Η επιτυχημένη οικονομική διαχείριση μιας χώρας είναι ο καθρέπτης της ευημερίας της. (Νίκου Κοκκαλιάρη)
Η καθαρή οικονομία έχει τύπους και κανόνες εφαρμογής. Η αρχή λοιπόν είναι το χώμα, είναι ο πρωτογενής τομέας. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Όλα εξαρτώνται απ’ την οικονομία, που είναι ο ρυθμιστής των πάντων και ο πρωτογενής τομέας είναι ο μοναδικός δρόμος, που θέτει τον πρώτο κανόνα παραγωγικής διαδικασίας, ως πρωταρχικό στοιχείο εκκίνησης της οικονομίας.
Εν ολίγοις τί σημαίνει αυτό;
Έχοντας βάλει μια σειρά στη διαδικασία αναδίπλωσης της οικονομίας, οι νόμοι της φύσης και οι κανόνες μας λένε εμφαντικά ότι η πραγματική και ουσιαστική καθιέρωση της ευημερίας μιας χώρας ξεκινάει απ’ τον πρωτογενή τομέα, ο οποίος τί κάνει; Αυτός δίνει τα αγαθά για την επιβίωση των ανθρώπων και όχι μόνο, αυτός δίνει το οριζόντιο εισόδημα σε όλους τους πολίτες, άλλους λίγο άλλους πολύ, εκτός απ’ τους κηφήνες και τους τεμπελχανάδες.
Έτσι λοιπόν το όποιο εισόδημα που προκύπτει, οδηγείται σε όλες τις άλλες παραγωγές αγαθών, που είναι δευτερεύουσες μεν αλλά άρρηκτα δεμένες με την έννοια της εφαρμοσμένης οικονομίας, που όλες μαζί βοηθούν και στηρίζουν ουσιαστικά τον πρωτογενή τομέα.
Όμως εδώ, όπως είπαμε πρωθύστερα, η αρχή του θέματός μας είναι ο πρωτογενής τομέας, δηλαδή είναι το άλογο μπροστά απ’ το κάρο και πάνω στο κάρο όλες οι άλλες μορφές παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών.
Δεν γίνεται επ’ ουδενί να μπει το κάρο μπροστά από τ’ άλογο, δεν λέει πουθενά η βιβλιογραφία, ότι είναι ποτέ εφικτό, π.χ. οι υπολογιστές είναι απαραίτητοι βοηθοί του πρωτογενή τομέα, από μόνοι τους σαν μηχανές δεν μπορούν να παράξουν, αλλά μπορούν να βοηθήσουν τα μέγιστα στην παραγωγή. Αυτό ισχύει και για όλες τις μορφές παραγωγής. Αυτό δυστυχώς δεν το γνωρίζουν ή αν το γνωρίζουν, δεν φροντίζουν για έναν τομέα, που μπορεί να δώσει απασχόληση, εισόδημα, παραγωγή αγαθών, αξιοπρέπεια και προ πάντων, επιστροφή των πολιτών της υπαίθρου στις ρίζες τους, στα χωριά τους, που έχουν ερημώσει επικίνδυνα.
Και για να λέμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη, όλως διόλου ο πολιτικός κόσμος δείχνει μια αδιαφορία ανεξήγητη. Ασχολούνται άπαντες σχεδόν με θεωρίες κενές περιεχομένου, με ίντριγκες και έχουν έναν παιδαριώδη λόγο με σχεδόν κατινίστικη μορφή. Σπανίως ακούγεται λόγος μεστός με πολιτικό ανάστημα και εύρος αντίληψης του ρόλου τους. Κάποτε πρέπει η αρένα της Βουλής να επιστρέψει στην κανονικότητα της δημοκρατικής ευθύνης.
Νίκος Κοκκαλιάρης
