Γράφει ο Δρ Ευστράτιος Παπάνης
Στα περισσότερα ζευγάρια επικρατεί η ψευδαίσθηση πως η εμπιστοσύνη είναι το
καθοριστικότερο κριτήριο, στις στέρεες βάσεις του οποίου θα σμιλευτεί η πορεία και
η βιωσιμότητα της σχέσης. Χωρίς να υποτιμάται η βαρύνουσα σημασία της, δεν
πρέπει να παραγνωριστεί το γεγονός ότι η οικοδόμηση της εμπιστοσύνης χτίζεται με
πολύ κόπο, με αλλεπάλληλες δοκιμασίες και καταρρίπτεται εύκολα από λίγες μόνο
αστοχίες, χωρίς να είναι εύκολα εφικτή η επαναφορά της.
Οι δεσμοί είναι πολύ πιο σύνθετες διαδικασίες για να στηριχθούν σε παρόμοιους
υπεραπλουστευτικούς αφορισμούς και στερεότυπα.
Σχεδόν το 92% των ερωτικών συντρόφων ψεύδονται κατά συνθήκη ή κατά συρροή,
αποκρύπτουν πληροφορίες και εν γένει αποφεύγουν τη συζήτηση ορισμένων
ευαίσθητων θεμάτων. Τα ψέματα απαιτούν περισσότερη πνευματική ενάργεια σε
σύγκριση με την αλήθεια, συσχετίζονται με το επίπεδο ευφυΐας, αποτελούν καλύτερο
προγνωστικό δείκτη της, αποκαλύπτονται από τις συναισθηματικές ενδείξεις
ευκολότερα απ’ ό,τι με τη λογική.
Οι άνδρες καταφεύγουν σε αυτή την τακτική συχνά, ειδικά εάν πρόκειται να
κερδίσουν βραχυπρόθεσμες ενισχύσεις, ενώ οι γυναίκες πολύ πιο εύκολα
αποκρύπτουν τα συναισθήματά τους, προσποιούνται και σκηνοθετούν πειστικότερα
και περιπλοκότερα τις αποκλίσεις τους από την αλήθεια. Επιπλέον, πολύ
περισσότερο είναι διατεθειμένες να χαρακτηρίσουν θετικά άτομα, ενώ δεν το
εννοούν, να υποκριθούν αντίθετες θυμικές εκφράσεις και τα ψέματά τους
αναφέρονται σε άλλα πρόσωπα, σε αντίθεση με τον εγωκεντρισμό της
παραπλανητικής συμπεριφοράς στους άνδρες. Φαίνεται ότι τα αγόρια ηλικίας έξι –
οκτώ ετών ψεύδονται πιο συστηματικά σε σύγκριση με τα κορίτσια, στο πλαίσιο της
διεκδίκησης. Οι πταίσαντες ερωτικοί σύντροφοι σπάνια αισθάνονται ενοχές για τα
ψέματα που είπαν, επειδή γνωρίζουν τα κίνητρα που τους οδήγησαν εκεί και
δικαιολογούν εύκολα το παράπτωμα. Οι σκηνές μεταμέλειας είναι τις περισσότερες
φορές πλαστές και οι μέθοδοι αποφυγής της τιμωρίας ολοένα και συνθετότερες.
Άραγε, γιατί μία συμπεριφορά με τέτοια συχνότητα εμφάνισης εξοβελίζεται μετά
βδελυγμίας και αποτελεί τεκμήριο και πιστοποίηση ενός αβέβαιου μέλλοντος για τη
σχέση;
Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι οι ερωτευμένοι δεν μπορούν εύκολα να διακρίνουν τα
ψεύδη του συντρόφου τους ή εθελοτυφλούν για όσα σε τρίτα πρόσωπα είναι
απολύτως φανερά. Μάλιστα, οι τυφλωμένοι από την επιθυμία είναι ικανότεροι να
εντοπίζουν ανακρίβειες σε αγνώστους, παρά στο ερώμενο πρόσωπο, του οποίου τα
ψεύδη φανερώνονται τυχαία. Ο έρωτας είναι εξιδανίκευση και προβολή.
Καθώς ο ερωτικός οίστρος δυναμώνει, οι σύντροφοι έχουν πολύ περισσότερους
λόγους να πουν ψέματα, αλλά η δεξιότητα ευθείας κρίσης καταποντίζεται. Δεν είναι
τυχαίο ότι περίπου το 95% των αναληθειών θα περάσουν απαρατήρητες. Οι
άνθρωποι εξαπατούν ευκολότερα τα πρόσωπα που τους εμπιστεύονται.
Τα ψέματα είναι μία τέχνη και τεχνική που μαθαίνεται από την ηλικία των έξι μηνών.
Για τα παιδιά είναι πολύ εύκολο να αποφύγουν την τιμωρία διά της πλαγίας αυτής
οδού, παρά να μην πουν αλήθεια, για να μην πληγώσουν κάποιον.
Οι ψυχολόγοι είναι πεπεισμένοι ότι τα ψέματα διαχωρίζουν και διαφυλάσσουν την
ερωτική σχέση από τις αναπόφευκτες αρνητικές σκέψεις, διατηρούν ένα μέρος της
αυτονομίας της προσωπικότητας σε καταστάσεις, που αυτή εκουσίως και άνευ όρων
παραδίδεται στο υποκείμενο του πόθου, και παρέχουν την απαραίτητη ένταση, η
οποία αναβαθμίζει το ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά, η αποκάλυψη της αλήθειας
κλονίζει και προκαλεί τριγμούς, που πρέπει να διευθετηθούν άμεσα, ειδάλλως
λαμβάνουν ανεπιθύμητες διαστάσεις.
Σύμφωνα με στατιστικές, τα περισσότερα ψεύδη εκστομίζονται από φόβο μήπως η
πραγματικότητα, ένα γεγονός ή κάποια τελεσθείσα πράξη διαταράξει τη γαλήνη της
σχέσης. Εάν ο σύντροφος είναι επικριτικός, ελεγκτικός και καχύποπτος, η
πιθανότητα εξαπάτησης αυξάνεται. Μάλιστα, η συμπεριφορά αυτή μπορεί να
ενισχυθεί με δύο τρόπους: είτε επειδή δεν έγινε αντιληπτή από τον ενδιαφερόμενο
και απέδωσε άμεσα συναισθηματικά ή υλικά κέρδη είτε επειδή η αντίδραση του
άλλου ήταν τόσο εριστική, που ο φόβος και το άγχος παγίωσαν την πεποίθηση πως
ένα ψέμα είναι συμφερότερο από τη διένεξη. Παρατηρήθηκε ότι οι τεχνικές
αποσιώπησης και διαστρέβλωσης της αλήθειας με το χρόνο γίνονται ολοένα και πιο
εμπεριστατωμένες, ανάλογα με το βαθμό αντίδρασης του συντρόφου και την
εμπειρία.
Οι λεκτικές αλληλεπιδράσεις του ζευγαριού συνήθως κατηγοριοποιούνται σε
πληροφορίες για συναισθήματα, για την εξουσία ως συστηματική επιρροή, για
πόρους (υλικούς και πνευματικούς), για επίλυση προβλημάτων, για τη σεξουαλική
δραστηριότητα, για διαδικασίες διεκπεραίωσης, για τις σχέσεις του με άλλα
πρόσωπα, για γενικό σχολιασμό γεγονότων και για σχεδιασμό. Το ψέμα είναι η
συστηματική αλλοίωση ή απόκρυψη πληροφοριών σε κάποιον από τους παραπάνω
τομείς, η οποία, σύμφωνα με τη θεωρία της κοινωνικής συναλλαγής, διέπεται από τις
αρχές της αμοιβαιότητας: Ακόμα κι αν το ψεύδος αγνοηθεί πρόσκαιρα, η επίδρασή
του παραμένει και πρέπει να εκτονωθεί.
Οι άνθρωποι τείνουν να απομακρύνονται από όσους δε συνεργάζονται ή
παρακρατούν αγαθά και πληροφορίες για τον εαυτό τους. Το ψέμα εν ολίγοις, όταν
γίνει φανερό, δημιουργεί τις αναγκαίες συνθήκες ανταγωνισμού και έλλειψης
ικανοποίησης που θα οδηγήσουν στην ανταπόδοση ή την αποξένωση. Παράλληλα,
επιτείνει την αμφιβολία στην επικοινωνία, αυξάνοντας την αβεβαιότητα και την
ανασφάλεια.
Τα συνηθέστερα ψέματα αφορούν τις παλιές ερωτικές σχέσεις, την αλληλεπίδραση
με άλλους ανθρώπους, ειδικά εάν ανήκουν στο αντίθετο φύλο, δικαιολογίες
απομάκρυνσης και διαχείρισης του χρόνου, τις φιλίες και τις σχέσεις με την
οικογένεια καταγωγής, τα έξοδα για αγορά αγαθών, τα πολύ προσωπικά
συναισθήματα και την πραγματική αντίληψη για τον άλλο. Πολύ συνηθισμένη είναι η
απόκρυψη των σεξουαλικών φαντασιώσεων και προτιμήσεων, του αυνανισμού, της
αντιπάθειας για φίλους ή την οικογένεια του συντρόφου, της αποστροφής για τις
μικρές συνήθειες του άλλου, π.χ. για τον τρόπο που τρώει, για ζητήματα
καθαριότητας κ.λπ.. Όλα τα προαναφερθέντα θα ενσκήψουν ως λαίλαπα όταν η
σχέση αποκτήσει υπέρμετρη οικειότητα ή οδηγηθεί σε σοβαρή σύγκρουση.
Όσο ειλικρινέστερος θεωρείται ο σύντροφος, τόσο αυξάνεται η προθυμία για
συναισθηματική επένδυση, εφόσον οι συνθήκες και η ένταση του έρωτα είναι
φυσιολογική. Το ψέμα αυξάνει τη διάθεση για στέρηση πόρων, για επιβολή ορίων,
για επανάκτηση της αυτονομίας και για διατήρηση των προνομίων της ελεύθερης
ζωής. Η εμφάνισή του είναι δηλωτική της διαπίστωσης ότι η σχέση δεν είναι
λειτουργική και η ευθύνη δεν πρέπει να επιρρίπτεται αποκλειστικά στον ψευδόμενο.
Οι ρόλοι στην ερωτική διαδικασία είναι πάντοτε συμπληρωματικοί. Το ψέμα, σε
τελική ανάλυση, μπορεί να εκληφθεί ως φόβος για τον ασφυκτικό εναγκαλισμό ενός
συντρόφου ή μία κραυγή για περισσότερη προσοχή και αλλαγή.
