακή «μίνι-Σέγκεν» μεταξύ των χωρών που περιλαμβάνουν αλβανικούς πληθυσμούς. Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα UTRINSKI VESNIK των Σκοπίων της 17-1-2009, ο Κοσσοβάρος πρόεδρος Σεϊντίου και ο Αλβανός πρόεδρος Τόπι πρότειναν την δημιουργία μιας ζώνης οικονομικής συνεργασίας και ελεύθερης διακίνησης προσώπων και εμπορευμάτων, στην οποία θα περιλαμβάνονται η Αλβανία, το Κόσσοβο, το Μαυροβούνιο και το κράτος των Σκοπίων. Ο σκοπιανός αρθρογράφος καταγγέλλει το σχέδιο αυτό ως μία εκδοχή της Μεγάλης Αλβανίας με την «γλώσσα των διανοουμένων». Ο φόβος των Σκοπιανών και των Μαυροβουνίων Σλάβων είναι ότι με το σχέδιο αυτό θα μπορούν να επικοινωνούν ανετότερα με την Αλβανία και το Κόσσοβο οι αλβανικές μειονότητες της ΦΥΡΟΜ και του Μαυροβουνίου, οι οποίες είναι πολυάριθμες.
Η τραγικότερη διάψευση του πολυπολιτισμικού ιδεώδους έρχεται από την Βοσνία – Ερζεγοβίνη, η οποία αποτελείται από δύο συνιστώντα κρατίδια: Το Κροατομουσουλμανικό και το Σερβικό, την γνωστή ως REPUBLIKA SERPSKA. Ήδη είναι προφανές ότι πρόκειται για δύο οντότητες ελάχιστα συνεργαζόμενες μεταξύ τους, οι οποίες εμφανίζονται ως ενιαίο κράτος μόνον με ένα καρτελάκι στον ΟΗΕ και με την εθνική ποδοσφαιρική τους ομάδα. Το ενδιαφέρον είναι ότι μετά την αποξένωση των Σερβοβοσνίων από τις άλλες δύο εθνότητες έρχονται τώρα και οι Κροάτες να δηλώσουν ότι δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να ζουν μαζί με τους Μουσουλμάνους. Στις 29-12-2008 ο πρόεδρος της συλλογικής προεδρίας της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης Νεμπόϊσα Ραντμάνοβιτς δήλωσε ότι οι Κροάτες της Βοσνίας θα πρέπει να έχουν την δική τους οντότητα, επειδή στις ισχύουσες δομές δεν έχουν ίση μεταχείριση με τους υπόλοιπους και δεν συμμετέχουν ισότιμα. Θυμίζω ότι με βάση τις συμφωνίες του Ντέϊτον το τεχνητό αυτό κράτος διατηρείται συγκολλημένο με την πίεση των ΗΠΑ και της Ευρ. Ένωσης και με την παρουσία διεθνών παρατηρητών, οι οποίοι έχουν δικαίωμα να παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας.
Όταν ιδρύθηκε το κράτος αυτό, μετά την αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και με πρωτεύουσα το κοσμοπολίτικο Σαράγιεβο προοριζόταν να αποτελέσει ένα πρότυπο πολυεθνικής συνύπαρξης. Διαφημίσθηκε ως πρότυπο πολυπολιτισμικού μοντέλου και ως εφαρμογή των νέων πρακτικών επιλύσεως διαφορών, τις οποίες κάποιοι θέλουν να εφαρμόσουν και στην Κύπρο. Σήμερα τίποτε από αυτά δεν ισχύει. 14 χρόνια μετά τον Ντέϊτον φάνηκε καθαρά ότι η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα για την φυλετική, οικονομική και πολιτιστική επικράτηση των Μουσουλμάνων. Παντού επικρατεί η «βοσνιακή» ταυτότητα, δηλαδή ο αποκλεισμός των μη μουσουλμάνων. Σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Ποιος θυμάται την Βοσνία;» ο Κύπριος πρώην βουλευτής Πρόδρομος Προδρόμου παρατηρεί: «Τόσο ο σερβικός ορθόδοξος όσο και ο κροατικός καθολικός πληθυσμός περνάνε δύσκολες ώρες και ζουν την καθημερινότητα στριμωγμένοι. Οι δυσμενείς διακρίσεις στο σχολείο, στις υπηρεσίες, στην κοινότητα είναι καθημερινό φαινόμενο. Ως κοινωνικά καθωσπρέπει στο σχολείο θεωρούνται τα παιδιά που παρακολουθούν το Ihtibal, το βασικό εγχειρίδιο μουσουλμανικών τρόπων και εκπαίδευσης. Στο Σαράγιεβο δεν έμεινε ελεύθερο οικόπεδο όπου να μη χτιστεί τζαμί και μιναρές. Οι Βαλάχοι, όπως αποκαλούν οι μουσουλμάνοι τους σερβικής καταγωγής, υφίστανται δυσμενή αντιμετώπιση έως και κοινωνικό ρατσισμό. Η εκ των άνω επιβολή της συνταγής του «πολυπολιτισμικού μοντέλου» ήταν μία πολιτική που έφερε την μεταμόρφωση του Σαράγιεβο σε μουσουλμανική πρωτεύουσα» (εφημ. ΣΗΜΕΡΙΝΗ Λευκωσίας, 19-10-2008).
Και στην περίπτωση του Κοσσόβου και στην τεχνητή Βοσνία – Ερζεγοβίνη του αποτυχόντος Ντέϊτον στο όνομα της πολυπολιτισμικότητος κερδίζουν οι Αλβανοί και οι Βοσνιομουσουλμάνοι εις βάρος των Σέρβων και των Κροατών. Δηλαδή κατά σύμπτωσιν(;) και στις δύο περιπτώσεις μουσουλμανικές κοινότητες επιβάλλονται και Χριστιανικοί πληθυσμοί καταπιέζονται. Είναι χρήσιμο να έχουμε αυτά τα παραδείγματα κατά νου διότι και στην Κύπρο και στην Θράκη η Τουρκία προωθεί τα συμφέροντά της, ενώ κάποιοι Έλληνες αφελείς χειροκροτούν της «πολυπολιτισμικότητα».
75)ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία διδασκόμαστε για την σπουδαιότητα της ιστορίας ως μαθήματος για μικρούς και μεγάλους. Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης διέπρεψαν ως ιστορικοί, ενώ ο Ευριπίδης μας άφησε την παρακαταθήκη ότι «όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», δηλαδή είναι ευτυχής όποιος γνωρίζει την ιστορία. Ο Μέγας Βασίλειος προτείνει την ιστορία ως ένα από τα μαθήματα που πρέπει να διδάσκονται οι Χριστιανοί νέοι, ενώ ο Βυζαντινός ιστορικός της Δ’ Σταυροφορίας (1204) Νικήτας Χωνιάτης χαρακτηρίζει την ιστορία «κάλλιστον εύρημα των Ελλήνων». Ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης αναφέρονται συχνά στους αρχαίους προγόνους μας τονίζοντας την πίστη τους στην συνέχεια του Ελληνισμού. Κατά τον 19ο αιώνα ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και σπουδαίος εθνικός ιστορικός μας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος καθιέρωσε την διαίρεση της ιστορίας σε τρεις περιόδους: Την Αρχαία, την Βυζαντινή-Μεσαιωνική και την Νεωτέρα-Νεωτάτη.
Η ιστορία ως μάθημα στα σχολεία μας διασώζει και σφυρηλατεί την εθνική ταυτότητα για να μην γίνουν οι νέοι μας πολτός σε μια διεθνιστική παγκοσμιοποίηση. Καλλιεργεί την πίστη στην συνέχεια του Ελληνισμού με αποδείξεις και ιστορικές απαντήσεις στους αμφισβητίες. Παρέχει πρότυπα για τους νέους μας, οι οποίοι κατά τα τελευταία χρόνια είναι φανερό ότι έχουν σύγχυση αρχών και αξιών. Δημιουργεί την αίσθηση της υγιούς οικουμενικότητας και παγκοσμιότητος, διδάσκοντας την ιστορία των γειτονικών και των άλλων λαών. Προωθεί την δημοκρατική ευθύνη θυμίζοντας τα αγαθά της δημοκρατίας και τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Υπογραμμίζει τα λάθη μας και τα εθνικά μας ελαττώματα, όπως η διχόνοια, και καλεί τη νέα γενιά να μην τα επαναλάβει. Βοηθά τους νέους μας, αλλά και τους μεγαλυτέρους να κατανοήσουμε καλύτερα το παρόν και να προετοιμασθούμε για το μέλλον.
Κατά την τελευταία δεκαετία γίνεται μία προσπάθεια αποδομήσεως της Ελληνικής ιστορίας από ορισμένους συγγραφείς σχολικών βιβλίων. Υπονομεύεται η ιστορική αλήθεια σχετικά με τον ρόλο της Εκκλησίας. Χλευάζεται η συνέχεια του Ελληνισμού από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα με ενδιάμεσους σταθμούς την Ελληνιστική εποχή, την Βυζαντινή Ρωμηοσύνη και την Τουρκοκρατία. Κυρίως προβάλλεται το επιχείρημα ότι πρέπει να ψαλιδίσουμε κάποιες σελίδες της ιστορίας μας, όπως είναι η σκληρή Οθωμανική καταπίεση και τα εγκλήματα των Νεοτούρκων στην Μικρά Ασία και τον Πόντο, δήθεν για να βελτιώσουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το εγχείρημα είναι αφελές, ίσως και επικίνδυνο. Η Τουρκία και το στρατοκρατικό κατεστημένο της, το οποίο καθοδηγεί κάθε κυβέρνηση, έχει μακροχρόνιους επεκτατικούς στόχους και δεν θα παύσει να διεκδικεί έστω κι αν εμείς εξευτελιζόμαστε κόβοντας τους ήρωες του 1821 από τα σχολικά βιβλία. Το απαράδεκτο βιβλίο της Στ’ δημοτικού, που διδάχθηκε κατά την περίοδο 2006-2007 και το οποίο χαρακτήριζε απλό «συνωστισμό» την καταστροφή της Σμύρνης, το 1922, ευτυχώς απεσύρθη μετά από πανελλήνια αντίδραση. Όμως υπάρχουν και άλλα προβληματικά βιβλία, τα οποία αγνοούν τις πηγές και προβάλλουν τα «μετανεωτερικά» ιδεολογήματα των συγγραφέων. Από την πλευρά της η Τουρκία όχι μόνο δεν έχει κόψει ούτε μία παράγραφο από τα βιβλία ιστορίας, αλλά διδάσκει στο λύκειο ένα ειδικό μάθημα με τίτλο «Στοιχεία Εθνικής Ασφάλειας». Το μάθημα διδάσκεται από αξιωματικό εν στολή και περνά μηνύματα ανθελληνισμού και διεκδικήσεων.
Η Ελλάς δεν διακατέχεται από μισαλλοδοξία ούτε από εκδικητικότατα. Ούτε όμως θα φθάσουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή την συμπλεγματική περικοπή των ηρώων, των νεομαρτύρων και των εθνομαρτύρων. Τα παιδιά μας οφείλουν να γνωρίζουν ότι η ελευθερία σ’ αυτόν τον τόπο είναι «από τα κόκκαλα βγαλμένη» με αγώνες και θυσίες. Παραλλήλως πρέπει να διδαχθούν ότι σήμερα η χώρα μας σέβεται τα σύνορα και το Διεθνές Δίκαιο και επιθυμεί την ειρηνική συμβίωση με όλους τους λαούς. Αλλά πρέπει να έχουν οι νέοι μας τα γνωστικά εφόδια για να αντιμετωπίζουν τις ιστορικές διαστρεβλώσεις, τις οποίες επιχειρούν ορισμένα κράτη, όπως τα Σκόπια.
74)ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΑΜΕ
Κατά τις τελευταίες εβδομάδες η προσοχή των ελληνικών Μ.Μ.Ε. ήταν στραμμένη στην οικονομική και κοινωνική κρίση και έτσι δεν δώσαμε την προσοχή που θα έπρεπε σε ορισμένα γεγονότα που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την εξωτερική μας πολιτική και με την εθνική μας ταυτότητα. Σταχυολογώ τρεις εξελίξεις, τις οποίες θεωρώ ιδιαίτερης σημασίας.
Α) Από τα μέσα Νοεμβρίου ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός αγωνιά και εξεγείρεται εναντίον των ύπουλων μεθοδεύσεων του αλβανικού κράτους. Στόχος του αλβανικού εθνικισμού είναι τώρα τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της Ελληνικής Μειονότητας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η μετριοπαθής στάση της Ελλάδος εκλαμβάνεται και από τα δύο μεγάλα κόμματα της γείτονος χώρας ως αδυναμία ή ως αδιαφορία. Βλέπουμε, λοιπόν, από τα μέσα Νοεμβρίου τον Ελληνισμό της Χειμάρρας να βρίσκεται σε συνεχή εξέγερση απέναντι στις μπουλντόζες που καταπατούν εκκλησιαστική γη στην περιοχή Κακομαίας. Το χωριό Νίβιτσα πρωτοστατεί στις διαμαρτυρίες με τις γυναίκες να ματώνουν από τα χτυπήματα των αστυνομικών. Οι γνώστες του προβλήματος μιλούν για ευρύτερο σχέδιο αρπαγής των ελληνικών περιουσιών και για βίαια αλλαγή της δημογραφικής συνθέσεως του πληθυσμού με την εγκατάσταση Τσάμηδων, Κοσσοβάρων και άλλων Μουσουλμάνων σε περιοχές που κατοικούνται επί αιώνες από Χριστιανούς. Τα περισσότερα αθηναϊκά Μ.Μ.Ε. απαξιούν να ασχοληθούν με τα γεγονότα και οι επαγγελματίες των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σιωπούν αιδημόνως!
Β) Τον Νοέμβριο δημοσιοποιήθηκε η έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών των ΗΠΑ με τίτλο Σχέδιο 2025 (PROJECT 2025). Η έκθεση αυτή συντάσσεται κάθε 4 χρόνια από στελέχη όλων των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών και περιέχει προβλέψεις και εκτιμήσεις για τα επόμενα 15 περίπου χρόνια. Δεν αποκλείεται οι προβλέψεις αυτές να υποκρύπτουν συμφέροντα ή ευσεβείς πόθους, πάντως σχολιάζονται διεθνώς ως μία σοβαρή έκφραση των προβλέψεων της Υπερδυνάμεως για το προσεχές μέλλον. Στον ελληνικό Τύπο προβλήθηκε κυρίως μία ενότητα της έκθεσης, εκείνη που προβλέπει την άνοδο τεσσάρων Υπερδυνάμεων, οι οποίες θα αμφισβητήσουν το γεωπολιτικό μονοπώλιο από τις ΗΠΑ. Πρόκειται για την Βραζιλία, την Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα, γνωστές από τα αρχικά τους ως χώρες BRIC. Η παράγραφος που θα έπρεπε να προσεχθεί περισσότερο στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι εκείνη που χαρακτηρίζει την Τουρκία και το Ιράν ως ανερχόμενες περιφερειακές υπερδυνάμεις. Προβλέπει μάλιστα ότι η Τουρκία δεν θα μετατραπεί σε μία ευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά σε μία ισλαμοεθνικιστική χώρα. Αυτό το μήνυμα αφορά κυρίως τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας, οι οποίες έχουν επενδύσει στην ευρωπαϊκή μεταμόρφωση της Τουρκίας και ελπίζουν ότι έτσι θα βελτιωθεί το κλίμα στην Κύπρο και στα ελληνοτουρκικά. Η έκθεση του αμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών μας προειδοποιεί για άνοδο του ισλαμοεθνικιστικού ρεύματος και οπισθοχώρηση των καθαρών τάσεων εξευρωπαϊσμού. Έχουμε άραγε εναλλακτική πολιτική ή παραμένουμε δέσμιοι της ουτοπίας ότι «η Τουρκία θα ενταχθεί στην Ε.Ε. και έτσι θα λυθούν οι διαφορές μας».
Επιτέλους, είναι ώρα να αφυπνισθούμε από το καμπανάκι που μας κτυπούν οι ΗΠΑ και να παύσουμε να «σέρνουμε το κάρο της Τουρκίας προς την Ευρώπη, όταν είναι προφανές ότι η μεν Ευρώπη δεν θέλει, η δε Τουρκία δεν μπορεί.
Γ) Στα μέσα Δεκεμβρίου το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρ. Ενώσεως συνεδρίασε όπως κάθε εξάμηνο στις Βρυξέλλες και μεταξύ άλλων ανεκοίνωσε ότι η Ιρλανδία επείσθη να ξαναφέρει σε δημοψήφισμα την Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Ε.Ε. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιες εγγυήσεις ζήτησε ο Ιρλανδός πρωθυπουργός από τους Ευρωπαίους εταίρους του για να θέσει και πάλι το θέμα υπό την κρίση του ιρλανδικού λαού. Ζήτησε,πρώτον, εγγυήσεις ουδετερότητος. Η ουσία είναι ότι δεν θα υποχρεωθούν οι Ιρλανδοί στρατιώτες να μετάσχουν στην κοινή αμυντική πολιτική της Ε.Ε. ώστε να μην αναγκασθούν να συμπολεμήσουν στο πλευρό των Βρετανών!
Δεύτερον, ζήτησε εγγυήσεις ότι δεν θα επιβληθεί ως υποχρεωτική η άμβλωση στην ιρλανδική κοινωνία, η οποία είναι άρρηκτα δεμένη με τον Ρωμαιοκαθολικισμό.
Τρίτον,ζήτησε να έχει πάντα η Ιρλανδία έναν επίτροπο στην Ευρ. Επιτροπή έστω και αν μειωθεί ο αριθμός των επιτρόπων καιτέταρτον,ζήτησε να μην της επιβληθεί άνωθεν κάποια φορολογία που δεν θα έχει την έγκριση των Ιρλανδών. Από τις τέσσερις εγγυήσεις η μία αφορά την οικονομία και οι τρεις αναφέρονται σε θέματα εθνικής αξιοπρέπειας και θρησκευτικής ταυτότητος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι λαοί που σέβονται την εθνική και πολιτιστική τους ιδιοπροσωπεία αναγκάζουν και την υπόλοιπη Ευρώπη να τους σεβασθεί. Ενώ στην χώρα μας οι δήθεν εκσυγχρονιστές βάλλουν κατά της Εκκλησίας, της Ιστορίας και της Παιδείας με την δικαιολογία ότι «το είπε η Ευρώπη». Αξίζει να μελετήσουμε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Και όπως έγραψε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «αν μόνος σου δεν αδικείς τον εαυτό σου κανείς δεν θα μπορέσει να σε αδικήσει»!
73)ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
«Επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία» ψάλλουμε τα Χριστούγεννα και έτσι τονίζουμε το οικουμενικό και πανανθρώπινο μήνυμα της μεγάλης αυτής εορτής και πανηγύρεως. Η σύγχυση, όμως, της εποχής μας και τα έξωθεν ερχόμενα ρεύματα της υλιστικής και ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως τείνουν να μετατρέψουν τα Χριστούγεννα σε ένα εμπορικό πανηγύρι και σε μία αποθέωση του ευδαιμονισμού και του καταναλωτισμού. Τα περισσότερα μέσα ενημερώσεως μιλούν για δώρα, διακοπές στα χιόνια, για ρεβεγιόν και ξενύχτια την παραμονή των Χριστουγέννων και με κάθε τρόπο προσπαθούν να μας απομακρύνουν από την παραδοσιακή ελληνορθόδοξη εορτή της ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Προβάλλουν Χριστούγεννα… χωρίς Χριστό!
Στο βωμό της παγκοσμιοποιήσεως θυσιάζεται ο αληθινός Άγιος και Μέγας Βασίλειος και με το όνομά του εμφανίζεται μια στρουμπουλή κοκκινοφορεμένη κούκλα η οποία κατακλύζει καταστήματα και σπίτια. Τί σχέση με αυτά τα εμπορικά τεχνάσματα μπορεί να έχει ο σοφός Επίσκοπος Καισαρείας, ο οποίος χάριζε κυρίως πνευματικά δώρα και φώτιζε τους συνανθρώπους του με την διδασκαλία και τη φιλανθρωπία του; Ακόμη και ως προς το όνομά του η παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του Αϊ Βασίλη προκαλεί σύγχυση. Σάντα Κλάους τον λένε οι Δυτικοί, όνομα που παραπέμπει μάλλον στον Άγιο Νικόλαο παρά στον Άγιο Βασίλειο. Εμείς ας προσπαθήσουμε να γιορτάσουμε ελληνορθοδόξως και ανατολικώς, για να παραφράσουμε μία σχετική φράση του Παπαδιαμάντη, και ας διδάξουμε στα παιδιά μας ποιός ήταν ο πραγματικός Άγιος Βασίλειος, ποιά ήταν η πατερική του σοφία, ποιό ήταν το τεράστιο κοινωνικό του έργο, πώς δίδασκε τους νέους να μελετούν επιλεκτικά τα αρχαία ελληνικά κείμενα σαν τη μέλισσα που επισκέπτεται τα άνθη και αποφεύγει τα αγκάθια.
Η παραδοσιακή Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων αντικαθίσταται από τα ξενύχτια, τα ρεβεγιόν και τη χαρτοπαιξία, για να φανούμε δήθεν μοντέρνοι και παγκοσμιοποιημένοι. Όχι, ευτυχώς, η επισήμανση αυτή δεν αφορά όλους τους Έλληνες. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί, μικροί και μεγάλοι, που θα σηκωθούν ενωρίς τα ξημερώματα για να μετάσχουν της Χριστουγεννιάτικης Θείας Λειτουργίας και να μεταλάβουν μετά από τη νηστεία που ετήρησαν. Υπάρχουν πολλοί, δόξα τω Θεώ, που επιμένουν ελληνορθόδοξα και αρνούνται να μπουν στην μηχανή του κιμά που αλέθει έθνη, πολιτισμούς, ανεξαρτησίες.
Στο βωμό της παγκοσμιοποιήσεως αρκετοί συμπατριώτες μας θυσιάζουν τα ελληνορθόδοξα Χριστούγεννα για να ταξιδέψουν σε διάφορους προορισμούς εκτός Ελλάδος. Επικαλούνται τη συγκίνησή τους για την βραδινή Θεία Λειτουργία που θα παρακολουθήσουν σε κάποιο χιονισμένο Ναό της Κεντρικής ή Βορείου Ευρώπης, αλλά τελικά αντί για το Θείο Βρέφος καταλήγουν να προσκυνούν τις προθήκες και τα ράφια των πολυκαταστημάτων των πόλεως της Εσπερίας και επιστρέφουν με βαλίτσες διπλά φορτωμένες από τα… αποδεικτικά στοιχεία της ευλαβείας των.
Παγκοσμιοποιημένες είναι και πολλές από τις ευχετήριες κάρτες που λαμβάνουμε αυτές τις ημέρες. Θα μου πείτε ότι σημασία έχει να σε θυμηθεί κάποιος και όχι η απεικόνιση πάνω στην κάρτα. Δεν διαφωνώ, αλλά αφού αποφασίζεις, Χριστιανέ μου, να στείλεις γραπτώς τις ευχές σου σε ορισμένους φίλους, γιατί δεν προτιμάς κάρτες με ορθόδοξη, βυζαντινότροπη εικονογράφηση και μου στέλνεις χιονισμένα σκανδιναβικά τοπία με ταράνδους ή ευτραφή αγγελούδια, ουδεμία σχέση έχοντα με την πίστη μας και την λατρευτική μας τέχνη;
Το σπουδαιότερο, όμως, δεν είναι ούτε οι κάρτες ούτε τα ρεβεγιόν ούτε άλλες εξωτερικές εκδηλώσεις. Το σπουδαιότερο είναι να προετοιμασθούμε πνευματικά. Ο ενανθρωπίσας Κύριος μας καλεί να εξομολογηθούμε, να νηστέψουμε και να μεταλάβουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι θα τιμήσουμε την Γέννησή Του. Έτσι θα υποδεχθούμε τον σαρκωθέντα Λόγο και θα κρατήσουμε βαθιά μέσα στην ψυχή μας το «μήνυμα των Χριστουγέννων». Ότι, δηλαδή, ο Θεός εσαρκώθη ως άνθρωπος, «ίνα ο άνθρωπος θεωθή». Για να μπορέσει ο άνθρωπος να απαλλαγεί από το σκότος της πλάνης και να φωτισθεί από την αποκαλυφθείσα Αλήθεια του Ευαγγελίου. Ας προετοιμασθούμε, λοιπόν, για αληθινά ελληνορθόδοξα Χριστούγεννα και τότε δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από την ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση.
72) ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΥΠΑ
Τα γεγονότα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία κατά το μήνα Δεκέμβριο έχουν διάφορες πτυχές και ερμηνείες, πολιτικές, κοινωνικές, αστυνομικές, δικαστικές κλπ. Προσωπικά ξεχωρίζω, όπως κάνουν και οι περισσότεροι συμπολίτες μας, την πλειοψηφία των νέων που αγωνιούν και διαμαρτύρονται, από την μειοψηφία, η οποία καταστρέφει και ασκεί άλογη βία. Ο προβληματισμός δεν είναι καινούργιος. Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθούμε ανήσυχα τις καταλήψεις σχολείων, την απαξίωση των πτυχίων, την υποβάθμιση της γλώσσας μας, την έλλειψη αξιών και προτύπων σε μεγάλο τμήμα των νέων μας, την απομόνωση των παιδιών μας μπροστά στον υπολογιστή, την στροφή πολλών αγοριών και κοριτσιών στα ναρκωτικά. Η εύκολη λύση είναι να τους καταδικάσουμε όλους επιρρίπτοντας κάθε ευθύνη στη νέα γενιά και απαλλάσσοντας αυτάρεσκα εμάς τους μεγαλυτέρους. Όμως, όχι, αυτή η μέθοδος οδηγεί σε αδιέξοδο. Πρέπει να αναζητήσουμε και τις δικές μας ευθύνες. Των πολιτικών, των γονέων, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων, των «ανθρώπων του πνεύματος». Να αναρωτηθούμε ποια παιδεία και ποια πρότυπα καλλιεργήσαμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Επί πολλούς αιώνες η παιδεία βασίζονταν στο ερώτημα: Τι άνθρωπο θέλουμε να πλάσουμε; Τί χαρακτήρα θέλουμε να διαμορφώσουμε; Η προσπάθεια όλων των υπευθύνων από την Αρχαιότητα μέχρι προσφάτως ήταν να «μορφώσουμε», δηλαδή να διαμορφώσουμε ήθος μέσω των γνώσεων. Άλλες κοινωνίες το κατόρθωναν περισσότερο, άλλες λιγότερο. Πάντως προσπαθούσαν. Σήμερα το εκπαιδευτικό ιδεώδες αναφέρεται μόνο στην απόκτηση πρακτικών γνώσεων και δεξιοτήτων για να ασκήσει ο νέος κάποιο επάγγελμα. Η παιδεία κατήντησε κατάρτιση. Η διάπλαση ήθους, η διαμόρφωση χαρακτήρος, δεν είναι καν δευτερεύων στόχος. Φυσικά όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να βρουν δουλειά. Όμως μια κοινωνία επιχειρηματιών, υπαλλήλων και ελευθέρων επαγγελματιών χωρίς πρότυπα και αξίες θα μετατραπεί σε μια κοινωνία ανθρωπίνων ρομπότ που δουλεύουν και δεν σκέπτονται, δεν ονειρεύονται, δεν αγαπούν, δεν συμπάσχουν με τον συνάνθρωπο. Το σημερινό σχολείο θεωρεί τα πάντα εργαλεία. Η γλώσσα εργαλειοποιείται και αποκόπτεται από τις ρίζες της και από την μουσικότητά της. Η ιστορία μιλά για εξαγωγές σταφίδας και καπνοδόχους εργοστασίων ενώ διαγράφει τελείως τους ήρωες και τους μάρτυρες. Η έκθεση ιδεών δεν παράγει πλέον ιδέες. Μετετράπη σε εργαλείο κατασκευής περιλήψεων για να συνηθίσουν οι νέοι μας να διαβάζουν μόνο σύντομα άρθρα σε ταμπλόιντ εφημερίδες. Στα νεοελληνικά αναγνώσματα καταργήθηκαν οι μεγάλοι λογοτέχνες που προβάλλουν την εθνική και θρησκευτική μας παράδοση, που αγαπούν την ελληνική φύση, που σέβονται τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Αντικαταστάθηκαν από κείμενα χωρίς έμπνευση. Από συνταγές μαγειρικής! Τα θρησκευτικά βάλλονται πανταχόθεν. Κάποιοι δεν θέλουν παιδιά με πίστη στον Θεό, με απαντήσεις στα υπαρξιακά και μεταφυσικά τους ερωτήματα. Προτιμούν παιδιά έτοιμα να γίνουν πειθήνιοι καταναλωτές προϊόντων και συνθημάτων ή υποψήφιοι καταστροφείς καταστημάτων, βιβλιοθηκών, ναών, μνημείων.
Ένα τέτοιο σχολείο αφήνει άδεια την ψυχή των νέων. Τους στερεί τα ιδανικά και τις αξίες. Τους στερεί τα πρότυπα τα οποία αναζητούν. Βάζει τον Χάρρυ Πότερ στη θέση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τις συνταγές για «μακαρόνια με κιμά» στη θέση του Ύμνου εις την Ελευθερίαν. Περιθωριοποιεί κάθε αναφορά στον Χριστό και στερεί την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου. Περιφρονεί την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία για αγάπη και συμπόνια και την αντικαθιστά με ξεπερασμένα ειρηνιστικά και διεθνιστικά συνθήματα, τα οποία χρησιμοποίησαν οπαδοί αποτυχημένων και αντιδημοκρατικών πολιτικών συστημάτων. Δεν τους διδάσκει το ήθος του Κολοκοτρώνη και το «εμείς» του Μακρυγιάννη, γιατί αυτά τα πρόσωπα θεωρούνται «θρησκόληπτοι εθνικιστές». Το σημερινό σχολείο δεν δίνει στα παιδιά μας νερό να ξεδιψάσουν. Τα αφήνει διψασμένα να αναζητούν αδιέξοδες «διεξόδους» σε ναρκωτικά του σώματος και της ψυχής. Δεν τους μιλά για την Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας που είναι μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Τα αφήνει αγχωμένα και συσκοτισμένα χωρίς μία χαραμάδα φωτός. «Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν»!
Η σημερινή παιδεία που λαμβάνουν οι νέοι μας από το σχολείο και τα ΜΜΕ μιλά συνέχεια για δικαιώματα και καθόλου για υποχρεώσεις.
Έχουμε Συνήγορο του Παιδιού, δεν έχουμε όμως κάποιον που να θυμίζει ότι ως μελλοντικοί πολίτες θα έχουν και υποχρεώσεις. Εδώ και μερικές δεκαετίες οι διδάσκοντες έχουν πάρει εντολή να εφαρμόζουν τις δήθεν «αντιαυταρχικές» μεθόδους, οι οποίες, όμως, έχουν αποτύχει στη Σκανδιναβία και αλλού. Ό,τι σάπιο και αποτυχημένο από όλο τον κόσμο έρχεται στην ελληνική εκπαίδευση. Οι διδάσκοντες δεν μπορούν να βάλουν κόκκινη μολυβιά στα λανθασμένα γραπτά δήθεν για «να μην πληγωθούν τα παιδιά». Σε πολλά πανεπιστημιακά τμήματα συνδικαλιστές πιέζουν αφόρητα τον καθηγητή να βάζει σε όλους βαθμό πάνω από τη βάση, το λεγόμενο «δημοκρατικό πέντε»! Αφού συνηθίζουν σε μια χαλάρωση-έλλειψη της πειθαρχίας αντιμετωπίζουν ξαφνικά τις πραγματικές συνθήκες της σκληρής ζωής και οι νέοι μας πελαγώνουν. Επιτυχία της παιδείας δεν είναι να τους καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για ένα κόσμο όπου θα έχουν μόνο δικαιώματα, αλλά να τους προετοιμάζει να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες, σωστοί επαγγελματίες, συνειδητοί οικογενειάρχες.
Με θλίψη διαβάσαμε το καλοκαίρι τις δηλώσεις του κ. Θάνου Βερέμη, προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, ο οποίος ζήτησε να καταργηθεί τελείως η διδασκαλία της Βίβλου στα σχολεία. Αντί να βοηθήσει τα παιδιά μας να έχουν μία πηγή αιωνίων αξιών και αρχών, θέλει να τα αφήσει στην πνευματική τους ένδεια. Επιπλέον δε αξίζει να του θυμίσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο οδηγεί τους νέους σε αντιδημοκρατικές ατραπούς. Το εξηγεί με σαφήνεια ο Γάλλος ιστορικός Φιλίπ Νεμό στο βιβλίο του «Τι είναι η Δύση»: «Οι πολιτικοί φιλόσοφοι που τήρησαν εχθρική στάση απέναντι στη βιβλική κληρονομιά, όλοι, σαν από σύμπτωση, υπήρξαν κήρυξες ενός μη δημοκρατικού κρατισμού, δηλαδή της επανιεροποίησης του κράτους, είτε υπό την αυταρχική ή απολυταρχική μορφή (Μακιαβέλλι, Χόμπς, Ρουσσώ, Χέγκελ, Μωρράς κ.α.) είτε υπό ολοκληρωτική μορφή (Μαρξ, Λένιν, οι νεοπαγανιστές ναζί)» (Έκδοση ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2008, σελ. 105).
Δόξα τω Θεώ έχουμε μία αξιόλογη νεολαία, στην μεγάλη της πλειοψηφία. Αλλά δεν την βοηθούμε. Δεν την παρέχουμε παιδεία με αρχές και αξίες, με ελπίδα και πρότυπα. Δεν τη βοηθούμε να γευθεί την αναζωογονητική δύναμη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, της Ορθόδοξης Πίστης μας, της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και την αγωνιστική – αντιστασιακή πνοή της διαχρονικής Ελληνικής Ιστορίας. Την αφήνουμε να έχει λανθασμένους στόχους. Δεν την προετοιμάζουμε να λέει ΝΑΙ στο κοινό καλό και ΟΧΙ σε κάθε προσωπικό ή εθνικό εξευτελισμό.
Πράγματι, έχουμε έξυπνα και μαχητικά παιδιά. Ας τα βοηθήσουμε να ξεφύγουν από το τέλμα και να γίνουν πραγματικά δημοκρατικοί πολίτες. Διότι δημοκρατία σημαίνει ευθύνη, αγάπη, κοινωνικότητα, συμμετοχή, συνύπαρξη και αλληλοσεβασμός.
71) ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥ
Στις 30 Νοεμβρίου 2008 η εφημερίδα ΝΟΒΑ ΜΑΚΕΝΤΟΝΙΑ που εκφράζει τις εθνικιστικές απόψεις των αυτοαποκαλουμένων «Μακεδόνων» στα Σκόπια ανακοίνωσε με δυσάρεστη έκπληξη την ακόλουθη είδηση: Ο Αλί Αχμέτι, αρχηγός του μεγαλύτερου αλβανικού κόμματοςDUI(Κόμμα για την Δημοκρατική Ένταξη) εγκαινίασε στην πόλη των Σκοπίων το μουσείο του – παράνομου από το 2001 – Αλβανικού Εθνικού Στρατού και ονόμασε τα Σκόπια πρωτεύουσα της Δαρδανίας και κοιτίδα των Αλβανών. Όπως σχολίασε θυμωμένος «Μακεδόνας» σε φιλοσκοπιανή ιστοσελίδα, ουσιαστικά η κυβέρνηση των Σκοπίων αρνείται το όνομα «Μακεδονία», δεδομένου ότι το κόμμα του Αχμέτι συγκυβερνά με το ΒΜΡΟ-ΔΠΜΗΕ του πρωθυπουργού Γκρούεφσκι. Προφανώς ο Αλί Αχμέτι δεν συνεννοήθηκε με τον πρωθυπουργό πριν προβεί σε αυτή την δήλωση-βόμβα και τούτο δείχνει πόσο μεγάλος είναι ο εθνοτικός διχασμός και πόσο σημαντικά είναι τα διαλυτικά φαινόμενα στους βορείους γείτονές μας.
Για καθαρά δικούς του λόγους ο Αλί Αχμέτι, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην ένοπλη εξέγερση των Αλβανών της ΦΥΡΟΜ το 2001, χρησιμοποιεί τον όρο Δαρδανία, ο οποίος εκφράζει την αρχαία ονομασία της περιοχής, όπως άλλωστε έχουν υποδείξει και Έλληνες ιστορικοί. Παράλληλα θυμίζει ότι και οι Αλβανοί διεκδικούν μερίδιο της ιστορίας των Σκοπίων, διότι στην πόλη αυτή οργανώθηκε μία από τις πρώτες παναλβανικές συνελεύσεις στα τέλη του 19ουαιώνος, όταν άρχισε η αλβανική εθνική αφύπνιση επί Οθωμανοκρατίας. Το χειρότερο για τους Σλάβους των Σκοπίων είναι η ανάξεση μνημών της ένοπλης εξέγερσης του 2001, όταν οι Αλβανοί προσπάθησαν να αποσχίσουν τις δυτικές επαρχίες. Έκτοτε η αλβανική κοινότητα που αριθμεί τουλάχιστον το 30% του πληθυσμού δεν αρκέσθηκε στην Συμφωνία της Αχρίδος, αλλά ζητεί όλο και περισσότερα δικαιώματα. Ουσιαστικά θέτει το δίλημμα: Ή συγκυβέρνηση ή απόσχιση!
Και άλλοι Αλβανοί ηγέτες έχουν προκαλέσει πονοκεφάλους στην σλαβική ηγεσία των δήθεν Μακεδόνων. Ο Άρμπεν Τζαφέρι δήλωσε το 2007 σε Έλληνες δημοσιογράφους ότι δεν τον ενδιαφέρει και τόσο το όνομα «Μακεδονία», αλλά προτιμά το όνομα «Δημοκρατία της Αχρίδος». Εξάλλου ο Νεβζάτ Χαλίλι, ηγέτης του αλβανικού Δημοκρατικού Κόμματος για την Ευημερία (PDP) τον Οκτώβριο του 2008 ανακοίνωσε σε κομματικό συνέδριο την πρότασή του για την αυτονόμηση των αλβανικών περιοχών της ΦΥΡΟΜ με το όνομα Ιλλυρίδα. Πιθανόν να πρόκειται για το πρώτο βήμα πριν από την οριστική απόσχιση. Η πρόταση του Χαλίλι προκάλεσε επίσης μεγάλο πονοκέφαλο στον Γκρούεφσκι και βασίζεται στα ακόλουθα σημεία:
–Διακριτά σύνορα μεταξύ Ιλλυρίδας και σλαβικού τομέως της ΦΥΡΟΜ με ελεύθερη διακίνηση προσώπων.
–Κυβέρνηση, κοινοβούλιο, διπλωματική υπηρεσία ξεχωριστά για την αλβανική κοινότητα.
–Διαφορετικό νόμισμα για την αλβανική Ιλλυρίδα.
–Δύο στρατοί και δύο αστυνομίες, οι οποίες θα συνεργάζονται.
–Τα αλβανικά ισότιμη επίσημη γλώσσα με τα «μακεδονικά» των Σλάβων.
–Δικαίωμα σε διεθνή εκπροσώπηση κλπ.
Είναι προφανές ότι οι Αλβανοί των Σκοπίων βλέπουν με καλό μάτι το ενδεχόμενο της απόσχισής τους και της ένωσης με το Κοσσυφοπέδιο. Ιδιαιτέρως τους ενοχλεί η παράταση της διαμάχης Γκρούεφσκι και Ελλάδος, εξαιτίας της οποίας η ΦΥΡΟΜ θα αργήσει πολύ να ενταχθεί στην Ευρ. Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Με τις διάφορες δηλώσεις τους οι Αλβανοί ηγέτες καθιστούν σαφές ότι δεν έχουν διάθεση να στηρίξουν τον σκοπιανό μακεδονισμό και μεγαλοϊδεατισμό. Το παράδειγμα τουde factoανεξαρτήτου Κοσσόβου τους δελεάζει. Τώρα μάλιστα που δίπλα στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα θα βρεθούν στελέχη με σαφή φιλοαλβανική στάση (Τζων Κέρρυ, Μάντλιν Ολμπράϊτ) οι αλβανικές φιλοδοξίες θα ενθαρρυνθούν. Ας μην λησμονούμε ότι η νέα ΥΠΕΞ των ΗΠΑ είναι σύζυγος του πρώην προέδρου Κλίντον, ο οποίος βομβάρδισε την Σερβία και νομιμοποίησε τον Αλβανικό Απελευθερωτικό Στρατό. Δεν αποκλείεται η νέα αμερικανική διοίκηση να «θυσιάσει» την ενότητα και την ίδια την ύπαρξη του σκοπιανού κράτους για να ικανοποιήσει τον αλβανικό εθνικισμό, τον οποίο βλέπει με θετική ματιά.
Φυσικά για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα η οποιαδήποτε ενθάρρυνση του αλβανικού εθνικισμού μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες. Όμως, αν χειρισθούμε έξυπνα το ζήτημα, μπορεί να έχει και ορισμένες θετικές. Τα διαλυτικά φαινόμενα που προκαλούν οι Αλβανοί στα Σκόπια σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των Σκοπιανών πολιτών που αποκτούν βουλγαρική υπηκοότητα μας θέτουν ενώπιον του κρίσιμου ερωτήματος: Άραγε σε λίγα χρόνια θα υπάρχει το κράτος της ΦΥΡΟΜ με την σημερινή του μορφή ή θα έχει διασπασθεί μεταξύ Αλβανίας – Κοσσόβου αφ’ ενός και Βουλγαρίας αφ’ ετέρου; Και αν τελικά επιβιώσει ως κράτος μήπως θα έχει πλέον μορφή συνομοσπονδίας δύο κρατικών οντοτήτων, όπου οι Αλβανοί θα έχουν ισχυρότερο λόγο και δεν θα τους ενδιαφέρει το όνομα «Μακεδονία»; Με άλλα λόγια αντί να ακούμε διάφορες σειρήνες στην Αθήνα που υποδεικνύουν τρόπους συνεχών υποχωρήσεων του Ελληνισμού, μήπως πρέπει να αλλάξουμε άρδην την διαπραγματευτική μας θέση; Μήπως πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η ΦΥΡΟΜ έχει εγγενή και εμφανή τα διαλυτικά φαινόμενα, άρα τώρα είναι η ευκαιρία να την πιέσουμε περισσότερο;
Μέχρι σήμερα παρακολουθώ διάφορες άσκοπες συζητήσεις σε τηλεοπτικά πάνελ με το ερώτημα αν μας συμφέρει η διάσπαση του σκοπιανού κράτους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα ερωτηθεί η Ελλάς. Πάντως θα απαλλαγούμε από τον σκοπιανό αλυτρωτισμό. Ένας εθνικισμός λιγότερος στην περιοχή μας.
70) ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Στις 17-11-2008 η κυβέρνηση της ΦΥΡΟΜ ανακοίνωσε ότι κίνησε την διαδικασία στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης κατά της Ελλάδος. Η χώρα μας κατηγορείται ότι παραβιάζει το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΦΥΡΟΜ, η οποία υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 3-9-1995, και τούτο επειδή η Ελλάς εμποδίζει την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρ. Ένωση. Η ανακοίνωση του σκοπιανού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει ότι «συμφώνως προς το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας η Ελλάδα δεν θα πρέπει να φέρει αντιρρήσεις για την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Όμως στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που διεξήχθη στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008, η Ελλάδα παρεμπόδισε την επίδοση πρόσκλησης για την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και με τον τρόπο αυτό παραβίασε κατάφωρα τις υποχρεώσεις της από την Ενδιάμεση Συμφωνία».
Από αυτή την εξέλιξη κι από την επίσημη στάση κατά τα τελευταία 13 χρόνια νομίζω ότι μπορούμε να συναγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα.
Α) Η όλη διαδικασία της υπογραφής της Συμφωνίας ήταν προβληματική και εγκυμονούσε κινδύνους. Μας επεβλήθη ουσιαστικά από τον Αμερικανό μεσολαβητή Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο οποίος και την ανακοίνωσε πριν καν υπογραφεί. Με αυτό τον τρόπο ήρθη το ελληνικό εμπάργκο που επέβαλε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου κατά των Σκοπίων. Τελικά η χώρα μας και το εμπάργκο ήρε και βοήθησε οικονομικά και πολιτικά τα Σκόπια και το μόνο κέρδος της ήταν η αλλαγή της σκοπιανής σημαίας και η απόσυρση του Ήλιου της Βεργίνας. Για τους τύπους όλα αυτά, αφού το σύμβολο της Βεργίνας κυκλοφορεί σε πολλά έντυπα, σήματα και εμβλήματα στα Σκόπια ακόμη και σε ιστοσελίδες υπουργείων στο διαδίκτυο. Ας προσέχουμε άλλη φορά να μη συρόμαστε σε τέτοιες βεβιασμένες συμφωνίες, οι οποίες ωφέλησαν τα Σκόπια και την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά έβλαψαν ουσιαστικά την Ελλάδα.
Β) Η Ενδιάμεση Συμφωνία βασίσθηκε πολύ στην διάθεση και των δύο χωρών για οικονομική και εμπορική συνεργασία. Νομίζει κανείς ότι εγράφη από επιχειρηματία και όχι από διπλωμάτες. Τελικά και αυτή η προσέγγιση απεδείχθη εσφαλμένη. Η χώρα μας πραγματοποίησε σοβαρές επενδύσεις στην ΦΥΡΟΜ, έγινε ένας από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους, έδωσε δουλειά σε χιλιάδες σκοπιανούς μειώνοντας αντίστοιχες θέσεις εργασίας στην Βόρειο Ελλάδα – και τα αποτελέσματα στον πολιτικό τομέα ήσαν μηδαμινά. Το σλόγκαν της δεκαετίας του 1990 «ανοίξτε δύο μπακάλικα στα Σκόπια και θα τους αλλάξουμε την πολιτική τους» βασιζόταν σε φρούδες ελπίδες. Όχι μόνο δεν τους αλλάξαμε την πολιτική τους, αλλά τους αποθρασύναμε περισσότερο. Μάλιστα με την πρόσφατη οικονομική κρίση φαίνεται ότι ανοίχθηκαν σε μεγάλους κινδύνους εκείνες οι ελληνικές εταιρίες που έριξαν το βάρος τους στα Σκόπια και σε άλλες βαλκανικές χώρες.
Γ) Από την πρώτη στιγμή τα Σκόπια παρεβίαζαν συστηματικά και κατάφωρα την Ενδιάμεση Συμφωνία και εμείς χαμογελούσαμε αφελώς. Παρεβίασαν επανειλημμένα το άρθρο 3, διότι δεν σεβάστηκαν την εδαφική μας ακεραιότητα με τους χάρτες της Μεγάλης Μακεδονίας, οι οποίοι υπάρχουν σε κάθε σχολική αίθουσα. Σε εκπομπή ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού οι μαθητές των λυκείων της ΦΥΡΟΜ δήλωσαν ότι διδάσκονται για τα σύνορά τους που φθάνουν μέχρι τον Όλυμπο. Τα Σκόπια επίσης παρεβίασαν το άρθρο 5, διότι αρνούνται να συζητήσουν για το διεθνές τους όνομα αρκούμενοι σε μία στείρα συζήτηση για το όνομα με το οποίο θα τους αποκαλεί η Ελλάδα. Παρεβίασαν επίσης το άρθρο 6, διότι συστηματικά και δια χειλέων του πρωθυπουργού Γκρούεφσκι μιλούν για την δήθεν «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα. Και φυσικά παραβιάζουν συνεχώς το άρθρο 7, διότι ανέχονται κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς να ασκούν εχθρική προπαγάνδα κατά της Ελλάδος. Έπρεπε εμείς να καταγγείλουμε την Ενδιάμεση Συμφωνία προ πολλού ή το καλύτερο να μην την ανανεώσουμε όταν έληξε το 2002. Την αφήσαμε σιωπηρώς να παραταθεί και τώρα μας πληρώνουν για την καλή μας διάθεση με την παραπομπή. Ας μας γίνει μάθημα ότι στην διπλωματία δεν κάνεις αγαθοεργίες όταν δεν έχεις εξασφαλίσει τα εθνικά σου συμφέροντα. Τώρα κερδίζουν εκείνοι τις εντυπώσεις, ενώ θα τις είχαμε κερδίσει εμείς αν σπεύδαμε να τους καταγγείλουμε για τις σοβαρές παρασπονδίες τους.
Δ) Φερθήκαμε άτολμα στο θέμα των ανυπάρκτων και υπαρκτών μειονοτήτων. Αφήσαμε να σέρνεται διεθνώς η προπαγάνδα των κ.κ. Γκρούεφσκι και Μιλόσοσκι περί «Μακεδόνων» που καταπιέζονται στην Ελλάδα και δεν βγήκαμε με θάρρος στα διεθνή φόρα να βροντοφωνάξουμε ότι η πραγματική μειονότητα είναι οι καταπιεσμένοι Έλληνες των Σκοπίων. Στην περίοδο 1989-1993 με εντολή του ελληνικού ΥΠΕΞ ο τότε σύμβουλος του υπουργείου και νυν βουλευτής του ΔΗΣΥ στην Κύπρο Τάσος Μητσόπουλος είχε ερευνήσει στην ΦΥΡΟΜ και βρήκε πολλά και συγκλονιστικά στοιχεία για αυτούς τους Έλληνες. Γιατί δεν τα αξιοποιήσαμε στα διεθνή βήματα, ΟΗΕ, Ευρ. Ένωση, ΟΑΣΕ κλπ; Απαράδεκτη παράλειψη.
Ε) Τέλος, είναι καιρός να επανέλθουμε στην θέση των πολιτικών αρχηγών του 1992 περί του ονόματος. Δεν παραχωρούμε το όνομα Μακεδονία ούτε ως σύνθετο ούτε ως παράγωγο. Οι μέχρι τώρα υποχωρήσεις μας δεν απέδωσαν. Διολισθήσαμε σε αποδοχή ονομάτων όπως Βόρεια Μακεδονία κλπ. και ιδού το αποτέλεσμα: Συρόμαστε ως κατηγορούμενοι στην Χάγη. Είναι ανάγκη πλέον να σκληρύνουμε την στάση μας.
69) ΟΙ ΣΛΑΒΟΦΩΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Κατά τα τελευταία χρόνια η προπαγάνδα των Σκοπίων προσπαθεί να αποδείξει ότι υπάρχει στην χώρα μας μία πολυάριθμη μειονότητα «Μακεδόνων», οι οποίοι δήθεν καταπιέζονται από τους Έλληνες. Πρόκειται περί ψεύδους. Η προπαγάνδα αυτή παρουσιάζει ως βασικό επιχείρημα την ύπαρξη Σλαβοφώνων (στην πραγματικότητα διγλώσσων, διότι μιλούν και τα Ελληνικά) κατοίκων σε ορισμένες περιοχές της Βορείου Ελλάδος. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι Σλαβόφωνοι – δίγλωσσοι σήμερα είναι λίγοι και το κυριότερο: Στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ελληνική συνείδηση. Αλλά και στις αρχές του 20ουαιώνος, όταν ήσαν περισσότεροι σε αριθμό, και πάλι είχαν κατά μεγάλη πλειοψηφία ελληνική συνείδηση. Ουδέποτε οι Σλαβόφωνοι Έλληνες δήλωσαν ότι ανήκουν σε «μακεδονικό» έθνος. Τέτοιο έθνος δεν υπήρξε ποτέ στα Βαλκάνια, αλλά κατασκευάσθηκε το 1944 από τον δικτάτορα Τίτο, όταν επεβλήθη στην ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία το κομμουνιστικό καθεστώς.
Για να καταδείξουμε την θρασύτητα και τα αστήρικτα επιχειρήματα των σκοπιανών και φιλοσκοπιανών καλόν είναι να διευκρινίσουμε ορισμένα σημεία:
Α) Πώς δημιουργήθηκε αυτό το γλωσσικό ιδίωμα. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας πολλοί Έλληνες κάτοικοι της Μακεδονίας, λόγω εμπορικών συναλλαγών με Σέρβους και Βουλγάρους και λόγω της ανυπαρξίας – μέχρι το 1700 – ελληνικής εκπαιδεύσεως, άρχισαν να ομιλούν ένα γλωσσικό ιδίωμα ανάμικτο με βουλγαρικές και αρχαιοελληνικές λέξεις. Σιγά – σιγά το ιδίωμα αυτό άρχισε να ομιλείται και από άλλους λαούς που ζούσαν στην περιοχή, π.χ. από Μουσουλμάνους (Τούρκους). Έγινε τρόπον τινά μία διεθνής γλώσσα για τους κατοίκους της Μακεδονίας ώστε να συνεννοούνται μεταξύ τους. Το σλαβόφωνο αυτό ιδίωμα δεν έχει γραφή, είναι μόνο προφορικό. Διαφέρει δε κατά πολύ από την κατασκευασμένη σερβοβουλγαρική διάλεκτο που χρησιμοποιείται σήμερα στα Σκόπια. Η χρήση του δεν αποδεικνύει σε καμιά περίπτωση εθνική καταγωγή, όπως ήθελαν παλαιότερα οι Βούλγαροι εθνικιστές να παρουσιάσουν και όπως λέγουν σήμερα τα φερέφωνα των Σκοπίων. Ακόμη και Τούρκοι που έφυγαν το 1923 από την Μακεδονία, όταν επεσκέπτοντο την Ελλάδα μιλούσαν αυτό το ιδίωμα. Αλλά και οι αθίγγανοι της Έδεσσας και των Γιαννιτσών, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν κατάγονται από τα Βαλκάνια, μιλούν αυτό το ιδίωμα. Έτσι και πολλοί Έλληνες το χρησιμοποίησαν μέχρι τα μέσα του 20ουαιώνος. Σήμερα το γνωρίζει ένας μικρός αριθμός Ελλήνων της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας και το χρησιμοποιούν κυρίως για να συνεννοούνται με τους ηλικιωμένους παράλληλα βεβαίως με τα ελληνικά τα οποία γνωρίζουν άριστα.
Β) Η γλώσσα ναι μεν έχει αποδειχθεί ότι είναι για τους Έλληνες ισχυρό στοιχείο εθνικής ταυτότητος, υπάρχουν όμως ορισμένες περιπτώσεις που δεν αποτελεί το μοναδικό κριτήριο εθνικής συνειδήσεως. Οι Σέρβοι, οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας ομιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά η θρησκευτική τους ένταξη έχει διαμορφώσει διαφορετικές εθνικές ταυτότητες και μάλιστα με πρόσφατο ιστορικό αντιθέσεων. Στην ιστορία του έθνους μας είχαμε περιπτώσεις Ελλήνων που αναγκάσθηκαν να μιλούν μόνο τουρκικά, π.χ. στην Καππαδοκία και στον Πόντο, αλλά δια της Ορθοδοξίας διετήρησαν την ελληνική τους συνείδηση. Όπως επίσης είχαμε και ελληνόφωνους πληθυσμούς, οι οποίοι μετά τον εξισλαμισμό τους έγιναν φανατικοί διώκτες του Ελληνορθόδοξου Γένους, όπως οι Τουρκοκρητικοί, πολλοί Τουρκοκύπριοι κ.α. Η γλώσσα μιας ομάδος γηγενών Ελλήνων Μακεδόνων και συγκεκριμένα μία ελληνοσλαβική διάλεκτος με ποιμενικό – αγροτικό λεξιλόγιο, η οποία δεν είχε ποτέ δικό της αλφάβητο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο κατασκευής τεχνητών εθνικών μειονοτήτων. Οι Σλαβόφωνοι – δίγλωσσοι της Μακεδονίας διαμόρφωσαν την εθνική τους συνείδηση πρωτίστως με της ψυχής το πύρωμα, με την υπερηφάνεια για την καταγωγή τους, με την εμμονή τους στην Ορθοδοξία, με τον σεβασμό τους στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την αγάπη τους για την Ελληνική Παιδεία και φυσικά με το αίμα τους.
Γ) Σε κρίσιμες στιγμές οι Σλαβόφωνοι – δίγλωσσοι της Μακεδονίας κατέδειξαν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό την ελληνική τους συνείδηση. Το 1903 οι κάτοικοι του Μοναστηρίου (σημερινά Μπίτολα των Σκοπίων) απέστειλαν επιστολή προς την Γαλλική κυβέρνηση τονίζοντας: «Λαλούμεν ελληνιστί, είτε σλαβιστί, είτε αλβανιστί, είτε βλαχιστί, αλλ’ ούχ ήττον εσμέν Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν όπως αμφισβητήση τούτο»! Στην ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνος (1904-1908) πολλοί εντόπιοι Μακεδονομάχοι ήσαν Σλαβόφωνοι – δίγλωσσοι και προσέφεραν την ζωή τους, την περιουσία τους και κάθε δυνατή βοήθεια στον διπλό αγώνα κατά του Οθωμανικού ζυγού και της Βουλγαρικής Σχισματικής Επαρχίας. Ο καπετάν Κώττας (Κωνσταντίνος Χρήστου) ήταν Σλαβόφωνος και γνώριζε μόνο λίγα ελληνικά. Βοήθησε τον Παύλο Μελά και απηγχονίσθη από τους Τούρκους το 1904 στο Μοναστήρι φωνάζοντας τις τελευταίες λέξεις του στο σλαβόφωνο ιδίωμα: Ζήτω ο Ελληνισμός. Ο Παύλος Κύρου, ο Δημήτριος Νταλίπης, ο Βαγγέλης Στρεμπενιώτης, ο Γεώργιος Γιώτας – Γκόνος, ο Δημήτριος Γκογκολάκης – Μητρούσης, ο Λάκης Πύρζας, ο Γιάννης Ράμνιαλης και πολλοί άλλοι αγωνίσθηκαν μαζί με τους εξ’ Ελλάδος αξιωματικούς και με τους λοιπούς εθελοντές για μια Μακεδονία Ελληνική και Ορθόδοξη. Η Βουλγαρική προπαγάνδα είχε ενοχληθεί από την στάση τους, διότι πίστευε ότι οι ομιλούντες αυτή την βουλγαρίζουσα διάλεκτο θα προσήρχοντο με προθυμία στις τάξεις των βουλγαρικών κομιτάτων. Γι’ αυτό τους ονόμαζαν περιφρονητικά «γραικομάνους», δηλαδή μανιώδεις λάτρεις του Ελληνισμού, τυφλά προσηλωμένους στην Ελλάδα. Υπήρξε βεβαίως και κάποια προβληματική μειοψηφία – ποτέ πλειοψηφία – η οποία κατά καιρούς αλληθώριζε προς την βουλγαρική και μετά το 1944 την γιουγκοσλαβική – σκοπιανή προπαγάνδα. Αυτοί και οι απόγονοί τους ζουν σήμερα στο κράτος των Σκοπίων και δυστυχώς έχουν ενταχθεί στον κρατικό μηχανισμό της ανθελληνικής προπαγάνδας.
Είναι αστείο, λοιπόν, να γίνεται σήμερα λόγος για δήθεν «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα. Αντιθέτως είναι καιρός να μιλήσουμε για την πραγματική μειονότητα που είναι ο ξεχασμένος Ελληνισμός του κράτους των Σκοπίων.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΙΩΤΗ: Το Ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων και η γλώσσα του, Θεσσαλονίκη 1960.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ: Το γλωσσικό ιδίωμα των γηγενών σε περιοχές της Μακεδονίας, ιστοσελίδα ΑΝΤΙΒΑΡΟ,
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΙΟΥΛΚΑ: Συμβολαί εις την διγλωσσίαν των Μακεδόνων, Δημιουργία – Χαρίσης, Αθήναι 1991 (Β’ έκδοση).
ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ: Οι Έλληνες Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, Πελασγός, Αθήναι 1999 (Γ’ έκδοση).
68) ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ 1908 ΓΙΑ ΤΟ 2008
Κατά τη διάρκεια του παρελθόντος Ιουλίου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω σε ένα μοναστήρι κοντά στην Κόνιτσα μία ενδιαφέρουσα ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα. Η ομιλία ανεφέρετο στην εκατοστή επέτειο της Επαναστάσεως των Νεοτούρκων (Χουριέτ), η οποία εξερράγη τον Ιούλιο του 1908. Θυμίζω ότι οι Νεότουρκοι περιόρισαν την εξουσία του Σουλτάνου και υποσχέθηκαν ελευθερία και δικαιώματα στις διάφορες εθνότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με αυτή την αφορμή σταμάτησε και η δράση των ενόπλων ομάδων των Ελλήνων Μακεδονομάχων. Παρά τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν γρήγορα οι Νεότουρκοι έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Το 1909 άρχισαν την γενοκτονία των Αρμενίων και το 1914 την γενοκτονία των Μικρασιατών Ελλήνων. Στην πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του ο Σεβασμιότατος επεσήμανε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Πολλές ελληνικές προσωπικότητες εκδηλώθηκαν φανερά υπέρ του Χουριέτ. Ανάμεσά τους ο πρώην Πρωθυπουργός Δημήτριος Ράλλης, ο οποίος σε ομιλία του στο Μοναστήρι (σ.σ. σήμερα ανήκει στα Σκόπια) και απευθυνόμενος κυρίως στους οργανωμένους στο Μακεδονικό Κομιτάτο, ετόνιζε: «Κύριοι, το Χουριέτ καλύπτει όλας τας εθνότητας. Το εθνικόν σας καθήκον είναι πλέον η αμέριστος συνεργασία σας μετά των άλλων εθνοτήτων και των Τούρκων. Προηγείται δε η συνεργασία μετά των Τούρκων». Από την άλλη, όμως, μεριά δεν ήσαν λίγοι και αυτοί που μπόρεσαν να δουν μακρύτερα, πέρα από τις γιορτές και τα πανηγύρια που είχε προκαλέσει το Χουριέτ. Ανάμεσά τους ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ’, ο οποίος επανειλημμένως εδήλωνε: «Οι Νεότουρκοι είναι πρωτίστως Τούρκοι. Θα είναι επικίνδυνη αφέλεια δια τον Ελληνισμόν να φαντάζεται ότι κατέλαβαν την εξουσίαν δια να διαλύσουν την αυτοκρατορίαν των. Τουναντίον, ήλθαν δια να την ενισχύσουν. Και δεν θα επιτρέψουν εις τας εθνικάς μειονότητας να υψώσουν την κεφαλήν».Και όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, η διορατικότητα αυτή του οξυνουστάτου Πατριάρχη Ιωακείμ υπήρξε αλάθητη και ακριβής».
Στις επισημάνσεις αυτές του Μητροπολίτου Κονίτσης θα ήθελα να προσθέσω μία δική μου παρατήρηση. Η αφέλεια και η πολιτική μυωπία του Δημητρίου Ρ άλλη, ο οποίος είχε πιστέψει τις υποσχέσεις των Νεοτούρκων, θυμίζει την σημερινή αφέλεια ορισμένων συμπατριωτών μας, οι οποίοι πιστεύουν ότι η προσέγγιση της Τουρκίας προς την Ευρώπη θα λύσει τα ελληνοτουρκικά προβλήματα. Η εσφαλμένη αντίληψη του Δ. Ράλλη μου φέρνει στο νου την στάση ορισμένων Κυπρίων πολιτικών, οι οποίοι νομίζουν ότι θα λύσουν το Κυπριακό αγκαλιάζοντας τον Ταλάτ και απενοχοποιώντας τον Αττίλα. Δυστυχώς ο Ελληνισμός δεν διδάσκεται από την ιστορία και από τα παθήματά του. Επί εκατό χρόνια ακούμε κάποιους να μας καλούν να υποκύψουμε στις τουρκικές επιθυμίες προς όφελος της ειρήνης. Όπως ο Δ. Ράλλης – καλόπιστα ίσως αλλά με επικίνδυνα αποτελέσματα – καλούσε τους Έλληνες της Μακεδονίας να απολαύσουν την… γενναιοδωρία των Νεοτούρκων, έτσι ακούσαμε και το 2004 ορισμένους Έλληνες πολιτικούς να καλούν τους Κυπρίους να δεχθούν το Σχέδιο Ανάν. Οι Νεότουρκοι υποσχέθηκαν Σύνταγμα, όπως και ο Ανάν υποσχέθηκε νέο Σύνταγμα. Και στις δύο περιπτώσεις ο λύκος φορούσε δέρμα προβάτου. Κάτω από το περιτύλιγμα των ωραίων συνθημάτων κρυβόταν και στις δύο περιπτώσεις η δολιότητα και η νομιμοποίηση του τουρκικού εθνικισμού.
Όσοι ακολουθούν σήμερα το πνεύμα των προειδοποιήσεων του Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ’ χαρακτηρίζονται ως «εθνικιστές», «πολεμοχαρείς», «αντιτούρκοι» κλπ. Κι όμως η πορεία των Νεοτούρκων και το μένος τους κατά των Χριστιανικών εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δικαίωσε τον επιφυλακτικό Πατριάρχη. Είμαι βέβαιος ότι στην εποχή του κάποιοι αντίπαλοί του θα τον περιέλουσαν με τα συνήθη… κοσμητικά επίθετα διαφωνούντες με την δυσπιστία του έναντι των Τούρκων. Ο σπουδαίος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας, γέννημα και θρέμμα του Βλαχοφώνου Ελληνισμού, γνώριζε πολύ καλά ότι η τουρκική πολιτική παραμένει εθνοκεντρική, υπομονετική και προσηλωμένη στον στόχο της, είτε περιβάλλεται το ένδυμα του Οθωμανισμού είτε αυτό του φιλελευθερισμού είτε υπό τον Σουλτάνο είτε υπό τους Νεοτούρκους είτε με κεμαλικό είτε με ισλαμικό καπέλο είτε εκφράζεται με την σκληρότητα του Ντενκτάς ή με το συγκρατημένο χαμόγελο του Ταλάτ. Αυτοί μένουν σταθεροί στους στόχους τους. Εμείς πότε θα αφυπνισθούμε για να απαλλαγούμε από τις αφέλειες και τους μύθους με τους οποίους ζούμε;
67)Η ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Δύο ενδιαφέρουσες εξελίξεις είχαμε κατά τον μήνα Οκτώβριο σχετικά με το Κοσσυφοπέδιο. Η πρώτη είναι η δήλωση του Σέρβου προέδρου Τάντιτς, ο οποίος είπε ότι η Σερβία δεν αποκλείει την λύση της διχοτόμησης, με τον τομέα βορείως της Μητρόβιτσα να πηγαίνει στην Σερβία και το υπόλοιπο κομμάτι να αναγνωρισθεί από τους Σέρβους ως ανεξάρτητο κράτος. Η δεύτερη εξέλιξη αναφέρεται στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία με σημαντική πλειοψηφία αποφάσισε να παραπεμφθεί στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης το ερώτημα αν είναι νόμιμη η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία. Η μία εξέλιξη φαινομενικά είναι ασύνδετη με την άλλη, όμως στο τέλος ίσως φανεί ότι μπορεί να υπάρξει σύνδεση. Δηλαδή: Αν το Δικαστήριο της Χάγης αποφασίσει – λέμε αν – ότι η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, τότε οι ΗΠΑ ίσως πιέσουν τους Αλβανούς να δεχθούν την διχοτόμηση, ώστε για τα μάτια του κόσμου να υπάρξει κάποια μικρή δικαίωση και για τους Σέρβους.
Η Χάγη είναι έδρα για τρία Διεθνή Δικαστήρια. Το Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου, το οποίο εκλήθη να αποφανθεί το 1976 για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, το Ειδικό Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Ρουάντα, και το Μόνιμο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος, του οποίου την δικαιοδοσία αρνούνται οι ΗΠΑ. Το ζήτημα της ανακηρύξεως της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου παραπέμπεται στο πρώτο από αυτά. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το Δικαστήριο αυτό, όπως και τα άλλα δύο, δεν κρίνει μόνο με νομικά κριτήρια αλλά κυρίως με πολιτικά. Δεν αποκλείεται και στην περίπτωση αυτή να αποφύγει μία ουσιαστική απόφαση δηλώνοντας αναρμόδιο ή να εκδώσει μία απόφαση «ήξεις αφίξεις» βασιζόμενο στην αρχή της «μέσης γραμμής». Αν όμως το Δικαστήριο κρίνει ότι υπάρχει παραβίαση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, τότε θα δούμε για μία ακόμη φορά πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοσθεί αυτό το περίφημο Διεθνές Δίκαιο όταν το επικαλείται μία μικρή χώρα έχοντας απέναντί της την Υπερδύναμη. Σε μία τέτοια περίπτωση είναι ουτοπικό να περιμένουμε αποδοχή και υλοποίηση της αποφάσεως από τους Αλβανοκοσσοβάρους και τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό και είναι ευπρόσδεκτη από πολλές πλευρές η πρόταση – δειλή αλλά σαφής – του Σέρβου προέδρου για διχοτόμηση του Κοσσόβου.
Για όσους τυχόν αμφιβάλλουν για τα πολιτικά κριτήρια τα οποία υπερισχύουν στις αποφάσεις των διαφόρων Διεθνών Δικαστηρίων, θυμίζω ότι τα στελέχη του ΟΥ-ΤΣΕ-ΚΑ ουσιαστικά έτυχαν ασυλίας ή λίαν ευνοϊκής μεταχειρίσεως από το Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση Αλβανού οπλαρχηγού, ο οποίος προσήχθη μεν στο Δικαστήριο με πρόταση της Εισαγγελίας, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερος κατόπιν πολιτικών πιέσεων, για να μπορέσει να αναλάβει πολιτικό αξίωμα στο «ανεξάρτητο» Κοσσυφοπέδιο. Και ας μην ξεχνούμε ότι σε περίπτωση εκλογής του Ομπάμα επανέρχονται στην εξουσία γνωστοί «βαλκανιολόγοι» των ΗΠΑ, όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ και άλλοι οπαδοί της τυφλής φιλοαλβανικής γραμμής.
Τι θα σημάνει για την Ελλάδα και την Κύπρο μία πιθανή διχοτόμηση του Κοσσυφοπεδίου; Πρώτον θα δείξει ότι οι ενδιάμεσες (ο λαός μας τις λέει μεσοβέζικες) λύσεις είναι περισσότερο αποδεκτές από την διεθνή κοινότητα παρά η πλήρης και ξεκάθαρη εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου. Δεύτερον θα δώσει ερείσματα στην Τουρκία και στον υποτακτικό της Ταλάτ να βλέπουν με μεγαλύτερη αισιοδοξία μία τελική λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Τρίτον θα ενθαρρύνει τα σενάρια διχοτομήσεως της ΦΥΡΟΜ, μεταξύ αλβανικού και σλαβικού τομέως. Επομένως η Ελλάς θα κληθεί πλέον να συζητεί για το όνομα του σλαβικού κομματιού και όχι όλου του κράτους με την σημερινή του μορφή. Ως γνωστόν η μέχρι πρότινος θεωρία της «Μεγάλης Αλβανίας» έχει τώρα μετασχηματισθεί σε θεωρία της «Φυσικής Αλβανίας» για λόγους ρεαλισμού και για να ακούεται το αίτημα πιο λογικό και πιο δίκαιο. Η Φυσική Αλβανία, λοιπόν, εξυπηρετείται κάλλιστα με το ντόμινο των διχοτομήσεων στα Βαλκάνια. Τι κι αν παραχωρήσει ένα μικρό εδαφικό τμήμα του Κοσσόβου στους Σέρβους; Θα έχει ουσιαστικά δημιουργήσει ένα δεύτερο αλβανικό κράτος στα Βαλκάνια και θα αναμένει το αλβανικό τμήμα της ΦΥΡΟΜ, δηλαδή τις δυτικές επαρχίες, οι οποίες έχουν ουσιαστικά αυτονομηθεί και τύποις παραμένουν εντός του σκοπιανού κράτους. Η ελληνική διπλωματία θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της το ενδεχόμενο διασπάσεως των εδαφών του ψευδομακεδονικού κράτους, ιδίως δε αν υλοποιηθεί η διχοτόμηση του Κοσσυφοπεδίου. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε να υπογράψουμε το οποιοδήποτε σχέδιο Νίμιτς, όταν τα πάντα είναι ρευστά στα βόρεια σύνορά μας. Ας δούμε πώς θα διαμορφωθούν οι εδαφικές μετακινήσεις και οι συνοριακές διευθετήσεις και αποφασίζουμε εν ευθέτω χρόνω. Η Ελλάς δεν έχει κανένα λόγο να επισπεύδει.
Φυσικά μία πιθανή διχοτόμηση του Κοσσόβου δεν επηρεάζει μόνο τα θέματα του ελληνικού ενδιαφέροντος. Υπάρχουν τόσες περιοχές με αποσχιστικά και αυτονομιστικά κινήματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως η διχοτόμηση να αποδειχθεί η λιγότερο οδυνηρή λύση. Στην περίπτωση της Κύπρου, όμως, θα είναι όντως οδυνηρή και θα παγιώνει τα τετελεσμένα της εισβολής. Γι’ αυτό ο Ελληνισμός έχει κάθε λόγο να παρακολουθεί με τεταμένη προσοχή το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου.
66) ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Κάθε Οκτώβριο σκύβουμε ευλαβικώς το γόνυ μπροστά στους τάφους των νεκρών της Ελληνικής Ελευθερίας. Τιμούμε εκείνους που αγωνίσθηκαν για τον διπλασιασμό των ελληνικών εδαφών κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Θυμόμαστε την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου στις 5 Οκτωβρίου 1912 και την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 26-10-1912, ανήμερα της εορτής του πολιούχου Αγίου Δημητρίου. Τιμούμε επίσης τη μνήμη των υπέρ Πίστεως και Πατρίδος ηρωϊκώς πεσόντων κατά τον πόλεμο του 1940-41 εναντίον της Ιταλίας του Μουσσολίνι. Διδασκόμαστε από το παλλαϊκό ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου και διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι ως Έλληνες πρέπει πάντοτε να είμαστε έτοιμοι για τα μεγάλα ΟΧΙ. Τιμούμε την πανεθνική Αντίσταση του 1941-44 και συλλογιζόμαστε πόσο σημαντικά πράγματα μπορούμε να κάνουμε όταν το Έθνος είναι ενωμένο και πόσο ζημιωθήκαμε κάθε φορά που επιτρέψαμε στην Διχόνοια να στρέψει αδελφό εναντίον αδελφού.
Ο εορτασμός, όμως, θα είναι ελλιπής αν ξεχάσουμε τις πνευματικές δυνάμεις, οι οποίες βοήθησαν, ενεθάρρυναν και στήριξαν αυτές τις μεγάλες εξορμήσεις του Έθνους μας. Δεν μπορούμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε την Παναγία μας, την Υπέρμαχο Στρατηγό, και τους Αγίους μας. Δεν πρέπει να λησμονήσουμε την πίστη των απλών Ελλήνων, οι οποίοι αισθάνονταν τον Οκτώβριο του 1912 τον Άη Δημήτρη να χαιρετά τον ελληνικό στρατό έφιππος πάνω στο κόκκινο άλογό του, όπως τον έβλεπαν οι Βυζαντινοί /Ρωμιοί πρόγονοί μας να καταδιώκει τους εισβολείς. Ούτε βεβαίως μπορούμε να αδιαφορήσουμε μπροστά στις πάμπολλες διηγήσεις αξιωματικών και στρατιωτών, οι οποίοι στον πόλεμο του 1940 έβλεπαν την Παναγία να τους οδηγεί και να τους βοηθεί. Όχι, δεν είναι εθνικισμός, ούτε εθνική αλαζονεία αυτή η παραδοχή. Η Παναγία μας θέλει το δίκαιο. Το 1940 εμείς ήμασταν οι αδικημένοι, οι αδίκως και αναιτίως προσβαλλόμενοι. Αν είχαμε βλάψει ή αδικήσει, αν διεκδικούσαμε εδάφη που δεν μας ανήκουν, δεν θα είχαμε την βοήθειά της.
Γράφει σχετικά ο μακαριστός αγιορείτης λόγιος π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στον Θ’ τόμο του έργου του Αθωνικά Άνθη (Εκδόσεις Σπηλιώτη, σελ. 114):
«Την εποχήν εκείνην υπηρετούσα ως έφεδρος στα οχυρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Μου είχε ανατεθή η διαφώτιση της Μονάδος επί των πολεμικών γεγονότων. Καθημερινά έπαιρνα ειδήσεις από το Μέτωπον, δια του μοναδικού ραδιοφώνου του Τάγματος. Στις ειδήσεις δεν έλειπαν οι ομολογίες των πολεμιστών, ότι έβλεπαν την Παναγίαν, τόσον ως άτομα όσον και ως ομάδες, να υπερίπταται των μαχών. Αυτό πλέον είχε τόσον εξοικειώσει τους στρατιώτες, ώστε να φωνάζουν εν χορώ «η Παναγία, η Παναγία». Οπότε από σεβασμόν φρόντιζαν να είναι πάντοτε καθαροί, για να βλέπουν την Παναγίαν, όχι σαν μια Αθηνά με το δόρυ της, αλλά σαν βασίλισσα των ουρανών, που τους προστάτευε θαυματουργικώς από τους κινδύνους, ως Υπέρμαχος Στρατηγός του Έθνους.
Ήταν τόσον βέβαιοι για την προστασία της Κυρίας Θεοτόκου και για την ορατήν Σκέπην Της, ώστε να αισθάνονται χαράν και αίσθημα ασφαλείας, παρά τις φοβερές κακοπάθειές των, μέσα στα χιόνια και μέσα στις οδύνες των κρυοπαγημάτων και άλλων στερήσεων, κάτι που και σήμερα ακόμη διηγούνται στους νεωτέρους, ως κάτι υπερφυσικόν».
Αυτή η πίστη, αυτή η αναφορά των Ελλήνων στην Νικοποιό Θεοτόκο, εκφράζει μεταξύ άλλων και την συνέχεια του Ελληνισμού. Όλοι έχουμε υπ’ όψιν μας την σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Αβάρους με την βοήθεια της Παναγίας επί αυτοκράτορος Ηρακλείου. Ας μην λησμονούμε δε την προσευχή και το τάμα του Θ. Κολοκοτρώνη στην Παναγία. Ας θυμηθούμε επίσης τα κείμενα του Μακρυγιάννη, τα οποία με τρόπο συγκινητικό αναφέρονται στον Θεό και στην Θεοτόκο. Δεν μπορούσε ο Μακρυγιάννης να εννοήσει το Ελληνικό Έθνος χωρίς την Ορθόδοξη Πίστη, γι’ αυτό και έγραψε ύμνους στην Θεοτόκο.
Η ελευθερία του Έθνους και πιο συγκεκριμένα οι αγώνες των Θεσσαλονικέων για την ελευθερία της συμβασιλεύουσας και συμπρωτεύουσας πόλης τους είναι άρρηκτα δεμένη, όπως προείπαμε, με τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος στην πανηγυρική Ακολουθία του Αγίου ανυμνεί με ειδικόν Κανόνα την βοήθεια του Αγίου προς την ελευθερία της πόλεως καθώς και την ιαματική μυροβλυσία του Μάρτυρος:
«Ο μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοις κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος, πάσης Εκκλησίας τε, οία πατήρ φιλόστοργος, τοις τέκνοις δίδωσι, θηλήν αυξητικήν ψυχοτρόφον, σην πλευράν ως γάλα, το μύρον χορηγούσα».
Τα θαύματα του Αγίου έχουν καταγραφεί σε δύο βιβλία, τα περισσότερα δε από αυτά είναι πολιουχικά, δηλαδή αφορούν στην επέμβαση του Αγίου για την απαλλαγή της Θεσσαλονίκης από «βαρβαρικής αλώσεως και επιδρομής αλλοφύλων». Την προστασία του Αγίου Δημητρίου επιζητούσαν και ελάμβαναν οι αγωνιστές του 1821. Το λάβαρο που υψώθηκε στο Βουκουρέστι τον Φεβρουάριο του 1821 κατά την εξέγερση του Αλ. Υψηλάντη έφερε την εικόνα του Αγίου Δημητρίου. Ο δε Σπυρίδων Τρικούπης, ιστορικός της Επαναστάσεως, αναφέρει ότι η φράση «βοήθειά σου, ο Άγιος Δημήτριος μετά σου» ενεθάρρυνε τους μαχητές.
Πολλοί άλλοι Άγιοι συνδέονται με την ελευθερία του λαού μας και της αιματοβαμμένης πατρίδος μας. Ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης το 961 μ.Χ. βρέθηκε στην Κρήτη για να ενισχύσει τον Νικηφόρο Φωκά στην εκδίωξη των Αράβων από την Μεγαλόνησο. Δύο χρόνια μετά έλαβε την ευλογία της Παναγίας για να ιδρύσει την Μονή της Μεγίστης Λαύρας, την αρχαιότερη του Αγίου Όρους. Ο Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, ο οποίος έζησε ασκητικότατα κοντά στην Πάφο, έγραψε γύρω στο 1300 το έργο «Περί των κατά την χώραν Κύπρον σκαιών» για να ενισχύσει το ελληνορθόδοξο πατριωτικό φρόνημα των Κυπρίων έναντι των Σταυροφόρων. Οι Νεομάρτυρες με την θυσία τους απέτρεπαν τον υπόδουλο λαό από τον εξισλαμισμό και έριχναν τον σπόρο τους στο δένδρο της ελευθερίας. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός με την διδασκαλία του και με τις προφητείες για το ποθούμενο τόνωσε την εθνική και θρησκευτική συνείδηση του λαού μας σε εποχές πραγματικά σκοτεινές. Και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Ύμνο του προς τους Αρχαγγέλους τους παρακαλεί να απαλλάξουν το Γένος από τον ζυγό των Αγαρηνών.
Η Ορθόδοξη Πίστη μας είναι Οικουμενική. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ιστορική σύνδεση της ελευθερίας μας και των αγώνων μας με την Παναγία και τους Αγίους. Σήμερα προσευχόμεθα και προσπαθούμε ώστε να ζούμε ειρηνικά με όλους τους λαούς του κόσμου. Έχουμε, πάντως, δικαίωμα και υποχρέωση να τιμούμε την πίστη των προγόνων μας και να ευχαριστούμε τους Αγίους μας για την βοήθειά τους. Αυτή είναι η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Βίωμα που δεν ξεριζώνεται, ρίζωμα και προοπτική για τον λαό μας και για την Οικουμένη.
65) ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ
(Τα κυριότερα σημεία από την εκπομπή ΕΛΛΑΣ, ΕΥΡΩΠΗ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ με προσκεκλημένο τον υπογράφοντα και συντονιστή τον Αρχιμ. Ιερώνυμο Κάρμα, η οποία παρουσιάσθηκε στις 30-9-2008 από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος)
Δεν θα ασχοληθώ με το ερώτημα ποιοι, γιατί και πώς πρέπει να απαλλάσσονται από το μάθημα των θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία. Το θέμα αυτό χρειάζεται λεπτομερή νομική ανάλυση από ειδικούς. Άλλωστε έχει λάβει ξεκάθαρη θέση η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι δηλαδή πρέπει να τηρείται το Σύνταγμα και να εφαρμόζονται οι υπάρχοντες σχετικοί νόμοι. Το ερώτημα με το οποίο θα ασχοληθώ είναι αν είναι «αναχρονιστικό» το περιεχόμενο του μαθήματος όταν βασίζεται στην Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση (ομολογιακό μάθημα) και κατά πόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συγκεκριμένη πρόταση για την αξία και για το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών.
Αρχίζουμε με το ερώτημα: Υπάρχει κάποια οδηγία (ντιρεκτίβα) της Ευρ. Ενώσεως για το μάθημα των θρησκευτικών; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Η Ευρ. Ένωση έχει καταστήσει σαφές από την Συνθήκη του Άμστερνταμ του 1997 και μέχρι σήμερα με όλα τα επίσημα κείμενά της ότι τα ζητήματα που αφορούν στις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας καθώς και στην διδακτέα ύλη της παιδείας δεν είναι ζητήματα δικής της αρμοδιότητος, αλλά του κάθε κράτους-μέλους ξεχωριστά. Επί πλέον η Ευρ. Ένωση δηλώνει ότι σέβεται την εθνική και πολιτιστική ταυτότητα των λαών, οι οποίοι την αποτελούν. Έτσι, λοιπόν, και το μάθημα των θρησκευτικών δεν ακολουθεί κάποια ενιαία γραμμή, αλλά διαφέρει από χώρα σε χώρα αναλόγως των τοπικών ιστορικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων. Εννοείται ότι τα κράτη μέλη νομοθετούν με σεβασμό προς τις Διεθνείς Συμβάσεις περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και επιδιώκουν την καλλιέργεια του υγιούς θρησκευτικού φρονήματος μακριά από κάθε φανατισμό και μισαλλοδοξία. Εκείνο το κείμενο, το οποίο προκαλεί παρερμηνείες είναι η Σύσταση 1720/2005 της Κοινοβουλευτικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης με τίτλο «Θρησκεία και Εκπαίδευση». Η Σύσταση αυτήέχει συμβουλευτικόκαι όχι υποχρεωτικό χαρακτήρα, άλλωστε το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ένα όργανο διαφορετικό από την Ευρ. Ένωση και έχει ως μέλη 46 και όχι μόνον 27 χώρες. Έστω κι αν σε κάποια σημεία η Σύσταση αυτή δίνει επιχειρήματα στους αντιπάλους του ομολογιακού μαθήματος, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι απευθύνεται κυρίως σε χώρες, οι οποίες για διάφορους λόγους δεν είχαν εισαγάγει μέχρι εκείνη την χρονιά κάποια στοιχεία θρησκευτικής εκπαιδεύσεως στο σχολείο, όπως η Γαλλία και οι πρώην κομμουνιστικές χώρες.
Η σαφέστερη απόδειξη του γεγονότος ότι η Ευρ. Ένωση προτιμά το ομολογιακό και όχι το θρησκειολογικό περιεχόμενο του μαθήματος είναι το πρόγραμμα των λεγομένων Ευρωπαϊκών Σχολείων. Τα σχολεία αυτά απευθύνονται στα παιδιά των υπαλλήλων των διαφόρων υπηρεσιών της Ευρ. Ενώσεως στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο, στο Λουξεμβούργο και αλλού. Χρηματοδοτούνται από την Ευρ. Επιτροπή (Commision), η οποία καθορίζει το πρόγραμμα και την ύλη. Το Δημοτικό έχει 5 τάξεις και η Μέση Παιδεία 7 τάξεις. Το μάθημα των θρησκευτικών περιλαμβάνεται υποχρεωτικά και στις 12 τάξεις με την δυνατότητα εναλλακτικού μαθήματος ηθικής. Οι γονείς καλούνται να δηλώσουν αν είναι Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί κ.λ.π. και το μάθημα διδάσκεται επί 2 ώρες την εβδομάδα με δασκάλους και με ύλη που επιλέγονται από την τοπική Μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ή από την τοπική Ρωμαιοκαθολική, Λουθηρανική κ.λ.π. Αντιπροσωπεία. Το μάθημα λοιπόν είναι καθαρά ομολογιακό. Μάλιστα αν διαβάσει κάποιος την ύλη που διδάσκεται στο Ελληνικό Τμήμα του 7τάξιου Ευρωπαϊκού Γυμνασίου του Λουξεμβούργου θα δει ότι διδάσκονται πέραν των βιβλίων θρησκευτικών του ΟΕΔΒ και άλλα χρήσιμα κείμενα, όπως η Καινή Διαθήκη από το πρωτότυπο και από μετάφραση, η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου κλπ. Εμπράκτως, λοιπόν, η Ευρ. Ένωση τάσσεται υπέρ του ομολογιακού και όχι του θρησκειολογικού μαθήματος.
Η Γερμανία, η μεγαλύτερη χώρα της Ευρ. Ενώσεως, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του ομολογιακού μαθήματος. Το μάθημα των θρησκευτικών είναι κατά το Σύνταγμα (άρθρο 7, παρ. 2 και 3) υποχρεωτικό και ισότιμο με τα άλλα μαθήματα. Εξετάζεται, βαθμολογείται και ο βαθμός αναγράφεται στο ενδεικτικό. Ο καθηγητής του Ορθοδόξου Θεολογικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Μονάχου Ανάργυρος Αναπλιώτης μας δίνει τις εξής πληροφορίες με άρθρο του, το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Απριλίου 2008: Ο θεολόγος καθηγητής είναι απολύτως ισότιμος με όλους τους άλλους καθηγητές, μπορεί δε να είναι λαϊκός ή κληρικός και μισθοδοτείται από το κράτος. Το μάθημα διδάσκεται με ομολογιακό – δογματικό περιεχόμενο και οι αναγνωρισμένες ως Ν.Π.Δ.Δ. θρησκευτικές κοινότητες έχουν το δικαίωμα να γράφουν τα βιβλία και να ελέγχουν τους διδάσκοντες. Κατόπιν δηλώσεως των γονέων οι μαθητές παρακολουθούν το μάθημα με βάση τις αρχές του Ρωμαιοκαθολικισμού ή της Ευαγγελικής Εκκλησίας ή της Ορθοδοξίας. Οι μαθητές που δεν επιθυμούν να παρακολουθήσουν ομολογιακά θρησκευτικά υποχρεούνται να παρακολουθήσουν μάθημα ηθικής. Εκείνοι, λοιπόν, που επικρίνουν το ελληνικό μάθημα των θρησκευτικών ας έχουν υπ’ όψιν τους ότι στην Γερμανία το μάθημα είναι αυστηρότερα ομολογιακό απ’ ό,τι στην Ελλάδα.
Στην Ιταλία το μάθημα έχει σαφώς ομολογιακό περιεχόμενο. Βάσει του νόμου 121 της 25-3-1985, ο οποίος βασίζεται στο Κονκορδάτο της 18-2-1984 μεταξύ Αγίας Έδρας και Ιταλικής Δημοκρατίας, «η Ιταλική Δημοκρατία, αναγνωρίζοντας την αξία της θρησκευτικής κουλτούρας και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι αρχές του Καθολικισμού αποτελούν τμήμα της ιστορικής κληρονομιάς του ιταλικού λαού, θα συνεχίσει να εξασφαλίζει, στο πλαίσιο του σχολείου, την διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής πίστης στα δημόσια σχολεία κάθε βαθμίδος πλην των πανεπιστημίων». Το μάθημα λοιπόν διδάσκεται σε όλα τα δημόσια σχολεία με βάση το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Για τους μη Καθολικούς προβλέπεται δικαίωμα απαλλαγής.
Το βελγικό Σύνταγμα προβλέπει (άρθρο 24, παρ.1) ότι τα δημόσια σχολεία πρέπει να διδάσκουν ομολογιακό μάθημα θρησκευτικών και οι απαλλασσόμενοι να παρακολουθούν μάθημα ηθικής.
Στην Ισπανία το μάθημα είναι ομολογιακό με βάση τις αρχές της Ρωμαιοκαθολικής πίστης. Με τον Οργανικό Νόμο περί Εκπαιδεύσεως της 3-5-2006, ο οποίος κάνει μνεία του Κονκορδάτου μεταξύ Βατικανού και Ισπανικού κράτους, υποχρεούται κάθε σχολείο να έχει καθηγητές για την διδασκαλία του μαθήματος σε ομολογιακή βάση. Η παρακολούθηση είναι προαιρετική για τους μαθητές με βάση την δήλωση των γονέων. Τα τελευταία στοιχεία που έχουμε αναφέρουν ότι περίπου το 80% των μαθητών παρακολουθούν Ρωμαιοκαθολικά θρησκευτικά.
Στην Αυστρία η νομοθεσία προβλέπει ομολογιακό μάθημα θρησκευτικών στα δημόσια σχολεία. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών παρακολουθεί μάθημα βασισμένο στο Ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Οι καθηγητές πληρώνονται από το κράτος.
Στην Δανία το υποχρεωτικό σχολείο διαρκεί 9 χρόνια και λέγεταιFolkeskole. Υπάρχει σε όλες τις τάξεις υποχρεωτικό μάθημα «Χριστιανικών σπουδών». Ο τίτλος του μαθήματος υποδηλώνει και το ομολογιακό περιεχόμενό του. Στο τριτάξιο γυμνάσιο (λύκειο) διδάσκεται υποχρεωτικό μάθημα «θρησκευτικών σπουδών».
Στην Ρουμανία το μάθημα επανήλθε μετά από 40 χρόνια. Τα θρησκευτικά διδάσκονται με βάση την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία πλην ορισμένων περιοχών, όπου κατοικούν Ρωμαιοκαθολικοί. Κάθε πρωί οι μαθητές απαγγέλουν το «Πάτερ Ημών» και στις αίθουσες των τάξεων υπάρχουν Ορθόδοξες εικόνες.
Στην Γαλλία από το 1905 απαγορεύεται κάθε θρησκευτική διδασκαλία μέσα στο πρόγραμμα του δημοσίου σχολείου, όμως ο Νικολά Σαρκοζί έχει δηλώσει ότι αυτό μπορεί να αλλάξει μετά από διαβούλευση με τις μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες. Επιτρέπεται, πάντως, να έρχεται κληρικός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για κήρυγμα στα σχολεία, αν το ζητήσουν ορισμένοι γονείς. Όμως σε δύο περιφέρειες, στην Αλσατία και στην Λωρραίνη, υπάρχει υποχρεωτικό μάθημα θρησκευτικών με ομολογιακό περιεχόμενο, το οποίο ρυθμίζουν οι δύο μεγάλες κοινότητες, των Ρωμαιοκαθολικών και των Προτεσταντών. Εξ’ άλλου το 90% των ιδιωτικών σχολείων ανήκουν στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και εκεί διδάσκεται μάθημα θρησκευτικών.
Η Βρετανία και η Σουηδία διδάσκουν υποχρεωτικό μάθημα θρησκευτικών σπουδών στα δημόσια σχολεία με περιεχόμενο κυρίως θρησκειολογικό. Ουσιαστικά μόνο η Βρετανία από όλη την Ευρώπη διδάσκει θρησκειολογία στα σχολεία. Στην Σουηδία το μάθημα είναι τύποις μεν θρησκειολογικό, στην ουσία όμως βασίζεται στις Χριστιανικές αξίες.
Στην Πορτογαλία το μάθημα των θρησκευτικών έχει ομολογιακό (Ρωμαιοκαθολικό) περιεχόμενο. Οι μαθητές που δεν επιθυμούν να το παρακολουθήσουν επιλέγουν κάποιο μάθημα κοινωνικής και πολιτικής αγωγής.
Από τα ενδεικτικά αυτά παραδείγματα βλέπουμε ότι στην Ευρ. Ένωση το ομολογιακό μάθημα θρησκευτικών είναι ο κανόνας και δεν θεωρείται αναχρονισμός. Η θρησκειολογία είναι η εξαίρεση. Εξ άλλου παρατηρούμε ότι για εκείνους που απαλλάσσονται οι περισσότερες χώρες προβλέπουν ένα μάθημα ηθοπλαστικού χαρακτήρος, διότι το σχολείο δεν έχει σκοπό μόνο την μετάδοση γνώσεων, αλλά και την διάπλαση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
64) Ο κ. ΝΙΜΙΤΣ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΘΝΟΤΗΤΑ
Για μία ακόμη φορά δικαιώνεται ο Θουκυδίδης που έγραψε: Δεν κατηγορώ τόσο αυτόν που διεκδικεί συνεχώς, αλλά περισσότερο κατηγορώ αυτόν που υποχωρεί. Από την στιγμή που άλλαξε η ελληνική επίσημη γραμμή στο Μακεδονικό και απομακρυνθήκαμε από την απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992 άρχισαν τα Σκόπια να θέτουν παράπλευρα ζητήματα. Και το χειρότερο είναι ότι άρχισε και ο μεσολαβητής του ΟΗΕ να τα συζητεί. Όσο αρνούμασταν κάθε χρήση του όρου Μακεδονία από τα Σκόπια η άλλη πλευρά αισθανόταν να βρίσκεται στη γωνία και δεν διενοείτο να θέσει στο τραπέζι τα ζητήματα της «μακεδονικής» γλώσσας, της εθνότητας, της Σχηματικής Εκκλησίας και της επιστροφής των πολιτικών προσφύγων, που αγωνίσθηκαν να αποκόψουν την Μακεδονία από την Ελλάδα. Τώρα που διακηρύσσουμε ότι δεχόμαστε κάτι μεταξύ Βόρειας και Άνω Μακεδονίας, άρχισαν… τα όργανα. Και φοβούμαι ότι θα υπάρξει και συνέχεια.
Ο κ. Μάθιου Νίμιτς δεν είναι επιστήμων ιστορικός, όπως υπήρξε ο Χένρυ Κίσσιντζερ, ο οποίος – παρά τις αντιρρήσεις μας σε άλλα θέματα – έχει συνηγορήσει δύο φορές δημοσίως υπέρ των απόψεών μας στο Μακεδονικό. Είναι, όμως υποχρεωμένος να διαβάζει τις σχετικές πηγές και να ερωτά τους ιστορικούς πριν αρχίσει να θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ζητήματα όπως η αναγνώριση της δήθεν μακεδονικής εθνότητας. Και αν για κάποιους λόγους αμέλησε να ερευνήσει πώς και γιατί δημιουργήθηκε αυτό το εθνοτικό κατασκεύασμα, του προτείνουμε να αναρωτηθεί: Γιατί πριν από τον Τίτο και την επιβολή του κομμουνισμού στην Γιουγκοσλαβία ουδεμία διεθνής πηγή ή στατιστική ή διπλωματική αναφορά δεν μιλά περί «μακεδονικού» έθνους; Οι ξένοι περιηγητές της Μακεδονίας κατά τον 19οαιώνα μιλούν για Έλληνες, Σέρβους, Βουλγάρους, Τούρκους, Εβραίους και λίγους Ρουμανίζοντες. Καμία αναφορά σε ξεχωριστή «μακεδονική» εθνότητα. Οι αναφορές των δυτικών προξένων από την Θεσσαλονίκη για τα γεγονότα του Ίλιντεν το 1903 δεν αναφέρουν πουθενά έθνος «μακεδόνων». Η Οθωμανική απογραφή του Χιλμί – πασά το 1904 πάλι δεν αναγράφει πουθενά ξεχωριστή «μακεδονική» εθνότητα. Οι διασωθείσες ανακοινώσεις των πρώτων οθωμανικών εκλογών του 1908 παρουσιάζουν στην πόλη του Μοναστηρίου – Μπίτολα μόνο Βουλγάρους, Έλληνες και Τούρκους. Σε καμία αναφορά της Κοινωνίας των Εθνών, προδρόμου του Ο.Η.Ε. δεν υπάρχει αναφορά σε «μακεδονικό» έθνος. Οι προβαλλόμενοι από τα Σκόπια ως αγωνιστές της «μακεδονικής» ελευθερίας ιδρυτές του ΒΜΡΟ (1893) καταθέτουν γραπτώς την βουλγαρική και μόνο βουλγαρική ταυτότητά τους. Ακόμη και για τον Κρίστε Μισίρκοφ, τον οποίο οι σκοπιανοί παρουσίαζαν μέχρι πρότινος ως θεμελιωτή του μακεδονισμού, βρέθηκαν έγγραφα που αποδεικνύουν ότι είχε βουλγαρική συνείδηση!
Την «μακεδονική» εθνότητα κατασκεύασε το 1944 ο δικτάτωρ Τίτο δανειζόμενος μία ιδέα, η οποία κυκλοφορούσε από το 1924 στους κόλπους της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Για να βοηθήσουμε τον κ. Νίμιτς, αλλά και τους καλοπροαίρετους όλου του κόσμου, να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια παρουσιάζουμε δύο ενδιαφέροντα δημοσιεύματα. Το πρώτο προέρχεται από τους ΤΙΜΕSτου Λονδίνου, της 7-3-1944, λίγους μήνες πριν από την απόφαση του Τίτο να ιδρύσει την Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γράφει, λοιπόν, ο ανταποκριτής της εφημερίδας από την Άγκυρα:
«ΜΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ. Σε μερικούς βουλγαρικούς κύκλους, προφανώς επειδή συνειδητοποιούν ότι οι βουλγαρικές εδαφικές διεκδικήσεις δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, υπάρχει η τάση να αναβιώσει η παλιά ιδέα περί μιας αυτόνομης Μακεδονίας. Από όλες τις λύσεις του βαλκανικού προβλήματος αυτή θα ήταν οπωσδήποτε η χειρότερη. Μία χώρα με μία ξεχωριστή Μακεδονική εθνότητα ανήκει στον χώρο της φαντασίας, όπως την εξέθρεψαν οι βούλγαροι κομιτατζήδες. Δεν υπάρχουν Μακεδόνες (σ.σ. ως εθνότητα)».
Το δεύτερο δημοσίευμα προέρχεται από την βουλγαρική εφημερίδαOTECESTVEN VESNIKτης 19-6-1991. Μετά την πτώση του κομμουνισμού άνοιξαν τα βουλγαρικά αρχεία και βρέθηκε μία συζήτηση, την οποία είχαν στις 7-6-1946 στη Μόσχα ο Στάλιν και τα μέλη του Κ.Κ. Βουλγαρίας Γκ. Ντιμιτρόφ, Β. Κολάροφ και Τ. Κοστόφ. Είπε, λοιπόν, ο Στάλιν: «Στην Μακεδονία του Πιρίν πρέπει να παραχωρήσετε πολιτιστική αυτονομία εντός των ορίων της Βουλγαρίας… Ο Τίτο φάνηκε πιο ευέλικτος από εσάς. Η αυτονομία θα είναι το πρώτο βήμα για την ενοποίηση όλης της Μακεδονίας… Το γεγονός ότι στον πληθυσμό δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί μακεδονική εθνική συνείδηση δεν έχει σημασία. Ούτε στην Λευκορωσία υπήρχε ξεχωριστή εθνική συνείδηση, όταν την ανακηρύξαμε σε Σοβιετική Δημοκρατία»!
Η χώρα μας θα πρέπει να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις της στον διπλωματικό, επιστημονικό και δημοσιογραφικό τομέα για να μην υποστούμε και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις. Αξίζει να σταλούν σε όλους τους εταίρους μας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. τα ιστορικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την σκόπιμη κατασκευή του «μακεδονικού» έθνους και να τους τεθεί το ερώτημα: Σήμερα, μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Ευρώπη, είναι δυνατόν να αναγνωρίσουμε το μόνο κατασκεύασμα του Τίτο και του Στάλιν, το οποίο κατόρθωσε να επιβιώσει χρησιμοποιώντας εθνολογικές πλαστογραφίες και καλλιεργώντας παρωχημένους αλυτρωτισμούς; Να αποστείλουμε επίσης στους εταίρους μας την θαυμάσια μελέτη του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη για το σερβοβουλγαρικό ιδίωμα της ΠΓΔΜ, το οποίο δεν έχει κανένα δικαίωμα να αποκαλείται «μακεδονική» γλώσσα. Και το κυριότερο: Να επανέλθουμε στην ξεκάθαρη θέση ότι δεν παραχωρούμε το όνομα Μακεδονία ούτε ως σύνθετο ούτε ως παράγωγο.
63) ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Πολλές συζητήσεις προκάλεσε η νέα σύσταση του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για τον τρόπο απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών. Ενώ με υπουργική απόφαση του 2002 οριζόταν ότι ο ενδιαφερόμενος γονεύς έπρεπε να γράψει στην σχετική δήλωση ότι το παιδί του δεν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός, τώρα δίδεται το δικαίωμα απαλλαγής με μία απλή δήλωση χωρίς να αιτιολογείται η απαλλαγή. Το υπουργείο δικαιολογήθηκε ότι τούτο γίνεται για την προστασία των «προσωπικών δεδομένων» των πολιτών και ότι αυτό μας επιβάλλει η Ευρώπη. Γνωστές δικαιολογίες, τις οποίες ξανακούσαμε και στην περίπτωση των ταυτοτήτων, άλλα δεν μας πείθουν. Φοβούμαι ότι η ηγεσία του υπουργείου παγιδεύτηκε από κακοπροαίρετους νομικούς ή άλλους συμβούλους, οι οποίοι θέλουν να αποδυναμώσουν το μάθημα των θρησκευτικών μετατρέποντάς το σε προαιρετικό. Βεβαίως εξεδόθησαν άλλες δύο διευκρινιστικές εγκύκλιοι του υπουργείου, μία περί υποχρεωτικότητος του μαθήματος για τους Ορθοδόξους και μία για το εναλλακτικό μάθημα που θα παρακολουθούν όσοι απαλλάσσονται, όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων μένει με την πικρία ότι κάποιοι θέλουν να αποκόψουν τη νεολαία μας από τις ελληνορθόδοξες ρίζες της. Άλλωστε είναι νωπές οι αρνητικές εντυπώσεις για τους χειρισμούς του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στο ζήτημα του αναξιοπρεπούς βιβλίου ιστορίας της Στ’ δημοτικού.
Ας δούμε, λοιπόν, αν ευσταθεί η άποψη ότι η μέχρι τώρα διαδικασία απαλλαγής παρεβίαζε προσωπικά δεδομένα. Θυμίζω ότι η νομοθεσία που ισχύει στην χώρα μας, δηλαδή ο νόμος 2472/10-1-1997 έχει τίτλο «Προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα». Ο νόμος, λοιπόν, απαγορεύει την επεξεργασία. Δεν απαγορεύει την απλή δήλωση. Δεν είναι παράνομο να γράψει κάποιος γονεύς ότι «το παιδί μου δεν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός». Παράνομο είναι να πάρει αυτά τα στοιχεία ο διευθυντής του σχολείου και να ανοίξει φάκελο εις βάρος του παιδιού με αρνητικές συνέπειες στην βαθμολογία του και στην όλη σχολική πορεία του. Όμως τέτοιο γεγονός δεν υπήρξε, ούτε έγινε ποτέ σχετική καταγγελία. Απηλλάσσοντο οι ετερόδοξοι και οι αλλόθρησκοι, όπως είναι λογικό, χωρίς προβλήματα.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος επεξεργάσθηκε και κατέθεσε στην Βουλή τον ως άνω νόμο περί προσωπικών δεδομένων ήταν ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Ο ίδιος έδωσε μία έγκυρη μαρτυρία για την ουσία και τον σκοπό του νόμου. Έγραψε, λοιπόν, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 31-5-2000, με αφορμή την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ότι το θρήσκευμα δεν θεωρείται προσωπικό δεδομένο. Διότι, όπως χαρακτηριστικά τόνιζε: «Η αναγραφή δεν θεωρείται από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο», αλλά προσωπική δημόσια δήλωση του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας, και δικαίωμα, όπως και υπερηφάνεια που διακηρύσσεται το «Χριστιανός Ορθόδοξος»… Πασίδηλο όμως το γεγονός το μη χρήζον αποδείξεως – ότι οι Έλληνες στη συντριπτική πλειοψηφία είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το δηλώνουμε, το βροντοφωνάζουμε, το διακηρύσσουμε». Και κατέληγε ο Ευ. Γιαννόπουλος με την πρόταση: «Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι η αναγραφή του θρησκεύματος είναι προαιρετική». Ο πνευματικός, λοιπόν, πατέρας της σχετικής νομοθεσίας δεν θεωρεί ότι η αναγραφή του θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα παραβιάζει τα προσωπικά δεδομένα.
Η ελληνική έννομη τάξη σε άλλες περιπτώσεις έχει αποδεχθεί την δημόσια δήλωση του θρησκεύματος από Έλληνες πολίτες. Για παράδειγμα οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, αν δηλώσουν την θρησκευτική κοινότητα στην οποία ανήκουν, δικαιούνται να εισαχθούν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ άνευ Πανελληνίων εξετάσεων και με ποσοστό μέχρι 0,5% σε κάθε σχολή. Ορθώς ο Σεβ. Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος παρετήρησε σε πρόσφατο άρθρο του στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής 17-8-2008: «Τελικά στην Ελλάδα θα ισχύει η εξής αντίφαση: Όταν ένας Μουσουλμάνος ζητεί να απαλλαγεί από το μάθημα των Ορθοδόξων θρησκευτικών, τότε θα του απαγορεύεται να αποκαλύπτει το θρήσκευμά του. Όταν όμως ένας Μουσουλμάνος θα ζητεί να απαλλαγεί από τις εισαγωγικές εξετάσεις των ΑΕΙ-ΤΕΙ, τότε θα του επιβάλλεται να αποκαλύπτει το θρήσκευμά του»!
Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει την αναγραφή του θρησκεύματος επί δημοσίων εγγράφων. Θυμίζουμε ότι στην Γερμανία καλούνται οι πολίτες να αναγράφουν το θρήσκευμά τους στην φορολογική τους δήλωση για να παίρνει το κράτος τον σχετικό φόρο και να τον αποδίδει στην θρησκευτική ομολογία ή κοινότητα, στην οποία ανήκει ο φορολογούμενος. Ουδείς Γερμανός έχει διαμαρτυρηθεί και ουδέν γερμανικό ή ευρωπαϊκό δικαστήριο έχει διαπιστώσει παρανομία. Φαίνεται, λοιπόν, ότι πίσω από τον βαρύγδουπο τίτλο «προστασία προσωπικών δεδομένων» έχει εξυφανθεί ένας αβεβαίας δημοκρατικότητος μηχανισμός, ο οποίος βραχυκυκλώνει υπουργούς και αρμοδίους και τους αναγκάζει να λαμβάνουν μέτρα ανούσια, προκλητικά και αντίθετα με το περί δικαίου αίσθημα του Ελληνικού λαού. Πέραν, όμως, της νομικής δημοκρατικής πτυχής, υπάρχει και η παιδευτική και πολιτιστική πτυχή. Το μάθημα των θρησκευτικών είναι απαραίτητο για την αγωγή των νέων μας σε μία εποχή, κατά την οποία αυξάνονται τα κρούσματα ναρκωτικών, νεανικής βίας, εγκληματικότητος και όταν βλέπουμε τα αγόρια μας και τα κορίτσια μας να παραδέρνουν χωρίς αξίες και ιδανικά. Η Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία, έστω και αποσπασματικά δοσμένη μέσα από τα σημερινά βιβλία θρησκευτικών, είναι η καλύτερη παιδαγωγική μέθοδος για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Αν το σχολείο δεν ακολουθήσει μία αγωγή «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» τότε ποια πρότυπα θα διδάξει; Του ατομοκεντρισμού και του ευδαιμονισμού:
Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ο οποίος μιλώντας στην Κόνιτσα στις 24-8-2008 – εορτή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού – είπε: «Η επιλεκτική παρακολούθηση των θρησκευτικών δεν είναι πρόοδος, αλλά οπισθοχώρηση. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Ρωσία, μου λέει ένας Ρώσος υπουργός: Τι μαθαίνουμε, βγάζετε τα θρησκευτικά από τα σχολεία; Εμείς τα βάζουμε τα θρησκευτικά στα σχολεία μετά από δεκαετίες θρησκευτικού διωγμού».
Ο δε κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Ιωάννης Κογκούλης με ανοικτή επιστολή του στις 26-8-2008 λέγει: «Είναι άχρηστο το σχολείο, κύριε υπουργέ, που απλά καθιστά τους μαθητές ρεζερβουάρ πληροφοριών και δεν προσφέρει σ’ αυτούςπαιδείαμε την τρισυπόστατη διάστασή της ως εκπαίδευσης, μόρφωσης και ηθικής καλλιέργειας. Και κάτι ακόμη ως προς αυτό το σημείο.Δεν υπάρχει ουδέτερη γνώση,ενώ παράλληλα η άχρωμη ηθικήοδηγεί τον νέο σε καταστάσεις ανασφάλειας, απάθειας και απροσάρμοστηςσυμπεριφοράς».Και ο νοών νοείτω
62) ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ
Λόγω Σκοπιανού, Κυπριακού και παραλόγων τουρκικών απαιτήσεων το θέμα της Βορείου Ηπείρου έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα όσον αφορά την επίσημη ελληνική πολιτική και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Όμως θα έπρεπε να ασχολούμαστε περισσότερο με την τύχη και τα προβλήματα των ομοεθνών μας που κατοικούν στο Νότο της Αλβανίας, αλλά και γενικότερα σε ολόκληρη την αλβανική επικράτεια. Πρώτον, διότι αφήνουμε τους αλβανικούς εθνικιστικούς κύκλους να πιστεύουν ότι είμαστε υποχωρητικοί και έτσι εκείνοι αποθρασύνονται. Δεύτερο, διότι δεν έχουμε ως έθνος άλλα περιθώρια συρρικνώσεως και η Βόρειος Ήπειρος είναι από τις λίγες εναπομείναντες ζωντανές και πανάρχαιες εστίες Ελληνισμού εκτός συνόρων. Τρίτον, διότι δεν είναι σωστό να αδιαφορούμε για τα παραβιαζόμενα Ανθρώπινα Δικαιώματα μιας υπαρκτής μειονότητας, την ώρα που κάποιοι γείτονες μας εγκαλούν για δήθεν καταπίεση ανυπάρκτων μειονοτήτων.
Το ενδιαφέρον μας για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου έρχεται να τονωθεί από αξιοσημείωτα περιστατικά των τελευταίων μηνών. Καταγράφουμε ορισμένα από αυτά:
Με δηλώσεις του στα μέσα Απριλίου 2008 ο δήμαρχος Χειμάρρας και προσωρινός πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Βασίλης Μπολάνος έκανε ενδιαφέρουσες συγκρίσεις μεταξύ Βορείου Ηπείρου και Κοσσυφοπεδίου και έθεσε, εμμέσως πλην σαφώς, θέμα αυτονομίας της Β. Ηπείρου εντός αλβανικού εδάφους. Προφανώς ο Μπολάνος δεν έχει λησμονήσει το πρωτόκολλο της Κέρκυρας της 17-5-1914, το οποίο υπέγραψαν και η Αλβανία και οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις, και το οποίο προέβλεπε μία μορφή αυτονομίας για τον Ελληνισμό χωρίς να αμφισβητούνται τα σύνορα της Αλβανίας. Επρόκειτο για το αποτέλεσμα του Αυτονομιακού Αγώνος των Βορειοηπειρωτών και αναφερόταν σε αυτονομία διοικητική, αστυνομική, εκκλησιαστική και εκπαιδευτική.
Στις 25-27 Ιουλίου τ.ε. συνήλθε στα Ιωάννινα το Α’ συνέδριο των απανταχού Ηπειρωτών με συμμετοχή αποδήμων Ηπειρωτών από όλη την Υφήλιο. Στις εργασίες του συνεδρίου παρέστησαν εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων της Ελλάδος, όπως ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο κ. Γρηγόρης Νιώτης, καθώς και εκπρόσωποι των οργανώσεων του Ελληνισμού της Β. Ηπείρου. Στο ψήφισμα, το οποίο εξεδόθη, υπάρχουν αρκετές αναφορές στα προβλήματα των Βορειοηπειρωτών, με σημαντικότερες τις εξής:
«… Καταδικάζουμε το κλίμα ανασφάλειας και εκφοβισμού που επικρατεί κατά καιρούς εναντίον των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και ολόκληρης της Αλβανίας.
Καλούμε την Αλβανία να σεβαστεί και να αποκαταστήσει στους Έλληνες της Β. Ηπείρου και ολόκληρης της Αλβανίας όλα τα εκπαιδευτικά, θρησκευτικά, πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα, τα οποία απορρέουν από τις διμερείς και διεθνείς συμφωνίες υπογεγραμμένες από τους αντιπροσώπους της από την ημέρα σύστασης του κράτους το 1913, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του εθνικού αυτοπροσδιορισμού».
Η τελευταία παράγραφος προφανώς περιλαμβάνει και το πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914, το οποίο προαναφέραμε.
Το κλίμα ανασφάλειας, το οποίο ορθώς αναφέρεται στο ψήφισμα επιβαρύνεται από ορισμένα πρόσφατα γεγονότα, τα οποία έρχονται να προστεθούν στην συνεχή αλβανική κακοπιστία, η οποία εκδηλώνεται με το ζήτημα των Τσάμηδων. Στις 10 Αυγούστου μεγάλος αριθμός Ελλήνων της Χειμάρρας διαδήλωσε κατά του νόμου 7501, με τον οποίο το αλβανικό κράτος κυριολεκτικά αρπάζει περιουσίες πολιτών του που ανήκουν στην ελληνική εθνική κοινότητα. Απέναντί τους βρήκαν την ένοπλη αστυνομία, αλλά και την αντιδιαδήλωση δύο βουλευτών του μικρού κόμματοςLSI, δηλαδή της Λίγκας για την Σοσιαλιστική Ολοκλήρωση, το οποίο ανήκει στην αντιπολίτευση. Εξ’ άλλου στην εφημερίδα ΑΞΙΑ της 9-8-2008 διαβάζουμε το ακόλουθο ρεπορτάζ της Κατερίνας Καρατζά:
«… Θύμα αυτή τη φορά είναι ο ναός της Γέννησης της Θεοτόκου στην Πρεμετή. Το αλβανικό κράτος διεκδικεί τον Ορθόδοξο ναό για να τον μετατρέψει σε μέγαρο πολιτισμού, όπως δηλαδή λειτουργούσε και στην εποχή του Χότζα. Η κυβέρνηση Μπερίσα βαδίζει στα χνάρια του κομμουνιστή δικτάτορα, ο οποίος επέβαλε στη χώρα το καθεστώς αθεΐας».
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι όλες οι μετά τον κομμουνισμό αλβανικές κυβερνήσεις διατηρούν τον θεσμό των «μειονοτικών ζωνών» που καθιέρωσαν οι Εμβέρ Χότζα και Ραμίζ Αλία. Μόνο ορισμένα χωριά θεωρούνται μειονοτικά και εκεί επιτρέπεται η λειτουργία τετραταξίου ελληνόγλωσσου δημοτικού για τα παιδιά των Βορειοηπειρωτών. Σε μεγαλύτερες πόλεις, όπως το Αργυρόκαστρο, η Χειμάρρα, η Κορυτσά κλπ. δεν επιτρέπεται η λειτουργία ελληνόγλωσσου δημοσίου σχολείου και το κενό καλύπτεται από ιδιωτικά σχολεία ή από φροντιστήρια, τα οποία στηρίζουν επιχειρηματίες και εκκλησιαστικοί παράγοντες από την Ελλάδα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα οι προσεκτικοί χειρισμοί της ελληνικής διπλωματίας πρέπει να αξιοποιήσουν όλα τα υπάρχοντα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα. Πρωτίστως πρέπει να δώσουμε κίνητρα στους Βορειοηπειρώτες να μην εγκαταλείψουν οριστικά την πατρογονική γη, αλλά να επιστρέψουν εκεί με τα χρήματα, τα οποία απέκτησαν στην Ελλάδα. Είναι ανάγκη να πιέσουμε την Αλβανία, μέσω και της Ε.Ε. να παύσει κάθε μέτρο, το οποίο δημιουργεί ανασφάλεια. Να ζητήσουμε τα χρήματα που δίνει η χώρα μας ως οικονομική βοήθεια να επενδύονται κατά 70% στη Νότιο Αλβανία, εκεί όπου ζει ο Ελληνισμός. Να θυμίσουμε στην κυβέρνηση των Τιράνων την υποχρέωση που ανέλαβε έναντι της Ευρ. Ενώσεως να πραγματοποιήσει μία αντικειμενική απογραφή των εθνικών μειονοτήτων. Και φυσικά δεν είναι κακό να θυμίζουμε και το πρωτόκολλο της Κερκύρας, πάντοτε με σεβασμό των υφισταμένων συνόρων και με διάθεση καλής γειτονίας.
Ας γίνει σαφές ότι οι σχέσεις Ελλάδος – Αλβανίας και Ευρώπης – Αλβανίας εξαρτώνται από τα δικαιώματα των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.
61) ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Ακούμε συχνά ορισμένους συμπολίτες μας να διακηρύττουν ότι οι έννοιες του Έθνους, της Πατρίδας, της θρησκευτικής κληρονομιάς, της πολιτιστικής ταυτότητας τ.κ.ο. είναι «ξεπερασμένες». Ως δικαιολογία άλλοι μεν επικαλούνται μία νεφελώδη παγκοσμιοποίηση, άλλοι θυμίζουν την συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση και άλλοι αναμασούν παρωχημένα συνθήματα ενός μαρξίζοντος διεθνισμού. Η διεθνής, όμως, πραγματικότητα, άλλα μας διδάσκει και διαψεύδει τους αρνητές της εθνικής ταυτότητας, της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Και στην Ευρώπη και εκτός Ευρώπης οι λαοί που σέβονται τον εαυτό τους ρυθμίζουν την εσωτερική και εξωτερική τους πολιτική με γνώμονα την αξία του Έθνους και της εθνικής ταυτότητος. Ας θυμηθούμε ορισμένα πρόσφατα γεγονότα.
Η τελετή ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου μας οδηγεί σε λίαν ενδιαφέροντα συμπεράσματα. 40 χρόνια μετά από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο κατά των θρησκευτικών παραδόσεων της Κίνας, βλέπουμε τους Κινέζους να εξαφανίζουν κάθε αναφορά στον Μάο Τσε Τουγκ και αντιθέτως να αναφέρονται τιμητικά στην θρησκευτική κληρονομιά της χώρας τους. Ο Μάο έλειπε τελείως από την τελετή. Αντιθέτως ήταν παρούσα η Πατρίδα, την οποία ύμνησαν από την αρχή της τελετής με το τραγούδι που τραγούδησε – ως γνωστόν με τη φωνή άλλου κοριτσιού – η μικρή συμπαθής Κινέζα. Ο Κομφούκιος, τον οποίο προσπάθησε να γκρεμίσει ο Μάο, είναι και αυτός παρών στην πολιτιστική ζωή της Κίνας. Η κινεζική κυβέρνηση έχει ιδρύσει το Ινστιτούτο «Κομφούκιος» με σκοπό την διάδοση της κινεζικής γλώσσας στο εξωτερικό. Στόχος του Ινστιτούτου είναι να δημιουργήσει πολλά παραρτήματα σε όλο τον Κόσμο και να γίνει κάτι αντίστοιχο με το Βρετανικό Συμβούλιο και το Ινστιτούτο Γκαίτε. Συμπέρασμα: Οι έννοιες της Πατρίδας και της θρησκευτικής κληρονομιάς παραμένουν σταθερές, ενώ ο Μάο που ενέπνευσε πολυάριθμους «επαναστάτες» ανά την Υφήλιο πέρασε στα αζήτητα!
Ερχόμαστε τώρα στην Ευρώπη: Όπως μας πληροφορεί η γαλλική εφημερίδαLe Figaro(13-8-2008), με την τροποποίηση του γαλλικού Συντάγματος, η οποία ενεκρίθη από την Βουλή και την Γερουσία στις 21-7-2008, θεσπίστηκε ειδική διάταξη για την κρατική στήριξη και προστασία της παγκοσμίου γαλλοφωνίας. Η Γαλλία αναλαμβάνει να διατηρεί ειδικούς πολιτιστικούς δεσμούς και να καλλιεργεί την συνεργασία και την αλληλεγγύη με χώρες, οι οποίες χρησιμοποιούν την γαλλική γλώσσα. Οι Γάλλοι θεωρούν την γλώσσα τους θεμελιώδες στοιχείο πολιτιστικής ταυτότητας και επιπλέον την αξιοποιούν για να διαφημίσουν διεθνώς τον πολιτισμό τους και να αναπτύξουν την διπλωματία τους. Την ίδια ώρα βλέπουμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο να υποβαθμίζεται η γλωσσική παιδεία των νέων μας και παρατηρούμε θλιβερά ελλείμματα ελληνογνωσίας από δημοσιογράφους του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου.
Η υποστήριξη της γαλλοφωνίας δεν έχει μόνο πολιτιστική διάσταση. Φαίνεται ότι έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Μία κατ’ εξοχήν γαλλόφωνη εθνική ομάδα είναι οι Βαλλόνοι του Βελγίου, οι οποίοι βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη με τους Φλαμανδούς (Ολλανδόφωνους). Ο βελγικός συνεταιρισμός κλονίζεται συθέμελα και ήδη αρχίζουν να γίνονται δημόσιες συζητήσεις για την πιθανότητα διασπάσεως του Βελγίου σε δύο κράτη. (Ερώτημα: Και οι Βρυξέλλες που φιλοξενούν τους ευρωενωσιακούς θεσμούς τί θα γίνουν; Ίσως πόλη – κράτος με ειδικό καθεστώς;). Και πάλι καταφεύγουμε στηνLe Figaro(29-7-2008) για να πληροφορηθούμε ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 49% των Βαλλόνων δήλωσαν ότι αν διαλυθεί η Βελγική Ομοσπονδία θέλουν να ενωθούν με τη Γαλλία. Χρήσιμο μάθημα για τους οπαδούς των Ομοσπονδιακών κατασκευασμάτων και ειδικά για τους κ.κ. Χριστόφια και Ταλάτ: Η εθνική ταυτότητα και το εθνικό συναίσθημα πολλές φορές είναι τόσο ισχυρά που απειλούν να κλονίσουν τα δυαδικά ή πολυεθνικά ομοσπονδιακά κράτη.
Παρά τις αφελείς δοξασίες των πάσης φύσεως διεθνιστών, η αξία του Έθνους, της ιστορικής συνείδησης, της πολιτιστικής ταυτότητας παραμένουν οι ισχυρότεροι παράγοντες των διεθνών σχέσεων.
Και επειδή βρισκόμαστε στην Ευρώπη ας έλθουμε πιο κοντά στα σύνορά μας. Στις 13 Αυγούστου τ.έ. η Σλοβενία ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την ένταξη της Κροατίας στην Ε.Ε. αν η κυβέρνηση του Ζάγκρεμπ δεν αποδεχθεί ορισμένες συνοριακές ρυθμίσεις υπέρ των Σλοβένων. Ναι, αγαπητοί φίλοι. Η Ευρώπη, την οποία επικαλούνται ως πρόσχημα οι οπαδοί του εθνομηδενισμού και των υποχωρήσεων, βρίθει παραδειγμάτων εθνοκεντρικής εξωτερικής πολιτικής. Η Σλοβενία, αν και συνυπήρξε με τους Κροάτες εντός της Αυστροουγγαρίας και εντός της Γιουγκοσλαβίας, απειλεί να αφήσει εκτός Ευρ. Ενώσεως τους γείτονες εξ αιτίας μιας μικρής συνοριακής διαφοράς. Άρα κάλλιστα και πολύ… ευρωπαϊκά πράττει η ελληνική κυβέρνηση που απειλεί να αφήσει τα Σκόπια εκτός Ε.Ε. και ΝΑΤΟ λόγω ονόματος και ιστορικών πλαστογραφιών. Και ακόμη καλύτερα θα πράξει η επίσημη διπλωματία μας αν επιδείξει την ίδια πυγμή προς την Τουρκία.
Αυτά τα λίγα παραδείγματα ήσαν τελείως ενδεικτικά. Θα βρείτε πολλά άλλα αν μελετήσετε την διεθνή επικαιρότητα. Τελικά καταλήγω να πιστεύω ότι μόνο στην Ελλάδα προβάλλονται με τόση ένταση οι απόψεις που αποδομούν τις αξίες του Έθνους, της ιστορικής συνέχειας και της Ορθόδοξης θρησκευτικής μας κληρονομιάς.
Είμαι βέβαιος ότι οι αποδομητές αποτελούν απλώς μια θορυβώδη μειοψηφία και ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων ανά την Οικουμένη συνεχίζει να σέβεται τις εδραίες αξίες που μας βοήθησαν να αντισταθούμε στην… παγκοσμιοποίηση των Ρωμαίων, των Σταυροφόρων, των Οθωμανών και των διαφόρων ολοκληρωτισμών.
60) Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΙΝΑ (+18 Αυγούστου 1808)
Στις 18 Αυγούστου η Ιερά Μητρόπολις Γρεβενών και ολόκληρο το Ελληνορθόδοξο Γένος μας θα τιμήσει την μνήμη του Οσιομάρτυρος Αγίου Δημητρίου του Νέου από την Σαμαρίνα. Συμπληρώνονται εφέτος 200 ακριβώς χρόνια από το μαρτύριο του Αγίου και είναι χρέος μας να θυμηθούμε εν ολίγοις τον βίο του και την προσφορά του στην Εκκλησία και στην εθνική μας αυτοσυνειδησία.
Η Σαμαρίνα είναι ένα ορεινό Βλαχοχώρι της Πίνδου, το οποίο ανήκει εκκλησιαστικώς και διοικητικώς στα Γρεβενά. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1400 μέτρων επί του όρους Σμόλικα. Οι Βλαχόφωνοι Έλληνες είναι απόγονοι των γηγενών κατοίκων της Βορείου Ελλάδος, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής κατακτήσεως υπέστησαν μία αλλοίωση στο γλωσσικό τους ιδίωμα και συνήθισαν να μιλούν τα βλάχικα, δηλαδή μία διάλεκτο ελληνολατινική. Η γλωσσική αυτή ιδιομορφία δεν τους απεμάκρυνε από τον Ελληνισμό και την Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη. Παρά τις προσπάθειες διαφόρων εθνικιστών και εκκλησιαστικών προπαγανδών η συντριπτική πλειοψηφία των Βλάχων παρέμεινε ριζωμένη στην ελληνικότητα και στην Ορθοδοξία. Οι Βλάχοι, δηλαδή οι Βλαχόφωνοι Έλληνες, μας έδωσαν μεγάλους Εθνικούς ευεργέτες, οι οποίοι πλούτισαν μεν εκτός Ελλάδος, αλλά έστειλαν τα χρήματά τους για να κτισθούν ναοί, σχολεία και περικαλλή ιδρύματα στην Ελλάδα. Ο Ευ. Ζάππας έκτισε το Ζάππειο, ο Γ. Αβέρωφ χρηματοδότησε το θωρηκτό Αβέρωφ, που κατενίκησε τους Τούρκους στους Βαλκανικούς πολέμους, ο Σίμων Σίνας έστειλε τα χρήματα για την Ακαδημία Αθηνών, Ελληνόβλαχοι από το Μέτσοβο έκαναν την δωρεά για την ανέγερση του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου κλπ. Ακόμη κι αν μιλούσαν το βλάχικο ιδίωμα στο σπίτι τους εν τούτοις στην Θεία Λειτουργία οι Βλάχοι χρησιμοποιούσαν μόνο την ελληνική γλώσσα.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον εμπνευσμένο από την αγωνιστικότητα των μαρτύρων και αγίων της Ορθοδοξίας και από την ελληνική παιδεία, η οποία διδάσκει τους συνεχείς αγώνες του Έθνους μας κατά των κατακτητών, γεννήθηκε και ανετράφη ο Νεομάρτυς Δημήτριος από την Σαμαρίνα. Η πατρίδα μας ζούσε κάτω από την τυραννία των Οθωμανών και η περιοχή της Σαμαρίνας είχε υπαχθεί κάτω από την εξουσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Ο Δημήτριος αφιερώθηκε από μικρός στο μοναστήρι της περιοχής του, την Αγία Παρασκευή. Από τους γονείς του, και τους μοναχούς – διδασκάλους του γαλουχήθηκε με την πίστη προς τον Χριστό και με την φλόγα για την απελευθέρωση του Γένους. Μόλις πληροφορήθηκε ότι ο παπά–Ευθύμης Βλαχάβας ετοίμαζε εξέγερση των κλεφταρματωλών με επίκεντρο τα Άγια Μετέωρα ο νεαρός μοναχός έγινε στενός και έμπιστος συνεργάτης του. Το κίνημα του Βλαχάβα εξερράγη τον Μάιο του 1808, αλλά απέτυχε, πιθανόν κατόπιν προδοσίας. Ο Δημήτριος όχι μόνον βοήθησε στην πνευματική προετοιμασία των εξεγερθέντων, αλλά και μετά την ατυχή έκβαση συνέχισε να περιέρχεται τα χωριά και να κηρύττει την ελπίδα, την πίστη, την υπομονή και την εμμονή στις πατροπαράδοτες ελληνορθόδοξες αξίες. Παρά το νεαρόν της ηλικίας του ήταν ο δυναμικός ρήτωρ και εθνεγέρτης. Γι’ αυτό και ο Αλή Πασάς ζήτησε και επέτυχε να συλληφθεί ο Δημήτριος μαζί με τον αρχηγό του, τον αγέρωχο ιερέα και οπλαρχηγό π. Ευθύμη Βλαχάβα. Σύρθηκαν σιδηροδέσμιοι μέχρι τα Ιωάννινα και ρίχθηκαν στα σκοτεινά κελιά του φοβερού Σαραγιού.
Τα μαρτύρια που ακολούθησαν τα είδε και τα περιέγραψε ο Γάλλος πρόξενος και περιηγητής Φραγκίσκος Πουκεβίλλ. Ο νεαρός Δημήτριος υπέστη διάφορα είδη βασανισμών. Ο Αλή Πασάς προσπαθούσε να εκμαιεύσει πληροφορίες για ενδεχόμενη υποστήριξη που είχε το κίνημα του Βλαχάβα από ξένες δυνάμεις, εννοώντας κυρίως την Ρωσία. Ο Δημήτριος αρνήθηκε να απαντήσει και συνεχώς επεκαλείτο το Χριστό για να ενισχύεται και να αντιμετωπίζει τον πόνο. Ο Αλής του ζήτησε να αφαιρέσει την εικόνα της Παναγίας, την οποία έφερε στο στήθος του ο Δημήτριος, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Η μανία του τυράννου και των βασανιστών έγινε μεγαλύτερη και επενόησαν κάθε μορφής βασανιστήρια για να κάμψουν τον Δημήτριο. Του έδεσαν την κεφαλή με σιδερένια αλυσίδα, την οποία συνέσφιγγαν συνεχώς, όμως με την επίκληση του Χριστού και της Παναγίας, ο μάρτυς έθραυσε την αλυσίδα. Τον κρέμασαν ανάποδα και του έψηναν την κεφαλή επάνω στην φωτιά, αλλά εκείνος υπέμενε και επέμενε. Ένας Τούρκος από την Καστοριά βλέποντας την πίστη και το θάρρος του Αγίου επίστευσε στον Χριστό και αμέσως θανατώθηκε από τους δημίους του Αλή.
Τελικά ο Αλή Πασάς διέταξε να κτίσουν το σώμα του μάρτυρος μέσα σε τοίχο! Άφησαν σκοπίμως έξω από τον τοίχο το κεφάλι για να το τρέφουν και έτσι να του δημιουργούν δυσφορία και να επιτείνουν τον πόνο. Ο μάρτυς επέζησε 10 ημέρες προσευχόμενος και βασανιζόμενος δια του εντοιχισμού. Στις 18 Αυγούστου 1808 παρέδωσε το πνεύμα και αμέσως η φήμη της αγιότητός του διεδόθη μεταξύ των Χριστιανών. Από τις πρώτες ημέρες μετά το μαρτύριό του άρχισαν να αναφέρονται θαύματα με την επίκληση του ονόματός του. Όπως συνέβη στην περίπτωση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, έτσι και για τον Νεομάρτυρα Δημήτριο η συνείδηση του λαού έκανε την πρώτη ανεπίσημη αγιοκατάταξη. Το παράδειγμά του στερέωσε την πίστη των Ορθοδόξων Ελλήνων και το αίμα του πότισε το δέντρο της λευτεριάς, η οποία ήλθε μετά από λίγα χρόνια με την Εθνεγερσία του 1821.
Ο μεγάλος ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αφιέρωσε στον Νεομάρτυρα Δημήτριο και στον Εθνομάρτυρα παπά–Ευθύμη Βλαχάβα (ετεμαχίσθη το σώμα του με εντολή του Αλή) το περίφημο επικό ποίημα «Τα Μνημόσυνα». Το 1984 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την Ασματική Ακολουθία του Αγίου, η οποία συνετέθη από τον μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη κατόπιν αιτήματος της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών. Το 2007 ο Σεβ. Μητροπολίτης Γρεβενών κ. Σέργιος συνέγραψε το βιβλίο «Οι τρεις Άγιοι των Γρεβενών». Εκεί κάθε φιλέρευνο πνεύμα μπορεί να μάθει περισσότερα για τον Άγιο Δημήτριο τον εκ Σαμαρίνης καθώς και για τον Όσιο Νικάνορα, τον κτήτορα της Ιεράς Μονής Ζάβορδας τον θαυματουργό (+1519), και για τον Νεομάρτυρα Γεώργιο από το Τσούρχλι (νυν Άγιος Γεώργιος) Γρεβενών, ο οποίος επίσης μαρτύρησε στα Ιωάννινα το 1838.
Θανών ο Δημήτριος ένδον του τοίχου
Τείχος απροσμάχητον πιστοίς εδείχθη.
59) ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ Ο κ. ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ
Για όσους διαβάζουν την ιστορία και για όσους παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στο Μακεδονικό ζήτημα η πρόσφατη επιστολή (14-7-2008) του Νίκολα Γκρούεφσκι προς τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή ήταν κάτι το αναμενόμενο. Η διαφορά μας με τα Σκόπια δεν είναι ένα καινούργιο πρόβλημα ούτε περιορίζεται στην σκοπιανή διεκδίκηση επί του ονόματος. Η διαμάχη έχει πλούσιο παρελθόν και συνδέεται με ευρύτερες επιδιώξεις αλυτρωτικές – αποσταθεροποιητικές και με διεκδικήσεις ανύπαρκτων μειονοτήτων. Θα έλεγα ότι είμαστε ευγνώμονες στον σκοπιανό πρωθυπουργό, διότι μας αφυπνίζει και μας υποδεικνύει τι θα επακολουθήσει αν – ο μη γένοιτο – βάλουμε την υπογραφή μας σε οποιοδήποτε σύνθετο όνομα που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία. Η σλαβική νομενκλατούρα των Σκοπίων, αντί να αντιμετωπίζει ρεαλιστικά τα οικονομικά προβλήματα του λαού και τις σοβαρές αποσχιστικές τάσεις του ισχυρού αλβανικού στοιχείου, διευρύνει το μέτωπο της αντιπαράθεσης με την Ελλάδα. Τώρα, λοιπόν, επανέρχεται το μειονοτικό και το ζήτημα των περιουσιών των «παιδιών των προσφύγων» των γνωστών «Ντέτσα Μπεγκάλτσι» κατά την ορολογία των Σκοπίων.
Διαβάζοντας την επιστολή του Νίκολα Γκρούεφσκι βλέπω ότι αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Δεν μας λέει την αλήθεια για τα άτομα που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έφυγαν το 1949 προς την τότε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», τμήμα της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Πολλοί από αυτούς κατά την περίοδο 1941-1944 εξεδήλωσαν φιλοβουλγαρικά αισθήματα και συνεργάστηκαν με τους Βουλγάρους συνεργάτες των Ναζί και με την Βουλγαρική αστυνομία Οχράνα, η οποία έδρασε στην Μακεδονία και την Θράκη ως συμμαχική δύναμη των Γερμανών. Όταν είδαν ότι το 1944 η Γερμανία και η Βουλγαρία ανήκαν πλέον στο στρατόπεδο των ηττημένων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, οι άνθρωποι αυτοί, γεννημένοι κυρίως στην Δυτική Μακεδονία, για να αποφύγουν την δίκη και την καταδίκη ως δοσίλογοι, άλλαξαν πολιτική και εθνική συνείδηση εν μία νυκτί. Κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα οι συνεργάτες των Βουλγάρων φασιστών μεταμορφώθηκαν σε αριστερούς Σλαβομακεδόνες και εντάχθηκαν στην προπαγάνδα και στους σχεδιασμούς του Τίτο. Το 1946-49 αγωνίσθηκαν για την απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα ενδύοντας αυτή την επιδίωξη με τον μανδύα του κομμουνιστικού διεθνισμού και της… ταξικής πάλης. Για δεύτερη φορά ηττημένοι και φοβούμενοι την δίκη και πιθανή καταδίκη τους βρέθηκαν στα Σκόπια και αποτέλεσαν ένα από τα θεμέλια της ψευδομακεδονικής προπαγάνδας. Αρκετοί από αυτούς μετανάστευσαν στις Η.Π.Α., τον Καναδά και την Αυστραλία και μετέφεραν εκεί τον φανατισμό τους κατά της Ελλάδος.
Ερωτώ. λοιπόν, τον κ. Γκρούεφσκι: Είναι υπερήφανος όταν υποστηρίζει τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών και Βουλγάρων κατακτητών; Ή μήπως θέλει να μας δείξει ότι επαινεί ανθρώπους και οργανώσεις που αγωνίσθηκαν για να αποσχίσουν εδάφη από την Ελλάδα; Αφού υποστηρίζει τους «σλαβομακεδόνες» του 1946-49 τότε σημαίνει ότι εγκρίνει τα αποσχιστικά κινήματα, άρα θα έχουν δίκιο όσοι Αλβανοί των Σκοπίων ζητήσουν αύριο απόσχιση των εδαφών τους. Ή μήπως κ. Γκρούεφσκι τελικά θέλετε δύο μέτρα και δύο σταθμά; Αφ’ ενός μεν να επιστρέψουν στην Ελλάδα άνθρωποι που ήθελαν να της αποκόψουν τις βόρειες επαρχίες της, αφ’ ετέρου δε η χώρα σας να αγωνίζεται ενόπλως υπέρ της εδαφικής της ακεραιότητας, όπως έκανε το 2001 κατά των αλβανικών αποσχιστικών κινημάτων. Χρήσιμο θα ήταν να λεχθεί στον Σκοπιανό πρωθυπουργό ότι: Αν συνεχίζει να ζητεί την δικαίωση (ιθαγένεια, επιστροφή περιουσιών κλπ) ανθρώπων που έδρασαν αποσχιστικά, τότε η Ελλάς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί ούτε να βοηθήσει σε οποιαδήποτε περίπτωση κινδυνεύσει η ΦΥΡΟΜ από αποσχιστικές τάσεις.
Και αφού μιλά για επιστροφή περιουσιών ο κ. Γκρούεφσκι καλό θα ήταν να μας πει τι απέγιναν οι περιουσίες των Ελλήνων Σαρακατσάνων, οι οποίοι βασανίστηκαν και τελικά εκδιώχθηκαν από την τότε κομμουνιστική κυβέρνηση των Σκοπίων; Τα κοπάδια, από τα οποία ζούσαν, δημεύτηκαν, και σήμερα ορισμένοι από αυτούς ζουν στην Θεσσαλονίκη, στον Δήμο Ελευθερίου-Κορδελιού. Να ζητήσουμε την οικονομική και ηθική αποκατάστασή τους.
Μιλά ο κ. Γκρούεφσκι για Ανθρώπινα Δικαιώματα και μας κάνει μαθήματα θυμίζοντας ότι η Ελλάς είναι μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Ας απαντήσει, λοιπόν: Ποια είναι τα δικαιώματα της γηγενούς ελληνικής μειονότητος που ζει καταπιεσμένη στο κράτος των Σκοπίων; Οι άνθρωποι αυτοί, κυρίως βλαχόφωνοι, είναι τα κατάλοιπα του ακμάσαντος Ελληνισμού του Μοναστηρίου, της Αχρίδος, του Κρουσόβου, του Μοριχόβου, της Ρέσνας, της Στρώμνιτσας, της Γευγελής, και σήμερα τους απαγορεύεται να δηλώσουν την εθνική τους καταγωγή και να διδαχθούν την γλώσσα τους. Στις επίσημες απογραφές πριν και μετά το 1991 ήταν απαγορευμένο να δηλώσει κάποιος ότι είναι Έλληνας.
Επίσης καλό θα ήταν να ερωτήσουμε τον Νίκολα Γκρούεφσκι: Ποια Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει εξασφαλίσει η χώρα του για τον νόμιμο εκπρόσωπο της Ορθοδοξίας, τον Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και Μητροπολίτη Σκοπίων κ. Ιωάννη Βρανιτσέφσκι; Ο ιεράρχης αυτός φυλακίστηκε δύο φορές με πλαστές κατηγορίες και οι ναοί του καταστράφηκαν μόνο και μόνο διότι αρνείται να χρησιμοποιήσει τον όρο «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» στον τίτλο του. Σήμερα ζει αυτοεξόριστος στην Θεσσαλονίκη, στο πανεπιστήμιο της οποίας έχει σπουδάσει.
Αυτά και πολλά άλλα ξέχασε να γράψει στην επιστολή του ο κ. Γκρούεφσκι.
Μήπως η αποθράσυνσή του οφείλεται και σε δικά μας μηνύματα υποχωρητικότητος;
58) ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΙΟΡΔΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Δεδομένου ότι η Μέση Ανατολή βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος θα σας διηγηθώ μια ιστορία, η οποία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη και για τα δικά μας εθνικά θέματα. Όταν διελύθη η Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε η διανομή των εδαφών, τα οποία κατείχε στη Μέση Ανατολή. Το 1920 οι Γάλλοι και οι Βρετανοί συμφώνησαν στη δημιουργία δύο προτεκτοράτων ή ορθότερα εδαφών υπό εντολήν (mandate). Οι Γάλλοι ανέλαβαν υπό τον έλεγχό τους την Συρία και τον Λίβανο και οι Βρετανοί την τότε Παλαιστίνη και το Εμιράτο της Υπεριορδανίας. Τον Μάρτιο του 1946 η Βρετανία αποφάσισε να παραχωρήσει την ανεξαρτησία στην Υπεριορδανία, δηλαδή στο αραβικό κράτος που κατελάμβανε τα εδάφη ανατολικώς του Ιορδάνη ποταμού.
Μόλις πέρασαν δύο μήνες, δηλαδή τον Μάιο του 1946, το νέο αυτό κράτος αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του. Απέβαλε την πρόθεση Υπέρ και κράτησε μόνο τη λέξη Ιορδανία. Έτσι δημιουργήθηκε το Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας, το οποίο γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.
Γιατί διηγήθηκαν αυτή την ιστορία; Για να θυμίσω ότι οι προθέσεις και τα προσφύματα δεν αντέχουν για πολύ καιρό μπροστά στο όνομα κρατών και εθνών. Οι Ιορδανοί μόλις αισθάνθηκαν ανεξάρτητοι έδιωξαν το «Υπέρ» και κράτησαν τη λέξη Ιορδανία που έχει γι’ αυτούς ιστορική σημασία, διότι ο ποταμός Ιορδάνης είναι πανάρχαιο ιστορικό και θρησκευτικό σύμβολο για πολλούς λαούς. Το ίδιο είμαι βέβαιος ότι θα συμβεί αν διαπράξουμε το λάθος να υπογράψουμε μία σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια. Είτε Άνω Μακεδονία είτε Βόρεια Μακεδονία είτε Νέα Μακεδονία συμφωνηθεί, η ονομασία αυτή θα είναι προσωρινή. Μετά από λίγα χρόνια – αν εν τω μεταξύ δεν έχει διαλυθεί μεταξύ Σλάβων και Αλβανών – το γειτονικό μας κράτος θα αποβάλει το ασθενές μέρος του ονόματος, δηλαδή τον γεωγραφικό ή ιστορικό προσδιορισμό και θα κρατήσει απλώς το όνομα «Μακεδονία», το οποίο έχει ιδιαίτερο ιστορικό βάρος και εξυπηρετεί τις εθνικιστικές απόψεις της σλαβικής νομενκλατούρας, η οποία κυβερνά. Όποιες συμφωνίες κι αν έχουμε υπογράψει ουδείς θα τιμωρήσει τα Σκόπια γι’ αυτή την αλλαγή. Όπως ουδείς τους τιμώρησε για την συνεχή προπαγάνδα με χάρτες, δηλώσεις και δημοσιεύματα, με τα οποία παραβιάζουν συνεχώς την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. Έτσι, λοιπόν, εάν ακολουθήσουμε την πρόταση των οπαδών του δήθεν ρεαλισμού και βάλουμε την υπογραφή μας σε μια σύνθετη ονομασία θα έχουμε παραχωρήσει στα Σκόπια τα πάντα χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Επιμένω ότι δεν έχουμε κανένα λόγο και κανένα συμφέρον να δεχθούμε όνομα που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία. Οι τρεις προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις, με τις οποίες φαίνεται ότι ερωτοτροπεί και ο κ. Μάθιου Νίμιτς, έχουν μόνο μειονεκτήματα για την Ελλάδα. Δηλαδή:
Α) Το όνομα «Άνω Μακεδονία». Όταν θα ακούγεται διεθνώς η ύπαρξη ενός κράτους με αυτό το όνομα και μάλιστα με την δική μας υπογραφή, τότε θα νομιμοποιείται η σκοπιανή προπαγάνδα που λέει ότι υπάρχουν αλύτρωτοι Μακεδόνες και αλύτρωτα εδάφη στην Ελλάδα. Η Άνω Μακεδονία προϋποθέτει την ύπαρξη μιας «Κάτω Μακεδονίας», με την οποία κάποια στιγμή θα ενωθεί, όπως ενώθηκε η Δυτική με την Ανατολική Γερμανία. Εξάλλου υπάρχει και μία σύγχυση με την σλαβική απόδοση του όρου. Προτείνουν ορισμένοι τοGorna Makedonijaή Gornomakedonijaγια να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Μόνο που ο όροςGorna στη βουλγαρική διάλεκτο των Σκοπίων δεν σημαίνει Άνω ούτε αντιστοιχεί με τον αγγλικό όροUpper. Σημαίνει ορεινή Μακεδονία. Η λέξη Γκόρα –Goraστις περισσότερες σλαβικές γλώσσες σημαίνει όρος, βουνό, γι’ αυτό και το Μαυροβούνιο λέγεται Τσέρνα Γκόρα. Με τον όρο Γκόρνα Μακεντόνια εμείς θα βαυκαλιζόμαστε ότι βρήκαμε τη μέση λύση με τους γείτονες, εκείνοι όμως μετά από λίγα χρόνια νομιμοποιούνται να αποβάλουν το πρώτο συνθετικό με το απλό επιχείρημα: δεν είμαστε Ορεινή Μακεδονία, διότι δεν αποτελείται το έδαφός μας μόνο από βουνά. Έχουμε και πεδιάδες και ποτάμια. Είμαστε σκέτο «Μακεδονία».
Β) Το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» επίσης νομιμοποιεί την προπαγάνδα του ψευδομακεδονισμού. Σε διεθνές επίπεδο όπου κι όποτε υπήρχε χώρα με το επίθετο Βόρεια κάποια στιγμή προσπάθησε να ενωθεί με τη ομώνυμη Νότια. Οι Βορειοβιετναμέζοι τα κατάφεραν με πόλεμο. Οι Βορειοκορεάτες το προσπάθησαν, αλλά δεν επέτυχαν. Αυτή είναι και η πεμπτουσία της σκοπιανής προπαγάνδας. Ότι η «Μακεδονία του Βαρδάρη» δημιουργήθηκε για να ενωθεί με την «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή την ελληνική και με εκείνη του Πιρίν (εκ του ελληνικού ονόματος του όρους Πυρήν) που βρίσκεται στην Βουλγαρία.
Γ) Τέλος το όνομα «Νέα Μακεδονία» ταυτίζεται πλήρως με την προπαγάνδα του Τίτο, ο οποίος μόλις κατασκεύασε τον Αύγουστο του 1944 το τεχνητό «Μακεδονικό» έθνος ίδρυσε και την εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνια», δηλαδή Νέα Μακεδονία, ως επίσημο κομματικό και προπαγανδιστικό όργανο. Αν αποδεχθούμε ένα τέτοιο όρο είναι σαν να ομολογούμε ότι εμείς κρατάμε απλώς την δόξα και την περικεφαλαία των Αρχαίων Μακεδόνων, αλλά παραδεχόμαστε ότι η παλαιά Μακεδονία έσβησε, χάθηκε και σήμερα υπάρχει μια Νέα Μακεδονία, η οποία ουδεμία σχέση έχει με τον Ελληνισμό. Είναι σαν να διαγράφουμε με δική μας ευθύνη κάθε σύνδεσμο του Ελληνισμού με την τρισχιλιετή ιστορία της Μακεδονίας και να παραχωρούμε ένα θεμελιώδες συστατικό της εθνικής μας ταυτότητος σε ένα πολυεθνικό συνονθύλευμα που ονομάσθηκε «μακεδονικό έθνος» από μία κομμουνιστική δικτατορία.
Το κλειδί είναι η υπογραφή της Ελλάδος. Εμείς δεν πρέπει να νομιμοποιήσουμε τον τυχοδιωκτισμό της σκοπιανής ηγεσίας υπογράφοντας μία σύνθετη ονομασία. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Και τα Σκόπια συντόμως θα κρατήσουν μόνο το όνομα «Μακεδονία». Όπως η Υπεριορδανία έμεινε απλώς Ιορδανία.
57) ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΡΥΒΕΙ Η ΒΑΛΙΤΣΑ ΤΟΥ ΝΙΜΙΤΣ;
Κατά το τριήμερο 21-23 Ιουνίου ο ελληνικός και ο σκοπιανός τύπος δημοσίευσαν διάφορες εκδοχές και πληροφορίες ως προς την επάνοδο του διαμεσολαβητή κ. Μάθιου Νίμιτς με προτάσεις για το όνομα του γειτονικού μας κράτους. Χαρακτηριστικά αναφέρω το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 Ιουνίου, το οποίο κάνει λόγο περί «Βόρειας Μακεδονίας». Επίσης αξιοσημείωτο είναι το πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ της 23-6-2008, το οποίο επίσης μιλά για «Βόρεια Μακεδονία» και μάλιστα με την σλαβική μετάφραση του όρου «Γκόρνα Μακεντόνια». Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι ο όρος Γκόρνα Μακεντόνια δεν σημαίνει Βόρεια, αλλά Ορεινή. Προέρχεται από την σλαβική λέξη Γκόρα που σημαίνει βουνό. Δεν θέλω να θεωρηθώ καχύποπτος, αλλά νομίζω ότι κάτι κρύβεται πίσω από αυτή την σύγχυση όρων. Εν πάση περιπτώσει ας προχωρήσουμε σε δύο επίσης ενδιαφέροντα δημοσιεύματα. Στις 22-6-2008 ο σκοπιανός πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι, ενισχυμένος και από τις 62 έδρες που κέρδισε μετά τις πρόσφατες εκλογές, τόνισε στο πρακτορείο ΜΙΑ της χώρας του ότι η οποιαδήποτε λύση κι αν προταθεί θα έλθει στον λαό της ΠΓΔΜ για έγκριση μέσω δημοψηφίσματος. Στην ίδια συνέντευξη ο Γκρούεφσκι εξαπολύει μύδρους κατά της Ελλάδος υπογραμμίζοντας και επιβεβαιώνοντας ότι οι σκληρές εθνικιστικές θέσεις του δεν χρησιμοποιήθηκαν απλώς για ψηφοθηρία, αλλά παραμένουν το θεμελιώδες πιστεύω του.
Το τρίτο δημοσίευμα νομίζω ότι είναι και το πιο ενδιαφέρον. Πρόκειται για άρθρο της σκοπιανής εφημερίδαςNOBA MAKENTONIA(σημαίνει Νέα Μακεδονία) του Σαββατοκύριακου 21 και 22 Ιουνίου. Η εφημερίδα αυτή έχει την δική της ιστορία. Την ίδρυσε ο Τίτο τον Αύγουστο του 1944, όταν αποφάσισε να κατασκευάσει το τεχνητό «μακεδονικό» έθνος για να διεκδικεί εδάφη από την Ελλάδα και την Βουλγαρία. Υπήρξε το προπαγανδιστικό προπύργιο του «μακεδονισμού» μέχρι και την μετακομουνιστική εποχή, κυρίως δε επί προεδρίας Κίρο Γκλιγκόροφ. Προ δύο ετών πουλήθηκε σε ιδιώτες. Το συγκεκριμένο άρθρο έχει τίτλο «Οι ΗΠΑ θα ασκήσουν πιέσεις για το όνομα Νέα Μακεδονία». Εδώ η εφημερίδα παρουσιάζει την δική της εκδοχή και πληροφόρηση, ότι δηλαδή ο Νίμιτς θα φέρει αμερικανική πρόταση με όνομα «Νέα Μακεδονία», δηλαδή το όνομα της εφημερίδας. Αν αληθεύει κάτι τέτοιο θα είναι κωμικοτραγικό να κληθεί η Ελλάς να αποδεχθεί ένα όνομα που χρησιμοποιήθηκε επί δεκαετίες ως σύμβολο της τιτοϊκής προπαγάνδας και του ψευδομακεδονισμού. Τα κυριότερα πάντως σημεία του άρθρου είναι τα εξής:
Η πρόταση του Νίμιτς και των ΗΠΑ θα είναι του τύπου «ή την αποδέχεσθε ολόκληρη ή φεύγω», δηλαδή δεν θα αφήνει περιθώριο για διαπραγμάτευση και αλλαγή ορισμένων σημείων. Αθήνα και Σκόπια θα πιεσθούν να την αποδεχθούν ως έχει.
Το όνομα θα είναι «Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας» και για διεθνή και για εσωτερική χρήση. Η λέξη Μακεδονία θα γράφεται με την αγγλική της γραφήMacedoniaκαι όχι με την σκοπιανή της εκδοχή, δηλαδήMakedonijia.
Δεν θα υπάρχουν παράγωγα ή επίθετα προερχόμενα από το όνομα Νέα Μακεδονία, δηλαδή δεν θα αναγνωρίζονται οι πολίτες ως Νεομακεδόνες και η γλώσσα ως Νεομακεδονική. Θα αναγνωρίζονται «Μακεδόνες» πολίτες και «μακεδονική» γλώσσα. Σημείωση: Αυτό είναι και το χειρότερο όλων για την Ελλάδα και δικαιώνει όσους αντιδρούμε στη σύνθετη ονομασία. Η ρήτρα αυτή, αν ισχύσει, καταδεικνύει πόσο προσωρινό και ασήμαντο θα είναι το πρώτο συνθετικό (Νέα, Άνω κλπ.) και ανοίγει τον δρόμο για μία απόσυρση του όρου αυτού μετά από δύο – τρία χρόνια. Κι αν ακόμη τα Σκόπια δεχθούν σήμερα τον όρο Νέα ή Άνω Μακεδονία, ποιος θα τους εμποδίσει να ανακοινώσουν σε λίγα χρόνια ότι θα λέγονται απλώς Μακεδονία. Θα τους δέσουμε με συμφωνίες και διεθνείς εγγυήσεις θα πουν κάποιοι. Φρούδες ελπίδες. Θυμηθείτε πόσο εύκολα τα Σκόπια καταπάτησαν την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. Ποιος τους τιμώρησε; Ή μήπως τιμωρήθηκε η Τουρκία, η οποία παραβιάζει συστηματικά επί δεκαετίες τις ρυθμίσεις της Λωζάννης του 1923 περί του Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο;
Και τελειώνω με τις πληροφορίες του δημοσιεύματος: Το κράτος των Σκοπίων μετά την υπογραφή της συμφωνίας με την Ελλάδα θα γίνει αμέσως μέλος του ΝΑΤΟ και θα λάβει την υπόσχεση για έναρξη ενταξιακών διαδικασιών με την Ε.Ε. το Φθινόπωρο.
Σχόλιο:Προφανώς ο Μάθιου Νίμιτς βιάζεται να βρει λύση με ένα εκ των προαναφερθέντων ονομάτων, διότι οι ΗΠΑ ευελπιστούν ότι έτσι θα προλάβουν τα διαλυτικά φαινόμενα στο σκοπιανό κράτος λόγω των αυξανόμενων αλβανικών απαιτήσεων. Η ελληνική απάντηση προς τον Αμερικανό μεσολαβητή πρέπει να θυμίζει ότι η ενότητα και σταθερότητα του υπό διάλυσιν γειτονικού μας κράτους δεν υπηρετείται με δώρα προς την μία μόνο πλευρά, δηλαδή τον Γκρούεφσκι και τους Σλάβους εθνικιστές, αλλά και προς την άλλη, δηλαδή τους Αλβανούς. Τώρα μάλιστα μετά τον β’ γύρο εκλογών, οπότε φάνηκε η υπερίσχυση του Αλί Αχμέτι έναντι του Μεντούκ Θάτσι, είναι χρήσιμο να θυμίσουμε στις ΗΠΑ και σε κάθε ενδιαφερόμενο την πρόταση ονόματος που έκανε δημοσίως ο Αλί Αχμέτι: «Δημοκρατία της Αχρίδος». Δεν προβάλλει μονοεθνικό χαρακτήρα, αφού πλέον το κράτος είναι συνεταιρισμός δύο συνιστώντων εθνών, δεν ενοχλεί την Ελλάδα και δεν αποκόπτει τους Σλάβους από το ιστορικό παρελθόν τους, αφού η Αρχιεπισκοπή Αχρίδος ήταν από τα βυζαντινά χρόνια μία ημιαυτόνομη εκκλησιαστική οντότητα στα Βαλκάνια. Ας το τολμήσουμε!
56) ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Στις 13 Ιουνίου ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ιρλανδικού δημοψηφίσματος ως προς την Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ένα κείμενο νομικής και πολιτικής σημασίας, το οποίο αντικατέστησε το ατυχήσαν Ευρωσύνταγμα. Το 53,4% των Ιρλανδών είπε ΟΧΙ παρά την προπαγάνδα των περισσοτέρων κομμάτων της χώρας υπέρ του ΝΑΙ. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει το θέμα με ψυχραιμία, αλλά το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Οι αισιόδοξοι λένε ότι δεν μπορεί να εμποδισθεί η πορεία της Ευρώπης από ένα μικρό κράτος, την στιγμή που οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν επικυρώσει την συνθήκη μέσω των κοινοβουλίων τους. Οι απαισιόδοξοι ισχυρίζονται ότι κινδυνεύει να ναυαγήσει και πάλι η θέσπιση ενός καταστατικού χάρτη, όπως έγινε και με το ΟΧΙ των Γάλλων και των Ολλανδών κατά του Ευρωσυντάγματος.
Τις νομικές πτυχές του ζητήματος θα τις αναλύσουν άλλοι πιο ειδικοί. Θα ήθελα να σταθώ στους παράγοντες που οδήγησαν στο ΟΧΙ των Ιρλανδών και να τους συγκρίνω με τα αντίστοιχα αίτια του ΟΧΙ των Γάλλων και Ολλανδών. Στην ιρλανδική περίπτωση όλοι οι αναλυτές εντοπίζουν τρία αίτια κυρίως: Α) Την ανησυχία των Ιρλανδών μήπως χάσουν την παραδοσιακή στρατιωτική ουδετερότητα της χώρας τους. Β) Την ανησυχία τους μήπως η Ευρώπη επιβάλλει τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, πράγμα που προσκρούει στην φανατική προσήλωση των Ιρλανδών προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Γ) Την ανησυχία μήπως επιβληθούν από την Ευρ. Ένωση αυστηρότεροι φόροι. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι παράγοντες της αρνήσεως προς ένα σημαντικό βήμα της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως συνοψίζονται σε τρία σημεία: Διαφύλαξη εθνικής κυριαρχίας, προστασία θρησκευτικής – πολιτιστικής ταυτότητος, αντίθεση στην οικονομική πολιτική της Ένωσης.
Παρεμφερή ήσαν τα αίτια του γαλλικού και ολλανδικού ΟΧΙ. Υπήρχε η αντίδραση στην Ευρώπη-υπερκράτος, εξεφράσθη η ανησυχία για την οικονομική πολιτική που καθιέρωνε το Ευρωσύνταγμα, ενυπήρχε, όμως, και το θρησκευτικό-πολιτιστικό στοιχείο, διότι πολλοί Γάλλοι και Ολλανδοί φοβούνται την ένταξη της Τουρκίας, ενός μουσουλμανικού κράτους στην Ε.Ε. Φυσικά στις δημοσκοπήσεις εντοπίσθηκαν και άλλα αίτια, διόλου αμελητέα, όπως λ.χ. η αντίδραση πολλών ψηφοφόρων στα εσωτερικά προβλήματα των χωρών τους και στην πολιτική των κυβερνήσεών τους. Σε γενικές γραμμές, πάντως, παρατηρούμε ότι και στα τρία αρνητικά δημοψηφίσματα, πέραν των κοινωνικών – οικονομικών λόγων, υπάρχει και η δεδηλωμένη ευαισθησία μεγάλου ποσοστού Ευρωπαίων πολιτών σε θέματα εθνικής κυριαρχίας και θρησκευτικής – πολιτιστικής ταυτότητος. Όσο κι αν ορισμένοι αρθρογράφοι επιμένουν να υπερτονίζουν την οικονομική πτυχή της αντιδράσεως, είναι αντικειμενικά παραδεκτό ότι η αξία του έθνους και του εθνικού κράτους, καθώς και η επιθυμία διαφυλάξεως θρησκευτικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών κάθε λαού αποτελούν απαραίτητες παραμέτρους για την κατανόηση των τριών ΟΧΙ.
Ειδικά δε στην ιρλανδική περίπτωση ο ρόλος του θρησκευτικού παράγοντος φαίνεται ότι διεδραμάτισε καίριο ρόλο. Οι Ιρλανδοί προτιμούν να ρίξουν στα Τάρταρα το νέο καταστατικό χάρτη της Ε.Ε. παρά να δουν μία έξωθεν παρέμβαση στη νομοθεσία τους περί αμβλώσεων. Η χριστιανική παράδοσή τους τους έχει καταστήσει τη μοναδική χώρα της Ευρ. Ενώσεως που σέβεται αυστηρά την ζωή του κυοφορούμενου εμβρύου και βλέπει με μεγάλη επιφυλακτικότητα την ανεκτική νομοθεσία άλλων χωρών στο όνομα των παρεξηγημένων «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Από την πρώτη στιγμή της συντάξεως της Συνταγματικής Συνθήκης, του γνωστού μας Ευρωσυντάγματος, είδαμε την άρνηση των περισσοτέρων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων – όχι όλων – να τεθεί στο προοίμιο η ρητή αναφορά στις Χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Ακόμη και η φράση του Θουκυδίδη από τον Επιτάφιο του Περικλέους περί δημοκρατίας απαλείφθηκε καταδεικνύοντας μία τάση περιφρονήσεως των στοιχείων της πολιτιστικής κληρονομιάς. Κι όμως η θρησκεία και η πολιτιστική ταυτότητα επανέρχονται από το παράθυρο έστω και αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιχειρούν να τα διώξουν από τη πόρτα. Η Ευρ. Ένωση έδωσε υπερβολική έμφαση στην οικονομική συνεργασία, αλλά ξέχασε την φράση ενός εκ των πρωτεργατών της ΕΟΚ του 1957. Ο Ζαν Μοννέ είχε πει: «Αρχίσαμε λανθασμένα. Έπρεπε να αρχίσουμε από τον πολιτισμό και όχι από την οικονομία».
Η Ευρώπη θα έχει μέλλον αν, έστω και τώρα, αποφασίσει να αναγνωρίσει τις θρησκευτικές και πολιτιστικές της ρίζες. Την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, το Βυζαντινο-ρωμαϊκό Δίκαιο και την Χριστιανική Πίστη. Διότι αν αποκοπείς από τις ρίζες σου, δεν πρόκειται να βγάλεις κλαδιά και χυμούς.
55) ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ
Φαίνεται ότι οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στα Σκόπια ταρακούνησαν πολλούς εντός και εκτός Ελλάδος, διότι κατέδειξαν ότι πολλά σάπια υπάρχουν στο … βασίλειο της Ψευδομακεδονίας. Η γειτονική μας χώρα καθημερινά αποδεικνύει ότι δεν είναι δημοκρατική, ότι δεν έχει εσωτερική συνοχή και σταθερότητα, ότι αδυνατεί να ζήσει χωρίς αλυτρωτικούς μύθους, ότι έχει κατορθώσει να βρίσκεται σε τριβές με όλους τους γείτονές της και ότι μοναδικός λόγος υπάρξεώς της είναι η εξαγωγή αλυτρωτισμού και εδαφικών – μειονοτικών διεκδικήσεων.
Ο Νίκολα Γκρούεφσκι νίκησε στο εσωτερικό μέτωπο με ποσοστό 47% επικεφαλής του εθνικιστικού συνασπισμού, του οποίου ηγείται το ΒΜΡΟ-ΔΠΜΗΕ. Είναι κωμικοτραγικό ότι ο κήρυκας του μακεδονισμού ηγείται ενός κόμματος, το οποίο παραπέμπει στην βουλγαρική οργάνωση ΒΜΡΟ των κομιταζήδων του 1893 και έχει ως έμβλημα τον βουλγαρικό λέοντα! Τώρα αρχίζουν, όμως, τα δύσκολα. Ο Γκρούεφσκι έχει να διαλέξει μεταξύ δύο μεθόδων Κοσσοβοποιήσεως της χώρας του: Είτεde jureείτεde facto. Και εξηγούμαι: Από την συμφωνία της Αχρίδος του 2001 είναι υποχρεωμένος να συγκυβερνήσει με ένα από τα δύο μεγάλα αλβανικά κόμματα. Αν μεν επιλέξει το Κόμμα Δημοκρατικής Ενσωμάτωσης του Αλί Αχμέτι, το οποίο βγήκε πρώτο μεταξύ των Αλβανών, τότε θα υποχρεωθεί να δεχθεί τέτοιες αλλαγές στη νομοθεσία και στη δομή του κράτους, οπότε θα δημιουργηθεί πλέον μία δυαδική αλβανοσλαβικήoμοσπονδία, με τους Αλβανούς να έχουν πλήρη αυτονομία στις δυτικές επαρχίες και 50% συγκυριαρχία στο υπόλοιπο κράτος. Και αυτό ως πρώτο βήμα μέχρι να αποφασίσουν οι Αλβανοί την απόσχισή τους ενθαρρυμένοι από την περίπτωση του Κοσσόβου. Αν τώρα ο κ. Γκρούεφσκι επιλέξει να συγκυβερνήσει με το Δημοκρατικό Κόμμα των Αλβανών του κ. Θάτσι, το οποίο πήρε την δεύτερη θέση μεταξύ των Αλβανών παρά την εξόφθαλμη ενίσχυσή του από τον Γκρούεφσκι, τότε ο Αλί Αχμέτι, έμπειρος περί τα όπλα από την εξέγερση του 2001, θα διαμαρτυρηθεί με δυναμικό τρόπο και δεν αποκλείεται να ξαναδούμε ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων, Σλάβων και Αλβανών.
Για την Ελλάδα τα μηνύματα είναι πολλά και σημαντικά. Πρώτον, ότι δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε να παραχωρήσουμε το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας σε ένα κράτος, το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει μετά από λίγα χρόνια . Και αν επιβιώσει, ίσως έχει τελείως διαφορετική μορφή από την σημερινή με ενίσχυση της θέσης των Αλβανών, οι οποίοι δέχονται ακόμη και το κρατικό όνομα «Δημοκρατία της Αχρίδος». Δεύτερον, ας προσέξουμε τις καταγγελίες που έκανε την προπαραμονή των εκλογών της 1-6-2008 η αρχηγός της Σοσιαλδημοκρατικής αντιπολιτεύσεως Ραντμίλα Σεκερίνσκα. Κατηγόρησε μεταξύ άλλων την κυβέρνηση του Γκρούεφσκι ότι έβλαψε τις σχέσεις με την Ελλάδα τυπώνοντας αλυτρωτικούς χάρτες, οι οποίοι περιλαμβάνουν ελληνικά εδάφη. Αυτό έχει σημασία, διότι κάποιοι στα Σκόπια , αλλά και στην Ελλάδα, απαντούν ότι οι αλυτρωτικοί χάρτες εκδίδονται μόνον από ιδιώτες και δεν εκφράζουν επίσημη πολιτική. Η κ. Σεκερίνσκα τους διαψεύδει. Τρίτον, δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστη η απαράδεκτη ρητορική επίθεση του σχισματικού αρχιεπισκόπου Στεφάνου κατά της ελληνικότητος της Θεσσαλονίκης . Όλα αυτά ελέχθησαν στην Ρώμη παρόντος του Ν. Γκρούεφσκι, ο οποίος ούτε τότε ούτε αργότερα απεδοκίμασε τα λεχθέντα. Άρα τα αποδέχεται και τα υιοθετεί. Τέταρτον, το γεγονός ότι ο Γκρούεφσκι πήρε υψηλό ποσοστό μετά από μία προεκλογική περίοδο με εθνικιστικές κορώνες πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η αδιαλλαξία του θα συνεχισθεί σχετικά με το όνομα και τα συμπαρομαρτούντα. Αφού η σλαβική κοινότητα τον επιβράβευσε για όσα έλεγε, έχει κάθε λόγο να συνεχίζει να τα λέει και – το χειρότερο – να τα πιστεύει. Είναι αφελές αυτό που νομίζουν ορισμένοι συμπατριώτες μας, ότι δηλαδή τα όσα ελέχθησαν προσφάτως στα Σκόπια ήσαν απλώς προεκλογικά πυροτεχνήματα. Ας το καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτή είναι η κρατική ιδεολογία της ψευδομακεδονίας και οι θιασώτες της θα αποθρασύνονται όσο βλέπουν εμάς να υποχωρούμε.
Είναι καιρός πλέον να δηλώσουμε προς τα Σκόπια και προς την διεθνή κοινότητα ότι η διαπραγμάτευση για το όνομα αρχίζει πλέον από μηδενική βάση δεδομένων των συνεχών προκλήσεων εκ μέρους της ηγεσίας και άλλων φορέων της ΦΥΡΟΜ. Και μηδενική βάση σημαίνει ότι δεν συζητούμε ούτε για σύνθετη ούτε για παράγωγη ονομασία. Δεχόμαστε μόνον ονομασία, η οποία δεν θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Η Ελλάς δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρεί και να παραχωρεί. Τα Σκόπια είναι εκείνα που μας έχουν ανάγκη λόγω των σοβαρών προβλημάτων εθνικής, πολιτικής και οικονομικής βιωσιμότητος.
54)ΕΞΟΒΕΛΙΣΤΕ ΤΑ ΨΕΓΑΔΙΑ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ
Είμαι και εγώ ένας από τους Έλληνες που εξεπλάγησαν από τον τρόπο κατά τον οποίο εκφωνήθηκε εφέτος το θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας (έκθεσης – έκφρασης) στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Πολύ ορθώς μεν επελέγη ένα δοκίμιο του Σεφέρη αναφερόμενο στην αξία της παραδόσεως, περιέργως δε δόθηκε η ερμηνεία εννέα λέξεων του δοκιμίου, οι οποίες υποτίθεται ότι θα δυσκόλευαν τους νέους μας και τις νέες μας. Έτσι, λοιπόν, τους εξηγήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων τί σημαίνει «εξοβελίζω», τι είναι το «ψεγάδι», τι σημαίνει «υπόδικος», ποιος είναι ο «παρωχημένος» κλπ. Ακούσθηκαν και εγράφησαν πολλά. Οι περισσότεροι σχολίασαν το θέμα αυτό με μελαγχολία για την γλωσσική παρακμή της χώρας μας. Αφού φθάσαμε στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας να δίνουμε γλωσσάρι για απλές και συνήθεις λέξεις, τότε τί γράμματα διδάσκουμε στα παιδιά; Πού είναι επιτέλους το θετικό αποτέλεσμα όλων των γλωσσικών μεταρρυθμίσεων από την καθιέρωση του μονοτονικού (1982) μέχρι σήμερα; Τελικά σε τί εξετάζεται ο μαθητής; Αν γνωρίζει την σημασία της λέξεως «και» ή απλώς αν έχει αποστηθίσει την συγκεκριμένη έκθεση από το φροντιστήριο;
Ομολογώ ότι δεν με πείθει η επίσημη δικαιολογία ότι εδόθησαν οι επεξηγήσεις για να βοηθηθούν οι αλλοδαποί μαθητές που φοιτούν στα σχολεία μας. Πρώτον, διότι αν ένας αλλοδαπός έχει παρακολουθήσει συστηματικά το γυμνάσιο και το λύκειο και αν πράγματι ενδιαφέρεται να σπουδάσει σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, τότε πρέπει να υποστεί απαιτητική εξέταση στη γλώσσα μας. Αν έχει κενά ας παρακολουθήσει ενισχυτικά μαθήματα ελληνικής και μετά ας ξαναδώσει εξετάσεις. Δεύτερον, διότι δεν είναι παιδαγωγικώς σωστό να κατεβάζουμε συνεχώς το επίπεδο των γνώσεων και των απαιτήσεων στο όνομα κάποιων λαϊκιστικών δικαιολογιών. Το σχολείο δεν απευθύνεται μόνο στους αδύναμους μαθητές. Σκοπός της παιδείας είναι να ανεβάσει το επίπεδο των μαθητών ημεδαπών και αλλοδαπών, όχι να προσαρμόζεται στις όποιες αδυναμίες τους. Τρίτον, καμία χώρα που σέβεται την γλώσσα της και την εθνική της αξιοπρέπεια δεν κάνει εκπτώσεις σε εξετάσεις εθνικού επιπέδου για να γίνει συμπαθής σε διάφορες μειοψηφίες. Είδατε ποτέ τα βρετανικά και αμερικανικά ιδρύματα, πού διεξάγουν διεθνώς τις εξετάσεις επαρκείας (Proficiency), ή το γαλλικό/ γερμανικό/ ιταλικό ινστιτούτο που οργανώνουν παγκοσμίως αντίστοιχες εξετάσεις γλωσσικής επαρκείας να κάνουν χάρες και διευκολύνσεις για συγκεκριμένη ομάδα υποψηφίων που δεν έχει μητρική γλώσσα την γλώσσα στην οποία εξετάζεται; Προφανώς όχι! Όταν εξετάζεσαι για να ελεγχθεί η επάρκειά σου σε μια γλώσσα και για να γίνεις ο αυριανός επιστήμων, ο οποίος θα κληθεί να διατυπώσει ιδέες και νοήματα με σαφήνεια, τότε υποχρεούσαι να γνωρίζεις κάτι παραπάνω από το «καλημέρα» και «καλησπέρα», είτε γεννήθηκες στην Ελλάδα είτε όχι. Και σε τελευταία ανάλυση τους αλλοδαπούς μαθητές θα τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία διδάσκοντάς τους καλά και απαιτητικά τη Νέα Ελληνική. Και τούτο ισχύει ακόμη περισσότερο για τους ελληνόπαιδες, τους οποίους η χαλάρωση των σχολικών απαιτήσεων τους έχει αφήσει να επιμορφώνονται γλωσσικώς από αγράμματες τραγουδίστριες, ημιμαθείς τηλεοπτικούς αστέρες και άλλους καταστροφείς της πλούσιας και διαχρονικής Ελληνικής γλώσσας.
Τί απέγιναν τελικά όλες οι προσδοκίες των γλωσσικών μεταρρυθμιστών; Το μονοτονικό επεβλήθη εν μια νυκτί χωρίς σοβαρή συζήτηση στην Βουλή των Ελλήνων τον Ιανουάριο του 1982 με την δικαιολογία ότι έτσι θα μάθουν καλύτερη ορθογραφία οι νέοι μας. Το αποτέλεσμα διέψευσε τους μονοτονιστές. Η Έκθεση Ιδεών ουσιαστικά καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από μία εμμονή στην κατασκευή περιλήψεων σαν να πρόκειται όλοι οι νέοι μας να εργασθούν ως δημοσιογράφοι στην σύνταξη συνοπτικού δελτίου ειδήσεων. Τα Αρχαία Ελληνικά, πηγή εμπνεύσεως και ετυμολογίας για χιλιάδες σύγχρονες λέξεις ελληνικές και ξένες, έχουν καταδικασθεί σε σιωπηρή αλλά εμφανή υποτίμηση στο όνομα της τεχνοκρατικής παιδείας και της παγκοσμιοποιήσεως. Σοβαροί ποιητές και λογοτέχνες μας εξοβελίζονται από τα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας ως δήθεν «εθνικιστές», «παλαιών αρχών» κλπ. Και αντικαθίστανται από συγγραφείς αμφιβόλου ποιότητος και κενούς αξιών και νοημάτων. Δεν μας χρειάζονται ο Σολωμός και ο Παλαμάς. Τώρα γίναμε μοντέρνοι. Δίνουμε στα παιδιά μας διάφορα άγνωστα ονόματα με μοναδικό προσόν ότι χλευάζουν τα ιερά και τα όσια, την πατρίδα, τις παραδόσεις και τα έθιμα του λαού μας. «Μή θρησκευτικά προς Θεού» όπως έγραφε ο Αλ. Παπαδιαμάντης ειρωνευόμενος τους επικριτές του!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μειώνεται διαρκώς η γλωσσική και εκφραστική ικανότητα των παιδιών μας. Δεν ευθύνονται οι νέοι μας. Εμείς οι μεγαλύτεροι ευθυνόμαστε. Δεν μου αρέσει να γυρίζω συνεχώς προς το παρελθόν, αλλά όσοι αποφοιτήσαμε από τη Μέση Παιδεία σε προηγούμενες δεκαετίες και Αρχαία μάθαμε και Καθαρεύουσα και Δημοτική και δόξα τω Θεό χειριζόμαστε ικανοποιητικά την ελληνική σε όποιον τομέα της κοινωνικής ζωής κι αν βρισκόμαστε. Γιατί στερούμε τους νέους μας από την μαγεία και τον πλούτο της γλώσσας μας; Γιατί τους αδικούμε αποκόπτοντάς τους από μία γλωσσική κληρονομιά χιλιάδων ετών στο όνομα του δήθεν μοντερνισμού και της ψευδοπροόδου; Το πρόβλημα φοβούμαι ότι θα γίνει μεγαλύτερο εάν και όταν ιδρυθούν στην χώρα μας νομίμως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πολλά εκ των οποίων θα είναι εξ’ ολοκλήρου αγγλόφωνα. Ήδη στην Κύπρο λειτουργούν δύο ιδιωτικά Α.Ε.Ι., τα οποία έχουν εξοβελίσει την ελληνική γλώσσα.
Στην εποχή της παντοδυναμίας της Ρώμης και της λατινικής γλώσσας ο Ελληνισμός διεσώθη διότι συνέχισε να ομιλεί και να διδάσκει στην γλώσσα του. Σήμερα κάποιοι μας προτείνουν να ενσωματωθούμε στην παγκοσμιοποίηση, η οποία προτιμά την αγγλική γλώσσα. Ελπίζω να επιβιώσουμε εθνικώς και γλωσσικώς ακολουθώντας τα διδάγματα της ιστορίας. Θα μαθαίνουμε και μία και δύο ξένες γλώσσες. Αλλά δεν θα προδώσουμε την Ελληνική γλώσσα μας. Ας εξοβελίσουμε, λοιπόν, τα ψεγάδια του ψευτομοντερνισμού και όχι την γλώσσα μας. Διότι θα είμαστε υπόλογοι και «υπόδικοι» στο δικαστήριο της ιστορίας των πολιτισμών. Και για να θυμηθούμε τον Κωστή Παλαμά «κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί»!
53) ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ
Κατά την τελευταία δεκαετία η ελληνική εξωτερική πολιτική κατέστησε πρωτεύοντα στόχο της την προώθηση και διευκόλυνση σε κάθε ευρωπαϊκό φόρουμ της ενταξιακής πολιτικής της Τουρκίας. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης πίστευαν ότι όσο πιο κοντά έρθει η Άγκυρα προς την Ευρώπη τόσο πιο δημοκρατική και πιο φιλειρηνική θα γίνει. Είναι καιρός πλέον να προσγειωθούμε όλοι και να αναζητήσουμε εναλλακτική στρατηγική. Και τούτο για δύο λόγους:
Α)Παρά την καλή διάθεση της χώρας μας η Τουρκία δεν άλλαξε την στάση της στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Θράκη. Αντιθέτως έγινε πιο απαιτητική και θέτει περισσότερα ζητήματα. Η επίσημη ιστοσελίδα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών αποτέλεσε στις αρχές Μαΐου μία δυσάρεστη έκπληξη για τους αρμοδίους της Αθήνας. Επίσης, σε διαρροές στρατιωτικών εγγράφων προς τουρκικές εφημερίδες στις 18-5-2005 διαβάσαμε μία νέα θεωρία περί αμφισβητήσεως των ερημονησιών. Πρόκειται άραγε για νέα ονομασία των βραχονησίδων ή για επέκταση των γκρίζων ζωνών σε ελληνικά νησιά με ελάχιστο πληθυσμό; Εξ άλλου είναι ανησυχητικές οι πληροφορίες που έρχονται από την Θράκη ότι αγοράζονται εκτάσεις από μουσουλμάνους με γενναίες χρηματοδοτήσεις από πηγές εκτός Ελλάδος. Η τακτική κατευνασμού της Άγκυρας δεν απέδωσε. Αλλά και ο Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο στήριξε μέχρι τώρα η Αθήνα ως «μετριοπαθή», φαίνεται αποδυναμωμένος λόγω της δικαστικής αμφισβητήσεως του ισλαμοδημοκρατικού κόμματός του.
Β)Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι χώρες που αποτελούν την ατμομηχανή της Ένωσης έχουν πλέον πάρει τις αποφάσεις τους και αυτές είναι ξεκάθαρα αρνητικές για την Τουρκία. Στις αρχές Μαΐου ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν βρέθηκε στην Λευκωσία και συνάντησε τον πρόεδρο της Κύπρου Δ. Χριστόφια. Στις επίσημες δηλώσεις του είπε σε γενικές γραμμές τα εξής: Η Γαλλία υποστηρίζει μία ειδική σχέση Τουρκίας-Ε.Ε. και όχι την πλήρη ένταξή της. Άλλωστε μία χώρα, η οποία διατηρεί στρατό κατοχής σε μία χώρα-μέλος της Ευρ. Ένωσης, την Κύπρο, δεν δικαιούται να γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης. Αλλά και η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ τα ίδια πρεσβεύει περί ειδικής σχέσης και … μέχρι εκεί. Φυσικά δεν είναι μόνο οι δύο ισχυρές χώρες που αντιδρούν. Ας θυμηθούμε τις μόνιμες αυστριακές ανησυχίες και ας αναλογισθούμε ότι κατά της Τουρκίας θα λειτουργήσει και η πρόσφατη επιτυχία του συντηρητικού συνασπισμού στην Ιταλία. Οι Ευρωπαίοι ανησυχούν για την έλλειψη δημοκρατικής προόδου της γειτονικής μας χώρας και συνειδητοποιούν τα πιθανά προβλήματα από την διαφορετική θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά των Τούρκων.
Μία ολόκληρη στρατηγική πολλών ετών κινδυνεύει να καταρρεύσει για την Αθήνα και χρειαζόμαστε επειγόντως Σχέδιο Β. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους πρωτεργάτες της στρατηγικής που καταρρέει, ο Κώστας Σημίτης, παραδέχθηκε πλέον δημοσίως ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να ενταχθεί στην Ευρ. Ένωση. Όμως δεν μας εξήγησε γιατί ελαφρά τη καρδία άνοιξε τον δρόμο στην Τουρκία με την συμφωνία του Ελσίνκι το 1999, η οποία απεθράσυνε την Άγκυρα και οδήγησε σε ατυχείς για τον Ελληνισμό προτάσεις, όπως το σχέδιο Ανάν και η πρόβλεψη περί προσφυγής στην Χάγη για το Αιγαίο. Οι οπαδοί της δήθεν «εκσυγχρονιστικής» εξωτερικής πολιτικής ήσαν λαλίστατοι όταν κατηγορούσαν ως «εθνικιστές» τους διαφωνούντες, παραμένουν όμως σιωπηροί όταν καλούνται να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Εναλλακτική στρατηγική απαιτείται και στις σχέσεις μας με τα Σκόπια και γενικότερα στην επίσημη αντιμετώπιση των Βαλκανίων εκ μέρους μας. Η εμμονή στην διατύπωση ότι η Ελλάδα πρέπει να στηρίξει την ύπαρξη του σκοπιανού κράτους αποτελεί αφελή έκφραση ευσεβών πόθων χωρίς, όμως, πρακτικά αποτελέσματα. Οι Αλβανοί έχουν αναθαρρήσει μετά την απόσχιση του Κοσσόβου από την Σερβία και δεν πρόκειται η αντίθεση κάποιων Ελλήνων να τους εμποδίσει να προχωρήσουν και σε διάσπαση του σκοπιανού κράτους. Αν οι δυτικές επαρχίες της ΦΥΡΟΜ αποφασίσουν να ενωθούν με το Κόσσοβο τότε θα αλλάξουν τα διλήμματά μας. Αντί να διερωτώμεθα ποιο όνομα ταιριάζει στα Σκόπια θα έχουμε να ασχοληθούμε με την τύχη του εναπομένοντος σλαβικού τμήματος. Ας μη βιαστούμε να παραχωρήσουμε το όνομά μας σε μία χώρα με αμφίβολη βιωσιμότητα.
Οι τουρκικές απαιτήσεις στην Θράκη και στην Νότιο Βουλγαρία και η αυξανόμενη δυσφορία των Βουλγάρων πολιτικών και πολιτών κατά του σκοπιανού εθνικισμού δεν αποκλείεται να φέρουν πιο κοντά την Αθήνα και την Σόφια. Ελλάδα και Βουλγαρία είναι πλέον και οι δύο μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, έχουν στενούς θρησκευτικούς και οικονομικούς δεσμούς και μελετούν με ανησυχία την προκλητική συμπεριφορά των δύο γειτονικών τους χωρών. Φυσικά δεν αγνοούμε ότι η Βουλγαρία έχει τους δικούς της εθνικούς στόχους, οι οποίοι δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με τους ελληνικούς. Όμως η Αθήνα χρειάζεται στηρίγματα, έστω και μεσοπρόθεσμα, δεδομένου ότι η μέχρι σήμερα στρατηγική της έναντι της Τουρκίας και της ΦΥΡΟΜ δεν έχει αποδώσει. Ειδικά δε στο θέμα της Θράκης μετά την πρόσφατη απόφαση του Ευρ. Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα αρχίσουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια διάφοροι σύλλογοι με την ονομασία «τουρκικός».
Είναι καιρός η Αθήνα να στηρίξει ουσιαστικά την αυτονόμηση των Πομάκων από τους τουρκογενείς / τουρκόφωνους ομοθρήσκους τους και να τους βοηθήσει να διακηρύξουν την ελληνικότητα και την νομιμοφροσύνη τους. Τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν.
52) Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
Ο μήνας Μάιος είναι συνδεδεμένος με τη μνήμη της Κωνσταντινουπόλεως και της Βυζαντινής Ρωμηοσύνης. Στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ. εγκαινιάσθηκε η Βασιλεύουσα από τον Άγιο Κωνσταντίνο. Στις 21 Μαΐου εορτάζουμε τη μνήμη του ιδρυτού Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου και της μητρός του Αγίας Ελένης. Και στις 29 Μαΐου μνήμην ποιούμεθα της αποφράδος εκείνης ημέρας του 1453 όταν ακούσθηκε η κραυγή «εάλω η Πόλη». Σε πολλούς μελετητές προξενεί εντύπωση η ονομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», την οποία χρησιμοποιούσαν οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως και η ορολογία «Ρωμανία», την οποία συναντούμε σε πολλά έγγραφα της εποχής ως ονομασία του κράτους. Είναι γεγονός ότι η ονομασία «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι μεταγενέστερη και δημιουργήθηκε το 1562 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμο Βόλφ. Σήμερα την χρησιμοποιούμε για να γινόμαστε κατανοητοί στους πολλούς. Όμως από σεβασμό προς τις ιστορικές πηγές πρέπει να εξηγούμε στους νεότερους ότι οι όροι Ρωμαίος και Ρωμανία αναφέρονται στη Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη και όχι στην Παλαιά Ρώμη. Άλλωστε στο βυζαντινό κράτος η παιδεία βασιζόταν στον Όμηρο και ουδέποτε εδιδάχθη το λατινικό έπος του Βιργιλίου, η Αινειάδα, που αναφέρεται στην πρεσβυτέρα Ρώμη. Η ελληνική συνείδηση ήταν διαδεδομένη μεταξύ αρχόντων και αρχομένων στο βυζαντινό κράτος ιδίως μετά τον 7οαιώνα, αν και το κράτος ήταν πολυεθνικό και το συνδετικό στοιχείο ήταν η Ορθοδοξία. Από τα ονόματα Ρωμαίος και Ρωμανία προήλθε και ο όρος Ρωμηός, ο οποίος στην νεότερη ιστορία μας σημαίνει υπό ευρεία έννοια κάθε Ορθόδοξο και υπό στενή έννοια τον Έλληνα.
Για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα της ελληνικής συνειδήσεως των βυζαντινών αυτοκρατόρων, ιδιαιτέρως δε κατά τους τελευταίους αιώνες, καλόν είναι να μελετήσουμε ένα εκπληκτικό κείμενο ελληνορθοδόξου αξιοπρεπείας και πατριωτικής παρρησίας γραμμένο από τον αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ’ Δούκα Βατάτζη και απευθυνόμενο στον Πάπα Νικόλαο Θ’. Όπως γνωρίζουμε, μετά την Δ’ Σταυροφορία και την επιβολή της Λατινοκρατίας στον χώρο του Ελληνισμού (1204) η αυτοκρατορία της Νικαίας με έδρα τη Νίκαια της Μικράς Ασίας υπήρξε ένα από τα ελεύθερα ελληνική κράτη απ’ όπου προήλθε και η εκδίωξη των Φράγκων από την Κωνσταντινούπολη το 1261. Ο Ιωάννης Βατάτζης βασίλευσε από το 1222 έως το 1254 διαδεχόμενος τον πεθερό του Θεόδωρο Λάσκαρι, τον ποιητή του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Ο Ιωάννης Βατάτζης γεννήθηκε το 1193 στο Διδυμότειχο της Θράκης και σήμερα τιμάται από την Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος ως τοπικός Άγιος (4 Νοεμβρίου, ημέρα του θανάτου του το 1254). Λόγω της βαθυτάτης πίστεώς του και της φιλανθρώπου και ελεήμονος πολιτείας του κατετάγη μετά την κοίμησή του στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας και ονομάσθηκε Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο Ελεήμων. Ως αυτοκράτωρ της Νικαίας ο Ιωάννης Βατάτζης εργάσθηκε για την ανακατάληψη των ελληνικών εδαφών και πολέμησε κατά των Φράγκων Σταυροφόρων και κατά των Τούρκων του Ικονίου. Καλλιέργησε την μελέτη των ελληνικών γραμμάτων, είχε δε και ο ίδιος στερεά κλασσική παιδεία και ελληνική συνείδηση.
Το συγκλονιστικό κείμενο, το οποίο διαφωτίζει την ελληνική και ορθόδοξη συνείδηση των «Ρωμαίων βασιλέων», διασώζει ο αείμνηστος καθηγητής της ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος (1) και έχει τίτλο «Του αοιδίμου βασιλέως κυρού Ιωάννου του Δούκα προς τον τότε Πάπαν Γρηγόριον». Ο Βακαλόπουλος γράφει στον πρόλογό του:«Η παρατιθέμενη επιστολή του Ιωάννου Γ’ Βατάτζη (1222-1254) προς τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ (1227-1241) είναι πολύ χαρακτηριστική για τις ιδέες που επικρατούν στους βασιλείς της Νικαίας μετά το 1204. Έντονη είναι η ελληνολατρία και η εθνική ελληνική συνείδησή τους, που βαθμιαία ταυτίζεται με την Ορθοδοξία. Εδώ παρατηρούμε καθαρά πώς γεννιούνται και δρουν οι πολιτικές εκείνες αντιλήψεις, που αποβλέπουν στην απελευθέρωση των σκλαβωμένων ελληνικών χωρών και οι οποίες προσαρμοσμένες επιζούν επί τουρκοκρατίας μέσα σε νέες συνθήκες. Και τελικά πώς διαμορφώνουν το περιεχόμενο της λεγόμενης Μεγάλης Ιδέας».
Το κείμενο ξεκινά με την έκπληξη του Βατάτζη, πώς τόλμησε ο Πάπας να του ζητήσει να παύσει να διεκδικεί την Κωνσταντινούπολη από τον Φράγκο ηγεμόνα, ο οποίος την κατέχει από το 1204. Γράφει με ελληνική αξιοπρέπεια και διπλωματική ειρωνεία ο Βατάτζης, αφού προσδιορίσει στην αρχή ποιος είναι ο γράφων: «Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Δούκας τω αγιωτάτω πάπα της πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίω σωτηρίας και ευχών αίτησιν».
Αποδίδουμε στην νεοελληνική ορισμένα από τα κυριότερα σημεία της επιστολής: «Εγώ ως βασιλεύς θεωρώ άτοπα τα όσα μου γράφεις και δεν ήθελα να πιστεύσω ότι είναι δικό σου το γράμμα, αλλά αποτέλεσμα της απελπισίας κάποιου που βρίσκεται κοντά σου, και ο οποίος έχει την ψυχή του γεμάτη κακότητα και αυθάδεια. Η αγιότητά σου κοσμείται από φρόνηση και διαφέρει από τους πολλούς ως προς την σωστή κρίση. Γι’ αυτό δυσκολεύθηκα πολύ να πιστεύσω ότι είναι δικό σου το γράμμα αν και έχει σταλεί προς εμέ». Αξίζει να θαυμάσουμε την έλλειψη δουλικότητος του Βατάτζη προς τον Πάπα αν και την εποχή εκείνη οι Έλληνες της Νικαίας ήσαν οι αδύναμοι και ο Πάπας ήταν η υπερδύναμη τηρουμένων των αναλογιών.
Και συνεχίζει ο Ιωάννης Βατάτζης διατρανώνοντας την εθνική συνείδησή του: «Γράφεις στο γράμμα σου ότι στο δικό μας γένος των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει… Ότι, λοιπόν, από το δικό μας γένος άνθησε η σοφία και τα αγαθά της και διεδόθησαν στους άλλους λαούς, αυτό είναι αληθινό. Αλλά πώς συμβαίνει να αγνοείς, ή αν δεν το αγνοείς πώς και το απεσιώπησες, ότι μαζί με την βασιλεύουσα Πόλη και η βασιλεία σε αυτόν τον κόσμο κληροδοτήθηκε στο δικό μας γένος από τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος εδέχθη την κλήση από τον Χριστό και κυβέρνησε με σεμνότητα και τιμιότητα; Υπάρχει μήπως κανείς που αγνοεί ότι η κληρονομιά της δικής του διαδοχής πέρασε στο δικό μας γένος και εμείς είμαστε οι κληρονόμοι και διάδοχοί του; Απαιτείς να μην αγνοούμε τα προνόμιά σου. Και εμείς έχουμε την αντίστοιχη απαίτηση να δεις και να αναγνωρίσεις το δίκαιό μας όσον αφορά την εξουσία μας στο κράτος της Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αρχίζει από των χρόνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου και έζησε επί χίλια χρόνια ώστε έφθασε μέχρι και την δική μας βασιλεία. Οι γενάρχες της βασιλείας μου, από τις οικογένειες των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω τους άλλους, κατάγονται από ελληνικά γένη. Αυτοί λοιπόν οι ομοεθνείς μου επί πολλούς αιώνες κατείχαν την εξουσία στην Κωνσταντινούπολη. Και αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης και οι προϊστάμενοί της τους αποκαλούσαν αυτοκράτορες Ρωμαίων… Διαβεβαιούμε δε την αγιότητά σου και όλους τους Χριστιανούς ότι ουδέποτε θα παύσουμε να αγωνιζόμαστε και να πολεμούμε κατά των κατακτητών της Κωνσταντινουπόλεως. Θα ασεβούσαμε και προς τους νόμους της φύσεως και προς τους θεσμούς της πατρίδος και προς τους τάφους των πατέρων μας και προς τους ιερούς ναούς του Θεού, εάν δεν αγωνιζόμασταν γι’ αυτά με όλη μας την δύναμη…. Έχουμε μαζί μας τον δίκαιο Θεό, ο οποίος βοηθεί τους αδικουμένους και αντιτάσσεται στους αδικούντας….»
Ένας «βασιλεύς Ρωμαίων», ο Ιωάννης Βατάτζης μας άφησε ένα εξαιρετικό γραπτό μνημείο ελληνορθόδοξης αυτοσυνειδησίας. Τέτοια κείμενα αξίζει να διδάσκουμε στους νέους μας. Αιωνία η μνήμη του ευλαβούς Χριστιανού και πατριώτου Αγίου Ιωάννου Γ’ Δούκα Βατάτζη.
(1) Απ. Βακαλοπούλου, Πηγές Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, Α’ τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50-53.
51) ΣΚΟΠΙΑΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Οι βουλευτικές εκλογές που έχουν προκηρυχθεί στα Σκόπια πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά από την ελληνική πλευρά και ως προς τα τελικά αποτελέσματα, αλλά και ως προς τα αιτήματα των αλβανικών κομμάτων. Την 1ηΙουνίου θα κληθούν οι πολίτες του πολυεθνικού γειτονικού μας κράτους να επιλέξουν όχι απλώς ένα κόμμα, αλλά ουσιαστικά ένα συνδυασμό κομμάτων που θα κυβερνήσουν και θα ασχοληθούν με το ζήτημα της ονομασίας και με άλλα εσωτερικά κυρίως προβλήματα της χώρας. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι προηγείται το εθνικιστικόBMPOτου μέχρι σήμερα πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφσκι και ακολουθεί η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση – συνέχεια του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος – της κυρίας Σεκερίνσκα. Από πλευράς Αλβανών πρώτη έρχεται η σκληρή Δημοκρατική Ένωση για την Ένταξη (DUI) του Αλί Αχμέτι και δεύτερο το Δημοκρατικό Κόμμα των Αλβανών του Μεντούκ Θάτσι, ο οποίος διαδέχτηκε τον Άρμπεν Τζαφέρι.
Επειδή από πλευράς σλαβικών κομμάτων αναμένεται να κερδίσει ο Γκρούεφσκι ενδιαφέρον έχει το ερώτημα, με ποιο από τα δύο αλβανικά κόμματα θα συνεργασθεί. Μετά από τον Ιούλιο του 2001 και την παύση της ένοπλης αλβανικής εξέγερσης με τη γνωστή Συμφωνία της Αχρίδος είναι εθιμικός κανόνας η συγκυβέρνηση ενός σλαβικού και ενός αλβανικού κόμματος. Ο Γκρούεφσκι δήλωσε ότι θέλει να συνεχίσει την συνεργασία με το κόμμα του Θάτσι και όχι με το αριθμητικά ισχυρότερο κόμμα του Αχμέτι. Για να ξέρουμε ποιες είναι οι εύθραυστες ισορροπίες στην χώρα αυτή ας θυμηθούμε ότι ο Θάτσι έριξε την κυβέρνηση ζητώντας να αναγνωρισθεί ως ισότιμη επίσημη γλώσσα και η αλβανική και απαιτώντας την αναγνώριση του ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου. Εξ’ άλλου ο πρώην αρχηγός αυτού του κόμματος, ο παλαίμαχος Άρμπεν Τζαφέρι, είχε δηλώσει επανειλημμένως ότι η ιστορία και η ταυτότητα των λεγομένων «Μακεδόνων» είναι κάτι το τεχνητό και κατασκευασμένο. Ενώ ο αρχηγός του μεγαλυτέρου αλβανικού κόμματος, ο Αλί Αχμέτι, ήταν οπλαρχηγός κατά την εξέγερση του 2001 και έχει τονίσει επανειλημμένως ότι τον ενδιαφέρει περισσότερο η ισότιμη θέση των Αλβανών στην εξουσία και λιγότερο έως καθόλου το θέμα του ονόματος. Μάλιστα μιλώντας προσφάτως με Έλληνες δημοσιογράφους πρότεινε ως το καλύτερο όνομα για το κράτος των Σκοπίων τον όρο «Δημοκρατία της Αχρίδος».
Η δυναμική του αλβανικού παράγοντος μετά από τηνde factoανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου ίσως οδηγήσει σε εξελίξεις που θα αλλάξουν την σημερινή εικόνα του κράτους των Σκοπίων. Οι Αλβανοί είναι το 30% τουλάχιστον του πληθυσμού, έχουν την στήριξη της Αλβανίας και αλβανικής Διασποράς, έχουν εμπειρία ενόπλου αγώνος από τονUCKκαι θα πιέζουν όλο και περισσότερο. Ένα σενάριο πολύ πιθανό είναι η καντονοποίηση του σκοπιανού κράτους. Οι δυτικές περιοχές, όπου σήμερα κυματίζει η αλβανική σημαία και δεν τολμά να πατήσει σλάβος αστυνομικός, θα αποτελέσουν το αλβανικό καντόνιο με πρωτεύουσα το Τέτοβο. Οι ανατολικές περιοχές μάλλον θα διασπασθούν σε δύο καντόνια, ένα με σαφή βουλγαρική επιρροή και ένα με κυριαρχία της «μακεδονικής» πολιτικής ελίτ που κυβερνά σήμερα. Δεν αποκλείεται να ζητήσουν και οι Σέρβοι ένα καντόνιο στον βορρά γύρω από το Κουμάνοβο, ενώ θα μπορούσε – υποθετικά – να δημιουργηθεί και ένα καντόνιο στο νότο όπου ζει μεγάλος αριθμός ελληνοφώνων και βλαχοφώνων ομοεθνών μας, για τους οποίους δυστυχώς αδιαφορούμε.
Η πιο προχωρημένη πρόβλεψη, την οποία πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας, είναι η πιθανότητα διασπάσεως του εδάφους των Σκοπίων με τις αλβανικές επαρχίες να ενώνονται με το Κοσσυφοπέδιο. Κάποτε τέτοιες συζητήσεις εθεωρούντο στην Ελλάδα ως υπερβολικές, αλλά σήμερα τα γεγονότα μας κάνουν πιο προσγειωμένους. Πριν, λοιπόν, παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία σε ένα κράτος, το οποίο δεν ξέρουμε αν αύριο θα υπάρχει ή με ποια μορφή θα υπάρχει, ας κερδίσουμε χρόνο βλέποντας και κάνοντας. Αυτό μας συμβουλεύει εμμέσως πλην σαφώς ο έμπειρος διπλωμάτης Βύρων Θεοδωρόπουλος γράφοντας στο ΒΗΜΑ της 6-4-2008 και τα εξής: «Η εξάμηνη αναβολή αφήνει κάποιο χρονικό περιθώριο… για να παρακολουθήσουμε τόσο εμείς όσο κι οι άλλοι εταίροι (αλλά και οι ίδιοι οι Σκοπιανοί) τις επιπτώσεις που θα έχει στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, που αποτελεί πλέον μία πραγματικότητα, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για την στάση των Αλβανών του Τετόβου. Επιπτώσεις που θα πρέπει με ιδιαίτερη προσοχή να παρακολουθούμε στο αμέσως προσεχές μέλλον ». Την άποψη ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι η επισπεύδουσα για λύση στο όνομα εξέφρασε με ορθολογιστικά επιχειρήματα και ο Αντώνης Σαμαράς, ενώ η άποψη φαίνεται να αποκτά διακομματική διάσταση. Μιλώντας στην Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 20-4-2008 ο Χάρης Καστανίδης, βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΟΚ, επισημαίνει και τα εξής: «Έχοντας υπόψη την ιστορία της περιοχής, ως πρόβλεψη και όχι ως επιθυμία, θεωρώ ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται, γιατί κανένας δεν ξέρει αν ο συνδυασμός δράσεων διαφόρων δυνάμεων στο μέλλον θα επιτρέψει σ’ αυτό το κράτος να παραμείνει ως έχει».
Ας αναμείνουμε, λοιπόν, και ας μην βιαστούμε να παραχωρήσουμε το όνομα ειδικά με την φόρμουλα της «Νέας Μακεδονίας». Τότε θα δικαιωθεί η προπαγάνδα του Τίτο, ο οποίος μόλις κατασκεύασε το 1944 το ψευδομακεδονικό έθνος, ίδρυσε και την εφημερίδα «ΝΟΒΑ ΜΑΚΕΝΤΟΝΙΑ», που σημαίνει στα σκοπιανά «Νέα Μακεδονία»!
50) ΙΕΡΑ ΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Αξίζει να επισκέπτεται κάποιος συχνά το Μεσολόγγι. Την Ιεράν Πόλιν Μεσολογγίου, όπως έχει καταγραφεί όχι μόνο στις επίσημες αποφάσεις της Ελληνικής Πολιτείας, αλλά και στην καρδιά όλων των Ελλήνων και Φιλελλήνων. Ειδικά αυτές τις ημέρες του Απριλίου, όταν η χαρμολύπη κυριαρχεί στις εκκλησιαστικές μας Ακολουθίες και όταν προετοιμαζόμαστε να τιμήσουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του Θεανθρώπου! Αξίζει να επισκέπτεται κάποιος το Μεσολόγγι και να θυμάται την ηρωική Έξοδο των Ελευθέρων Πολιορκημένων που έγινε μετά τα μεσάνυκτα του Σαββάτου του Λαζάρου, ξημερώνοντας η Κυριακή των Βαΐων του 1826. Αξίζει να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία του Μεσολογγίου με τις δύο πολιορκίες και με την θαυμαστή αντίσταση των αγωνιστών και των αμάχων. Αξίζει να ξαναμελετούμε το εξαίσιο ποίημα του Διονυσίου Σολωμού, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», το οποίο έμεινε ανολοκλήρωτο παρά τα τρία σχεδιάσματα που ξέρουμε.
«Δεν τους βαραίνει ο πόλεμος, μα έγινε πνοή τους»!
Κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης του Μεσολογγίου, γράφει πολύ σωστά η ειδική πινακίδα που έχει τοποθετήσει ο Δήμος στην είσοδο της Ιεράς Πόλεως. Τα μηνύματα και τα διδάγματα από το ήθος και τον αγώνα των πολιορκημένων είναι πανανθρώπινα. Όπως οικουμενική είναι η διάσταση της ιστορίας μας, της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας, διότι πανανθρώπινες αξίες ενέπνευσαν τις μεγαλύτερες στιγμές του Ελληνισμού. Στο πολιορκημένο Μεσολόγγι του 1825-1826 συγκεντρώνονται γενναίοι και γενναίες όχι μόνο από την πόλη και τις γύρω περιοχές. Εκπροσωπούνται οι Σουλιώτες με τον Νότη Μπότσαρη και πολλούς άλλους, οι Θεσσαλοί με τον Επίσκοπο και Εθνομάρτυρα Ρωγών Ιωσήφ, οι Μακεδόνες με τον αγωνιστή και ιστοριογράφο Νικόλαο Κασομούλη και με ένα από τα πολλά παιδιά του Σερραίου Εμμανουήλ Παπά. Οι νησιώτες με τον Μιαούλη και τον στόλο προσπαθούν να βοηθήσουν από την θάλασσα, άλλοτε το καταφέρνουν, άλλοτε όχι. Οι Επτανήσιοι μας χάρισαν τον Σολωμό, τον ποιητή που κατέστησε κτήμα ες αεί για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο τα μηνύματα του Μεσολογγίου. Και οι Φιλέλληνες ήσαν εκεί. Στην πρώτη φάση της πολιορκίας με τον Λόρδο Βύρωνα, ο οποίος πέθανε το 1824. Στην δεύτερη φάση έχουν λαμπρό εκπρόσωπο τον Ιωάννη Ιάκωβο Μάγερ, τον Ελβετό τυπογράφο και δημοσιογράφο, ο οποίος εξέδιδε τα «Ελληνικά Χρονικά» και διέσωσε για τους μεταγενεστέρους πολλές λεπτομέρειες από την πολιορκία.
Στον αγώνα και στην αγωνία πριν από την Έξοδο ήσαν παρούσες όλες οι ηλικίας. Αι γενεαί πάσαι. Άνδρες και γυναίκες μάχονται με τον δικό τους τρόπο ο καθένας. Ακόμη και οι έφηβοι. Τον γυναικείο ηρωισμό εκπροσωπεί η Τασούλα Γυφτογιάννη. Τους προχωρημένους στην ηλικία εκπροσωπεί ο Χρήστος Καψάλης που ανατινάχθηκε ηρωικά, όπως έκανε μετά από λίγο και ο Επίσκοπος. Την ώριμη νεότητα αντιπροσωπεύει επαξίως ο μόλις 26 ετών πρόκριτος Θανάσης Ραζηκότσικας. Και η γενιά των δεκαπεντάχρονων με επικεφαλής τον Ντάη Βορίλα οδηγεί τα πριάρια (πλοιάρια) στην λιμνοθάλασσα και μεταφέρει άνδρες και εφόδια στους υπερασπιστές των μικρών νησιών. Απέναντί τους ο στρατός του Κιουταχή και του Ιμπραήμ και ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος.
Ο Ορθόδοξος κλήρος, πάντα πρωτοπόρος στις εθνικές επάλξεις, ήταν εκεί, με τον Επίσκοπο Ιωσήφ, τους ιερείς, τους μοναχούς. Βοηθός του Μητροπολίτου Άρτης Πορφυρίου, ο Ιωσήφ έφερε τον τίτλο του Επισκόπου Ρωγών και Κοζύλης, από μία παλαιά επισκοπή στην περιοχή της Πρέβεζας, ο Επίσκοπος συνέταξε την απόφαση και το σχέδιο της Εξόδου, μαζί με τους προκρίτους και τους οπλαρχηγούς και το υπαγόρευσε στον λόγιο Κοζανίτη Νικόλαο Κασομούλη. Από αυτόν έχουμε και την καλύτερη περιγραφή της Εξόδου στο τρίτομο έργο του Ενθυμήματα Στρατιωτικά. Λίγες ώρες πριν από την Έξοδο ο Επίσκοπος μεταδίδει την Θεία Κοινωνία σε όλους, μικρούς και μεγάλους πολεμιστές και γυναικόπαιδα. Η Ορθόδοξη Πίστη στήριξε και χαλύβδωσε το φρόνημα των πολιορκημένων και τους ενεφύσησε ελπίδα και αγωνιστικότητα. Η Έξοδος του Μεσολογγίου είναι η αποκρυστάλλωση των αξιών της ελληνορθοδόξου παραδόσεως. Αυτή η παράδοση μας κράτησε όρθιους μέχρι σήμερα παρά τις πτώσεις, τις αλώσεις, τις διχόνοιες. Είναι μια παράδοση που αρδεύεται από την συνέχεια και την διαχρονική πορεία του Ελληνισμού, από τον Όμηρο μέχρι τον Κυπριακό Αγώνα. Συνδυάζει ό,τι ηρωικό γέννησε αυτός ο λαός με την Πίστη στον Χριστό και με την προσευχή προς την Υπέρμαχο Στρατηγό. Είναι μία παράδοση που διαλαλεί εις το διηνεκές ότι οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν παραδίδονται έστω και αν είναι λίγοι απέναντι σε πολλαπλάσιους αντιπάλους. Η φρουρά πέφτει μαχόμενη ή εξέρχεται ηρωικώς. Ού καταισχυνώ όπλα τα ιερά…
Επισκέπτομαι το Μεσολόγγι και αναλογίζομαι την τελευταία σύσκεψη που έγινε στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής κοντά στον σημερινό Κήπο των Ηρώων. Εκεί με σταθερό χέρι, παρά την ψυχική φόρτιση, κατέγραψαν το σχέδιο: «Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος… Θεωρούντες ότι μας εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας και προμηθείας, τόσον από την θάλασσαν καθώς και από την ξηράν ώστε να δυνηθώμεν να βαστάξωμεν, ενώ ευρισκόμεθα νικηταί του εχθρού, αποφασίσαμεν ομοφώνως: Η έξοδός μας να γίνη βράδυ εις τας δύο ώρας της νυκτός 10 Απριλίου, ημέραν Σάββατον και ξημερώνοντας των Βαΐων, κατά το εξής σχέδιον, ή έλθη ή δεν έλθη βοήθεια…»
Το Μεσολόγγι σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε. Και βροντοφωνάζει ανά τους αιώνες ότι «Χριστός Ανέστη! Η Ελλάς Ανέστη!».
49) ΤΟ ΒΕΤΟ, Η ΛΗΔΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΦΡΙΝΤ
Δύο νέες εξελίξεις είχαμε στα εθνικά μας θέματα τις τελευταίες ημέρες. Η πρώτη αφορά το ΒΕΤΟ που αξιοπρεπώς και ορθώς έθεσε ο Πρωθυπουργός της χώρας κατά της εντάξεως των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Η δεύτερη αφορά το πολυδιαφημισμένο άνοιγμα της οδού Λήδρας στην Λευκωσία, το οποίο απλώς έδωσε την ευκαιρία στον Αττίλα να ξανακάνει αισθητή την παρουσία του και την αυθαιρεσία του με τους δήθεν αστυνομικούς του. Σύνδεσμος των δύο ζητημάτων είναι ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Ντάνιελ Φριντ. Στο μεν Μακεδονικό παρενέβη προσφάτως με ανιστόρητες δηλώσεις περί «μακεδονικής εθνότητος και γλώσσας». Στο Κυπριακό έχει μία μακρά ενασχόληση και έγινε διάσημος πανελληνίως με μία δήλωση, την οποία καλόν είναι να ξαναθυμηθούμε. Συγκεκριμένα, όπως γράφει ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης σε επιστολή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 17-6-2005, ο κ. Φριντ είχε δηλώσει στις 27-5-2004 τα εξής λίαν ενδιαφέροντα:
«Όταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει την διέλευση των στρατευμάτων μας μέσα από το έδαφός της στο Βόρειο Ιράκ, προσφέραμε δύο κίνητρα στην Άγκυρα: Πολλά δις δολάρια σε δωρεές και δάνεια και την Κύπρο, με τη μορφή του σχεδίου Ανάν». Η δήλωση αυτή ενόχλησε τους οπαδούς Ανάν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, διότι απεκάλυπτε την δηλητηριώδη ουσία του σχεδίου, και νομίζω ότι δεν πρέπει να σβησθεί από τη μνήμη μας. Η μνήμη του κ. Φριντ, πάντως, ο οποίος δηλώνει και ειδικός στην ιστορική έρευνα, φαίνεται ότι είναι προβληματική. Διότι μας μιλά για «μακεδονικό έθνος με την γλώσσα του» κλπ. λησμονώντας ότι πρόκειται για κατασκεύασμα του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο. Σε μία εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ ακόμη πανηγυρίζουν για την κατάρρευση του κομμουνισμού, έρχεται ο υφυπουργός τους να επιβραβεύσει διπλωματικά τα εθνολογικά τεχνάσματα της δικτατορίας του Τίτο. Ας μας πει ο κ. Φριντ σε ποια οθωμανική απογραφή ή αναφορά ξένων προξένων ή περιηγητών επί τουρκοκρατίας αναφέρεται «μακεδονικό» έθνος στα Βαλκάνια. Όλοι μιλούν για Έλληνες, Βουλγάρους, Σέρβους και ελάχιστους ρουμανίζοντες οσάκις καταγράφουν τους Χριστιανούς της Βαλκανικής. Ας ξαναδιαβάσουν ορισμένοι την οθωμανική απογραφή του Χιλμί πασά του 1904 και τις αναφορές των δυτικών προξένων από την Θεσσαλονίκη για τα γεγονότα του Ίλιντεν το 1903. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ξεχωριστό έθνος Μακεδόνων.
Πέραν, όμως, από την ιστορία, υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα. Το ΒΕΤΟ είναι μία επιτυχία αρκεί να το διαχειριστούμε και να το αξιοποιήσουμε σωστά. Ας αφυπνισθούμε από τις δηλώσεις του κ. Φριντ, που δεν έγιναν τυχαία, και ας καταλάβουμε ότι οποιαδήποτε παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία με τη μορφή σύνθετης ονομασίας θα οδηγήσει σε νομιμοποίηση του σκοπιανού αλυτρωτισμού και σε αναγνώριση εκ μέρους μας της ψευδομακεδονικής εθνότητος. Είτε Άνω είτε Νέα είτε Βόρεια είτε οποιαδήποτε άλλη λέξη τεθεί μπροστά από τη λέξη «Μακεδονία» πολύ γρήγορα η πρώτη λέξη θα φύγει και θα μείνει διεθνώς μόνον ο όρος «Μακεδονία». Και μάλιστα με την δική μας – ο μη γένοιτο – υπογραφή. Εκείνοι που έχουν κατανοήσει το πρόβλημα από την δική τους σκοπιά είναι οι Βούλγαροι, οι οποίοι έχουν μεν αναγνωρίσει κράτος με το όνομα «Μακεδονία» αλλά αρνούνται με κάθε τρόπο να αναγνωρίσουν την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητος και γλώσσας». Μάλιστα μία ημέρα πριν από την σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι κορυφαίοι Βούλγαροι επιστήμονες και πολιτικοί παρουσίασαν σε ξενοδοχείο της Σόφιας ένα συλλογικό έργο στο οποίο καταγγέλλεται η σκοπιανή προπαγάνδα. Οι ομιλητές μεταξύ άλλων ζήτησαν συμπόρευση και συνεργασία με την Ελλάδα κατά των σκοπιανών ανιστόρητων διαστρεβλώσεων που προσβάλλουν και την ελληνική και την βουλγαρική ιστορία. Ας εμμείνουμε, λοιπόν, στην αρχική μας θέση που αποφάσισε το 1992 το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον αείμνηστο Κων. Καραμανλή και ας μην δεχθούμε καμία σύνθετη ονομασία.
Η διάνοιξη νέας διόδου στην εμπορική οδό Λήδρας στο ιστορικό κέντρο της Λευκωσίας δεν λύνει τίποτε. Απλώς δίνει τη δυνατότητα στον Αττίλα και στον Ταλάτ να εμφανίζονται διεθνώς ως διαλλακτικοί, αλλά ταυτοχρόνως να βάζουν σφραγίδα του ψευδοκράτους τους στην άδεια εισόδου των Ελληνοκυπρίων. Φοβούμαι ότι με τέτοια πανηγυρικά ανοίγματα κάνουμε βήματα αναγνωρίσεως της κρατικής οντότητος των Τουρκοκυπρίων. Είναι χαρακτηριστική η επίσημη ανακοίνωση της μεγάλης ομάδας των Σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο για το θέμα αυτό. Αναφέρονται σε διάνοιξη «συνοριακού κόμβου». Σύνορα, όμως, υπάρχουν μεταξύ δύο κρατών. Αυτό το μήνυμα θέλαμε να περάσουμε κ. Χριστόφια; Σαφώς όχι. Αλλά τελικά οι Τουρκοκύπριοι και ο Αττίλας κάνουν την δουλειά τους και διεθνώς δίνεται η εικόνα δύο κρατών. Δυστυχώς.
Ουσιαστικά Κυπριακό και Μακεδονικό έχουν ένα κοινό σημείο: Στη μία περίπτωση πρέπει να αγωνισθούμε για να μην αναγνωρισθεί ένα ψευδοκράτος. Στην άλλη για να μην αναγνωρισθεί ένα ψευδοέθνος. Τα βήματά μας πρέπει να είναι προσεκτικά και χωρίς υπερενθουσιασμούς. Ούτε το Μακεδονικό λύθηκε με το ΒΕΤΟ ούτε το Κυπριακό λύθηκε με την διάνοιξη της οδού Λήδρας. Τα ουσιαστικά προβλήματα παραμένουν. Είναι στο χέρι μας να αποφύγουμε την ξαφνική επιδείνωση. Να χαράξουμε μία ξεκάθαρη στρατηγική μακριά από κάθε σύνθετη ονομασία και μακριά από κάθε αναβίωση της φιλοσοφίας του Σχεδίου Ανάν.
48) ΓΙΑΤΙ Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ;
Από την ειδησεογραφία της 21-3-2008 πληροφορηθήκαμε ότι 4 χώρες γειτονικές προς την ταραγμένη περιοχή του Κοσσόβου αποφάσισαν να αναγνωρίσουν την μονομερή ανεξαρτησία που ανακήρυξε η αλβανική πλειοψηφία. Πρόκειται για την Σλοβενία, την Κροατία, την Ουγγαρία και την Βουλγαρία. Ας μελετήσουμε κάπως πιο προσεκτικά τις 4 αυτές αναγνωρίσεις για να εξαγάγουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα, ιδίως από τις δύο τελευταίες περιπτώσεις. Θυμίζουμε πάντως ότι η Ελλάς, η Κύπρος, η Ρουμανία και η Ισπανία παραμένουν σταθερές στη ΜΗ αναγνώριση σεβόμενες το Διεθνές Δίκαιο, την Συμφωνία του Ελσίνκι και τις ισορροπίες της βαλκανικής διακεκαυμένης ζώνης. Εξ άλλου η Κίνα και η Ρωσία, μόνιμα μέλη του Σ.Α. του ΟΗΕ, ανακοίνωσαν ότι πρόκειται να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα του αλβανικού αλυτρωτισμού, ο οποίος δυστυχώς ενθαρρύνεται από την κυβέρνηση Μπους. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ θέλουν στα Βαλκάνια να εξευμενίσουν τους Μουσουλμάνους (Αλβανούς τώρα, Βόσνιους προσφάτως), διότι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή έρχονται σε σύγκρουση με το Ισλάμ. Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί και με κίνδυνο γενικότερης αναταραχής!
Η Σλοβενία, που προεδρεύει της Ευρ. Ενώσεως αυτό το εξάμηνο, είναι από τις πιο φιλοαμερικανικές χώρες στην Ευρώπη και δεν έχει αντίρρηση να ακολουθήσει την πολιτική των ΗΠΑ στο Κόσσοβο. Άλλωστε δεν έχει σημαντικές μειονότητες στο εσωτερικό της και δεν φοβάται το φαινόμενο του ντόμινο, δηλαδή την εμφάνιση σειράς αποσχιστικών κινημάτων στα πρότυπα των Κοσσοβάρων Αλβανών.
Η Κροατία θέλει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. και προφανώς προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια των ΗΠΑ. Αναγνωρίζει, λοιπόν, ανεξάρτητο Κόσσοβο έχοντας κατά νου ότι ναι, μεν, ζει μία σερβική μειονότητα στα κροατικά εδάφη, αλλά δεν θεωρείται ικανή ή διατεθειμένη να δημιουργήσει αποσχιστικά προβλήματα. Προς το παρόν, τουλάχιστον.
Η περίπτωση της Ουγγαρίας είναι πιο ενδιαφέρουσα και πιο περίπλοκη. Η αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» του Κοσσόβου από την χώρα αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί απλουστευτικά με μόνη την επίκληση του φιλοαμερικανισμού των πρώην κομμουνιστικών κρατών. Η Ουγγαρία, έχω την αίσθηση ότι προσδοκά οφέλη ευρύτερα και ανομολόγητα από την ανεξαρτητοποίηση της σερβικής αυτής επαρχίας. Είναι γνωστό ότι στην Ρουμανία, στην Σλοβακία και στην Σερβία ζουν σημαντικές κοινότητες με ουγγρική εθνική συνείδηση. Μεγαλύτερη είναι η ουγγρική μειονότητα της Ρουμανίας, στην περιοχή της Τρανσυλβανίας. Η ουγγρική αντίληψη περί έθνους και συνόρων λέει εδώ και 90 χρόνια ότι μετά την διάλυση της Αυστρουγγαρίας το 1918 η Ουγγαρία είναι η περισσότερο αδικημένη από την διανομή των εδαφών. Οι Ούγγροι πιστεύουν ότι τα φυσιολογικά τους σύνορα, αυτά που δικαιούνται ιστορικώς και εθνολογικώς, δεν είναι τα σημερινά, αλλά πρέπει να διευρυνθούν εδαφικά. Θα περίμενε κανείς ότι αυτές οι αντιλήψεις θα περιορίζονταν με την ένταξη της χώρας στην Ευρ. Ένωση. Όμως παρατηρούμε ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Μόνο στην Ελλάδα, άλλωστε, υπάρχει η αντίληψη ότι για να είσαι καλός Ευρωπαίος πρέπει να μη μιλάς για τα εθνικά και ιστορικά θέματά σου.
Το Νοέμβριο του 1991 ο Ούγγρος πρωθυπουργός Γιόζεφ Άνταλλ, ένας από τους πρώτους της μετακομμουνιστικής εποχής είχε τονίσει δημοσίως ότι ναι μεν προέχει η αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών και η πορεία προς την Ευρώπη, αλλά παραλλήλως η Ουγγαρία ενδιαφέρεται εντόνως για τις ουγγρικές μειονότητες στην Τρανσυλβανία, στη Βοϊβοντίνα και αλλού. Τα θυμίζουμε όλα αυτά για να εκφράσουμε το ερώτημα: Μήπως η ουγγρική κίνηση για αναγνώριση του Κοσσόβου υποκρύπτει την επιθυμία για αντίστοιχη αυτονόμηση ή και απόσχιση των ουγγρικών μειονοτήτων στην περιοχή; Μακάρι να διαψευσθούμε, αλλά καλό είναι η Σερβία, η Ρουμανία και η Σλοβακία να έχουν την προσοχή τους τεταμένη.
Η Βουλγαρία είναι το μεγάλο αίνιγμα. Θα περίμενε κάποιος που σκέπτεται λογικά να μην αναγνωρίσουν οι βόρειοι γείτονές μας το «ανεξάρτητο» Κόσσοβο, διότι θα έχουν κατά νου την μεγάλη μουσουλμανική μειονότητα που ζει στη χώρα τους. Το 8% του βουλγαρικού πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι και αυξάνονται ραγδαία λόγω υψηλής γεννητικότητας. Δεν φοβάται η Σόφια αποσχιστικές κινήσεις μετά τον ασκό του Αιόλου που άνοιξε το Κόσσοβο με τις πλάτες των ισχυρών; Μία πρώτη απάντηση θα ήταν ότι η Σόφια σήμερα ακολουθεί μια φιλοατλαντική γραμμή ως νεοφώτιστο μέλος του ΝΑΤΟ. Όμως υπάρχει και κάτι βαθύτερο. Η μουσουλμανική μειονότητα έχει αποκτήσει μεγάλη πολιτική επιρροή αναντίστοιχη προς το μέγεθός της. Με το Κόμμα Δικαιωμάτων και Ελευθεριών και με την διακριτική καθοδήγηση της Άγκυρας οι μουσουλμάνοι της Βουλγαρίας έχουν καταστεί ρυθμιστές των κρισιμότερων επιλογών και εκλογών. Για να σχηματιστεί κυβέρνηση ή για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι σχεδόν απαραίτητη η στήριξη από το μουσουλμανικό κόμμα. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, η συγκεκριμένη απόφαση της Βουλγαρίας να εκφράζει αυτές τις υπόγειες διεργασίες στη βουλγαρική πολιτική σκηνή, ενώ αναμένεται να προκαλέσει την αντίδραση πολλών Βουλγάρων πολιτών και πολιτικών, οι οποίοι φοβούνται μία μελλοντική αποσχιστική κίνηση των μουσουλμάνων στο νότιο τμήμα της χώρας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι Βούλγαροι μοναχοί της Μονής Ζωγράφου του Αγίου Όρους απέστειλαν ανοικτή επιστολή προς τους ηγέτες της Βουλγαρίας και ζητούν να ΜΗΝ αναγνωρισθεί η αυθαίρετη «ανεξαρτησία» του Κοσσόβου.
Ορισμένοι προέβλεψαν ότι ενός Κοσσόβου μύρια έπονται. Συντόμως θα ξέρουμε αν θα δικαιωθούν.
47) Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ 1821
Οι πνευματικές προϋποθέσεις της Επαναστάσεως του 1821 είναι τα ελληνορθόδοξα ιδανικά που ήσαν ριζωμένα στην ψυχή των υποδούλων επί 400 και 500 χρόνια Τουρκοκρατίας. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν πήρε στα χέρια του τουφέκι, αλλά με την πνευματική και ηθική αναγέννηση των υποδούλων προετοίμασε το έδαφος για την μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Η συμβολή του στην εθνική αφύπνιση ήλθε σε μία πολύ δύσκολη εποχή, όταν το Γένος κινδύνευε να απογοητευθεί από τις πολλές και ατυχείς εξεγέρσεις. Το πέρασμά του άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην ψυχή των υποδούλων όχι μόνο στην γενέτειρά του Αιτωλία, αλλά και στην Ήπειρο, στην Δυτική Μακεδονία και σε όλα τα μέρη τα οποία επισκέφθηκε κατά τις τρεις (ή τέσσερεις) περιοδείες του. Η συνεισφορά του στην προετοιμασία του Αγώνος μπορεί εν συντομία να κωδικοποιηθεί ως εξής:
α)Η καλλιέργεια του Ορθοδόξου φρονήματος. Με το κήρυγμά του, με το παράδειγμά του, με την κατανοητή αλλά συνάμα θεολογική γλώσσα του, ο Άγιος απέτρεψε τους εξισλαμισμούς και στερέωσε την Ορθόδοξη Πίστη. Από φόβο, από εκβιασμό, αλλά μερικές φορές και αυτοβούλως και από την προσδοκία αξιωμάτων ένας αριθμός Χριστιανών προσχώρησε στο Ισλάμ. Όλοι αυτοί δεν χάθηκαν μόνο για την Ορθοδοξία, αλλά και για τον Ελληνισμό. Παράδειγμα οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας. Απόγονοι εξισλαμισμένων Χριστιανών έγιναν οι σκληρότεροι διώκτες του Ελληνισμού επί Τουρκοκρατίας και επί Γερμανοϊταλικής Κατοχής. Ο αγώνας του Αγίου ήταν πρωτίστως να σώσει ψυχές. Αλλά ταυτοχρόνως όσοι παρέμεναν Χριστιανοί διατηρούσαν και την ελληνική τους συνείδηση. Για την αποτροπή των εξισλαμισμών ο Άγιος Κοσμάς δίδασκε με έμφαση την Τριαδολογία. Ήξερε ότι πολλοί αγράμματοι Χριστιανοί έπεφταν εύκολα θύματα της μουσουλμανικής προπαγάνδας, η οποία αρνείτο την Αγία Τριάδα.
β)Η εμμονή στην ελληνική γλώσσα.Είναι συγκλονιστική η διδαχή του Αγίου ότι παίρνει επάνω του τις αμαρτίες εκείνων που θα σταματήσουν να μιλούν διάφορες διαλέκτους και θα αποφασίσουν να μιλούν στο σπίτι τους μόνον ελληνικά. Γνώριζε την υπονομευτική δράση διαφόρων προπαγανδών που υπονόμευαν την πίστη και την γλώσσα των υποδούλων. Ο Άγιος τόνιζε ότι «Η Εκκλησία μας είναι εις την Ελληνικήν, διότι και το Γένος μας είναι Ελληνικόν»!
γ)Παιδεία και σχολεία. Ο Άγιος Κοσμάς δηλώνει ο ίδιος στην τελευταία επιστολή προς τον αδελφό του ότι ίδρυσε 10 ελληνικά (ανώτερα) σχολεία και 200 κοινά (κατώτερα). Σε σωζόμενη επιστολή του προς τους Παργίους υπογραμμίζει ότι πρέπει να ιδρύσουν σχολείο για την διαφύλαξη της Πίστεως και την Ελευθερία της πατρίδος. Σκοπός του πρώτιστος ήταν μέσω του σχολείου τα παιδιά να μαθαίνουν για τον Χριστό, παραλλήλως όμως τα σχολεία του Πατροκοσμά καλλιέργησαν την ιστορική και γλωσσική συνέχεια του Ελληνισμού.
δ)Η έμφαση στην κοινωνική δικαιοσύνη.Ο Άγιος Κοσμάς είχε συνειδητοποιήσει αυτό που λίγο πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους είπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τους αγρότες της Θεσσαλίας: Εάν παραμείνουν κοινωνικά και οικονομικά καταπιεσμένοι δεν θα μπορέσουν να πολεμήσουν για να ελευθερώσουν τους υποδούλους αδελφούς τους. Το κήρυγμα του Αγίου υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, κατά της πλεονεξίας και της αδικίας, υπέρ της σφυρηλατήσεως των κοινοτικών δεσμών και της αλληλεγγύης, βοήθησε την ψυχική ενότητα των Ρωμηών και συνετέλεσε στην αποφυγή επικινδύνων διχασμών και ερίδων μεταξύ ομοεθνών.
ε)Οι προφητείες.Το ποθούμενο, το Ρωμαίικο, τα βουνά που θα σώσουν πολλούς, οι δύο Πασχαλιές που θα έρθουν μαζί, όπως έγινε το 1912, αυτά και πολλά άλλα αισιόδοξα μηνύματα έδιδε ο Άγιος Κοσμάς δια των προφητειών του. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη εθνική προσφορά του σε ένα λαό που κινδύνευε να χάσει κάθε ελπίδα για ελευθερία και αναγέννηση. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Άγιος έζησε την σφαγή των Ελλήνων από Τουρκαλβανούς μετά από τα Ορλωφικά. Η φωνή του ήταν η μοναδική όαση μέσα στην απελπισία.
Στ)Το μαρτύριό του.Με τον μαρτυρικό θάνατό του στην αγχόνη των δημίων του (Κολικόντασι Βορείου Ηπείρου, 24-8-1779) ο Πατροκοσμάς γίνεται θρύλος, σύμβολο και πρότυπο για τους υποδούλους. Η αγιότητά του αναγνωρίζεται αμέσως από όλο το σκλαβωμένο Γένος πολύ πριν αναγνωρισθεί επισήμως το 1961. Στην Ελληνική Επανάσταση ένα γνωστό άσμα έλεγε: «Βοήθα μας Άη Γιώργη και σύ Άγιε Κοσμά, να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά». Η θυσία του ενέπνευσε και εμπνέει ακόμη και σήμερα, ειδικά δε τους εμπερίστατους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας. Ο Άγιος Κοσμάς αγχόνη ετελειώθη και κατέδειξε εμπράκτως ότι η Ελευθερία των Ελλήνων είναι απ’ τα κόκαλα βγαλμένη. Μαζί με το νέφος των αναρίθμητων Νεομαρτύρων έβαλε το λίπασμα για την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία των υποδούλων, η οποία οδήγησε στην Παλιγγενεσία του 1821. Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στην Ιερά μνήμη του.
46) ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ ΕΧΑΣΕ ΤΑ ΜΕΤΟΧΙΑ
Θυμάμαι όταν διαβάζαμε στα βιβλία ιστορίας του σχολείου για την μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, όταν οι Σέρβοι ηττήθηκαν από τους Οθωμανούς και στενοχωριόμουν διότι έτσι άνοιξε ο δρόμος για την επιβολή των Οθωμανών Τούρκων στα Βαλκάνια και για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Θυμάμαι την συγκίνηση που αισθανόντουσαν – και θα αισθάνονται πάντα – οι Σέρβοι συνομιλητές μου κάθε φορά που γινόταν αναφορά στα Ορθόδοξα μοναστήρια, τους ναούς και τα μνημεία της πεδιάδας των κοτσυφιών. Θυμάμαι επίσης την εντύπωση που μου έκαναν τα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και τα βιβλία για το Κοσσυφοπέδιο όταν έκαναν λόγο για την μεταφορά της Βυζαντινής τέχνης από Θεσσαλονικείς αγιογράφους στο σερβικό Κοσσυφοπέδιο τον 13οκαι 14οαιώνα. Θυμάμαι και το πρώτο σερβικό βιβλίο που διάβασα μεταφρασμένο στα ελληνικά, τον «Ρώσο Πρόξενο» του Βουκ Ντράσκοβιτς. Με πόση ευλάβεια αναφερόταν στο Κοσσυφοπέδιο, την κοιτίδα της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκεί που ο Άγιος Σάββας, γιος του βασιλέως Στεφάνου Νεμάνια, ίδρυσε την πρώτη Αρχιεπισκοπή με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 13οαιώνα μ.Χ. Και βεβαίως θυμάμαι την έκπληξη που ένοιωσα στην Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους όταν διαπίστωσα ότι η Σερβική Εκκλησία και ο λαός τιμούν ως Άγιο τον πρίγκιπα Λάζαρο, ο οποίος έχασε την ζωή του στην μάχη του Κοσσυφοπεδίου.
Τα θυμάμαι όλα αυτά τώρα που μαθαίνω ότι η αλβανική πλειοψηφία, ευνοημένη από την στήριξη των ισχυρών της γης, ανεκήρυξε αυθαίρετα την ανεξαρτησία της σερβικής αυτής επαρχίας και διεκδικεί την αναγνώριση υπό μορφήν κράτους. Και αισθάνομαι ένα λυγμό να θέλει να βγει από μέσα μου όταν σκέφτομαι ότι η περιοχή αυτή είναι ιερή για την Ορθόδοξη Σερβία, αλλά και για την Οικουμενική Ορθοδοξία και για την κοινή κληρονομιά της Βυζαντινής Ρωμηοσύνης, την οποία μοιραζόμαστε όλοι οι Χριστιανοί της καθ’ ημάς Ανατολής. Ανησυχώ για την ανατροπή των συνόρων, για την καταπάτηση των αρχών του ΟΗΕ, για την πιθανή ενθάρρυνση και ανακίνηση άλλων αποσχιστικών τάσεων σε διάφορα σημεία του πλανήτη, αλλά και πολύ κοντά μας. Αγωνιώ για την τύχη των 100.000 Σέρβων που απέμειναν εγκλωβισμένοι στον βόρειο θύλακα της Μητρόβιτσα, δηλαδή στην πόλη του Αγίου Δημητρίου. Προβληματίζομαι για το μέλλον των πολυαρίθμων Ορθοδόξων καθιδρυμάτων, που ήδη έχουν υποστεί ζημιές και δηώσεις. Ως Ορθόδοξος, ως Έλληνας, ως Ευρωπαίος, ως μελετητής της ιστορίας και του Διεθνούς Δικαίου ανησυχώ σοβαρά. Θλίβομαι, αλλά δεν απελπίζομαι. Όποιος πιστεύει στον Θεό διατηρεί πάντα την ελπίδα του.
Σκαλίζω την μνήμη μου και καταγράφω ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι μία περιοχή που έχει μήκος και πλάτος περίπου εκατό χιλιόμετρα. Έχει τετρακόσιες εκκλησίες και μοναστήρια, μνημεία Ορθοδόξου πολιτισμού, εκ των οποίων 150 έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές από το 1999 μέχρι σήμερα. Το Ντέτσανι, το Ντέβιτς, η Γκρατσάνιτσα και πολλά άλλα μνημεία του 12ου-14ουαιώνος καθιστούν το Κοσσυφοπέδιο, το Κόσσοβο όπως έχει καθιερωθεί διεθνώς, ένα ανοικτό βυζαντινό μουσείο. Η πραγματική ονομασία επί αιώνες ήταν Κόσσοβο – Μετόχια και όχι απλώς Κόσσοβο. Μόνο το ανατολικό μέρος λέγεται Κόσσοβο, όπου βρίσκεται και το πεδίο μάχης του 1389 (Κόσσοβο Πόλιε = πεδιάδα των κοτσυφιών, δηλαδή Κοσσυφοπέδιο). Το δυτικό μέρος, μικρότερο και χαμηλότερο σε υψόμετρο, λέγεται Μετόχια και εκεί βρίσκονται τα μεγάλα μοναστήρια και το Σερβικό Πατριαρχείο του Ιπεκίου (Πέτς). Οι Σέρβοι μεσαιωνικοί βασιλείς χάρισαν στα μοναστήρια τις εύφορες αυτές περιοχές, με πολλά νερά και παραγωγή σταφυλιού και κρασιού. Γι’ αυτό από τον 12οαιώνα οι Σέρβοι ονομάζουν αυτή την περιοχή Μετόχια, από την ελληνική λέξη Μετόχιον που υποδηλώνει εδάφη ή κτήρια εξαρτώμενα από κάποια Ορθόδοξη Μονή.
Η ονομασία Κόσσοβο-Μετόχια διετηρήθη επί 8 αιώνες, αλλά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το καθεστώς Τίτο άρχισε να την καταργεί ή να την συρρικνώνει σε συντομογραφία: Κοσμέτ (Κος – από το Κόσσοβο και μετ από τα Μετόχια). Η δημογραφική αύξηση των Αλβανών και η σταδιακή αποχώρηση πολλών Σέρβων άλλαξαν τα πληθυσμιακά δεδομένα. Ενώ το 1940 οι Σέρβοι ήσαν πλειοψηφία στην περιοχή, το 1990 και μετά βρέθηκαν να αποτελούν μειοψηφία με όλα τα επακόλουθα που παρατηρούμε σήμερα. Βήμα-βήμα και συστηματικά η ονομασία της περιοχής απώλεσε τον όρο Μετόχια και έμεινε μόνο: Κόσσοβο. Όταν πλέον το Κόσσοβο «έχασε» τα Μετόχια (ως όνομα και ως συμβολισμό), χάθηκε για την Σερβία και την Ορθοδοξία. Χρήσιμη διαπίστωση και για την περίπτωση του ονόματος των Σκοπίων. Κάθε αλλαγή ή διαστρέβλωση ή υφαρπαγή ή πολιτική χρήση μιας ιστορικής ονομασίας δεν είναι ποτέ αθώα. Ο λαός που την υφίσταται ή την ανέχεται θα είναι ο χαμένος της υποθέσεως.
45) ΕΝΑΣ ΚΑΤΩΜΑΚΕΔΩΝ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ
Περπατώ στην οδό Βουκουρεστίου των Αθηνών και συλλογίζομαι τί σημαίνει για μένα η ονομασία αυτού του δρόμου. Γεννημένος στην Θεσσαλονίκη με ρίζες του πατέρα μου και των παππούδων μου από την Δυτική Μακεδονία σημειώνω με συγκίνηση ότι ο δρόμος οφείλει την ονομασία του στην Συνθήκη του Βουκουρεστίου της 17-7-1913. Τότε που η διπλωματία του Βενιζέλου αξιοποίησε την γενναιότητα του Ελληνικού Στρατού και τις νίκες μας στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους και κέρδισε με την υπογραφή συμμάχων και αντιπάλων την ελευθερία της Μακεδονίας.
Και τώρα κατά μία περίεργη συγκυρία καλείται η ηγεσία μας πάλι στο Βουκουρέστι, στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις αρχές Απριλίου, να ξαναδώσει μάχη διπλωματική και να κατοχυρώσει με ένα ξεκάθαρο ΒΕΤΟ την αξιοπρέπειά μας και την ιστορική κληρονομιά της Μακεδονίας μας.
Ναι, είναι σαφές ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς το ΒΕΤΟ κατά της ένταξης των Σκοπίων στην Ατλαντική Συμμαχία. Αφού ασκήσουμε αυτό το δικαίωμά μας ας καθήσουμε ήρεμα όλοι μαζί, ηγεσία και λαός, και ας ξανασκεφθούμε. Είναι σωστό να δίνουμε τη μάχη οχυρωμένοι πίσω από το όνομα Άνω Μακεδονία. Το λέω αυτό διότι από πολλά χείλη πολιτικών και από γραφίδες δημοσιογράφων αυτή την πρόταση ακούω και διαβάζω. Νομίζουν καλοπροαίρετα όσοι υποστηρίζουν αυτή την ονομασία ότι θα διασφαλίσει τα εθνικά μας συμφέροντα. Πιστεύω ότι έχουμε αυτοπαγιδευθεί πίσω από το όνομα Άνω Μακεδονία και δεν βλέπουμε τα προβλήματα. Θυμίζω ορισμένα:
Το όνομα Άνω Μακεδονία, ως προτεινόμενο επίσημο όνομα του γειτονικού κρατιδίου, δεν μας συμφέρει από πλευράς ιστορικής – αρχαιολογικής. Είναι οδυνηρή παραχώρηση ιστορικών τίτλων που ανήκουν από τη πρώιμη αρχαιότητα στην σημερινή ελληνική περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας. Η κ. Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη, Δρ. Αρχαιολογίας και υπεύθυνη των ανασκαφών της Αιανής Κοζάνης, καταγράφει τις ιστορικές μαρτυρίες σε ένα πολύ τεκμηριωμένο άρθρο της στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΚΟΖΑΝΗ (www.efkozani.gr) στις 25-2-2008. Η εκλεκτή αρχαιολόγος μας θυμίζει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Άνω Μακεδονία την περιοχή που αντιστοιχεί στους σημερινούς νομούς Φλωρίνης (αρχαία Λυγκηστίς και μέρος της Πελαγονίας), Καστορίας (αρχαία Ορεστίς), Κοζάνης (αρχαία Ελίμεια και Εορδαία) και Γρεβενών (αρχαία Τυμφαία). Η Άνω Μακεδονία μνημονεύεται για πρώτη φορά στον Ηρόδοτο και συγκεκριμένα σε δύο χωρία, στο 7.134.4 και στο 8.137-139. Σχετικές αναφορές του όρου υπάρχουν και στον Θουκυδίδη και στον Στράβωνα. Οι Άνω Μακεδόνες – σημερινοί Δυτικομακεδόνες – είχαν καθοριστική συμμετοχή στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως ο ταξίαρχος Κοίνος ο Πολεμοκράτους, αρχηγός της Ελιμειώτιδος Φάλαγγος. Αυτόν τον ιστορικό και αρχαιολογικό πλούτο είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε σε ένα πολυεθνικό και θνησιγενές κατασκεύασμα του τιτοϊκού ολοκληρωτισμού.
Διαφωνώ με την παραχώρηση του όρου Άνω Μακεδονία, διότι και αυτό το όνομα όπως και κάθε άλλο σύνθετο όνομα ενισχύει και νομιμοποιεί τον σκοπιανό αλυτρωτισμό. Υποτίθεται ότι κάνουμε τόσες συζητήσεις και τόσες διπλωματικές προσπάθειες για να ακυρώσουμε το εθνικιστικό ιδεολόγημα του μακεδονισμού που έχει ως όχημα το όνομα του κράτους. Η παραχώρηση του ονόματος Άνω Μακεδονία με την υπογραφή μας πλέον – εδώ είναι το κλειδί – θα τους δώσει το δικαίωμα να διακηρύσσουν διεθνώς ότι αυτοί είναι η Άνω Μακεδονία που θα έλθει να «ελευθερώσει» τα καταπιεσμένα αδέλφια στην Κάτω Μακεδονία, δηλαδή στην «Μακεδονία του Αιγαίου», όπως οι ίδιοι ονομάζουν την Βόρειο Ελλάδα. Κακά τα ψέματα. Κάθε σύνθετη ονομασία ενθαρρύνει την σκοπιανή προπαγάνδα. Τουλάχιστον τώρα δεν έχουν την υπογραφή μας. Αν υπογράψουμε, όμως, νομιμοποιούμε αυτά που μας ενοχλούν και θα συνεχίσουν ακόμη πιο έντονα να μας ενοχλούν.
Η Ελλάς δεν πρέπει να παραχωρήσει το όνομα Άνω Μακεδονία για λόγους εθνολογικούς. Έστω – υπόθεση εργασίας – ότι δέχονται να λέγονται διεθνώς και έναντι πάντων Άνω Μακεδονία. Αυτό θα είναι το όνομα του κράτους. Το έθνος όμως δεν θα λέγεται ανωμακεδονικό, θα λέγεται σκέτο «μακεδονικό» και μάλιστα με την συναίνεσή μας πλέον. Κανείς δεν μιλά για λαό Μεγαλοβρετανών ή για Μεγαλοβρετανούς υπηκόους. Όλοι τους λένε απλά Βρετανούς αν και η χώρα λέγεται Μεγάλη Βρετανία. Θα έχουμε από τη μια πλευρά ένα κράτος (Άνω) Μακεδόνων, και από την άλλη μία ελληνική γεωγραφική και διοικητική περιοχή που θα προσπαθεί να θυμίζει στους ξένους ότι λέγεται Μακεδονία, αλλά δεν θα πείθει σχεδόν κανένα. Παντού θα ακούγεται η διεθνής ονομασία Άνω Μακεδονία και μετά από λίγα χρόνια θα εκπέσει ο αδύναμος όρος (Άνω) και θα παραμείνει ο ισχυρός (Μακεδονία). Εμείς δε οι πραγματικοί Μακεδόνες δεν αποκλείεται να υποχρεωθούμε να δηλώνουμε Κατωμακεδόνες για να μην ενοχλούμε το κρατίδιο που θα χρησιμοποιεί διεθνώς τον όρο Μακεδονία και μάλιστα – ο μή γένοιτο – με δική μας υπογραφή. Είμαστε έτοιμοι να μετονομάσουμε τα ιδρύματά μας σε Αεροδρόμιο Κάτω Μακεδονίας, Πανεπιστήμιο Κάτω Μακεδονίας, Μουσείο Κατωμακεδονικού Αγώνος κλπ; Μήπως και εγώ πρέπει να δηλώνω Κατωμακεδών για να συμφωνώ με την «πολιτική ορθότητα»; Εάν δεν θέλουμε κάτι τέτοιο τότε ας απορρίψουμε το όνομα Άνω Μακεδονία για τα Σκόπια.
Εξάλλου πιστεύω ότι η διάθεσή μας να τους δώσουμε το όνομα Άνω Μακεδονία αποτελεί λάθος διαπραγματευτικό. Τον Δεκέμβριο του 1991 και τον Ιούνιο του 1992 κερδίσαμε δύο αποφάσεις της Ευρ. Ενώσεως που υποδήλωναν ότι το νεογέννητο κράτος των Σκοπίων πρέπει να αναζητήσει όνομα χωρίς τον όρο Μακεδονία. Δυστυχώς μόνοι μας υποχωρήσαμε από αυτές τις αποφάσεις και δεν τις αξιοποιήσαμε. Τώρα δεχόμαστε την σύνθετη ονομασία. Τα Σκόπια βλέποντας ότι κάναμε ήδη ένα βήμα πίσω περιμένουν να κάνουμε άλλο ένα τέτοιο βήμα και να δεχθούμε την διπλή ονομασία που τους βολεύει. Δηλαδή ένα όνομα που θα χρησιμοποιεί μόνο η Ελλάδα και το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για κάθε άλλη χρήση. Γι’ αυτό η σκοπιανή ηγεσία φαίνεται σήμερα αδιάλλακτη. Διότι τους δώσαμε μηνύματα υποχωρητικότητος και περιμένουν την επόμενη ευγενική χειρονομία μας!
ΟΧΙ, λοιπόν, στην παραχώρηση του όρου Άνω Μακεδονία και σε οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία.
44) ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΚΥΚΛΩΝΑΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Λένε ότι τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία απ’ όση μπορούν να καταναλώσουν. Το βέβαιο είναι ότι παράγουν περισσότερη αναταραχή απ’ όση μπορούν οι κυβερνήσεις και οι κάτοικοι της περιοχής να αντέξουν. Έχουμε, λοιπόν, την αυθαίρετη ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, έχουμε τον κ. Νίμιτς να μας προτείνει διπλή ονομασία που θα νομιμοποιεί ουσιαστικά τον σκοπιανό αλυτρωτισμό, έχουμε τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν να θυμίζει υπαρκτές και ανύπαρκτες ομοιότητες μεταξύ Κοσσοβάρων και Τουρκοκυπρίων, έχουμε πρόσφατο τον απόηχο από τις προκλητικές απόψεις, τις οποίες εξέφρασε ο κ. Μπαμπατζάν – Τούρκος ΥΠΕΞ – στη Θράκη, έχουμε και την εξ αποστάσεως επιφανειακή αντιμετώπιση των προβλημάτων από την κυβέρνηση Μπους.
Δεν είναι εύκολο να προτείνουμε λύσεις απέναντι στον βαλκανικό κυκλώνα, διότι τα προβλήματα είναι πολυσύνθετα και διότι οι αρμόδιοι πιθανόν να γνωρίζουν κάποια πράγματα περισσότερα απ’ όσα γνωρίζουμε εμείς. Όμως υπάρχουν κάποιες σκέψεις βασισμένες στην κοινή λογική, στην ιστορική εμπειρία, στο Διεθνές Δίκαιο και στην ανάγκη προστασίας των εθνικών μας συμφερόντων, τις οποίες κρίνουμε σκόπιμο να καταγράψουμε.
Πρώτον.Η Ελλάς δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αναγνωρίσει την αυθαίρετη και μονομερή απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία. Είναι πρωτίστως θέμα εθνικού συμφέροντος. Μία δική μας λανθασμένη κίνηση θα δώσει το δικαίωμα στην Άγκυρα και στους Τουρκοκυπρίους να κάνουν επικίνδυνους παραλληλισμούς. Και δεν είναι μόνο το θέμα της Κύπρου. Ο νοών νοείτω. Εξ άλλου δεν έχουμε κανένα λόγο να υπογράψουμε την κατάργηση του Διεθνούς Δικαίου και του Χάρτη του ΟΗΕ. Σε αυτά τα θεμέλια βασίζεται η εξωτερική μας πολιτική για το Κυπριακό, το Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αν πριονίσουμε το κλαδί υπό την πίεση διαφόρων συμμάχων και εταίρων θα υπονομεύσουμε την θέση μας.
Δεύτερον.Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από επιχειρήματα του τύπου «όλη η Ευρώπη τους αναγνωρίζει, ας μην απομονωθούμε». Η Γαλλία, η Βρετανία και κάποιοι άλλοι βλέπουν τα δικά τους συμφέροντα με τον δικό τους τρόπο και είναι δικαίωμά τους. Ας προσέξουμε, όμως, ότι τρεις χώρες – μέλη της Ε.Ε. που βρίσκονται κοντά στη φωτιά αρνούνται να αναγνωρίσουν την αυθαιρεσία των Κοσσοβάρων. Η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβακία ενώνουν την φωνή τους με την μικρή Κύπρο και την ισχυρή Ισπανία στο ΟΧΙ κατά της αναγνώρισης. Δεν είναι τυχαίο ότι τρεις χώρες που είναι δίπλα στο πρόβλημα και έχουν μειονοτικές εστίες πιθανών προβλημάτων διαφωνούν με το ανεξάρτητο Κόσσοβο. Βλέπουν το κουτί της Πανδώρας να έχει ανοίξει και ανησυχούν για τα του οίκου τους. Η Ελλάς αντί να παρασύρεται από εταίρους μακρινούς προς την περιοχή μας, πρέπει να τους διδάξει με την στάση της και με την βαλκανική της εμπειρία. Στην Ευρ. Ένωση μπήκαμε όχι μόνο για να ακούμε συστάσεις, αλλά και για να λέμε την άποψή μας, να συνδιαμορφώνουμε πολιτική.
Τρίτον.Ας μην είμαστε αφελείς ή αδιάφοροι μπροστά στα σχέδια της μεγάλης Αλβανίας. Σήμερα η ορολογία που χρησιμοποιείται είναι ελαφρώς παραλλαγμένη: Φυσική Αλβανία. Ενώ ο όρος Μεγάλη τρομάζει τους γείτονες, ο όρος «Φυσική» υποτίθεται ότι αποκοιμίζει. Όμως είναι το ίδιο κατ’ ουσίαν. Είτε με τη μορφή αποσχίσεων, είτε με προπαγάνδα για ανύπαρκτες μειονότητες, είτε με προκλητικούς χάρτες και διαστρεβλωμένα σχολικά βιβλία ιστορίας, είτε με το Εθνικό Δόγμα της Ακαδημίας Επιστημόνων των Τιράνων, είτε με προκλήσεις «Τσάμηδων» και άλλων συναφών στοιχείων, ορισμένοι ισχυροί παράγοντες στα Τίρανα και στο Κόσσοβο οραματίζονται νέες αναταραχές. Δεν ξέρω αν επιδιώκουν να φθάσουν σε περαιτέρω αλλαγές συνόρων, καλό είναι όμως να αποθαρρυνθούν αυτές οι τάσεις εν τω γεννέσθαι. Τούτο θα επιτευχθεί με την ελληνική σταθερή άρνηση κατά της αναγνωρίσεως του Κοσσόβου καθώς και με την ρητή απόρριψη κάθε συζητήσεως για ανύπαρκτες μειονότητες Αλβανών ή Τσάμηδων στην Ελλάδα. Οι οικονομικοί μετανάστες που εργάζονται τίμια στην χώρα μας είναι σεβαστοί από όποια χώρα και αν προέρχονται. Δεν αποτελούν, όμως, εθνική μειονότητα ούτε είναι επιτρεπτό να τους χρησιμοποιεί οποιαδήποτε γειτονική χώρα για εθνικιστικούς σκοπούς. Εθνική μειονότητα και μάλιστα ξεχασμένη αποτελούν οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες.
Τέταρτον.Ακόμη και από ζητήματα που μοιάζουν με λεπτομέρειες μπορεί η εξωτερική μας πολιτική να εξαγάγει χρήσιμα συμπεράσματα. Παράδειγμα η γεωπολιτική σημασία των ονομάτων. Επί αιώνες οι Σέρβοι, που ήσαν μέχρι το 1945 η πλειοψηφία στην επαρχία αυτή, χρησιμοποιούσαν τον όρο Κόσσοβο – Μετόχια. Η λέξη Μετόχι, ελληνικής προελεύσεως, σημαίνει κτήμα, οίκημα ή ναό που ανήκει σε κάποιο Ορθόδοξο Μοναστήρι. Επί Τίτο, όταν άρχισε η μαζική εισροή Αλβανών στην επαρχία, άρχισε η κατάργηση του όρου Μετόχια. Τούτο έγινε σκοπίμως για να ξεχασθεί ο σερβικός και ορθόδοξος χριστιανικός χαρακτήρας της περιοχής. Σήμερα διεθνώς όλοι μιλούν για Κόσσοβο ή Κοσσόβα και ξεχνούν τα Μετόχια. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η διεθνής αλλοίωση μιας ιστορικής ονομασίας αξιοποιήθηκε για να νομιμοποιήσει αλυτρωτικά και αποσχιστικά σχέδια. Ας το έχουμε κατά νου όταν συζητούμε για το όνομα του κράτους των Σκοπίων.
Πέμπτον. Από την στιγμή που η στάση ορισμένων ισχυρών χωρών ενθαρρύνει τα αλβανικά σχέδια στα Βαλκάνια είναι πολύ πιθανόν να κινδυνεύσει η ακεραιότητα της ΠΓΔΜ, όπου το 30% είναι Αλβανοί. Ας μην βιαστούμε, λοιπόν, να παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία σε ένα κράτος, το οποίο μεθαύριο μπορεί και να έχει διαλυθεί!
43) Για τα Σκόπια και την ονομασία τους
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ Κ. ΧΟΛΕΒΑ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Έχουν περάσει 15 χρόνια από το 1992 που άνοιξε η πληγή του Σκοπιανού. Μήπως βρισκόμαστε ενώπιον μιας ύστατης ευκαιρίας για λύση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η πληγή του Σκοπιανού άνοιξε ουσιαστικά το 1944 όταν ο δικτάτωρ Τίτο της Γιουγκοσλαβίας κατασκεύασε το ανύπαρκτο «μακεδονικό έθνος» για να προκαλεί αλυτρωτικά και μειονοτικά προβλήματα στις γειτονικές του χώρες. Φυσικά το μακεδονικό ζήτημα υπό την ευρύτερή του έννοια άρχισε στα τέλη του 19ουαιώνος. Το 1991 το πρόβλημα έλαβε άλλη διάσταση με την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και την εμφάνιση ανεξαρτήτου κράτους, το οποίο διεκδικεί το όνομα, την ιστορία, τα εδάφη και τον πολιτισμό της ελληνικής Μακεδονίας. Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών έχει αποδείξει με πάμπολλα τεκμήρια στο βιβλίο της «Μακεδονισμός – ο ιμπεριαλισμός των Σκοπίων» την μεγάλη πρόκληση που υφιστάμεθα ως Έλληνες. Η προτεινόμενη λύση είναι επιφανειακή και δεν ακυρώνει την συνεχή διαστρέβλωση και υφαρπαγή της ελληνικής μακεδονικής κληρονομιάς.
Η νέα πρόταση του μεσολαβητή του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς για το Σκοπιανό, πιστεύετε πως θα προχωρήσει;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν πιστεύω ότι θα προχωρήσει η νέα πρόταση Νίμιτς. Είναι προκλητικά άδικη για την χώρα μας, αν αληθεύουν τα όσα γράφονται. Αν τα Σκόπια ονομάζονται π.χ. Άνω Μακεδονία στον ΟΗΕ και στις σχέσεις με την Ελλάδα, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες σχέσεις τους και στο εσωτερικό τους αποκαλούνται απλώς Δημοκρατία της Μακεδονίας, το πράγμα θα περιπλακεί περισσότερο. Εξ άλλου υπάρχει και το όνομα της εθνότητός τους. Δεν θα ονομάζονται Άνω Μακεδόνες ή Νέοι Μακεδόνες κλπ, αλλά σκέτο Μακεδόνες και μάλιστα με την δική μας υπογραφή! Τότε θα έχουμε πρόβλημα χρήσεως του όρου Μακεδονία εμείς οι Έλληνες. Δεν θα μπορώ εγώ που γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη να λέγομαι Μακεδών. Δεν πρέπει να βάλουμε την υπογραφή μας σε τέτοιες οδυνηρές υποχωρήσεις.
Διεκδικήσαμε το μέγιστο και απωλέσαμε και το ελάχιστο; Σήμερα, πολλοί αποκαλούν τα Σκόπια με τον όρο «Μακεδονία».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η αλήθεια είναι ότι πολλές χώρες ονομάζουν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία. Όμως το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν και αν βάλουμε την υπογραφή μας στις προτάσεις Νίμιτς. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει αυτές τις 100 περίπου χώρες να αποκαλούν την ΠΓΔΜ Νέα ή Άνω Μακεδονία. Αφού, λοιπόν, αυτή την πτυχή δεν μπορούμε να την βελτιώσουμε, ας μην βιαστούμε να υπογράψουμε. Ας περιμένουμε τις αποσχιστικές τάσεις των Αλβανών της ΠΓΔΜ που θα ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια τους αδελφούς τους του Κοσσυφοπεδίου. Αν αποσχισθεί το 30% του εδάφους και του πληθυσμού των Σκοπίων τότε αλλάζουν τελείως τα δεδομένα. Λέω, λοιπόν: Γιατί να σπεύσουμε να παραχωρήσουμε το όνομά μας και την ιστορία μας σε ένα κράτος, το οποίο αύριο – μεθαύριο πιθανότατα θα έχει διαλυθεί;
Η λύση μιας διπλής ονομασίας, είναι λύση για τα ελληνικά συμφέροντα; Το βέτο είναι λύση;
Η διπλή ονομασία είναι απορριπτέα. Το ΒΕΤΟ είναι η μόνη λύση.
42) Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Πολλά και συγκινητικά γράφονται και λέγονται αυτές τις ημέρες για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο. Και δικαίως. Προσωπικά θα ήθελα να συνοψίσω τις κρίσεις μου σε μία φράση: Ήταν ο Αρχιεπίσκοπος της ελπίδας. Όσο βρισκόταν εν ενεργεία μας χάριζε ελπίδα με τα λόγια του, τα έργα του, το χαμόγελό του. Όταν επί επτάμηνο βρέθηκε αντιμέτωπος με τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του μας δίδαξε υπομονή και πίστη στο Θεό. Με τα έργα του και με τα κείμενά του, με τα λόγια του και με την σιωπή του, με το χαμόγελο και με την περίσκεψή του, ο εκλιπών ιεράρχης ήταν πηγή ελπίδας και ζωντάνιας.
Ο λόγος του επηρέαζε πολύ κόσμο. Συγκινούσε, προβλημάτιζε, προκαλούσε μερικές φορές έντονες αμφισβητήσεις. Αλλά οπωσδήποτε μιλούσε στην ψυχή μας. Ανεπιτήδευτα και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία ο Χριστόδουλος κατόρθωνε να εκφράζει τους καημούς και τους προβληματισμούς του μέσου Έλληνα απλά και κατανοητά, με άριστο χειρισμό της Ελληνικής και με αναφορές στην επικαιρότητα, με βάθος παιδείας, αλλά χωρίς άχρηστη επίδειξη γνώσεων. Εμπλούτισε το λεξιλόγιό μας και απεδείκνυε καθημερινά την συνέχεια του Ελληνικού γλωσσικού πλούτου. Γκρεμίζοντας τα τεχνητά τείχη μεταξύ λογίας και καθομιλουμένης κοσμούσε τον χειμαρρώδη λόγο του με φράσεις εκκλησιαστικές, συνδυασμένες με λέξεις καθημερινές. Και τελικά πετύχαινε τον σκοπό του. Ήταν χαρακτηριστικό πρότυπο της ευρύτητος που μπορεί να προσφέρει η ανθρωπιστική παιδεία, η οποία δυστυχώς αρχίζει να σπανίζει στις ημέρες μας.
Πίστευε στην αρμονική συνύπαρξη της παραδοσιακότητος με την ανανέωση. Από την μία πλευρά αγαπούσε την ιστορία, την παράδοση, την εθνική μας κληρονομιά. Από την άλλη προώθησε την χρήση του Διαδικτύου στον εκκλησιαστικό χώρο, θεσμοποίησε την ενασχόληση της Εκκλησίας της Ελλάδος με την Βιοηθική, έφερε την Ορθοδοξία πιο κοντά προς την Ευρώπη ανοίγοντας γραφείο αντιπροσωπείας της Εκκλησίας μας στις Βρυξέλλες. Μέσα στο αίμα του κυλούσε η καταγωγή της οικογένειάς του από την Ανατολική Θράκη και έτσι ήταν ευαίσθητος δέκτης των εθνικών και πολιτιστικών ανησυχιών του Ελληνισμού. Αγάπησε και με την καρδιά και με το μυαλό κάθε τι ελληνικό και κάθε τι πονεμένο. Γι’ αυτό είχε ξεχωριστή ευαισθησία για τις ακριτικές περιοχές του Ελληνισμού, όπως η Βόρειος Ελλάς και η Κύπρος. Είναι συμβολικό, νομίζω, το γεγονός ότι η τελευταία επίσημη επίσκεψή του ήταν στην Κύπρο στα τέλη Απριλίου του 2007 και η τελευταία περιοδεία του, λίγο πριν εισαχθεί στο νοσοκομείο, ήταν στην Κεντρική Μακεδονία για να τιμήσει τα 100 χρόνια από τον απαγχονισμό του Μακεδονομάχου Καπετάν Άγρα.
Γνώριζε καλά τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης και πολιτικοκοινωνικού προβληματισμού. Διάβαζε βιβλία και εφημερίδες στα αγγλικά και στα γαλλικά και έβλεπε με ανησυχία την ιδεολογική περιδίνηση της Ευρώπης μεταξύ ελπίδας και μηδενισμού, μεταξύ Χριστιανικών ριζών και αθεΐας, μεταξύ πνευματικών ανατάσεων και παρακμιακών φαινομένων. Γι’ αυτό στάθηκε αυστηρός κριτής στις αρνητικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης. Ήταν αντίθετος με την ισοπέδωση των εθνικών ταυτοτήτων. Δεν ήταν αντίθετος με την επικοινωνία των λαών και με τον διάλογο των πολιτισμών. Διαφώνησε με την διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες γιατί είχε διαβλέψει, μάλλον σωστά, ότι ήταν η απαρχή μιας σειράς μέτρων κατά της Εκκλησίας και της Ελληνορθόδοξης συνιστώσας του πολιτισμού μας. Από την άλλη πλευρά πίστευε στην ειλικρινή επικοινωνία μεταξύ λαών και θρησκειών και δεν δίστασε – παρά τις αντιδράσεις – να συναντηθεί με δύο Πάπες. Ο μακαριστός Χριστόδουλος ήταν εκείνος ο οποίος μίλησε με παρρησία στον Πάπα Ιωάννη Παύλο για τις ευθύνες της Δύσεως στο θέμα των Σταυροφοριών, αλλά και στην χαίνουσα πληγή της ημικατεχόμενης Κύπρου. Τουλάχιστον για το πρώτο ζήτημα απέσπασε μία ιστορική συγγνώμη.
Οι ακραίοι συντηρητικοί τον κατηγόρησαν ως «οικουμενιστή». Οι ακραίοι εκσυγχρονιστές τον κατηγόρησαν ως «εθνικιστή». Ίσως ήταν πιο μπροστά από την εποχή του και έτσι κάποιοι δεν μπόρεσαν να τον καταλάβουν.
Μακαριστέ Αρχιεπίσκοπε, σε ευχαριστούμε για την ελπίδα που μας χάρισες!
41) ΔΥΟ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ
Όπως αναμέναμε, όλες οι διαβουλεύσεις του κ. Νίμιτς στην Αχρίδα με τους εκπροσώπους Ελλάδος και Σκοπίων απέβησαν άκαρπες και εξ ίσου άκαρπες θα αποβούν και οι επόμενες συζητήσεις στην Αθήνα. Προσωπικά δεν αισθάνομαι ευχάριστα ως Έλλην βλέποντας το αδύναμο κράτος των Σκοπίων να μένει σταθερό στις θέσεις του επί 17 χρόνια και την ισχυρή Ελλάδα να έχει υποχωρήσει από την αρχική και σωστή θέση της του 1992. Η σύνθετη ονομασία δεν είναι λύση ούτε είναι κάτι καινούργιο. Το όνομα ΠΓΔΜ τι είναι; Δεν είναι σύνθετη ονομασία; Και όπως είδαμε δεν μείωσε τον αλυτρωτισμό της σκοπιανής προπαγάνδας. Σκεφθείτε, λοιπόν, αν τα Σκόπια μας προκαλούν καθημερινά τώρα που έχουν μία προσωρινή σύνθετη ονομασία, πόσο περισσότερο προκλητικά θα γίνουν αν κατοχυρώσουν ως μόνιμη και νόμιμη μία άλλη σύνθετη ονομασία και μάλιστα με την δική μας υπογραφή.
Τις τελευταίες ημέρες ακούμε και διαβάζουμε ορισμένα επιχειρήματα υπέρ της σύνθετης ονομασίας, στα οποία θέλω να εκφράσω τις ενστάσεις μου. Αναφέρομαι κυρίως στις απόψεις του καλού φίλου και σοβαρού διανοητή επί εθνικών και ιστορικών θεμάτων, του Γιώργου Καραμπελιά. Υποστηρίζει ότι πρέπει να αποδεχθούμε τη σύνθετη ονομασία «Άνω Μακεδονία» για να σφυρηλατήσουμε μία συμμαχία με τα Σκόπια και τους άλλους βαλκανικούς λαούς κατά του τουρκικού επεκτατισμού. Οι ενστάσεις μου είναι οι εξής:
Α) Βεβαίως είναι σοβαρό πρόβλημα ο τουρκικός επεκτατισμός, αλλά σήμερα πλέον δεν αντιμετωπίζεται με συμμαχία των βαλκανικών λαών, διότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν ζούμε στο 1912. Η Βουλγαρία επί παραδείγματι έχει ένα ισχυρό φιλοτουρκικό κόμμα, το οποίο παρεμβαίνει καταλυτικά στον σχηματισμό κυβερνήσεως και στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.
Β) Ο πιο αναξιόπιστος σύμμαχος στην περιοχή μας είναι το κράτος των Σκοπίων λόγω της στρατιωτικής και οικονομικής του αδυναμίας και κυρίως λόγω των διαλυτικών τάσεων που προκαλούνται από την ισχυρή αλβανική κοινότητα.
Γ) Πώς θα συμμαχήσουμε με τα Σκόπια κατά της Τουρκίας, όταν το 40% του πληθυσμού ακολουθεί το μουσουλμανικό θρήσκευμα (αλβανική, βοσνιακή και τουρκική μειονότητα);
Δ) Πώς θα δημιουργήσουμε βαλκανική συμμαχία με τα Σκόπια ως μέλος, όταν έχουν τεταμένες σχέσεις με τους γείτονές τους; Με την Σερβία συγκρούονται για το εκκλησιαστικό ζήτημα και με την Βουλγαρία για τις εθνικές επετείους και για την λεγόμενη «μακεδονική μειονότητα» της ΝΔ Βουλγαρίας.
Ε) Ακριβώς το αντίθετο από όσα προτείνει ο Γ. Καραμπελιάς θα συμβεί. Αν υποχωρήσουμε απέναντι στο υπό διάλυση κράτος των Σκοπίων τότε είναι που θα αποθρασυνθεί ο τουρκικός επεκτατισμός και θα μας ζητά περισσότερα. Τον πιθανό κίνδυνο από την Τουρκία θα τον αποδυναμώσουμε αν δώσουμε δείγματα σθεναρής και αξιοπρεπούς στάσης στο ζήτημα των Σκοπίων. Η αποδοχή εκ μέρους μας της σύνθετης ονομασίας θα είναι μήνυμα αδυναμίας και έτσι θα αυξηθούν οι τουρκικές προκλήσεις.
Μία άλλη σειρά επιχειρημάτων έναντι της οποίας έχω σοβαρές ενστάσεις και επιφυλάξεις είναι αυτή που διαβάζουμε προσφάτως στις στήλες ορισμένων αθηναϊκών εφημερίδων. Μας λένε, λοιπόν, ότι πρέπει να αποδεχθούμε την αμερικανική άποψη περί δημιουργίας ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου για να πάρουμε ανταλλάγματα στο Μακεδονικό. Διαφωνώ ριζικά. Η Ελλάς δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπογράψει το ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο έστω και αν το αποφασίσουν φίλοι και εταίροι μας. Αν εγκρίνουμε την αλλαγή των συνόρων της Σερβίας και την απόσχιση μιας μουσουλμανικής κοινότητας, τότε ανοίγουμε τον ασκό του Αιόλου για την κατεχόμενη Κύπρο και για τη Θράκη. Η Ελλάς επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Το συμφέρον μας είναι να μην συνεργήσουμε στην καταπάτησή του. Και μάλιστα για να κερδίσουμε τι; Την σύνθετη ονομασία των Σκοπίων;
Όλοι αυτοί που μας καλούν να αναγνωρίσουμε ανεξάρτητο Κόσσοβο ας μας απαντήσουν: Αν οι Αλβανοί των Σκοπίων ακολουθήσουν τους ομοεθνείς τους Κοσσοβάρους και αποσχισθούν, θα υπάρχει άραγε κράτος Σκοπίων ώστε να συζητούμε για το όνομά του;
40) ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Η επίσημη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί στο Βατικανό, στις 20-12-2007, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε., ιδίως τα ηλεκτρονικά. Και όμως θα έπρεπε να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο, διότι ο Γάλλος πρόεδρος έθεσε μία σειρά ζητημάτων που αφορούν το θρησκευτικό φαινόμενο και αποτελούν αντικείμενο σοβαρών συζητήσεων σε όλη την Ευρώπη. Ο Σαρκοζί συνήντησε τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ και ανεκηρύχθη «επίτιμος κληρικός» μέσα στην βασιλική του Αγίου Ιωάννου του Λατερανού. Πραγματοποίησε μία εκτενή ομιλία στο ναό αυτό και παραχώρησε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην επίσημη εβδομαδιαία εφημερίδα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, τον «Ρωμαίο Παρατηρητή». Εάν επρόκειτο για τον αρχηγό ενός άλλου κράτους δεν θα μας έκαναν εντύπωση όλα αυτά. Όμως η Γαλλία από το 1905 και υπό την επίδραση των αντιεκκλησιαστικών ιδεών της Γαλλικής Επαναστάσεως έχει επιβάλλει τον πλήρη χωρισμό του δημοσίου βίου από το θρησκευτικό φαινόμενο και θεωρείται ο παράδεισος των οπαδών του ουδετερόθρησκου κράτους (ETAT LAIQUE).
Αμφισβητώντας τα θεμέλια του ουδετερόθρησκου κράτους ο Σαρκοζί έκανε ομολογία πίστεως εκ μέρους της Γαλλίας προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Χαρακτήρισε την χώρα του ως πιστή θυγατέρα της Εκκλησίας εκπλήσσοντας όλους όσοι γνωρίζουν ότι ο νόμος του 1905 είχε ενοχλήσει και συνεχίζει να ενοχλεί το Βατικανό. Τόνισε ότι οι ρίζες του γαλλικού πολιτισμού είναι Χριστιανικές και κατηγόρησε τους οπαδούς του ουδετερόθρησκου κράτους ότι επιχείρησαν, χωρίς επιτυχία πάντως, να αποκόψουν αυτές τις ρίζες. Αναφέρθηκε στην ελπίδα που χαρίζει η θρησκευτική πίστη ειδικά στην εποχή μας, η οποία χαρακτηρίζεται από την φρενίτιδα της κατανάλωσης. Παρατήρησε ότι η ουδετερόθρησκη Δημοκρατία που επικρατεί στη Γαλλία έχει υποτιμήσει τις πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου και διαπίστωσε ότι αυτή η κατάσταση βλάπτει την γαλλική κοινωνία. Παραδέχθηκε ότι ο γαλλικός λαός δεν ζητεί μόνον πολιτικά προγράμματα, αλλά αναζητεί πνευματικότητα, αξίες και ελπίδα. Κάθε θρησκεία χαρίζει ελπίδα στους πιστούς της, είπε ο Σαρκοζί, και οι πολιτικοί θέλουν να απευθύνονται σε πολίτες που έχουν μέσα τους την ελπίδα.
Στην συνέντευξή του προς την εφημερίδα του Βατικανού ο Γάλλος πρόεδρος ομολόγησε ότι από τότε που ήταν υπουργός Εσωτερικών και Θρησκευμάτων κατανόησε την ανάγκη να τροποποιηθεί υπέρ των θρησκευτικών κοινοτήτων ο νόμος του 1905, όμως αυτό απαιτεί την συναίνεση όλων των ενδιαφερομένων. Επανέλαβε την άποψή του ότι η Τουρκία είναι μία ασιατική χώρα και δεν έχει θέση στην Ευρ. Ένωση. Και προανήγγειλε ότι στο δεύτερο εξάμηνο του 2008, όταν η χώρα του θα έχει την προεδρία της Ε.Ε., ο ίδιος θα προωθήσει μία κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για την μετανάστευση, την άμυνα και το περιβάλλον. Για να μη τρομάξει τους οπαδούς του ουδετερόθρησκου κράτους, το οποίο πλέον είναι κατεστημένο στην Γαλλία, πρότεινε μία ενδιάμεση λύση, την οποία ονομάζει «θετική ουδετερότητα» του κράτους προς το θρησκευτικό φαινόμενο.
Φυσικά δεν περιμένει κανείς ότι θα αλλάξει άρδην το νομικό καθεστώς στην Γαλλία, ούτε είναι εύκολο να ξεριζωθεί μία παράδοση διακοσίων και πλέον ετών που ξεκινά από ορισμένες ακραίες εκφάνσεις του Διαφωτισμού. Όμως είναι προφανές ότι κλονίζεται η απόλυτη κυριαρχία των οπαδών του άθρησκου ή «λαϊκού» κράτους. Και μόνον η αποδοχή εκ μέρους του Σαρκοζί του τίτλου του επίτιμου κληρικού έχει ήδη προκαλέσει τριγμούς στο ουδετερόθρησκο οικοδόμημα. Αλλά δεν είναι ο μόνος που προτείνει την χαλάρωση του νόμου του 1905. Ο πρώην μαρξιστής διανοητής Ρεζί Ντεμπρέ έχει προτείνει να επανέλθει η διδασκαλία περί θρησκείας στα δημόσια σχολεία της Γαλλίας, η οποία έχει απαγορευθεί από το 1905, δεδομένου ότι οι μαθητές έχουν αποκοπεί από ουσιώδη στοιχεία του γαλλικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο ίδιος παρατήρησε ότι η παρουσία μουσουλμάνων μαθητών στα γαλλικά σχολεία, οι οποίοι αρνούνται τα σάντουιτς με χοιρινό στο κυλικείο, έχει ξαναφέρει τις θρησκευτικές συζητήσεις στο επίκεντρο. Όταν διώχνεις την θρησκεία από την πόρτα επανέρχεται από το παράθυρο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:NICOLAS SARKOZY. LA REPUBLIQUE, LES RELIGIONS, L’ ESPERANCE, (Η Δημοκρατία,οι Θρησκείες,η Ελπίδα),CERF, PARIS 2004.
Η ‘Εφημερίδα Νομού Κοζάνης’ είναι μια στήλη στην ενημέρωση της τοπικής κοινότητας, αντανακλώντας την πολυμορφία και τη ζωντάνια της περιοχής. Με την αφοσίωσή της στην έγκαιρη και αξιόπιστη ενημέρωση, καθώς και την αντικειμενική κάλυψη των γεγονότων, έχει καθιερωθεί ως αξιόπιστη πηγή πληροφοριών για τους αναγνώστες της.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
