Ο Νίτσε υπήρξε λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, γι αυτό και στράφηκε προς την τέχνη των τραγικών ποιητών. Η τραγωδία τον έλκυε, ενώ αντίθετα τον απωθούσε η λογική του Σωκράτη.
Παράλληλα με τις σπουδές κλασικής φιλολογίας είχε ξεκινήσει και σπουδές θεολογίας με διάθεση να ασχοληθεί περισσότερο με τη φιλολογική κριτική του Ευαγγελίου και τις πηγές της Καινής Διαθήκης, γεγονός που είναι μάλλον ενδεικτικό των θρησκευτικών αμφιβολιών του, αλλά εγκατέλειψε αυτές τις σπουδές, μαζί και κάθε ίχνος πίστης τη θρησκευτική πίστη, με επιχειρήματα που αποτυπώνονται και σε επιστολή του προς την αδελφή του, στην οποία ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ’ αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας […] Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.»
Στον Φρίντριχ Νίτσε ανατρέπονται τα καθιερωμένα δεδομένα για τη ηθική και την αγάπη, αφού όπως προαναφέρθηκε αποθέωνε το ένστικτο της δύναμης και το τραγικό στοιχείο της ζωής που είναι μια λειτουργική μορφή της τέχνης. Πρόκειται πραγματικά για μια ερμηνεία της ζωής και του κόσμου, πέρα από τα κοινά φυσικά μέτρα, κι έτσι η ερμηνεία αυτή γίνεται μεταφυσική.
Το θετικό στοιχείο αυτής της φιλοσοφίας είναι ο θάνατος της υποκρισίας, της ενοχλητικής υποκρισίας του θρησκευτικού περιβάλλοντος, αφού οι άνθρωποι είναι αδύναμοι μπροστά στην έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης.
Η εφαρμογή της αγάπης για τον Νίτσε είναι υπερδύναμη και όχι απλώς δύναμη, αλλά η φήμη του εκτοξεύτηκε στα ύψη με τη θεωρία του για την απόρριψη της ηθικής του σκλάβου, την οποία ανακάλυψε βαθιά ριζωμένη στο χριστιανισμό.
Απαιτούσε την απόρριψη αυτής της χριστιανικής ηθικής, αλλά μαζί της και την αναθεώρηση όλων των αξιών, για να μπορέσουν όπως έλεγε οι πραγματικοί δυνατοί να προχωρήσουν εμπρός χωρίς να εμποδίζονται από το βάρος των αδυνάτων.
Ο υπεράνθρωπος είναι το ισχυρό και δημιουργικό εκείνο άτομο που αίρεται υπεράνω της ηθικής του σκλάβου, της παραδοσιακής ηθικής που δημιουργήθηκε από τους ασθενέστερους, τα συμφέροντα των οποίων εξυπηρετούνται καλύτερα από αξίες, όπως ο οίκτος, η ταπεινοφροσύνη και η φιλικότητα, για να δημιουργήσει νέες αξίες μέσα από τη σύγχυση και την παραδοξότητα του κόσμου.
Ηλίας Κ Μάρκου