Για τον Μπάμπη και όλους τους νέους. Μαρίας Σπυρίδου

Δυο περιστέρια ερωτοτροπούσαν πάνω στο δέντρο της αυλής μου που βλεπω από το παράθυρό μου
φτερωτός έρωτας
Μάθημα συγκλονιστικό του κύκλου της ζωής .
Το ξέρεις περιστέρι μου ότι είσαι μια λέξη που φτερουγίζει στο Άσμα Ασμάτων.
Η λέξη περιστέρι κρύβει τρυφερότητα στον ανθρώπινο λόγο.
Ίσως γιατί παγκόσμια είναι το σύμβολο της ειρήνης
Ίσως πάλι γιατί ένα περιστέρι με κλαδί ελιάς έφερε το μήνυμα της ζωής μετά τον κατακλυσμό.
Ίσως γιατί είναι οι ψυχές που φτερουγίζουν ψηλά κι αγγίζουν το φως του ήλιου και του ουρανού και κουβαλούν το μυστικό απάνω φως του κόσμου μας .
Η πάντα ανατρεπτική μητέρα μου έλεγε , δεν είναι πουλιά τα περιστέρια . Είναι οι καλές ψυχές των ανθρώπων μας.
Λευκά περιστέρια γέμισε η αυγή τον ουρανό
Από δω θα περνούσε το περιστέρι,
είχαν ανάψει δαδιά γύρω στους δρόμους
άλλοι άνθρωποι φυλάγαν στις δεντροστοιχίες
Παιδιά κρατούσαν στα χέρια σημαιούλες
Περνούσαν οι ώρες κι άρχισε να βρέχει
έπειτα σκοτείνασε όλος ο ουρανός
Μια αστραπή ψιθύρισε κάτι φοβισμένα
κι άνοιξε η κραυγή στο στόμα του ανθρώπου.
Τότε το περιστέρι μ’ άγρια δόντια
σα σκύλος ούρλιαξε μέσα στη νύχτα [Μ. Σαχτούρης ]
…δε μου μιλείς κι η δόλια εγώ
τον κόρφο δες ανοίγω,
και στα βυζιά που βύζαξες , τα νύχια
γυιέ μου μπήγω
Μαρία Σπυρίδου