Λένε πως ο ινδουισμός αποτελεί έναν ολόκληρο κόσμο φιλοσοφικών θεωριών, τις οποίες διατύπωσαν φωτεινά μυαλά, φιλόσοφοι και στοχαστές, ανάμεσά τους και αυτοί που έγιναν αρχηγοί θρησκειών ή κατέληξαν να λατρεύονται ως ιερές μορφές του ινδουισμού. Ο Βούδας και ο Κομφούκιος, ο Λάο – Τσε και ο Ζωροάστρης είναι μερικές μόνον από τις διακλαδώσεις του ινδουισμού, είναι μερικοί από αυτούς που σταχυολόγησαν και συμπύκνωσαν τις θεωρίες του και με καινούργια στοιχεία, δημιούργησαν αυτή την εκπληκτική φιλοσοφική σκέψη που έφτασε μέχρι τους Έλληνες και διαδόθηκε σε όλον τον λεγόμενο δυτικό κόσμο. Είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια που στο πέρασμα του χρόνου επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο και μάλιστα από πηγές διαφόρων επιστημών.
Και φυσικά όπως σε όλες τις μεγάλες φιλοσοφικές παραδόσεις, η σχέση ανάμεσα στο θεολογικό στοχασμό και τη φιλοσοφία ήταν πάντοτε ιδιαίτερα στενή η ινδική φιλοσοφία στηρίχθηκε στις Βέδες, που είναι οι ιερές γραφές του ινδουισμού, ενώ και η κινεζική φιλοσοφική παράδοση, που ξεκίνησε ως ένας μη θρησκευτικός στοχασμός, βαθμιαία μεταμορφώθηκε κι αυτή σε θρησκεία και οι θεμελιωτές της λατρεύτηκαν ως θεοί. Τα πράγματα, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι στη δύση.
Με τα σημερινά δεδομένα των κοινωνικών επιστημών, οι διαφορές ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θρησκεία είναι εμφανείς σε πολλούς τομείς, αλλά εκεί που κάπως συγχέεται η κατάσταση είναι στο πεδίο της φιλοσοφίας της θρησκείας. Είναι αλήθεια πως η φιλοσοφία της θρησκείας διαφοροποιείται όχι μόνον από τη θεολογία, αλλά και από άλλες επιστήμες, όπως η ιστορία των θρησκειών, η κοινωνιολογία και η ψυχολογία.
Η διαφοροποίηση αυτή έχει να κάνει με το ό,τι ασχολείται αποκλειστικά με την αλήθεια της θρησκείας, ενώ το ζήτημα της θεολογίας περιπλέκεται περισσότερο εξαιτίας της χρησιμοποιήσεως του όρου με διαφορετικούς τρόπους.
Ηλίας Κ Μάρκου
[email protected]