Το λεγόμενο «Ευφυές Σχέδιο», ενώ έγινε γνωστό μόλις το 2005, εξακτινώθηκε στα πέρατα του κόσμου, μετά από ένα θετικό σχόλιο του Αμερικανού προέδρου, το οποίο έγινε πρώτη είδηση στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και πρωτοσέλιδο στα ευρείας κυκλοφορίας και αναγνωσιμότητας έντυπα!
Η αλήθεια πάντως είναι πως αυτό το «Σχέδιο» πρωτοεμφανίστηκε το 1991 και είναι δημιούργημα ενός χριστιανού δικηγόρου στο Μπέρκλεϋ, ο οποίος κυκλοφόρησε κι ένα βιβλίο με τίτλο «Η δίκη του Δαρβίνου», με το οποίο, όπως ο ίδιος παραδέχεται, δεν προσπαθεί νε εξηγήσει και να αναλύσει επιστημονικά το μυστήριο της ζωής (δικηγόρος είναι ο άνθρωπος), αλλά ανέλαβε μια αποστολή για την αναχαίτιση της διάδοσης υλιστικών θεωριών. Ο σκοπός και ο στόχος του, όπως τον περιέγραφε στις συνεντεύξεις του ήταν να πείσει την αμερικανική κοινή γνώμη για την απόρριψη του αθεϊστικού υλισμού και την αποδοχή της θεϊστικής αντίληψης για την κατανόηση της φύσεως. Στην όλη διαδικασία διατύπωσης της θεωρίας του «Ευφυούς Σχεδίου» ενεπλάκησαν από καθηγητές βιολογίας μέχρι και μαθηματικοί και μάλιστα, όταν η διαμάχη σχετικά με την εξελικτική θεωρία πέρασε στις δικαστικές αίθουσες πολλών πολιτειών των ΗΠΑ, το «Ευφυές Σχέδιο» επεκτάθηκε και απόκτησε μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν πρέπει δε να ξεχνάμε ότι υπήρξαν και δικαστικές αποφάσεις που χαρακτήριζαν τη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού ως «λαθραίο δημιουργισμό». Παρόλα αυτά οι θιασώτες του κινήματος, με τον αέρα των ειδικών πλέον επιστημόνων, συνέχισαν απτόητοι, ποντάροντας στο ό,τι η εξελικτική θεωρία των νεο-δαρβινιστών επιστημόνων δεν είναι σε θέση να εξηγήσει πλήρως τη βαθιά πολυπλοκότητα της φύσεως.
Επισημαίνοντας, λοιπόν, αυτήν την επιστημονική αδυναμία των δαρβινιστών, κατέληξαν με πολύ μεγάλη ευκολία και άνεση στο συμπέρασμα πως πρόκειται για θεωρία αναξιόπιστη και εσφαλμένη. Ένας βιοχημικός από τα πλέον δραστήρια μέλη του «Σχεδίου» είχε γράψει βιβλίο με τίτλο «Το μαύρο κουτί του Δαρβίνου».
Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για μια συγγραφική επιστημονική προσπάθεια προσηλωμένη αποκλειστικά στην επεξεργασία της αντίληψης για τη μη αναγώγιμη πολυπλοκότητα και μόνο. Μπορεί ο συγγραφέας να καταβάλει αξιόλογες προσπάθειες, ώστε να γίνει πειστικός, καθώς οι παρατηρήσεις του αφορούν τις εσωτερικές λειτουργίες του κυττάρου, και μάλιστα, όπως επισημαίνει μένει έκθαμβος από τις υπάρχουσες εκεί λεπτομέρειες των μοριακών μηχανών που ανακάλυψε η σύγχρονη επιστημονική τεχνολογία, αλλά είναι υπερβολικά απόλυτος και αρκετά επιθετικός, που χάνει το όποιο δίκιο του. Γι αυτόν, δεν είναι μόνον τα κύτταρα που του προκαλούν έκπληξη και δέος και που επιβεβαιώνουν ότι δεν μπορούν να ενταχθούν στη θεωρία της τυχαίας εξέλιξης μετά από μια μακρά χρονική περίοδο. Υπάρχουν πολλά άλλα όργανα, κατασκευασμένα από δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια κύτταρα, δομημένα κατά τέτοιο τρόπο που παραπέμπουν στον Θεό σχεδιαστή, όπως για παράδειγμα το μάτι του ανθρώπου.
Είναι ένα πολύ περίπλοκο όργανο που ξεπερνά σε τεχνική και την πιο σύγχρονη κάμερα, αφού έχει μια ανατομία και μια φυσιολογία που εντυπωσιάζει ακόμα και τους πλέον ειδικευμένους και καταρτισμένους επιστήμονες.
Ηλίας Κ Μάρκου