ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ ΔΡΥΟΒΟΥΝΟΥ: ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ. ΗΡΘΙΝ ΟΥ ΚΑΖΑΝΑΡΣ (ΟΥ ΠΑΠΠΟΥΣ ΟΥ ΝΤΑΗΚΑΣ)
Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
Δ7
Τα ξύλα κριτσούν στ’ φουτιά..οι σκαντίθρις πιτάχνουντι απότουμα σαν τ’ σαϊτα ..ουπάν χουρχουλάζ’ του καζάν΄’ μι τα τσίπουρα..του τσιαιρό πόχν ουπάν στα δαυλιά σουρίζ’ όπους ου τζιουμπάνους τα πρόβατα…μυρουδιές απου τα ψμένα στ’ χόβουλ’, ζέστα.. όλα καλά….ξαφνικά!! σαλαβάτ’
Κουτσιαρής:Τι γένιτι ρε Μχάλ; Ποιος γκραφαλνάει τ’ θύρα κι θα τ’ ξιμπουσιατίσ; Του σκλί τ Νίτσιου;; Του πιρόνιασι του βούρζμα; Ωρέ τα σκλιά τ’ αρέζ’ του χιόν’..κάτσι ρε Μχάλ ιδώ σκαλνιέτι κι του ζαμπουρλέκ’ ..σα ζουρλό φκιάν’..κιού μάνταλους σν ουπάν τ’ μιριά σνάζιτι κιαυτός…ωρέ ότ’ ίνι θα του σιγουρέψουμι..στου λαέν θα του ζιάις, μι του γκρά. Άκσι , ξικρέμνα πτι κεία του γκρά , γιόμσι τουν, κι κάτσι αντίκρ πν πόρτα. Βγάνου ιγώ πρώτα μι τρόπου απ’ τς κρικέλις, του αμπαρόξλου..ύστιρα του πουλτόξλου του νταιαντάρ’ πόχουμι πουκάτ. Μόλις καλουθέκου του κόλ’ ..θα τραβήξου απότουμα τ’ θύρα κι θα τν αφήκου χαλαμαντάρ ..ισί ζίαστουν μια στου ψμένουτ’ όχ στα κουρκουβέλιατ, γιατί ένας ίχιν πεί «καλύτιρα να σι σβάξν μι του σκιπάρ στου λαέν..παρά να σι σνάξν κουτσιά στα τσκάλια»..ιμείς θα τουν σιβαστούμι τουν ουχτρό ..δε θα τουν σκουτώσουμι κιόλας μι τφικιά στ’ αγγειά , καλύτιρα στου τσιρβέλου. Ιτοιμάσ’ Μχάλ..κι σι Τσιατσιούλα , παρ τουν Παναιουτάκ’ κι κρύψας ικείια ουπίσου , στν κόχ’ πτου ντβάρ.
Άραδιάζουντι όλ’ όπους ίπιν ου Κουτσιαρής κι χιρνάει..βγάν πρώτα του κόλ’ , ύστιρα του νταϊαντάρ κι τραβάει απότουμα τν πόρτα κι τι γλέπν…ένα ντίπ άσπρου σαν πάππους (χιουνάνθρουπους) μι άσπρ’ πτου χιόν’ σιαλβάρα μι τσιγάρα στου στόμα κι δυό μάτια π’ γυαλίζν. Στου λιάβουτ έχ’ τσακουμέν’ μια φούρκα π’ νταϊαντάει.Σι κιά τα δυό τα τσιούγκατ’ έχ πουδιμένα δυό τσιράπια!! μάλουν πόχ’ ψόφουν Στου διυτιρόλιπτου, πριν τουν τσιακτίσ’ ου Μχάλτς μι του γκρά, του πράμα , αφού φτάει πρώτα του σέρτκου…ουμιλάει: «για κάτστι ρε, π’ σας ακούου τόσ’ ώρα να ιτιμάζιστι να μι σιγουρέψτι..ακούου για τφικιά στα τσκάλια για μνημόρια, για στιάρια για κιριά κι για ξιλουκρέβατα ( τα παράφκιανιν να τουν αψχήσν’)…τι θάρσιτι..κανας ουχτρός απ’ τ’ Λουσνιτσα ίμι; ή απ’ του Βρατίν; ου Νάσιους τ Πιρδικά ίμι ρε …ήρθα να πάρου αράδα στου καζάν ..μη κοιτάτι π’ κίντσα πτου μισμέρ κέφτασα τωραιάς. Ωσπου να κατέβου πτουν απάν του μαχαλά, τόφκιασιν κουντά ίσια μι τα νόμια.Γκιλίσκα κιόλας πτου γκλίστρου σν κατηφόρα τ’ Τσιπούλ…σιακάτ’ πτ Τέλ’ τ Μπαλιάκα… στ Νάσιου τ Πετρου κι σγκάλουσα στ ανιμουσούρ πουχιν μας’ πόξου πτ Τουτό του σιδηρουργείου..ίχιν κένα μάλουν ξλάλιτρου ήταν γιατί δεν ήγλιπα πτ’ σκουτίδα κι του χιόν’ κι στουμπίσκα ..πρεπ’ να μι πέτχιν η κρικέλα πτ’ ζέβλα ντιπ στ νιφραμιά .Καλα ρε τι ανξιτι του στόμα σα ζιάμπα κι μ’ αφήντι να τα λέου πτι ιδώια πόξου στου βούρζμα;..Να σέβου η θα μαφήκτι ιδώια να ντανταλιάσου ντίπ, να μι βρίτι τ’ χαραί χαμουγιλαστόν;»
Ου Κώτσιους κι ου Μχάλτς απόμναν μανοιχτό του στόμα…χα να ιγκλιματίσν, νύχτα, παραπέρα πτν πλατέα στου Ντριάνουβου, για ένα απότουμου γκραφάλ’ στν πόρτα πτου καζάν’. Η Τσιατσιούλα κι ου Παναϊώτς΄, αφού κατάλαβαν ότι δεν έχ’ κίνδυνουν, ξιζακατίσκαν πν’ κόχ’ πτου ντβάρ, έβγαλαν τα δόντια πόξου κι γκριμπα-γκριμπά ξαναστρώθκαν στου σουφρά. Πρώτους ουμιλάει ου Κουτσιαρής…
Κουτσιαρής: Ωρέ..καλώς του Νάσιου ρε..ωρέ τι χα να πάθουμι ωρέ θα σιγούριβάμι του Νάσιου τ Πιρδικά ρε..που ίμαστι κι ντιπ κουντνό σόϊ..που ίνι αμσιός τ σμιθιρού , τ μπατζιανάκ, πτου νούνου τς θειάς, πτ σμιθιρά τς Νκόλινας που ίχιν μπράτμου τουν τριταξάδιρφου τ’ Σιώμου π’ δούλιβιν στου καστρί μι του σιμπέθιρου τ’ Τζήκα..πούχιν χουραφ στα σκιντέρια απ αδιρφουμοίρ μι τουν Τσιότσιου, τ Τσίτσιου τ’ Τάσιου, τ Μήτσιου τ’ πιταλουτή, που τουν ίχιν μι ρόγα στα βόϊδια ου καρπουλόης που ίχιν θειό του Τσιάτσιου πτ Σέλτσα π’ έπιζιν νταούλ’ κίχιν παρέα μι τι κείνουν τουν κουντακνό του μαύρου πτου Τσουτύλ’ π’ έβανιν καπνό στου σάντβου κι λαλούσιν κουρνέτα ,πούχιν…(τουν διακόπτ’ ου Νάσιους)
Πιρδικάς: Όι Κουτσιαρή…στασ’ ρε.. μούλουνι … ξέρου οτ’ ίμιστι τόσου κουντά.. ίδιου σμάδ’.. ίδιου αίμα ..δεν πρέπ να πιτχέντς τόσου πυκνά τόσου κουντνό σόϊ ΄..αλλά πρίν μπιτίις ν’ αναφέρντς όλου του θκόμας του τσιασίτ’ κι πόσου κουντά ίμιστι..θα τα σβάξου πτου κρύου κι πτου χιόν’, θα τς καμαρώσου ιδώια πόξου..χίρσα να τσιακτώ τα δόντια..δραγγώθκαν οι λύσεις πτα πουδάρια..τα δάχλα στα πουδάρια γέγκαν σα τ’ στρατιώτ’ σν Αλβανία..στα τσιούγκα..πτα δάχλα μέσα πτα τσιράπια κρέμασαν κρύσταλα..έσφιξιν ντιπ ου κω@#%ζμ κι η παλιάμ μαζώχκιν κι γίγκιν σα σκλήκ’, τα κουρδουμπούλιαμ ανιμουδάρθκαν κι ουχτίκιασαν ντίπ, γέγκαν σα κουσταντίκαβις κάχτις, κι η σακούλα πούντα μέσα, μπτζιράβιασι όπους του κουζίν που τρανές μπάμπις, όπους όταν τ’ ακουμπάει του νιρό όταν σιβαίνουμι στ γκαλτσουφουλιά ..σν κουτσούφλιαν’. Τα φτιάμ γέγκαν χνιά..η μύτμ’ ακόλτσιν σα ζμάρ’..κι να χέσκιτι ουπάνουσας δε μυρνώ καντίπουτα ..τα μάλουγαμ’..(τουν διακόπτ ου Κώτσιους)
Κουτσιαρής: Άει σέβα γλίγουρα ρε αχμάκ’..π κάθισι μι τ’ θύρα ντάμπαρα κι μουλουγάς…πλιυριτώθκαμι κι μείς όλ..σέβα γλίγουρα μη σβήσ’ κι η φουτιά πτου καζάν..άει σκαλίς..σέχου κι κουντνό σόϊ.
Σιβαίν ου Νάσιους καταχιουντζμένους..ίχιν αστουχής να βάλ κι του τζάρτζου πτου μαλιότου κι ήταν ουπίσου ανχτός στα νόμια κι γιόμσι κιαυτός χιόν. Του μαλιότου μόνι πρέπ να ζύαζιν καμιά 65,785525639847 ουκάδις κι η σιαλβάρα ή πόχα τα τσαρούχια όλα χιουντζμένα..θυμουνιές χιόν’
Ου Κουτσιαρής..σφαλνάει τν πόρτα κι καλουθέκ’ πουπίσου του κόλ’ κι του νταιαντάρ κι σφαλνάει μια τρανή φυραμάδα μέναν πάφιλα πόχ’ σμάτ , ουπίσου απ τν πόρτα.
Κώτσιους: Νάσιου, αει σύρι ικειια σν άκρα, να πάρ η Μχάλινα τν κουκουδουφόκαλ’ να σι φουκαλίσ’ πουπάνους του πουλύ του χιόν’ κι ύστυρα να τα κριμάσουμι , κι του μαλιότου κι τ σιαλβάρα κι τ’ αντί στ γριντιά να στιγνώσν..αει κι καλουσόρσις κι ότ’ ίπαμι αστόχατου γιατί ίμιστι κι γιρό σόϊ.Μόλις μπιτίις, έλα στρώς κι σι στου σουφρά να χάψ κανά μιζέ κι να ρφίις ψια τιουλτιούκου. Μόνι όχ’ τσιγάρις γιατί έχουμε του μιτάβγαλμα κι αμα κάμ πως ανατινάχκιν , σιακάτ στ Λάρσα θα φτάσουμι.
Αφού ταχτουπιείτι ου πιρδικάς, κι παίρν του χρώματ’ έρχιτι κι στρώνιτι στου σουφρά..κι αρχινάει
Νάσιους: Πλέτι, Κώτσιου κι Μχάλ..ξέρτι έχου κι γώ πουλλά-πουλλά χρόνια αμπέλ’ στου ντριανουφτσί. Πτουν προυπάπουμ τόχου, ικείνουν πούταν ψάλτς στου Βαΐπισ’. Χρόνια του δλέβουμι..κι όλου ιδώ τα βγάνουμι τα τσίπουρα. Κι ου απάντς κι ου κάτς ου μαχαλάς ,κι πουλλοί πτουν πέρα κιαπτούν μισιό ιδώ τα βγάν. Κιαπάλλα χουριά έρχουντι, γιατί ου μπαμπάς ρε Κουτσιαρή..ου Χρήστους ου Νικουλής ίνι ου καλύτιρους άνθρουπους..ούτι αδικάει καέναν , ούτι κι κακουλουγάει. Όταν ίμαν μκρό πιδί κι γώ ρε Κώτσιου κέρχουμαν μι του μπαμπάμ..ίχαμι γιρό ξέχλιασμα…μιζέδια πιουτά..ξέρς πόσις φουρές ίφιρνιν τα νταούλια;;Ωρέ τότις ήταν αλλιώς ..του καζάν’ ήταν γιουρτή ρε, πέβγανάμι του μπιρικιάτ’ για τ’ χρουνιά..τώρα γένουντι τέτοια;
