«Έναν πουλίν επέτανεν
σ’ Ισβορί τα μέρη
Ατό έτον ο άγγελον
κι έρθεν την ψ’χή σ’ να παίρει…»… Αγαπητέ παντοτινά ξάδελφε Παναγιώτη.
Ήταν 11 του μήνα Οκτώβρη, Παρασκευή, όταν η είδηση του «Μακρινού-αγύριστου ταξιδιού» σου σκόρπισε πολλά τα ρίγη της συγκίνησης στην κοινωνία της Κοζάνης! Είχες μόνο φίλους, γιατί πάντα επιδίωκες την αγάπη των άλλων με την προσφορά απλόχερα της δικής σου!
Μπορεί να έφυγες τόσο αναπάντεχα, μα κι έτσι τόσο απλά «κι αν ήμουν σαν το χάρο, θα ’ρχόμουνα κρυφά κι εγώ για να πάρω…», όμως πάντα θα σε θυμόμαστε και πάντα θα ’σαι κοντά μας.
Θα ζεις ανάμεσά μας μέσα από τα ίδια τα γεγονότα που ζήσαμε μαζί, μαζί και η κοινωνία, που σ’ αγάπησε και αγάπησες, πάντα ανεπιτήδευτα και πάντα από καρδίας!
Η κοινωνικότητά σου και τα αγνά σου αισθήματα, το αστείρευτο και πνευματώδες χιούμορ σου, η καλή σου κι ανθρώπινη διάθεση… θα μείνουν για πάντα βαθιά χαραγμένα στις καρδιές όλων!!
Καλό ταξίδι ξάδελφε…
Χαράλαμπος (Μπάμπης) Ασλανίδης