Το απαράμιλλης ομορφιάς καταπράσινο Βόιο άγνωστο στον πολύ κόσμο, στα «θεμέλια» της Πίνδου, ορθώνεται περήφανο παρά την πλήρη εγκατάλειψη του.
Μια βόλτα στα δάση του, ανάμεσα στους επιβλητικούς κορμούς, κάτω από τις πλούσιες φυλλωσιές, είναι αρκετή για να νιώσετε την ανάσα τους, να αισθανθείτε το μεγαλείο της φύσης… να χαρείς ώρες ατέλειωτης ξεγνοιασιάς…να χαρεις το κάθε βήμα σου, την κάθε ανάσα σου.
Πρωταγωνιστές, τα μεγάλα δέντρα, κυρίως έλατα, βελανιδιές, φτελιές, καρυδιές, μουριές, πεύκα και κουκουναριές. Το ένα κοντά στο άλλο, με δύναμη και συντροφικότητα, φτιάχνουν ένα ξεχωριστό περιβάλλον, πάντα φιλόξενο για τα πουλιά, τα ζώα και τον άνθρωπο. Αυτή η πράσινη κοινότητα με μια μυστική συμφωνία, ζει και εξελίσσεται με καταπληκτική αρμονία, περιμένοντας την κάθε ημέρα με ανυπομονησία, προσφέροντας ένα ασφαλές καταφύγιο σε πολλά ζώα.
Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν ένα κοπάδι πέρδικες περπατούσαν θορυβημένες μπροστά από το αυτοκίνητο που με πολλές δυσκολίες είχε φθάσει στην περιοχή «Νιρiκήτᨻ.
Ο δασικός δρόμος που ακολουθήσαμε χορταριασμένος, σε σημείο αν δεν τον ξέρεις να μην μπορείς να το ακολουθήσεις Ένα δρόμος παραδομένος στην αδιαφορία των αρμοδίων γεμάτος με νεροφαγώματα από τις βροχές που σε πολλά σημεία ήταν αδιάβατα, Δεν υπήρχε ούτε η στοιχειώδη μέριμνα με ένα μηχάνημα να φτιαχτεί για να είναι προσβάσιμος σε περίπτωση ανάγκης στα πυροσβεστικά οχήματα. Κοντά στον Αι Λία στην περιοχή « αρκούδα» καθισμένοι σε έναν βράχο στο χείλος του γκρεμού αγναντεύαμε το ανάγλυφο της περιοχής και μαγευτήκαμε από την ομορφιά του τοπίου. Στην εξόρμηση μας αυτή περάσαμε από την Παναγία, τον Γαγαμίτα ,την Καλογρίτσα, τον Ντεμίλακο, τον ελιγμό του Ντεmίλακου, τις Ανηφόρες, την Νιρiκήτα την πήγή Έλατου, το Ζαλιτς,
Αργά το μεσημέρι η παρέα βρέθηκε δίπλα από την πηγή του Γαγαμίτα (Τζιτζιμέτας) για να ξαποστάσει και να απολαύσει το τσιμπουσάκι της κάτω από τον παχύ ίσκιο
Μια δέσμη φωτός μου τρυπάει το δέρμα, ενώ κλείνω τα μάτια για να τα προστατεύσω. Η εικόνα ενώ στρέφω τα κλειστά βλέφαρα προς την πηγή του φωτός είναι κόκκινες, κίτρινες, λευκές και πορτοκαλί ασχημάτιστες φλόγες που τρεμοπαίζουν και αναμιγνύονται.. Ο ήλιος άλλαξε θέση, βρήκε ένα κενό ανάμεσα στα φυλλώματα και με θάμπωσε .Από ένα πιο σκιερό σημείο κοιτώ ψηλά και βλέπω το γαλάζιο σεντόνι του ουρανού στιγματισμένο με το πράσινο της οξιας του κέδρο του έλατου του πεύκου, που πότε πότε μοιάζει κίτρινο, όταν το βρίσκει ο ήλιος, και σκούρο, σχεδόν κυπάρισσοί όταν δεν το κοιτάζει το φως. Το αεράκι μυρίζει καλοκαίρι Κάνει ζέστη, αλλά στη σκιά αυτή είναι καλά και απολαμβάνουμε το ευγενικό αεράκι. Οι οξιές τα έλατα τα πεύκα, οι σκίνοι, οι κέδροι, που προσφέρουν σκιά, τα λευκά μανιτάρια στις ρίζες τους, τα βρύα και τα κυκλάμινα που άρχισαν να σκάνε από τους βολβούς τους. Σε κάθε βήμα νιώθεις τον ρυθμό της αναπνοής και της καρδιάς, καθώς απολαμβάνουν την πραγματική ηρεμία και την αληθινή ξεκούραση, χαλαρώνοντας πάνω στο χώμα, κοντά στη βάση ενός δυνατού δέντρου ενώ αφουγκράζεσαι με προσοχή κάθε τι, από τα τιτιβίσματα των πουλιών μέχρι το θρόισμα των φύλλων. Η καθαρή ατμόσφαιρα, η γεμάτη οξυγόνο και άλλα σπουδαία ζωτικά στοιχεία…είναι η καλή ενέργεια, την οποία αποδίδει κάθε δέντρο ξεχωριστά και όλα μαζί… είναι η ζωή που κρύβεται σε αυτά με τη μορφή μικρών εντόμων, πολύχρωμων πεταλούδων, σκίουρων, ζαρκαδιών και άλλων οργανισμών… είναι οι ήχοι του δάσους… είναι η ισορροπία της φύσης… και όλα αυτά περνούν μέσα από το μυαλό και την ψυχή, στο σώμα και την καρδιά, τόσο βαθιά, όσο λίγες συγκινήσεις μπορούν. Και αυτές τις συγκινήσεις μπορείς να τις γευτείς στο βουνό που είναι στα θεμέλια της Πίνδου στο πανέμορφο, μαγευτικό και αναξιοποίητο Βόιο.
Βασίλης Παπαδημούλης
