Αν για το κράτος είναι εύκολο να δώσουμε έναν ορισμό, για την Εκκλησία τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα. Ακριβή ορισμό της Εκκλησίας δεν μπορούμε να δώσουμε, διότι δεν υπάρχει κανείς ορισμός που θα μπορούσε να διεκδικήσει δογματική αυθεντία. Όπως σημειώνει ο μεγάλος Ρώσος θεολόγος π. Γεώργιος Φλορόφσκι, δεν μπορούμε να βρούμε κάποιον ορισμό, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε στους Πατέρες, ούτε στις αποφάσεις και τους κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, ούτε καν στα μεταγενέστερα κείμενα. Αν παρόλα αυτά επιχειρούσαμε να αναλύσουμε την έννοια της λέξεως Εκκλησία, θα λέγαμε πως ενώ η αρχική της σημασία στην π. Χ. εποχή ήταν συνάθροιση λαού, σύναξη, ο χριστιανισμός έδωσε στη λέξη ειδική σημασία, ώστε Εκκλησία να ονομάζεται το σύνολο των χριστιανών και κατ΄επέκταση οι χριστιανοί που ανήκουν πολιτικά σ΄ένα κράτος (Εκκλησία της Ελλάδας).
Για τη λέξη κράτος είναι πιο ξεκάθαρες οι απόψεις: Στην εποχή του Ομήρου η λέξη κράτος δήλωνε κυρίως τη σωματική δύναμη και ισχύ, ενώ μετά τον Όμηρο εκφράζει και τους θεσμούς ή το σύστημα διακυβέρνησης. Στην εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας, η λέξη διατήρησε το σημασιολογικό της περιεχόμενο και εξακολουθεί να δηλώνει την ισχύ, τη δύναμη, την εξουσία, τη διακυβέρνηση και, σε συνάρτηση με σχετικό προσδιορισμό, τη μορφή ή το είδος εξουσίας ή διακυβέρνησης, το πολιτειακό ή νομικό καθεστώς μιας χώρας.
Ένας ορισμός του κράτους θα μπορούσε να είναι: Το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν σε οριοθετημένη εδαφική έκταση και έχουν οργανωμένη πολιτική εξουσία. Δηλαδή, κράτος (Πολιτεία) είναι πολιτικά οργανωμένο τμήμα της ανθρώπινης κοινωνίας (λαός), το οποίο κατέχει μονίμως καθορισμένο έδαφος και διαβιεί υπό κυβέρνηση ελεύθερη εξωτερικού ελέγχου και ικανή να εξασφαλίζει συνήθη υπακοή εκ μέρους των προσώπων, τα οποία ζουν μέσα στη δικαιοδοσία της. Οι τρεις κυρίαρχες εξουσίες του κράτους είναι, η Νομοθετική, η Εκτελεστική και η Δικαστική.
Σήμερα, όλα τα ΜΜΕ του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, αλλά και ευρύτερα η ελληνική κοινωνία, όταν αναφέρονται στους δύο αυτούς θεσμούς και στις σχέσεις μεταξύ τους, εννοούν τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος ως επικεφαλής της διοικούσας Εκκλησίας της Ελλάδας και στον πρωθυπουργό ως επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτοί σήμερα εκπροσωπούν και αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία και το κράτος, αυτοί συνδιαλέγονται και διαβουλεύονται προσπαθώντας να αποσαφηνίσουν το περιεχόμενο του ρόλου τους απέναντι στο ελληνικό έθνος. Αυτοί είναι που θα αποφασίσουν τελικά μέσα από τα προβλεπόμενα όργανα αν, πότε και πως θα υλοποιήσουν τον πολυθρύλητο οριστικό χωρισμό τους και αν θα καταφέρουν να λύσουν το γόρδιο δεσμό της μακρόχρονης σιαμαίας σχέσης τους.
Ηλίας Κ Μάρκου