Χωρίς τίτλο….. –πέθανε ο Μίκης μου είπε η Σοφία την ώρα που πηγαίναμε στην γωνία για καφέ .

–πέθανε ο Μίκης μου είπε η Σοφία την ώρα που πηγαίναμε στην γωνία για καφέ .
Έκλαψα
Γιατί. Δεν ξέρω , ή μάλλον ξέρω.
Εμείς δεν γνωριστήκαμε ποτέ .
Συναντηθήκαμε όμως πολλές φορές
Συναντηθήκαμε σε εκείνη την συναυλία σου του ’74Όλοι μα όλοι αγκαλιασμένοι τραγουδούσαμε μαζί σου
Θυμάσαι τον παλμό του κόσμου
Ο παλμός του κόσμου ήτανε ο ορισμός της μέθεξης Ξέρεις πάντα όταν γίνεται αναφορά σε αυτό το γεγονός εγώ φουσκώνω και λέω ήμουν κι εγώ εκεί.
Συναντηθήκαμε στην αυλή του Πολυτεχνείου .
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας κι εμείς γροθιές σφιγμένες—πως κατάφερνες πάντα να βάζεις στην χούφτα μας ελπίδα-αγώνα για δημοκρατία-αγώνα για να αλλάξουμε τον κόσμο—θυμάσαι πως είχαμε σφιγμένες τις γροθιές μας Το πάθος μας.
Συναντηθήκαμε πολλές φορές σε γλέντια μας , στους έρωτές μας , στις πορείες μας.
Στον άλλο κόσμο που θα πας……..τραγουδούσες κι εμείς το κάναμε ζεμπέκικο
Συναντηθήκαμε σε ένα λεωφορείο, μιας εκδρομής Αθήνα -Λουτράκι. Πήρε η Νατάσα το μικρόφωνο ! –τι ωραία που είν’ η αγάπη μου ..κι εμείς πετάξαμε το κίτρινο άστρο και σκεφτόμασταν την δική μας αγάπη που κανείς δεν ήξερε πως ήταν τόσο ωραία
Στα γήπεδα όμως αυτό το τραγούδι γινότανε Μαουντχάουζεν
Στην παρέα ήτανε η δική μας , η μοναδική μας αγάπη.
1979 Ιδιωτικό Νηπιαγωγείο εγώ στην Κοζάνη.Δεύτερος χρόνος
1979 Βραβείο Νόμπελ ο Ελύτης.
–παιδιά μου είπα στους μικρούς μου μαθητές , σήμερα η χώρα μας έγινε ακόμα πιο όμορφηΈνας ποιητής μας , ο Ελύτης , πήρε το μεγαλύτερο βραβείο του κόσμου Κι αυτό το ποίημα το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης . Ήθελα να σε γνωρίσουν τα μικρά παιδάκια .Μάθαμε και τραγουδήσαμε το ένα το χελιδόνι .
Μήπως να σου πω ότι κάποιος γονέας ενοχλήθηκε και με κατήγγειλε στον Διευθυντή της Α/θμιας εκπαίδευσης , ο οποίος και με κάλεσε στην Διεύθυνση
—Έμαθα πως μαθαίνεις κουμμουνιστικά τραγούδια στα παιδιά
–Μα είναι Ελύτης και Μίκης του είπα
–Αυτός είναι κουμμουνιστής , μου είπε πολύ άγρια
–Ο Ελύτης όμως δεν είναι του απάντησα κι εγώ με θυμό. Πήρε Νόμπελ αν δεν το ξέρετε
Μην επαναληφθεί με απείλησε
Το θυμήθηκα σήμερα , γιατί κάποιος φίλος είπε Α! Ο Μίκης Αυτός που τον έκανε υπουργό ο Μητσοτάκης
Χμ!Μήπως όλες οι κυβερνήσεις μας θα έπρεπε , τιμής ενεκεν ,ανθρώπους του πολιτισμού μας να τους κάνουν υπουργούς άνευ χαρτοφυλακίου !απάντησα.
Χρόνια αργότερα ξανασυναντηθήκαμε .Διευθύντρια του Γυμνασίου Λιβαδερού εγώ .
Όπως ξέρεις στο χωριό Καταφύγι του Βελβενδού Κοζάνης γεννήθηκε ο Ζορμπάς . Οι Καταφυγιώτες θέλανε να κάνουνε ένα αφιέρωμα στον Καζαντζάκη και στον Ζορμπά . Απευθύνθηκαν στην ΕΛΜΕ Κοζάνης , η ΕΛΜΕ απευθύνθηκε σε μένα κι εγώ δέχθηκα .
Αφού ετοιμάσαμε την εργασία μας τους είπα πως πρέπει να χορέψουμε και τον Ζορμπά στο τέλος Ξέρεις τα νέα παιδιά άλλα ακούσματα έχουνε Τα μισά δεν γνωρίζανε τον Ζορμπά
Ευκαιρία να σε γνωρίσω λοιπόν στους μαθητές μου Τους βάζω να σε ακούσουνε
Εκστασιάστηκαν.
—Κυρία, μου είπε η Χριστίνα , μαθήτρια της Γ/Γυμνασίου ,δακρυσμένη . Τι φοβερή μουσική Γιομώνει η ψυχή σου
Με το ίδιο Γυμνάσιο τον επόμενο χρόνο ταξιδεύουμε στην Κύπρο για να παρουσιάσουμε εργασία μας η οποία βραβεύτηκε πανελλαδικά.
Κύπρος Πριν την παρουσίαση της εργασίας μας η χορωδία τραγούδησε -γη της λεμονιάς της ελιάς .
Τέλος της παρουσίασης της εργασίας μας και να η έκπληξη .
Μαθητές από τριάντα σχολεία της Κύπρου και του δικού μας χορεύανε αγκαλιασμένα τον Ζορμπά Γέμισε η αίθουσα του ΡΙΚ Κύπρου από την μουσική σου που γιόμωσε τις ψυχές των παιδιώνΝα σου πω μήπως και αυτό
Ο Διευθυντής Β/θμιας εκπαίδευσης Κύπρου , που ήτανε και ιερέας , ανέβηκε στην έδρα και κλαίγοντας είπε
—Είμαι 69 ετών και σήμερα κατάλαβα γιατί είμαστε αδέλφια οι Έλληνες και οι Κύπριοι Μου το μάθανε οι μαθητές Γυμνασίου της ορεινής Κοζάνης Τους το έμαθε η μουσική σου η οποία πάντα ενώνει και εξυψώνει.
Μήπως να σου πω ότι , αν και πέρασαν χρόνια αυτοί οι μαθητές μου όταν συναντιόμαστε ή τηλεφωνιόμαστε , δεν μου λένε καλημέρα Αντί χαιρετισμού , γη της λεμονιάς κυρία
2012 Η Θεσσαλονίκη γιορτάζει τα εκατό χρόνια της απελευθέρωσης Γιορτή 28ης Οκτωβρίου στο 3ο Γυμνάσιο της πόλης Αναλαμβάνω την γιορτή Την αφιερώνω στην ιστορία της Θεσσαλονίκης και στο ολοκαύτωμα . Τι πιο φυσιολογικό Η χορωδία το Μαουντχάουζεν Την ώρα που από την χορωδία ακουγότανε με κίτρινο άστρο στα μαλλιά , τι σύμπτωση πετούσανε πολεμικά αεροσκάφη πάνω από το σχολείο Όρθιοι όλοι οι μαθητές χειροκροτούν Έπρεπε να ήσουν εκεί Δεν έχει ερμηνευτεί καλύτερα από κανέναν το άσμα ασμάτων Γιατί Γιατί η μουσική σου γιόμωσε την ψυχή τους
Συναντηθήκαμε κι άλλες φορές που να σου λέω κι άλλα όμως
Τούτο μόνο θα σου πω
Σήμερα ξερίζωσες τα νιάτα μας
Σήμερα με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός .Κι
ένας αητός από ψηλά διαβάζει το βαγγέλιο

Μαρία Σπυρίδου