Μέρος από την συλλογή των ποιημάτων με τίτλο <<ΤΟ ΑΓΩΜΑΝ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ >> του Χαράλαμπου Τσακαλίδη, από τις εκδόσεις “INFOGNOMONA”.
Τα ποιήματα είναι βγαλμένα από τις τοπικές παραδόσεις που μεταφέρθηκαν από τους παππούδες του χωριού (Σκήτη Κοζάνης), από φίλους, από εκδηλώσεις ποντιακών συλλόγων και ειδικά του συλλόγου του χωριού.
Από τον πρόλογο του ποιητή….
“Πάει καιρός πού ψάχνω νά βρῶ λέξεις γιά νά ταιριάξουν νά δικάσουν τ’ ἄδικο.
Καί οἱ θύμησες, στήν μεριά τοῦ νοῦ, ἔρχονται νωπές, γεμάτες ἀπό τόν πόνο τῶν ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ, ἐκεῖ ὅπου ξεριζωμένοι Ἕλληνες, θρηνοῦν παιδιά καί ἐγγόνια, μάνες, γυναῖκες κι ἀδερφές.
Εἶν’ ἡ φωτιά πού σιγοκαίει ἀκόμα στ’ ἀποκαΐδια τῶν σπιτιῶν μας. Εἶν’ ὁ θρῆνος καί ὁ σπαραγμός τῆς ψυχῆς γι’ αὐτούς πού χαθῆκαν.
Εἶν’ ἡ Πατρίδα πού αἱμορραγεῖ. Εἶναι μιά μνήμη στήν ψυχή πού θέλει καί ζητεῖ νά κάνει κάλεσμα τῶν Νεκρῶν-Ἡρώων τῆς Γενοκτονίας, νά ἀνάψει καρδιακό κεράκι πάνω στό Σινί τῶν 353.000 νεκρῶν μας καί ὄχι μόνο.”
Την πατρίδα μ’ αραεύω
Σόν ξερριζωμόν, μανίτσα μ’ ἔρθα μαναχόν.
τά καημούς ντ’ ἐδώκανε[1] σό μιλέτ’[2] τ’ ἐμόν.
Τήν πατρίδα μ’ ἀραεύω[3] καί τ’ ὀσπίτ’ τ’ ἐμόν[4],
Προσκυνῶ τήν Παναΐαν, λέω τό μυστικό μ’ .
Ὅσα χρόνâ κι ἄν δâβαῖνε[5] θά εἶσαι τ ’ ἐμόν,
Πατρίδα, τ’ ἐμόν.
[1] Έδωσαν
[2] Ράτσα, φυλή
[3] Γυρεύω
[4] Δικό μου
[5] Περάσουν
Το είκοσι δύο
Χρόνâ πολλά ἐπέρασαν ἀς σό εἴκοσι δύο
ἐχάθαν’ οἱ ἀνθρώπ’ ν’ ἐμουν, καί ἐπέμ’ναμε[1] οἱ δύο.
Ἡ Καλομάνα[2] μ’ ἔκλαιεν π’ ἐχάσεν ἄλλους δύο
κι ἔλεεν τά τερτόπα[3] ν’ ἀτ’ς, γιά τό εἴκοσι δύο.
Μέ τά παπόρâ ἔρθανε κι ἔτονε[4] πολλά κρύος,
ἀς σήν πείναν ἐπέθαναν καί ἐπέμ’ναμε οἱ δύος.
[1] Ἀπομείναμε
[2] Γιαγιά
[3] Παράπονα
[4] Ήταν
Ενενήντα χρόνια πάγ’νε
Ἐρημώθανε τ’ ὀσπίτâ τά Ἑλλενικά, μανίτσα μ’, τά Ἑλλενικά.
Ἐνενήντα χρόνâ πάγ’νε πού εἶμες μακρά, μανίτσα μ’, πού εἶμες μακρά.
Τ’ ἄδικον ντού ’κ’ εὐλογείται ’βρίεται ἐκαικά, μανίτσα μ’, βρίεται ἐκαικά[1].
Ἐνενήντα χρόνâ πάγ’νε πού εἶμες μακρά, μανίτσα μ’, πού εἶμες μακρά.
Μάνα, σ’ ἐσόν τόν βίον νά φτάει ὁ Χριστόν,
τήν πατρίδα μ’ νά ἐλέπω[2] καί τό πατρικό μ’, Μανίτσα μ,’
καί τό πατρικό μ’.
[1] Ἐκεῖ
[2] Νά δῶ