168
Βράδυ με ψιλόβροχο
κι εκείνος αποτραβηγμένος
στο καταφύγιο της σιωπής
μακριά από τη βουή της μέρας
αναστοχάζεται……
Απέναντί του
μια παλιά φωτογραφία
αντιμέτωπο τον φέρνει
με το χρόνο
και σπρώχνει τις σκέψεις του
στην αυτοπαρατήρηση!
Αγνώριστος του φαίνεται
ο εαυτός του στην κορνίζα
αλλά το προσπερνά.
Πόσο γρήγορα ο χρόνος τρέχει!
Όλα τώρα είναι αλλιώς
στην όψη του και τη ζωή.
Το μαρτυρούν
τα σημάδια της πάνω του!
Εσωτερικά όμως, τι συμβαίνει;
Ένας γέροντας σοφός
κάποτε του είχε πει.
Αν είσαι άνθρωπος
αληθινή εικόνα του Θεού
κι όχι αντίγραφο
πάντα συμφιλιωμένος είσαι
με τις αυλακώσεις στο πρόσωπο
και την πρεσβυωπία στα μάτια.
Τα πλάσματα του Δημιουργού
αρυτίδωτη έχουν την ψυχή
και το βλέμμα καθαρό
μονίμως στραμμένο στον Ουρανό…
