Η ανθρωπιά αναντικατάστατη αξία

Πέρασαν και οι φετινές γιορτινές μέρες, για άλλους δύσκολα, για άλλους λιγότερο δύσκολα, αλλά σίγουρα για τους περισσότερους δίχως υπερβολές, με σύνεση, με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, με τη σκέψη στο συνάνθρωπο και με αγάπη.

Ανέκαθεν οι γιορτές για τους πολλούς ήταν ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, μια προσωρινή αποστασιοποίηση από τα προβλήματα και την ενοχλητική πραγματικότητα, αλλά ειδικά για φέτος ήταν και μια επιβεβαίωση ότι και η ολιγάρκεια είναι μεγάλη αρετή. Και με τα λίγα, λοιπόν, μπορούμε να βιώσουμε το αληθινό νόημα των εορτών και να δείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους γύρω μας ότι η ανθρωπιά είναι αναντικατάστατη αξία.

Και για όσους αντιλαμβάνονται το νόημα των γιορτών με το κοσμικό αποκλειστικά πνεύμα και έξω από την Εκκλησία, ισχύει το ίδιο όσον αφορά τη ευχαρίστηση και την ευτυχία. Σίγουρα όλοι δεν χρειάζονται τα ίδια για να νιώσουν ευχαριστημένοι, αλλά στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε μπορούμε με τα λίγα και τα εντελώς απαραίτητα να είμαστε ευτυχισμένοι.

Αυτοί που μας κυβερνούν τώρα και όσοι θα μας κυβερνήσουν αύριο όλοι ανεξαιρέτως μιλούν για την αναγκαιότητα της ανάπτυξης και είναι αλήθεια πως σε όλον τον λεγόμενο αναπτυγμένο κόσμο σε δύση και ανατολή θεωρείται προϋπόθεση της δήθεν ευημερίας των λαών. Μήπως, όμως, αυτή η επιδίωξη του κοινού στόχου της πολυθρύλητης ανάπτυξης κρύβει και κάτι άλλο βαθύτερο και όχι ορατό με την πρώτη ματιά; Μήπως τελικά κρύβει μια κενόδοξη και ματαιόδοξη τάση για κυριαρχία, το χαρακτηριστικό ιδίωμα του σύγχρονου ανθρώπου;

Αν σκεφτεί κανείς από τη μια τις αμέτρητες δαπάνες, τα ποσά των δισεκατομμυρίων που σπαταλούνται για τα περιβόητα έργα μεγάλης πνοής, που φτάνουν μέχρι την κατάκτηση του διαστήματος, και από την άλλη τα κοινωνικά στρώματα που παλεύουν και αγωνιούν για την επιβίωση και λαούς ολόκληρους που ξεκληρίζονται από την έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και τη στέρηση των βασικών αγαθών διατροφής, μεταξύ των οποίων και το νερό, τότε αποκαλύπτεται περίτρανα ότι η υπερφίαλη φιλοδοξία του ανθρώπου για υπεροχή και η εντεινόμενη εξουσιαστική του τάση μεταμορφώνεται σε ματαιοδοξία για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Μέσα σ΄ένα τέτοιο κλίμα, στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο, απουσιάζει παντελώς κάθε αίσθημα ανθρωπιάς και καρδιακής συγκατάβασης, αληθινής αγάπης και αλληλεγγύης. Λείπει το μέτρο της ενοποιημένης ανθρωπότητας και της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, αλλά και στις λεγόμενες αναπτυγμένες κοινότητες λείπει ο συνδετικός κρίκος της κοινής συμμετοχής, της κοινής προσπάθειας παραγωγής αγαθών και της κοινής απόλαυσης αυτών.

Μια κοινωνία που θέλει να καυχιέται για τα επιτεύγματά της (επιστημονικά και τεχνολογικά) και για την οικονομική της ανάπτυξη θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει ότι όποια και όσα κι αν είναι τα επιτεύγματά της, αυτά δεν ενώνουν τους ανθρώπους, αφού τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στερούνται τα βασικά.

Όσο οι λίγοι ζουν με τα πολλά και οι πολλοί με τα ψίχουλα, τόσο οι ανισότητες και οι αδικίες θα πληθαίνουν, τα κοινωνικά ρήγματα θα βαθαίνουν και κατ επέκταση θα δημιουργούνται συνθήκες ηθικοκοινωνικής αποθεμελίωσης, με απρόβλεπτα τελικά αποτελέσματα για όλους.

Ηλίας Κ Μάρκου