“Θανάτου ανάσματα
Στου Ερζερούμ τα χιόνια”
Τι να συμβαίνει άραγε στις σελίδες αυτού του βιβλίου; Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχει η μαυρίλα του θανάτου με του χιονιού τη λευκότητα;
Η ανάγνωση του βιβλίου δεν αργεί να φέρει τις απαντήσεις.
Οι άνθρωποι στο Ερζερούμ κι απ’ άκρη σ’ άκρη, σε ολόκληρο τον Εύξεινο Πόντο και τη Μικρασία, ανασαίνουν θάνατο.
Πρόκειται για τη Γενοκτονία και τον Ξεριζωμό των Ελλήνων από τους Τούρκους.
Δεν αργώ να καταλάβω ότι στα χέρια μου κρατώ ένα Ιερό Κειμήλιο Ιστορικής Αλήθειας. Και ως γνωστόν τα αληθινά γεγονότα δεν επιδέχονται δεύτερη ερμηνεία. Χώρια που δικαιώνουν τους χαρισματικούς ανθρώπους, οι οποίοι μας πληροφορούν με τις εργασίες τους ότι ο άνθρωπος, στη φυσική του κατάσταση, είναι και ζώο.
Έργο και αποστολή του ανθρώπου στη Γη είναι να μεταμορφώσει και τον συγκάτοικό του, το ζώο, σε άνθρωπο αληθινό. Τι κρίμα όμως… Το ζώο όχι μόνο αμύνεται στις προσπάθειες του ανθρώπου, αλλά έρχεται ώρα που εκπίπτει και σε κτήνος.
Ποια παραδείγματα να επικαλεστούμε για να επικυρωθεί, ιστορικά, αυτή η έκπτωση;
Ούτε λόγος… Αρκούν και περισσεύουν οι Ξεριζωμοί και οι Γενοκτονίες. Κι αυτό ακριβώς επειδή επιβεβαιώνουν με σαφήνεια την αποτυχία του ανθρώπου να κατευθύνεται στη ζωή από τη Λογική του, ώστε να μην εξουσιάζεται – αιώνες αιώνων – από τα κτηνώδη μισάνθρωπα πάθη του.
Δεν γράφω υπερβολές. Από τις σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Αμαραντίδη αντλώ αυτές τις σκέψεις. Με την ελπίδα πάντα, μήπως με τη διαφύλαξη της Μνήμης, κάνουμε, επιτέλους, τις σελίδες της Ιστορίας πιο φιλάνθρωπες.
Κώστας Ευστ. Ζουρουφίδης
