Η πανδημία και οι επιπτώσεις της σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού και προσωπικού βίου των πολιτών έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινής γνώμης. Ως ένα βαθμό δικαίως. Πέρα από αυτό όμως, αυτούς τους δύσκολους μήνες της πανδημίας κυοφορούνται αλλαγές οι οποίες όταν κοπάσει η υγειονομική καταιγίδα που ενέσκηψε στον πλανήτη θα αποτελούν πραγματικότητα. Κάποιες αποτελούν ήδη. Και ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος μαζί τους, σε περίπτωση που τελικά όντως ισχύσουν θα αφήσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους επηρεάζοντας καθοριστικά τις ζωές των πολιτών για πολλά χρόνια.
Για φέτος η αρχή έγινε με το νομοσχέδιο για το περιβάλλον1. Στη συνέχεια ακολούθησε το νομοσχέδιο για την παιδεία (δημόσια2 και ιδιωτική3), αλλά και το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και τις πορείες4.
Το τελευταίο χτύπημα για το 2020 ήταν διπλό: από τη μια ο νέος εργασιακός νόμος που ενέκρινε το υπουργικό συμβούλιο με τον οποίο θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, και από την άλλη η περιβόητη «έκθεση Πισσαρίδη» που είδε προσφάτως το φως της δημοσιότητας, με την οποία θα ασχοληθούμε στο αμέσως επόμενο άρθρο μας.
Για τον εργασιακό νόμο, τρία είναι τα κυριότερα σημεία. Στο πρώτο, τα πράγματα μιλούν από μόνα τους: «κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας». Παράλληλα προβλέπεται «προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή».
Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο και απλό: 10 ώρες εργασία ημερησίως, 6 ημέρες την εβδομάδα, απλήρωτες υπερωρίες. Στο συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσαμε χωρίς ίχνος υπερβολής να ισχυριστούμε ότι το νομοσχέδιο μας γυρνάει στην κυριολεξία έναν αιώνα πίσω, καθώς το 8ωρο στην Ελλάδα καθιερώθηκε το 1920, και ακριβώς 100 χρόνια μετά καταργείται! Ένα 8ωρο για το οποίο πολλοί έδωσαν το αίμα τους για να το υπερασπιστούν και να το απολαμβάνουμε εμείς σήμερα.
Στο δεύτερο, η συνδικαλιστική δράση μπαίνει στο στόχαστρο καθώς τα κριτήρια με τα οποία μια απεργία μπορεί να κριθεί παράνομη από ένα δικαστήριο διευρύνονται κατά πολύ.
Και στο τρίτο, οι αρμοδιότητες του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) σχεδόν εξαφανίζονται. Πλέον οι διαφορές εργοδοτών – εργαζομένων θα επιλύονται στα πλαίσια του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), με εξαιρετικά χρονοβόρες και μακρόσυρτες νομικού τύπου διαδικασίες.
Το τελευταίο που αξίζει να σημειωθεί για το εν λόγω νομοσχέδιο είναι ότι φιλοδοξεί να αντικαταστήσει έναν από τους πιο εμβληματικούς νόμους της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου, τον 1264/82, που είχε χαρακτηριστεί τότε ως ένας από τους προοδευτικότερους στην Ευρώπη αφού μεταξύ άλλων κατοχύρωσε το δικαίωμα της απεργίας, την προστασία από απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, και την κατάργηση της εργοδοτικής ανταπεργίας (lock out). Ο νόμος αυτός αντικατέστησε τον εξαιρετικά αντιδραστικό νόμο 330/76 του υπουργού Εργασίας επί κυβέρνησης Γεωργίου Ράλλη, Κωνσταντίνου Λάσκαρη που τότε δήλωνε με περισσή ειλικρίνεια ότι «δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»(!) και διαπίστωνε πομπωδώς ότι «η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν υφίσταται πλέον»(!). Από τότε έως σήμερα καμία κυβέρνηση δεν αποτόλμησε να προχωρήσει στην αλλαγή του, ούτε καν οι κυβερνήσεις της δεξιάς (του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι τελικά αυτός που αποφάσισε να απασφαλίσει.
Με την «έκθεση Πισσαρίδη» τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Η επιτροπή της οποίας ηγείτο ο Κύπριος νομπελίστας οικονομολόγος και Regius Professor στο London School of Economics Χριστόφορος Πισσαρίδης συνέταξε έναν πλοηγό μετασχηματισμού και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας συνολικά. Ως εκ τούτου είναι αρκετά μεγάλος και ο σχολιασμός στο σύνολό του πρακτικά αδύνατος. Για αυτό θα προσπαθήσουμε να αναφερθούμε επιγραμματικά στο αμέσως επόμενο άρθρο μας στα πιο ενδεικτικά σημεία του.
1«Εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας – Ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία των Οδηγιών 2018/844 και 2019/692 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου και λοιπές διατάξεις».
2 «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις».
3 «Εκσυγχρονισμός της ιδιωτικής εκπαίδευσης και άλλες επείγουσες διατάξεις».
4 «Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις και άλλες διατάξεις».
Πινόπουλος Σοφοκλής
https://eleytheroipoliorkimenoi.wordpress.com/2020/12/08/%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b5/