Πολιτική – Πολιτικοί: (Θόδωρου Κωνσταντινίδη)

Η γενική και συλλήβδην απαξίωση τω ν πολιτικών έλαβε τα τελευταία χρόνια τεράστιες διαστάσεις. Η γενική αυτή κατηγοριοποίηση των πολιτικών ως διεφθαρμένων οδήγησε μοιραία και στην απαξίωση της πολιτικής. Όμως, αυτή η αντίληψη βλάπτει καίρια τη Δημοκρατία, διότι οδηγεί τους νέους κυρίως στην αδιαφορία και αποστασιοποίηση. Ταυτόχρονα είναι και άδικη, αφού είναι ευρύτερη του πραγματικού, ενοχοποιεί και τους όποιους έντιμους υπάρχουν και λειτουργεί ανασταλτικά, σ’ ό,τι αφορά στην ανάμειξή τους στα πολιτικά δρώμενα. Για το αληθές της πρότασής μου παραθέτω κάποια αποσπάσματα ομιλιών ενός έντιμου πολιτικού, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, του αδελφού μου Κώστα Ευσταθίου Κωνσταντινίδη, Βουλευτή Ν.Δ. Κοζάνης, τα έτη 1989 – 1996:
α. από την ομιλία του σε προεκλογική συγκέντρωση της Πτολεμαϊδας τη 14. Ιουνίου του 1989. “Δεν υπόσχομαι ρουσφέτια, δεν υπόσχομαι διορισμούς. Υποχρέωση ενός Βουλευτή είναι να κάνει τα πάντα, προκειμένου να δημιουργηθούν πραγματικές θέσεις εργασίας για τα Ελληνόπουλα, που έχουν αναφαίρετο το δικαίωμα της εργασίας, και να τις καταλαμβάνουν με κριτήρια καθαρώς αξιοκρατικά”.
β. από εισήγησή του στη Βουλή το 1989: “προτείνω να ψηφίσουμε νόμο, που να απαγορεύει ρητά την ανάμειξη βουλευτών σε προσλήψεις και διορισμούς επί ποινή εκπτώσεως εκ του αξιώματός των” . Φυσικά, η εισήγησή του αυτή δεν έγινε αποδεκτή από καμιά πτέρυγα της Βουλής.
γ. Από αγόρευσή του στη δίκη Κοσκωτά: Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ένας απλός πολίτης να τιμωρείται, όταν διαπράττει έγκλημα υποκείμενο στις διατάξεις του κοινού ποινικού κώδικα, και οι Βουλευτές και οι Υπουργοί να έχουν ασυλία.
δ. Ο πολιτικός χρειάζεται φίλους, όχι ψηφοφόρους. Ο ψηφοφόρος σε εγκαταλείπει, ο φίλος δε σε εγκαταλείπει ποτέ.
ε. από αγόρευσή του σε δικαστήριο: η γνήσια κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί γνώρισμα του ουρανού και της γης. …. Όποιος σώζει μια ζωή σώζει κόσμο ολόκληρο, όποιος καταστρέφει μια ζωή, καταστρέφει ολόκληρο τον κόσμο.