Έχουμε Επανάσταση και δεν μου το λέτε; … Χαρίτων Καρανάσιος

Το κλίμα στη χώρα έχει πολωθεί, και ο απλός πολίτης δεν διακρίνει καθαρά ποιο είναι το σωστό. Οι μεν «ελληνιστές», επιχειρηματολογώντας περί εθνικής αξιοπρέπειας και περί άρνησης στους εκβιασμούς, υποστηρίζουν το δόγμα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», και βγάζουν από το σεντούκι της ένδοξης και μακραίωνης ιστορίας μας Θερμοπύλες, Παλαιολόγους και το ΟΧΙ του Μεταξά. Οι «ευρωπαϊστές» τονίζουν την επικείμενη καταστροφή της χώρας, αν πάμε στη δραχμή, καθώς το πραγματικό δίλημμα είναι βέβαια ευρώ ή δραχμή, Ευρώπη ή μοναχική πορεία, και προβάλλουν το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν». Οι ελληνιστές κατηγορούνται για ελαφρότητα, λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό, οι ευρωπαϊστές για υποτέλεια, οσφυοκαμψία και ατομικισμό. Οι «ελληνιστές» αντιδρούν συναισθηματικά, οι ευρωπαϊστές βάσει του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Πέρα όμως από συναισθήματα και ένστικτα, υπάρχει και η ορθή λογική και το ορθό πνεύμα, και αυτά λείπουν. Ποιον να πιστέψουμε;

Στην Α΄ καθολική επιστολή (4.1) ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής γράφει: «μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον». Το Πνεύμα εκφράζει πάντοτε κάποιον Λόγο, και ο Λόγος φανερώνει το αντίστοιχο πνεύμα. Πιστεύει κανείς ότι κάποιος πολιτικός μιλά την αλήθεια; Προσωπικά, ούτε το πνεύμα των ελληνιστών ούτε των ευρωπαϊστών με πείθει. Πολλώ μάλλον, το πνεύμα που εκφράζουν αμφότεροι δεν στηρίζεται σε κάποιον πραγματικό Λόγο, αλλά υποκρύπτει άλλες σκέψεις, μη λογικές. Το να ψηφίσει κανείς Ναι, σημαίνει διαιώνιση μιας καταστροφικής πορείας. Το Όχι όμως δηλώνει επίσης μια παρόμοια ή και χειρότερη πορεία.

Όταν το δίλημμα είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», τότε μπορεί να πρόκειται και για ψευδοδίλημμα, όπως στην παρούσα περίπτωση. Το σημαντικό δηλ. δεν είναι αν θα έχουμε δραχμή ή ευρώ, αλλά αν ποτέ να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και θα οργανώσουμε κράτος δικαίου, αλληλεγγύης, συλλογικότητας, με θεσμούς που λειτουργούν, ώστε με δημόσια και ιδιωτική πρωτοβουλία να αρχίσουμε επιτέλους την περιβόητη ανάπτυξη. Αυτό λείπει από τη χώρα: θεσμοί, συλλογικότητα, ανάπτυξη. Καθένας όμως σκέφτεται ατομικιστικά, και κοιτάζει μόνον το τομάρι του, και πρώτα πρώτα οι εκάστοτε κυβερνώντες. Έτσι, οι πολιτικοί ενδιαφέρονται πρώτα για το κόμμα και μετά για τη χώρα, επίσης, όσοι είχαν καταθέσεις τις φυγάδευσαν από καιρό, όλοι συνωστίζονται στα ΑΤΜ και στα σουπερμάρκετ, όλοι κοιτάνε να σωθούν, καθώς το πλοίο βυθίζεται, αλλά κραυγάζουν ηρωικά «ζήτω η Ελλάς» ή «ζήτω η Ευρώπη». Το πλοίο πρέπει να βυθιστεί, γιατί είναι σάπιο.

Η Ελλάδα όμως δεν είναι πλοίο, δεν είναι μια ιδέα. Η Ελλάδα είναι οι Έλληνες, η ιστορία της, δηλ. οι πράξεις των προγόνων, αλλά και των μελλοντικών γενεών. Αυτό που βυθίζεται είναι η νοοτροπία του ατομικισμού των Ελλήνων, και γίνεται επώδυνα. Έτσι, φθάσαμε παλαιότερα στην Άλωση της Πόλης, λόγω δηλ. του ατομικισμού. Ο Παλαιολόγος έσωσε την τιμή του Ελληνισμού, αλλά η σκληρή μοίρα και δοκιμασία δεν αποφεύχθηκε. Αλλά και όταν ο Ελληνισμός αναπτύχθηκε υπό τουρκική κατοχή, πάλι τέθηκε το ζήτημα «επανάσταση ή συμβιβασμός». Οι ήρωες αγωνιστές έχυσαν το αίμα τους, αλλά η άτακτη Επανάσταση οδήγησε σε νέα υποτέλεια, στην ευρωπαϊκή. Ο Καποδίστριας, πριν από την Επανάσταση είχε προειδοποιήσει: «θα αντικαταστήσετε το τουρκικό σαρίκι με πίλον ευρωπαϊκόν». Αλλά και ο Κοζανίτης ιατροφιλόσοφος Μιχαήλ Περδικάρης υποστήριζε προεπανασταστικά ότι, αν δεν είμαστε έτοιμοι (οικονομικά, πολιτιστικά, οργανωτικά) για Επανάσταση, καλύτερα «να κάτσουμε στ’ αυγά μας».

Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του Ελληνισμού: Δεν μπορούμε να οργανωθούμε όλοι μαζί προς έναν σκοπό, όχι σε μιαν Επανάσταση, αλλά στην οργάνωση κράτους μετά την Επανάσταση. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα, ούτε έχει ετοιμάσει τον λαό για τα νέα δεδομένα. Έτσι, ο ενθουσιασμός θα διαλυθεί μπροστά στις κλειστές τράπεζες και αργότερα με τη διαρκώς υποτιμούμενη δραχμή. Από την άλλη, η συνέχιση ενός ασφυκτικού δανειακού προγράμματος διαιωνίζει την υποτέλεια. Μονά ζυγά χαμένοι. Δεν λύνεται όμως το πρόβλημα μαγικά με ένα Ναι ή ένα Όχι σε ένα μετέωρο και καμουφλαρισμένο δημοψήφισμα.

Την επώδυνη διαδικασία της αναστήλωσης και ανάκτησης της χώρας θα την περάσουμε ούτως ή άλλως. Από μας εξαρτάται πόσο θα διαρκέσει. Προσωπικά, θα ήθελα να έχουμε δραχμή, καθώς δεν μπορούμε μέσα στο ευρώ να αντιμετωπίσουμε τα ευρωπαϊκά κρατικά μεγαθήρια, τις πολυεθνικές και τις διεθνείς τράπεζες σε στημένο παιχνίδι. Και είμαι έτοιμος για μια ρήξη, και δεν έχω καταθέσεις ούτε ενός ελάχιστου ευρώ πουθενά (όπως κάποιοι αριστεροί υπουργοί), ούτε ιδιόκτητη κατοικία, ούτε αυτοκίνητο, ούτε καν τηλεόραση. Και έχω και την ευθύνη μιας μικρής κόρης. Έχουμε όμως οι Έλληνες, πέρα από τις φωνασκίες και τις μαγκιές, την αποφασιστικότητα να στηρίξουμε τη δραχμή; Αλλά δεν βλέπω σχέδιο από την κυβέρνηση, που παίζει παιχνίδι εντυπώσεων με τις πλάτες του λαού (έλεος: το δημοψήφισμα ως μέσο πίεσης για έναν καλύτερο «έντιμο» συμβιβασμό!), ούτε βλέπω τον λαό να είναι έτοιμος να υποφέρει.

Όταν το πνεύμα δεν εδράζεται σε ορθό λόγο, καταλήγει σε «φούσκα», ιδεοληψία, αψυχολόγητη αντίδραση, λόγια του αέρα, και εκθέτει την κενότητα του λέγοντος και παρορμώντος. Ο Χριστός, ως Λόγος προσωποποιημένος, έδειξε την ουσία και του Ανθρώπινου λόγου: την αυτοθυσία. Είμαστε έτοιμοι οι Έλληνες να θυσιαστούμε ο ένας για τον άλλον; Αστεία πράγματα. Είμαστε τουλάχιστον έτοιμοι να ανταποκρινόμαστε στις μεταξύ μας υποχρεώσεις και έναντι του κράτους αλλά και το κράτος έναντι των πολιτών; Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες στην οικονομία και να αφήσουμε τις λαμογιές; Πότε όμως έγινε αυτό και δεν το ξέρουμε; Δυστυχώς, είτε Ναι είτε Όχι πούμε, μάλλον μοιάζουμε με παιδική χαρά, που νομίζει ότι μπορεί να τρώει ήλιο, να πίνει θάλασσα και να χαίρεται με παραμύθια. Αν δεν σοβαρευθούμε όμως, και τον ήλιο και τη θάλασσα θα χάσουμε, και θα μας μείνουν τα μοιρολόγια.