248
“Δεν έχω οξυγόνο”. Ένα από τα δύο ποιήματά μου για το έγκλημα των Τεμπών. Πασχάλης Τσολάκης
Μάνα μου σαν τον Χριστό
το Γολγοθά διαβαίνεις
ακούς το τελευταίο σ’ αγαπώ
κι ακόμα με περιμένεις
σε βλέπω από δω ψηλά
στα μαύρα φορεμένη
η κάθε μέρα σε γερνά
και πάντα δακρυσμένη
σου λεν πως θέλεις χρήματα
για να με εξαργυρώσεις
ας τους να ζουν στα κρίματα
στο Γολγοθά εσύ θα λιώσεις
σου λείπω μάνα το γροικώ
πόσο κανείς δεν ξέρει
μάνα ζητάς από το Θεό
κοντά μου να σε φέρει
μάνα γλυκιά υπομονή
στης λύπης τη γαλήνη
έκανες την καρδιά μονή
κι εμένα έχεις κλίνη
Μάνα, μαμά σε αγαπώ
δεν στο είπα όσο πρέπει
πόσο πολύ σε αγαπώ
το φώναξα στα Τέμπη