Οι νέοι μας, τα μεγάλα θύματα μιας ανεύθυνης πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, που χρόνια τώρα
τους βυθίζει στο τέλμα και τούς κάνει να αντιδρούν παρορμητικά και άτσαλα
Σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο, χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες, χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς σαφείς
προσανατολισμούς με μόνο οδηγο τις επιθυμίες, τους φόβους, τα ένστικτα μας .
Το μεγάλο θύμα της εποχή είναι οι νέοι μας που άγονται και φέρονται από τους δημαγωγούς οι οποιοι
τούς καθηζυχάζουν αφού υμνούν και κολακεύουν την μετριότητα
Οι νέοι μας είναι τα μεγάλα θυματα μιας ανεύθυνης πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, που χρόνια τώρα
τους βυθίζει, κάθε μέρα περισσότερο, στο τέλμα και τούς κάνει να αντιδρούν παρορμητικά και άτσαλα.
Οταν είμασταν παιδία η πίο συνηθησμένη ερώτηση ήταν τι θα γινεις αν μεγαλώσεις;
Οι απάντησεις μας ποίκιλες από αστρονάυτες, στρατηγοί, δασκαλοι, μητροπολίτες μέχρι Ωνάσηδες αλλά
τους περισσότερους μας τραβούσαν τα επαγγελματα που είχαν κυρος και άιγλη, που σημερα έχει χαθεί.
Κανένας μας όμως δεν έλεγε πολιτικός Βλέπεις κανείς μας δεν ηταν από τζάκι για να έχει τέτοιες βλέψεις
παρά το ότι τότε είχαν κύρος και αίγλη και φανατικό κοινό οι πολιτικοί αφού η ενημέρωση ήταν ελάχιστη και οι
εφημερίδες της εποχής δεν τους απομυθοποιούσαν όυτε τους σκεπάζαν με λάσπη από την κορυφή
ως τα πόδια
Θυμάμαι πώς ερχόταν στο μαγαζί του πατέρα μου μιά παρέα καθηγητών πανεπίστημίου τους οπόιους
εγώ σαν παιδι έβλεπα με δέος σεβασμό και θαυμασμό!!!!
Και η αλήθεια είναι οτι οχι μόνο εγώ αλλά και όλος ο κόσμος και κυριώς οι φοιτητές
Σήμερα έχω φιλους καθηγητές στο πανεπίστημίο και τους λυπάμαι καθώς εκτός του οτι δεν αμοίβονται
καλά έχασαν το κυρος τους καθώς είναι στο έλεος των κομμάτων και των φοιτητών και απλως πρόσπαθούν
να επιβιώσουν.
Η αλήθεια είναι οτι οταν είμασταν νέοι θαυμάζαμε ανθρώπους. Σήμερα νομίζω πως αυτό το αίσθημα είναι
άγνωστο.
Στην σημερινή μας κοινωνία η αγωνία όλων είναι τι πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας;
Ναι, χωρίς πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Δεν υπάρχει, το κίνητρο που μας κινεί. Δεν έχουμε κάτι που να
μας οδηγεί.
Παραμένουμε στο τέλμα και στο “καλά είμαι εδώ”. Ιδανικό μας γίνεται το βόλεμα, η λούφα και η ξάπλα
Γι αυτό, όσοι επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν εχουν πια τον αυτοδημιούργητο επιχειρηματία, αλλά
τους κομπιναδόρους, τους εκμεταλλευτές και τα παράσιτα,που πλουτίζουν γρήγορα και άκοπα.
Όταν σκέπτονται, αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα, χωρίς να
διακινδυνεύει.
Ή, ακόμα περισσότερο, ο κομματικό παράγοντας, που γίνεται σύμβουλος, γενικός διευθυντής οργανισμού,
ακόμα και υπουργός, με μια απλή απόφαση. Για εργασία και μόχθο …ούτε κουβέντα
Ολα αυτά που σήμερα εχουν γινει τρόπος ζωής, δεν έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν, να γεμίσουν μια
νεανική ψυχή, να εμψυχώσουν. Είναι μοντέλα βολέματος, και όχι ιδανικά..
Ετσι οί νέοι σημερα δεν έχουν προτυπά, δεν πιστεύουν, δεν θαυμάζουν, δεν αξιολογούν.
Όλα είναι λίγο-πολύ ίδια, αδιάφορα εκτός από την φραπεδιά… στην καφετερια