Άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. 8 άνθρωποι μέσα στο γραφείο παγώσαμε. Οχτώ άνθρωποι, οχτώ διαφορετικές σκέψεις ο καθένας και μία κοινή: Δεν θα αλλάξει γνώμη.
Το ξέραμε, το δεχτήκαμε και δεν προσπαθήσαμε να το αλλάξουμε .Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Κάποιοι μάλωσαν μαζί του, αλλά μετά πίνανε παρέα. Κάποιοι δεν ασχολήθηκαν, αλλά μετά ήταν όπως πριν. Κάποιοι σταμάτησαν να του μιλάνε, αλλά μετά δεθήκαν περισσότερο.
Ο Χρήστος, ο ταμίας της ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΥ στην πρώτη και πιο δύσκολη αποστολή της.
Ο Χρήστος, ο γιατρός που ήταν εκεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα κι αν αυτό ήταν εις βάρος του πολλές φορές.
Ο Χρήστος, ο φίλος, που η καρδιά του ήταν σαν μικρού παιδιού.
«Εγώ φεύγω», είπε εκείνη την μέρα. Κι έμεινε «εκεί». Παρών παντού. Να στηρίζει χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς την προσπάθεια που συνεχίζαμε. Πέρα από αξιώματα και ταμπέλες. Και πίστη στο «όνειρο». Όλα άλλωστε από ένα όνειρο ξεκινάνε. Κι ο Χρήστος είχε πολλά. Για το Νοσοκομείο, το κολυμβητήριο, το μουσικό σχολείο, για την πόλη.
Ασυμβίβαστος! Ιδεολόγος, Αιρετικός πολλές φορές. Δίκαιος και αληθινός. Ανοιχτόκαρδος και φιλόξενος. Με το επιβλητικό παράστημά του και το δυνατό του γέλιο.
Υπάρχουν πράγματα που νομίζεις πως δεν θα συμβούν ποτέ. Κι όταν συμβαίνουν ο χρόνος παγώνει. Η σκέψη μπερδεύεται, το μυαλό παίζει παιχνίδια. Και απλώς μαθαίνεις να ζεις με την νέα κατάσταση.
«Εγώ φεύγω»
…κι έφυγε!
Καλό ταξίδι φίλε! Θα ανταμώσουμε πάλι και θα γελάμε με την καρδιά μας.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
