Κατά τήν τελευταία διετία κορυφώθηκε ἡ πνευματική τραγωδία τῆς Πατρίδος μας μέ τήν μάχη γιά τήν ὕλη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ μάχη αὐτή, ὅπως καί ὅλες οἱ προηγούμενες, πού ἀφοροῦν στήν πνευματική ἰδιοπροσωπία τοῦ λαοῦ μας, δίδεται μέχρι στιγμῆς –κατά τήν ἄποψή μας– μέ πνεῦμα ἡττοπαθείας, συμβιβασμοῦ, καί ἐξαιρετικά μειωμένης Ὀρθοδόξου αὐτοεκτιμήσεως, συνάμα δέ, μακρυά ἀπό τό κέντρο βάρους τοῦ ὅλου ζητήματος.
Στό περιοδικό μας ἀσχοληθήκαμε ἐκτενῶς μέ τήν πολεμική πού γίνεται κατά τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, καί συνεχίζουμε στό τεῦχος μας αὐτό τήν δημοσίευση σπουδαίων ἄρθρων σχετικῶν μέ τό θέμα. Στό παρόν, ὅμως, ἄρθρο μας, δέν θά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτήν καθ’ ἑαυτήν τήν διδακτέα ὕλη τοῦ μαθήματος ἀλλά θεωροῦμε ἀναγκαῖο νά προτάξουμε ὁρισμένες σκέψεις, πού –ὅπως ἐλπίζουμε– ἴσως φανοῦν χρήσιμες γιά τήν σωστή ἀξιολόγηση τοῦ ζητήματος καί γιά τήν πνευματική αὐτοκριτική μας.
Πρωταρχικά πρέπει νά ξεκαθαρίσουμε στό ὀπτικό μας πεδίο ποιό εἶναι τό «κινδυνευόμενον» καί ἀπό ποιούς κινδυνεύει. Σέ μιά μάχη πρέπει νά γνωρίζης πολύ καλά τί ὑπερασπίζεσαι καί ποιό εἶναι τό ἐχθρικό στρατόπεδο πού πρέπει νά ἀντιμετωπίσης. Αὐτό εἶναι στοιχειῶδες γιά ἐκείνους πού ἁρμοδιότητά τους εἶναι νά «φυλάττουν Θερμοπῦλες».
Ἄν αὐτή τήν στοιχειώδη προϋπόθεση τήν ἐφαρμόσουμε στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά διαπιστώσουμε ὅτι, παρά τίς μέχρι σήμερα μάχες πού δόθηκαν γι’ αὐτό τό θέμα, δέν ἔχουμε ἀκόμη καταστήσει σαφές στόν λαό μας οὔτε ποιό εἶναι «τό κινδυνευόμενον» οὔτε ποιοί εἶναι οἱ πολέμιοί του.
Εἶναι καιρός, λοιπόν, νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι «τό κινδυνευόμενον» δέν εἶναι ἕνα μάθημα καί ἡ διδακτέα του ὕλη, οὔτε τό τί θά ἀπογίνουν οἱ καθηγηταί τῆς Θεολογίας ἀπό τήν συρρίκνωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τους, ἀλλά εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐξίσωση τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ καί Ἱστορικά ἀποδεδειγμένου Τριαδικοῦ Θεοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τις ψεύτικες θεότητες, κατασκευάσματα ἀνθρώπων «τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ διαβόλου».
Αὐτό στήν πράξη σημαίνει, ὄχι μόνο τήν ἔτι περαιτέρω ὑπονόμευση τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν νεαρῶν μαθητῶν ἀλλά καί τήν ἐπίσημη Κρατική ἀποδοχή ὅτι ὁ Χριστός καί ἡ Θεολογία Του εἶναι ἕνα ἀκόμη παραμῦθι δίπλα σέ ὅλα τά ἀπ’ αἰώνων παραμύθια, πού κάθε “σοβαρός” καί “πολιτισμένος” ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἐξακολουθῆ νά τό πιστεύη, οὔτε, βεβαίως, νά ἀγωνισθῆ γιά τήν πραγμάτωση τῶν ὁδηγιῶν του! Αὐτό εἶναι τό διάχυτο συμπέρασμα πού εἰσπράττει ὁ λαός μας ἀπό τήν Κρατική συμπεριφορά καί σ’ αὐτό, ἐν πολλοῖς, ὀφείλεται ἡ καλπάζουσα μετατροπή τοῦ εὐσεβοῦς Ἔθνους μας, σέ Ἔθνος «δυσσεβές καί παράνομον»!
Αὐτή ἡ μετατροπή τοῦ ἔθνους δέν γίνεται, βεβαίως, ἀθέλητα, λόγῳ τῆς ἐπιπολαιότητος τῶν κρατούντων νά μή δίδουν σημασία στά σημαντικά, ἀλλά μεθοδεύεται σκόπιμα καί ἐπιδιώκεται πυρετωδῶς ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Πατρίδος μας, μέ τήν ὕπουλη πρόφαση τοῦ τονισμοῦ τῆς Ἀνεξιθρησκείας πού κηρύσσει ἡ Ὀρθοδοξία, καί μέ τήν ἐπίκληση εὐλογοφανῶν ἐπιχειρημάτων γιά τόν τάχα ἐκσυγχρονισμό τῶν Θρησκευτικῶν!
Ἀπαραίτητη γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ ἀνίερου αὐτοῦ ἔργου εἶναι ἡ προδοτική σύμπραξη κομπλεξικῶν πτυχιούχων τῆς Θεολογί¬ας, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι εἰς θέσιν νά καταλάβουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια –γι’ αὐτό καί εἶναι «Τέχνη Τεχνῶν καί Ἐπιστήμη Ἐπιστημῶν» –καί προσπαθοῦν νά τήν κάνουν …πιό ἐπιστήμη(!), μετακινοῦντες την πρός τίς τάχα ἐπιστῆμες τοῦ κόσμου τούτου γιά νά γίνη …ἀξιόπιστη!
Αὐτοῦ τοῦ εἴδους θεολόγοι ἐπιλέγονται σέ ὅλες τίς ἐποχές ἀπό τούς ἑκάστοτε κρατοῦντες, γιά νά συνεργασθοῦν στήν προώθηση τοῦ συγκρητισμοῦ, πού ὑπηρετεῖ ἡ θρησκεία τῆς Μασωνίας, μέ ἀπώτερο σκοπό τήν κατάργηση ὅλων τῶν θρησκειῶν –κυρίως δέ τῆς Ἀληθινῆς Πίστεως– καί τήν ἐπικράτηση τοῦ Μασωνικοῦ Μ.Α.Τ.Σ. (Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος), τοῦ Lucifer, δηλαδή τοῦ Ἑωσφόρου! Ἡ κομματική ἀπόχρωση τῶν κατά καιρούς κρατούντων, πού κάνουν τήν ἐπιλογή θεολόγων-συζητητῶν τους, ἔχει πολύ μικρή σημασία, ἐφ’ ὅσον ὁλόκληρο τό Πολιτικό φάσμα τῆς Πατρίδος μας Μασωνοκρατεῖται, ὁπότε, ὅποιοι καί νά εἶναι οἱ ἐπιλέγοντες, ἴδιο ἀποτέλεσμα θά προκύψη, γιατί ἴδιος πάντοτε εἶναι ὁ σκοπός: Ἐπιλέγονται οἱ θεολόγοι πού εἶναι οἱ ἰδανικοί συμπαῖκτες τῆς Πολιτείας, γιά νά θολώνουν τήν Ἀλήθεια καί νά διευκολύνουν τούς πολιτικούς στήν ἐξαπάτηση τοῦ λαοῦ, ὥστε νά μή ἀντιληφθῆ ὁ κόσμος ὅτι συντελεῖται ἀθόρυβα ὁ ἀποχριστιανισμός του, ἀλλά νά νομίση ὅτι ὁ θόρυβος γίνεται μόνο καί μόνο γιά τήν στενοκεφαλιά κάποιων “ἀπολιθωμένων” ἀντιδραστικῶν θεολόγων, πού δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν ἐξέλιξη(!) τῆς …Θεολογίας!
Καθημερινά ἐπιβεβαιώνεται ὅτι τό πολιτικό σχέδιο εἶναι πολύ καλά ὀργανωμένο καί γι’αὐτό δέν ἐπιτρέπεται νά ἐξακολουθοῦμε νά φοροῦμε παρωπίδες καί νά μή θέλουμε νά παραδεχθοῦμε ὅτι οἱ πολιτικοί μας (ὅλων τῶν πολιτικῶν ἀποχρώσεων)–ὡς Μασωνικοί Τέκτονες– εἶναι οἱ μόνοι καί οἱ μόνιμοι Ἀρχιτέκτονες τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ τῆς Πατρίδος μας καί, κατά συνέπειαν, οἱ κυρίως ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ λαοῦ μας.
Ὡς ἐξειδικευμένο στρατηγεῖο καί «πολιορκητικόν κριόν» τῆς ἀνίερης προσπάθειάς τους, χρησιμοποιοῦν συστηματικά τό κατ’ εὐφημισμόν «Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων»! Τό Ὑπουργεῖο αὐτό, ἀπό τοῦ ἔτους 1917, μέ τήν ἐπιβολή ἀπό τόν μασωνοκίνητον Ἐλευθέριον Βενιζέλον, τῆς ἰδεολογοποιημένης καί τεχνητῆς δημοτικῆς τῆς τριανδρίας Γληνοῦ, Δελμούζου καί Τριανταφυλλίδη, δέν ἐπιδιώκει ἁπλῶς μιά ἁπλοποίηση τῆς γλωσσικῆς ἐκφράσεως τῶν μαθητῶν, ἀλλά ἀπερίφραστα ἐπιδιώκει τήν ἀλλαγή ἰδεολογίας τοῦ Ἔθνους, μέ τήν ἀποκοπή τῶν μαθητῶν ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα τῶν Εὐαγγελίων καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τήν συρρίκνωση τοῦ πνευματικοῦ ὁρίζοντος τοῦ λαοῦ, ἰδίως δέ τῆς Νεολαίας, ὥστε εὔκολα νά γίνεται βορά τοῦ ὁποθενδήποτε προερχομένου ἀμοραλισμοῦ.
Τήν «ἀλλαγή ἰδεολογίας», μέ τήν ταφή τῆς καθαρευούσης καί τῆς ἀρχαίας διαλέκτου, ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος ὁ Δελμοῦζος: «Ἐπικράτηση τοῦ δημοτικισμοῦ -καί μέ τή στενή ἀκόμα ἔννοια- στήν Παιδεία μας, σημαίνει ριζική ἀλλαγή ἰδεολογίας. Ἡ γλωσσική μορφή τῆς δημοτικῆς, δηλαδή τελεσίδικα ἡ γραμματική καί τό σύστημα τῶν κανόνων της, συμπυκνώνουν καί ἐκφράζουν μιά νέα ἰδεολογία»!
Ἔτσι, δέν εἶναι καθόλου συμπτωματικό ὅτι, ἐνῶ «τό πείραμα τοῦ Ἀλ. Δελμούζου στό Σχολεῖο τοῦ Βόλου (1908-1911) κατέληξε στή Δίκη τοῦ Ναυπλίου (1914), ὅπου οἱ κατηγορίες γιά ἀθεΐα, ἔλλειψη πατριωτισμοῦ καί ἀνηθικότητα ἐνορχήστρωναν τήν ἀντίδραση τῶν παραδοσιακῶν δυνάμεων» (βλ.: «Γλωσσικός διχασμός καί ἐκπαιδευτική μεταρρύθμιση»,Χριστίνας Κουλούρη, Καθηγήτριας Νεώτερης καί Σύγχρονης Ἱστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο), ἡ πρακτική αὐτή ἔγινε τελικά, νόμος τοῦ Βενιζελικοῦ Κράτους! Βεβαίως, ἀργότερα ὑποχρεώθηκε ὁ Βενιζέλος ἀπό τίς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ νά ψηφίση Σύνταγμα μέ ἐπίσημη γλῶσσα τήν καθαρεύουσα!
Μετά ἀπό τέτοιας μορφῆς ἀλλεπάλληλες κατά καιρούς σφυγμομετρήσεις τῆς «Κοινῆς γνώμης», γιά τό ἄν, δηλαδή, ἀντέχη σέ πνευματικούς κλυδωνισμούς, τό «πείραμα» ἐπανελήφθη μέ περισσότερες ἐπιδιώξεις τό ἔτος 1964, ἀπό τόν Πρωθυπουργό Γεώργιον Παπανδρέου, ὁ ὁποῖος ἔλαβε ἐντολή ἀπό τά ἴδια ἀντιεκκλησιαστικά Κέντρα, νά συνεχίση τό διακοπέν ἔργο τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ 1929, πού τοῦ εἶχε ἀναθέσει κατά τήν δευτέρα περίοδο τῆς Πρωθυπουργίας του ὁ Ἐλ. Βενιζέλος. Τότε ὡς Ὑπουργός Παιδείας δέν πρόλαβε, τώρα ὡς Πρωθυπουργός, ὁ Γεώργιος Παπανδρέου (τυχαία, ἄραγε ἡ σύμπτωση; Ὄχι, βέβαια!), μέ τήν εἰδεχθῆ «Ἐκπαιδευτική Μεταρρύθμιση» τοῦ διαβοήτου Ὑπουργοῦ του Εὐαγγέλου Παπανούτσου, μετέβαλε ἀπροκάλυπτα τό πάλαι ποτέ «Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Ἐκκλησιαστικῶν» τοῦ Μεγάλου Κυβερνήτου τῆς Πατρίδος μας, Ἰωάννου Καποδίστρια, σέ «Ὑπουργεῖο Ἀθρησκείας καί Ἀθεΐας», κατά τήν προσφυᾶ ἔκφραση τοῦ «Λέοντος τῆς Ὀρθοδοξίας», μακαριστοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη! Εἶναι, ἄραγε, τυχαῖο, ὅτι στό Ὑπουργεῖο αὐτό ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς δολοφονίας τοῦ Καποδίστρια μέχρι σήμερα, δέν διατηρήθηκαν ὡς Ὑπουργοί του, περισσότερο ἀπό λίγους μῆνες, ἄνδρες ἔστω καί στοιχειωδῶς εὐσεβεῖς; Ἤ μήπως εἶναι τυχαία ἡ τοποθέτηση τοῦ ἐγγονοῦ Γιώργου Παπανδρέου στό Ὑπουργεῖο Παιδείας πρίν γίνη Πρωθυπουργός;
Ἐπίσης, γιά νά διατηρήσουμε ὁλοκληρωμένη τήν εἰκόνα τῆς πνευματικῆς καταστροφῆς πού προξένησαν καί προξενοῦν οἱ Πολιτικοί μας ἀλλά καί γιά νά μή θεωρηθῆ συκοφαντικός ὁ ἀρχικός ἰσχυρισμός μας, ὅτι, «ὁλόκληρο τό Πολιτικό φάσμα τῆς Πατρίδος μας Μασωνοκρατεῖται», δέν πρέπει νά λησμονοῦμε, ὅτι ὁ Νεοδημοκράτης Ὑπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης (κορυφαίου Μασωνικοῦ βαθμοῦ), ἦταν ἐκεῖνος πού «προέδραμε τάχιον» τοῦ Γιώργου Παπανδρέου καί “ἔθαψε” (ὅπως ὁ ἴδιος διεσάλπιζε μέ σαδιστική χαιρεκακία) τήν Ἀρχαία καί τήν Καθαρεύουσα διάλεκτό μας(!) καί κατέστρεψε μέ τήν καθιέρωση τοῦ μονοτονικοῦ τή γλῶσσα μας, ἀφήνοντάς την ἄτονη, χωρίς πνεύματα καί …χωρίς πνευματικότητα!
Ἡ τακτική τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅπως διαπιστώνουμε ἀπό τά ἀνωτέρω, δέν περιορίζεται μόνο στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν κατακρεούργηση τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη χωρητική τῆς ὑπερφυ¬οῦς Ἀποκεκαλυμένης Θεολογίας καί ἐκείνη πού μέ τήν μοναδική ποικιλία καί εὐρύτητά της, διευρύνει καί πλουτίζει τίς πνευματικές καί διανοητικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου καί τόν καταρτίζει «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ».
Σ’ αὐτές τίς δύο ἐπιδιώξεις τοῦ “ἁμαρτωλοῦ” Ὑπουργείου πρέπει νά προστεθῆ καί μία τρίτη, ἀπαραίτητη καί αὐτή γιά τήν ἀποχριστιανοποίηση τοῦ λαοῦ: Ἡ παραχάραξη τῆς Ἱστορίας τοῦ Γένους μας ἀπό τῆς Ἐπαναστάσεώς του καί τῆς Παλλιγεννεσίας του! Ἡ παραχάραξη αὐτή ἀποσκοπεῖ στό νά ἐξαφανίση τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τήν Ἑλληνική Ἱστορία καί νά ἐκμηδενίση τήν ἀποφασιστική συμβολή της –κατά τήν Τουρκοκρατία– στήν διατήρηση τοῦ Γένους μας, τῆς γλώσσης μας καί τοῦ ἐν γένει πνευματικοῦ Πολιτισμοῦ μας.
Ἡ ἐπιδίωξη αὐτή δέν εἶναι καινούργια, ὅπως νομίζουν οἱ περισσότεροι Νεοέλληνες, ἀλλά συνδέεται ἄμεσα μέ τόν Ὅμιλο τῶν δημοτικιστῶν τοῦ 1917 καί συγκεκριμένα μέ τόν Ἀλέξανδρο Δελμοῦζο, ὁ ὁποῖος τό 1924 διόρισε –ὡς Δ/ντής τοῦ Μαρασλείου Διδασκαλείου– καθηγήτρια Ἱστορίας τήν Ρόζα Ἰμβριώτη (τό γένος Ἰωάννου), μόλις αὐτή ἐπανῆλθε στήν Ἑλλάδα μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν της στό Βερολῖνο καί στό Παρίσι, δηλαδή στά τότε σφαγεῖα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας καί τῆς Ὀρθοδοξίας!
Οἱ ἱστορικοί ὁρίζοντες τῆς Ἰμβριώτη καί ἡ ἰδεολογία της (ὡς πνευματική ὁμοτράπεζος τοῦ παραχαράκτου τῆς Ἱστορίας Κορδάτου) δέν τῆς ἐπέτρεπαν νά διδάξη τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση ὅπως αὐτή ἔγινε, ἀλλά ὅπως ἤθελαν νά τήν παρουσιάσουν οἱ ἐθνικές Εὐρωπαϊκές ἰδεολογίες τοῦ 19ου αἰῶνα! Χαρακτηριστικό εἶναι ἕνα ἄρθρο τῆς «ΕΣΤΙΑΣ», πού δημοσιεύθηκε μέσα σέ θύελλα ἀντιδράσεων γιά τήν διαστροφή τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος ἀπό τήν Ἰμβριώτη, στό ὁποῖο ἄρθρο, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἐγράφετο: «Μέσα εἰς δύο ἀνώτατα ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα (Παιδαγωγική Ἀκαδημία και Μαράσλειο) γίνεται ἀντεθνική ἐργασία. Ἐκεῖ ὑπονομεύονται τά τιμιώτατα τῆς φυλῆς! Ἐκεῖ ὀνομάζονται “σάπια” τά ἰδανικά τῆς Πατρίδος, “κουρελόπανο” ἡ σημαία μας! Ἐκεῖ ὑβρίζεται ἡ Παναγία!». Δέν εἶναι, ἐπίσης, τυχαῖο ὅτι σύζυγος τῆς Ἰμβριώτου ὑπῆρξε ὁ φανατικός Μαρξιστής φιλόσοφος Γιάννης Ἰμβριώτης!
Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, «γιά λίγο καιρό ξαποσταίνει καί ξανά (τόν χαβά του) τραβᾶ»! Ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, ἐπί Ὑπουργοῦ Παιδείας Γιώργου Παπανδρέου (τυχαῖο πάλι;), ἀνασύρθηκαν στό ἐκπαιδευτικό προσκήνιο οἱ διάδοχες τῆς Ἰμβριώτη: Ἡ τριπλέτα Διαμαντοπούλου, Δραγῶνα, Ρεπούση καί «αἱ σύν αὐταῖς», γιά νά συνεχίσουν ἀπτόητες τήν πνευματική κατεδάφιση τοῦ λαοῦ μας!
Ἀπό αὐτήν τήν πολύ σύντομη ὑπενθύμιση τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας προκύπτει ἀβίαστα, νομίζω, τό συμπέρασμα ὅτι ἀποκλειστικός πλέον σκοπός του εἶναι –ποδηγετούμενο ἀπό σκοτεινά καί σαφῶς ἀντιεκκλησιαστικά Κέντρα– νά ὁλοκληρώση τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Πατρίδος μας. Κανένα ἐκπαιδευτικό θέμα δέν προώθησε στήν σωστή καί ἐποικοδομητική λύση του, ἰδίως ἀπό τῆς μεταπολιτεύσεως μέχρι σήμερα. Ἀπολύτως κανένα! Μόνο ἀναταραχές δημιουργεῖ στήν ἐκπαιδευτική Κοινότητα καί συνεχῶς κατακρημνίζει τό ἦθος μαθητῶν, φοιτητῶν καί οἰκογενειῶν μέ τήν ἀμοραλιστική πολιτική του καί τό ἀπροκάλυπτο ἀντιεκκλησιαστικό του μένος.
Ἡ σωστή ἀπάντηση στήν ἐπί δεκαετίες συνεχιζομένη πρόκληση τοῦ ἐπικινδύνου πλέον Ὑπουργείου, εἶναι ἡ σύσσωμη ἐναντίωση καί πνευματική ἀντίδρασή μας μέ κάθε ἠθικό καί πνευματικό μέσον. Νά ἀφυπνισθοῦμε καί να ἀφυπνίσουμε! Δέν εἶναι καιρός γιά κομματικές προτιμήσεις καί συμπάθειες ὅταν ἐκδιώκεται ὁ Θεός ἀπό τήν καρδιά τοῦ λαοῦ καί ἀπό τήν ζωή τῆς Πατρίδος μας!
Γι’ αὐτό ταπεινά καί μέ βαθύτατον σεβασμόν, παρακαλοῦμε καί ἱκετεύουμε τήν Ἱεραρχία μας νά μή ἐντραπῆ νά διατρανώση πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, ἰδίως πρός τούς Κυβερνῶντες, ὅτι δέν διαπραγματεύεται τά Θρησκευτικά διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μόνος Ἀληθινός Θεός καί ὅτι δέν προτίθεται ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός νά διαπραγματευθῆ τήν Μοναδικότητά Του καί νά δεχθῆ νά διδάσκεται ἡ Ἀλήθειά Του παράλληλα μέ τά ψεύδη τῶν κατασκευασμένων θεῶν, σάν μιά ἁπλῆ ἐγκυκλοπαιδική γνώση!
Αὐτή εἶναι ἡ μόνη Ὁμολογία καί ἡ πεποίθηση κάθε ἀληθινοῦ Πιστοῦ, πού δέν ἐκάμφθη ἀπό τό πνεῦμα πλάνης τῆς ἐποχῆς μας ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά ἔχη τήν βεβαιότητα ὅτι σύντομα θά ἔλθη ἡ ἡμέρα ὅπου ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας, καί ὄχι ἐνώπιον τῶν ψευδοθεῶν, «πᾶν γόνυ κάμψῃ, ἐπιγείων, καί ἐπουρανίων καί καταχθονίων καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς Δόξαν Θεοῦ Πατρός»!
Μπορεῖ ἡ Κυβέρνηση νά ἐμπαίζη καί νά ἐξαπατᾶ τόν λαό μας, διακηρύσσοντάς του ὅτι εἶναι Κυβέρνηση οὐδετερόθρησκη γιά νά ἐκφράζη ὅλους τούς Ἕλληνες, ἀλλά στήν πραγματικότητα ἐκφράζει τήν ἀσήμαντη μειοψηφία τῶν ἀθρήσκων, γιατί οὐδετερόθρησκος Ἄρχων, σημαίνει ἄθεος Ἄρχων! Πόσο περισσότερο αὐτό ἰσχύει ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Πρωθυπουργός δηλώνει συνεχῶς τήν ἀθεΐα του!
Ἡ Ἱεραρχία μας, ὅμως, ἐπειδή πρέπει νά ἀληθεύη ἐν παντί, δέν ἐμπαίζει τόν λαό μας. Γι’αὐτό ἔχει χρέος νά διακηρύξη στά πέρατα τῆς Πατρίδος μας ὅτι τό ἀπόλυτο χρέος της δέν εἶναι νά ἐκφράζη ὅλους τούς Ἕλληνες ἀλλά ΜΟΝΟ τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, ἐπακολουθοῦσα τοῖς ἴχνεσι τοῦ Χριστοῦ μας, Ὁ Ὁποῖος εἶπε στόν Οὐράνιο Πατέρα Του, γιά νά τό ἀκούσουμε ὅλοι καί ἰδίως οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Ἱερᾶρχες Του: «οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλά περί ὧν δέδωκάς μοι»!
Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι Ἱεραρχία ΜΟΝΟ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Αὐτό πρέπει κάποτε νά τό συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας. Ἐξ ἄλλου, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες εἶναι καί οἱ ΜΟΝΟΙ πού πραγματικά ἀνήκουν στόν Ἑλληνισμό, ὅπως ρητῶς ἀνεγνώρισε καί διεκήρυξε τό Πρῶτο Σύνταγμα τῆς Ἐλευθέρας Πατρίδος μας!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
