Μια χώρα σε υποθήκευση, χωρίς αντιστάσεις και τη νεολαία καταδικασμένη στην ανεργία ή τη μετανάστευση
Ένα πολιτικό σύστημα χειραγωγούμενο που εκτελεί εντολές, όπου ο λόγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν διαφέρει από το λόγο του πρωθυπουργού. Με τα μικρά κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» να επιλέγουν συνεργασίες με τον προσφορότερο γι αυτά τρόπο και πάντα προς το δρόμο που επιλέγουν οι προστάτιδες δυνάμεις!
Όλες αυτές οι δυνάμεις αποφασίζουν πώς να επιτευχθεί το καλό, μέσα από το δρόμο των αγορών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Το καλό γι αυτούς είναι μονόδρομος και γι αυτό πρέπει να παραμείνουμε στο σκληρό ευρωπαϊκό (γερμανικό) νόμισμα, απολύτως πειθαρχημένοι στην υποθήκευση της εθνικής και ατομικής περιουσίας, με παράταση της πτώχευσης στο αόριστο μέλλον.
Μια κοινωνία που χειραγωγείται από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Η πλύση εγκεφάλου ξεκινάει το πρωί με τα ΝΕΑ και τελειώνει το βράδυ με το Mega, το ΣΚΑΪ και στην απογευματινή ζώνη με την ΕΡΤ.
Η πολτοποίηση των ανθρώπων σε εξέλιξη, ένας ευτελισμός που εξαφανίζει τον άνθρωπο. Εξατμίσανε το φοιτητικό κίνημα, το εργατικό κίνημα. Όλοι συνέβαλαν για να εξαφανιστεί το πτώμα. Πού είναι οι αγώνες;
Η νεολαία; Άγεται και φέρεται. Λείπει η πνευματική τροφή της ιδεολογίας. Έχουν συνθλίψει την προσωπικότητα του φοιτητή και μπερδεύουν τη σοβαρότητα με την γελοιότητα, μέσα από κινήματα αναρχοαυτόνομων. Οι νέοι τελειώνουν τις σπουδές τους για να βγουν στην ανεργία ή να φύγουν στο εξωτερικό. Η κατάντια που δημιούργησε αυτό το πολιτικό σύστημα είναι μονόδρομος, αν δεν υπάρξει αφύπνιση και αντίδραση.
Τα παιδιά αυτά είχαν κάποτε όνειρο πέραν από το μεροκάματο. Τι τους απόμεινε; Life stile ή τεχνοκρατική αντιμετώπιση. Αυτό υπάρχει σήμερα. Ένας λαός που «πυροβολείται» από τα τουρκικά σίριαλ και τις ειδήσεις των «οχτώ», δεν έχει τρόπο να αντισταθεί. Μια κοινωνία φθίνουσα που σκέφτεται μόνο το μεροκάματο. Μια νεολαία που σπουδάζει για να καταλήξει στην ανεργία με πτυχίο ΑΕΙ!
Δεν υπάρχει φοιτητικό κίνημα κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Εργατικό κίνημα υπάρχει; Οι απεργίες είναι εκτονωτικές για να μη σπάσει η βαλβίδα ταχύτητας. Εκτόνωση και όχι αγώνας. Μόνο το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) θα μπορούσε να το κάνει, αλλά λειτουργεί εκτονωτικά. Γιατί; Ένα μεγάλο ερωτηματικό. Με το «λαέ μην σκύβεις το κεφάλι» για εκτόνωση και τη Λιάνα Κανέλλη να ψάλει το επαναστατικό ευαγγέλιο στην πρωινή ζώνη, λύνεται το πρόβλημα;
Όταν όλα διαλύονται και παραδίδονται αμαχητί στις αγορές και στο τραπεζικό κεφάλαιο, όταν τα ΜΜΕ λειτουργούν απλά για την προπαγάνδα, τι ρόλο παίζει η εκτονωτική απεργία των 24 ωρών;
1,5 εκατομμύρια άνεργοι πού είναι; Γιατί δεν βγαίνουν στο δρόμο; Τους ελέγχουν τα ΜΜΕ και τα επιδόματα. Μεγάλη εφεύρεση καταστολής αυτά τα επιδόματα. Η προπαγάνδα του φόβου από τη μία και τα επιδόματα από την άλλη. «Έχει ο Θεός». Και καλά ο Θεός έχει, εσύ έχεις;
«Ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά τι κερδίσαμε από αυτό; Δώσαμε «ναι» και μάλιστα πολλά. Από τι και πότε πήραμε κάτι; Προπαγάνδα των ΜΜΕ και ψεύτικες υποσχέσεις σε ένα λαό που υποφέρει από τις ενέργειες των «συμμάχων» και των ντόπιων συνεργατών τους. Και όμως ο λαός αυτός δεν αντιδρά. Τα ΜΜΕ δίνουν πίστωση στους απατεώνες και τον ίδιο ρόλο επιτελεί και το χειραγωγούμενο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ένας λαός χωρίς ελπίδα. Να γυρίζεις σπίτι και να μην έχεις ούτε γάλα και τα παιδιά σου να σε κοιτούν και να ρωτούν «γιατί»; Έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου. Δεν έχεις ελπίδα κι όμως αυτή την κατάσταση την αποδέχεσαι, αφού δεν αντιδράς. Δεν αντιδράς στον φασισμό της ισοπέδωσης των αξιών. Αξίζει να ζεις; Αφού με τη συμπεριφορά σου έχεις τιμωρήσει τα ίδια σου τα παιδιά!
Συνθήκες ασφυκτικού ολοκληρωτισμού σε όλα τα επίπεδα και με αυτές τις συνθήκες ποια πολιτική αλλαγή μπορεί να προκύψει; Τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης δεν είχαν ποτέ κοινωνικούς στόχους και γενικότερα, πολιτική που να ευνοεί την Ελλάδα μακροπρόθεσμα. Διαχειριστές της εξουσίας ήταν πάντοτε, άβουλοι απέναντι στις εντολές των «συμμαχικών» δυνάμεων και είναι αδύνατον τώρα να μεταμορφωθούν σε μεταρρυθμιστές.
Θα κλείσουμε με την επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά «η κενολογία των αρχηγών σκοτώνει»: «Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει, δεν υπάρχουν πια κόμματα, μόνον παρέες που ορέγονται την ηδονή της εξουσίας. Απόδειξη της ανυπαρξίας κομμάτων είναι η εξάλειψη των πολιτικών τους διαφοροποιήσεων. Οι άλλοτε «άσπονδοι» δήθεν πολιτικοί αντίπαλοι βρέθηκαν να συγκυβερνούν και τίποτε να μην τους χωρίζει. Μεταθέτουν την ευθύνη (και την ενοχή) στους πολίτες. Κύκλος φαύλος και μακάβριος. Οι πολίτες δεν έμαθαν ποτέ να σκέπτονται, να κρίνουν και να κρίνονται, μαθήτευσαν σε σχολειά υποταγμένα στους συνδικαλιστές της πιο χυδαίας συμφεροντολογίας, με προγραμματική καλλιεργημένη αγλωσσία, άμοιρη κριτικής σκέψης, σκόπιμα ανιστόρητοι…».
Πώς μπορείς λοιπόν, από αυτό το πολιτικό σύστημα όπως έχει διαμορφωθεί, με αυτά τα ΜΜΕ και αυτούς τους συνδικαλιστές να περιμένεις πολιτική αλλαγή;
Τον τόνο δίνει ο Ν. Καζαντζάκης από την εποχή του ακόμα… «μη ρωτάς γιατί, πολέμα».
“ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”