Ο Θεός δεν είναι γνώση είναι αποδοχή (Ηλ. Μάρκου)

H ιχνηλασία των αποτυπωμάτων του Θεού στον ορατό κόσμο δεν μπορεί να είναι προσπάθεια νοησιαρχικής επιδίωξης και μόνο.

 Δεν αποδεικνύεται και δεν φανερώνεται ο Θεός μέσω της επιστημονικής ή οποιασδήποτε άλλης γνώσης, δεν μπορεί να τεθεί στη διαδικασία της απόδειξης που εξορισμού εμπεριέχει το στοιχείο του εξαναγκασμού, αφού πρόκειται καθαρά για ζήτημα πίστεως και ελευθερίας.

       Εξάλλου κάθε αναγκαστική απόδειξη εκβιάζει τη ανθρώπινη ελευθερία και την πίστη και από γεγονός ελευθερίας την κάνει επιβολή και εξαναγκασμό.

      Η πίστη δεν μπορεί παρά να υπερβαίνει την τάξη όλων των αναγκαιοτήτων, αφού πρόκειται καθαρά για προσωπική αποκαλυπτική εμπειρία που αφαιρεί κάθε απόδειξη, κάθε διαμεσολάβηση, κάθε αφηρημένη έννοια θεογνωσίας.

 Είναι κοντολογίς η υπέρβαση της λογικής που στην πραγματικότητα επιβάλλεται από την ίδια τη λογική, ως μεταφυσικό αποκλειστικά γεγονός, ως ζήτημα της ψυχής και μόνο, όταν πλέον φτάνει στα άκρα της, στα απώτατα όρια της.

      Ο Θεός, λοιπόν, δεν είναι γνώση είναι αποδοχή.

 Ο Θεός δεν μπορεί να είναι επιστημονικός, γιατί είναι αναπόδεικτος.

 Είναι, επομένως, πέραν από την ανθρώπινη γνώση και παντελώς ανεξάρτητος από την ανθρώπινη σκέψη, αφού αποκαλύπτεται εμπειρικά, βιωματικά και μέσα από την προσωπική σχέση στον κάθε άνθρωπο.

 Το βίωμα είναι εκείνο που «διδάσκει» ότι δεν μπορεί να διδάξει η οποιαδήποτε θεωρία και γνώση…