Γιατί ζούμε; (Ηλ. Μάρκου)

Ζούσε στην εποχή της αμφισβήτησης. Περνούσε το τούνελ της ύστερης εφηβείας και βίωνε την κρίση της ηλικίας του, γι αυτό και καθημερινά ανέκυπταν καινούργια ζητήματα προς διερεύνηση, γεννιούνταν καινούργια ερωτήματα και απορίες, αμφισβητήσεις και αμφιβολίες, και όλα αυτά συνδέονταν μεταξύ τους σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας που διαρκώς μεγάλωνε, όσο τα περισσότερα  από αυτά εξακολουθούσαν να παραμένουν αναπάντητα

      Το καίριας σημασίας και βαρύτητας, όμως, ζήτημα, το κυρίαρχο ερώτημα που πηγαινοερχόταν στους διαδρόμους του μυαλού του διαρκώς και απασχολούσε σοβαρά τη σκέψη του ήταν ένα, και γύρω από αυτό περιστρέφονταν όλα σχεδόν τα υπόλοιπα. Αυτό το ένα και μοναδικό ερώτημα είχε τρεις πτυχές (από πού προήλθαμε, γιατί υπάρχουμε και που θα καταλήξουμε), και θεωρούσε ή μάλλον ήταν σχεδόν βέβαιος, πως μια πειστική απάντηση σ΄αυτό, θα έλυνε κάθε είδους άλλη απορία.

       Στο τρίπτυχο αυτό ερώτημα οι ορθολογιστές της παρέας είχαν πάντα εύκολες απαντήσεις, αλλά όχι πειστικές για τον ίδιο,οι δε σπουδάζοντες τη φυσική επιστήμη ήταν απόλυτα σίγουροι ότι τα πάντα στο σύμπαν έχουν την επιστημονική τους εξήγηση και όπου τυχόν ακόμα υπάρχουν εκκρεμότητες και αδιευκρίνιστα ζητήματα, με την πάροδο του χρόνου και την τεχνολογική εξέλιξη θα προκύψουν όλες οι απαντήσεις και οι εξηγήσεις. Αυτές οι απόψεις και θέσεις των συνομιλητών του, αυτή η θεώρηση των πραγμάτων και οι πολλές ατεκμηρίωτες ερμηνείες και αντιλήψεις του δημιουργούσαν περισσότερη σύγχυση παρά τον βοηθούσαν στο να αναζητήσει την αρχή του νήματος για έναν ουσιαστικό μεταφυσικό στοχασμό και προβληματισμό. Κάποιοι από τους φίλους του λάτρευαν τις θετικές επιστήμες περισσότερο από το κάθε τι, ενώ άλλοι καλλιεργούσαν την ψευδαίσθηση πως μέσα από τη φιλοσοφία μπορείς να φτάσεις στον εντοπισμό της αιτίας των πάντων. Θυμάται ακόμα εκείνο το Σαββατόβραδο στο σπίτι του, όπου το «πειραχτήρι» της παρέας είχε δώσει πραγματική παράσταση. Είχαν μαζευτεί αρκετοί από την παρέα και μεταξύ πίτσας και μπύρας έπιασαν ξαφνικά κουβέντα γύρω από το μεγάλο ερώτημα «γιατί ζούμε;».

Το «πειραχτήρι» σηκώθηκε όρθιο και απάγγειλε ένα μικρό απόσπασμα από το έργο «Γράμματα σ΄έναν νέο ποιητή» του γερμανόφωνου Τσέχου λυρικού ποιητή και πεζογράφου του 20ου αιώνα Ράινερ Μαρία Ρίλκε (Rainer Maria Rilke, 1875 – 1926): «Είσαστε τόσο νέος, αγαπητέ κύριε, τόσο νεοφώτιστος μπροστά στο κάθε τι, που θα΄θελα να σας παρακαλέσω, με όλη μου τη δύναμη, να κάνετε υπομονή για όλα εκείνα που μένουν άλυτα μέσα στην καρδιά σας· προσπαθήστε ν΄αγαπήσετε τα ίδια σας τα ερωτήματα, σαν να΄ταν κλειστά δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε ξένη, άγνωστη γλώσσα. Μη γυρεύετε, για την ώρα, απαντήσεις, που δε γίνεται να σας δοθούν, γιατί δε θα μπορούσατε να  τις εφαρμόσετε, να τις «ζήσετε». Κι αυτό ίσα – ίσα έχει σημασία, να ζείτε το κάθε τι. Για την ώρα, να ζείτε τα ερωτήματά σας μόνο. Κι ίσως μπορέσετε να φτάσετε μια μακρινή μέρα, χωρίς να το νιώσετε, στην απόκριση..».

Ξεκίνησε σαν καλαμπούρι, αλλά πολύ γρήγορα το βαθύτερο νόημα αυτού του αποσπάσματος τους άγγιξε όλους, παρόλο που αυθόρμητα στην αρχή πήγαν να γελάσουν, αλλά στη συνέχεια αρκέστηκαν σ΄ένα απλό χαμόγελο.

Ηλίας  Κ  Μάρκου

iliaskmarkou@yahoo.gr