Η Ορθοδοξία διατήρησε αλώβητη ανά τους αιώνες την αυθεντικότητα της υποστάσεώς της και συνεχίζει σήμερα ακάθεκτη να πορεύεται, με ψηλά τη σημαία της Αλήθειας, σε μια παγκόσμια κοινωνία που τελεί σε πλήρη σύγχυση. Ουδέποτε υπέκυψε στην προπαγάνδα των αθεόφοβων και τους διωγμούς των αδίστακτων πολέμιών της και ουδέποτε ανέχθηκε την παραμικρή παραφθορά ή παρασιώπηση της καθολικής αλήθειας. Και σήμερα αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε επίφαση αλήθειας και ελευθερίας, είτε είναι περιβεβλημένη τον μανδύα της επιστημονικής τεκμηρίωσης και της τεχνολογικής πιθανολόγησης, είτε τον μανδύα οποιασδήποτε φιλοσοφικής θεωρίας ή αντισυμβατικής κοσμοθεωρίας. Δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της προσπάθειάς της για την εκπλήρωση του χρέους της απέναντι στο Θεό και τον κόσμο και ούτε αφήνει ίχνη υποψίας για παρανόηση, ώστε να θεωρηθεί ένας από τους πολλούς ανταγωνιστές που καταγίνονται με την ερμηνεία της ύπαρξης του κόσμου, της προέλευσης του ανθρώπου και του νοήματος της ζωής. Δεν προσβάλλει η Ορθοδοξία τη δική της χριστιανική κοσμοθεωρία για να αναμετριέται με τις εκάστοτε κοσμοθεωρίες που έρχονται και παρέρχονται. Οι διαφωτιστές επαγγέλλονταν πως η κατάκτηση της ανθρώπινης ευτυχίας περνάει μέσα από την απελευθέρωση και την επίδραση της επιστημονικής αλήθειας, αλλά η επαγγελία αυτή δεν άντεξε στο χρόνο και διαψεύστηκε πολύ σύντομα. Επιχειρήθηκε η άλωση και η αλλοίωση του χριστιανικού μηνύματος, με την επέλαση του συνθήματος «η αλήθεια θα μας απελευθερώσει», αλλά όλες οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Το όποιο δήθεν συναίσθημα αγαλλίασης από το άγγελμα του θανάτου του Θεού, που δήθεν σηματοδοτούσε το άνοιγμα των δυνατοτήτων του ανθρώπου σε ευρύτερους ορίζοντες δημιουργίας, δεν αποδείχτηκε παρά μια ψευδαίσθηση, η οποία στη σύγχρονη εποχή, όχι μόνον υποχώρησε, αλλά και τείνει να εξανεμιστεί πλήρως, αφού στην πράξη αποκαλύπτεται πως οι άνθρωποι δεν αντέχουν και μετά βεβαιότητας δεν επιθυμούν μια τέτοια επίφαση ελευθερίας, μια ελευθερία νιτσεϊκής έμπνευσης. Οι περισσότεροι των ανθρώπων βιώνουν πραγματικά την έμφυτη ανάγκη για πίστη στο υπερβατικό, στο απόλυτο, σε κάτι τέλος πάντων που οπωσδήποτε τους ξεπερνά και τους υποτάσσει. Στους αιώνες που ακολούθησαν το διαφωτισμό και τη νιτσεϊκού τύπου ελευθερία, οι θιασώτες της παρακμής των θρησκειών και ιδίως οι αρνητές του χριστιανισμού θεώρησαν εύκολη υπόθεση και επιτακτική ανάγκη την αντικατάστασή του, αλλά αυτοδιαψεύστηκαν. Προσπάθησαν, είναι αλήθεια, να καλύψουν τα κενά με καινούργια ιδεολογικά σχήματα και καινούργια συστήματα πίστης, άλλα με τη μορφή ορθολογικών φιλοσοφικών δογμάτων και αξιωμάτων, με επιστημονικές εικασίες ή θεωρίες (μαρξισμός – φροϋδισμός κλπ) και άλλα με τη μορφή ανορθολογικών μυστηριωδών δογμάτων (αποκρυφισμός, αστρολογία, ανατολικές δοξασίες κλπ ), που μέσα από την παραδοξότητά τους θέλησαν να προσελκύσουν οπαδούς. Μάταια, όμως. Έτσι, το από καταβολής κόσμου ερώτημα για το αν υπάρχει Θεός ή όχι εξακολουθεί να υφίσταται και ένα είναι σίγουρο. Μπορεί να μη σταματά αυτό το μεγάλο, βαθύ και μυστήριο ζήτημα του υπέρτατου Όντος σε μια βασανιστική ερώτηση στη σκέψη του ανθρώπου, αλλά οπωσδήποτε αρχίζει μαζί της.
απόσπασμα από το βιβλίο μου
« ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
εκδόσεις ΠΑΝΕΚΤΥΠΟΝ 2015
Ηλίας Κ Μάρκου
iliaskmarkou@yaho.gr