Οι επιλογές, πλέον, είναι αποκλειστικά δικές μας, όπως και το κόστος…. (Ηλ. Μάρκου)

 Διανύουμε τη χειρότερη περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης στη χώρα μας και τη χειρότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας μας. Κι όμως οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι εγκάθετοι πολιτικολογούντες μαζί με τα γιουσουφάκια της κομματοκρατίας φλυαρούν ασταμάτητα και πιπιλίζουν, επίσης ακατάπαυστα, την ίδια καραμέλα τα τελευταία πέντε  τουλάχιστον χρόνια περί της δήθεν προσπάθειάς τους για την κατάρτιση ενός σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης!

Αν μας είχε μείνει λιγοστό κουράγιο για χαμόγελο, εδώ έπρεπε να χαμογελάμε, αλλά δυστυχώς δεν έμεινε τίποτα…….

        Πλήρης απογοήτευση από το επίπεδο του πολιτικού λόγου στο Κοινοβούλιο και τους δημόσιους διαλόγους στα ΜΜΕ των εκπροσώπων του σημερινού πολιτικού συστήματος. Δείχνουν να μην έχουν συνειδητοποιήσει ούτε που βρισκόμαστε, ούτε πως φτάσαμε ως εδώ, γιατί έστω και ψήγμα αυτοκριτικής να διέθεταν θα μπορούσαν να κάνουν το πρώτο τουλάχιστον δειλό βήμα για την υπέρβαση των μικροκομματικών επιδιώξεών τους και την  απαγκίστρωση από το βεβαρημένο αμαρτωλό παρελθόν τους. Αυτές οι ασυγχώρητες αμαρτίες του άκρατου πελατειακού κράτους, της μαζικοποίησης της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας και της αδιαφάνειας, οδήγησαν το πολιτικό σύστημα στην άβυσσο και την κόλαση της πλήρους απαξίωσής του στο σύνολό του. Μια απαξίωση διαρκώς εντεινόμενη καθώς οι πολίτες σιωπηλά οργισμένοι και αμήχανοι παρακολουθούν ότι τα κόμματα και οι πολιτικοί εξακολουθούν, ακόμα και τώρα, να συμπεριφέρονται δίχως ίχνος αυτογνωσίας, ολισθαίνοντας  κάθε μέρα όλο και πιο χαμηλά στον κατήφορο της περιθωριοποίησής τους  στην κοινωνική συνείδηση

Κι αν η συνθετική δομή ενός σύγχρονου κράτους και κατ΄ επέκταση της δημοκρατίας πρέπει να στηρίζεται στους τρεις ισχυρούς θεσμούς (στρατός – δικαιοσύνη – αστυνομία), στην Ελλάδα ούτε αυτό συμβαίνει! Τόσο ισχυρός είναι ο τυφώνας της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης στην Πατρίδα μας, που σάρωσε τα πάντα και δεν άφησε τίποτα όρθιο……

Οι διάλογοι στη Βουλή κατά τη διάρκεια της τελευταίας συζήτησης με αφορμή την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά το  έλλειμμα πολιτικής και την ανεπάρκεια των σημερινών πολιτικών που μας εκπροσωπούν. Οι άνθρωποι αυτοί, έδειξαν δυστυχώς για άλλη μια φορά πως δεν είναι σε θέση να αφουγκραστούν τη βουή της σιωπηλής κοινωνικής οργής, και το χειρότερο, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν πως η απόσταση από το σημείο της πλήρους απαξίωσης του κομματικοκρατικού συστήματος μέχρι το σημείο της απαξίωσης του κοινοβουλευτισμού είναι πολύ μικρή και γίνεται ακόμα μικρότερη σε περιόδους γενικευμένης κρίσης και γενικευμένης λαϊκής οργίλης δυσπιστίας Έτσι, επειδή αυτοί δεν κατανοούν και δεν αντιλαμβάνονται, το βάρος της ευθύνης για την έξοδο από τα αδιέξοδα πέφτει εξολοκλήρου στους ώμους μας.

      Σε μας όλους, λοιπόν, εναπόκειται να χαράξουμε  στο παρόν εκείνη τη διαχωριστική γραμμή, που θα αφήνει πίσω το παρελθόν και που δεν θα μπορεί να καλυφθεί αυτή η γραμμή στο μέλλον από ιδεολογικές αναφορές  που διαπερνά το σημερινό πολιτικό σύστημα.

          Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ν΄αλλάξουμε τις προσωπικές και κοινωνικές αντιλήψεις μας και  να θέσουμε το εμείς πάνω από το Εγώ μας.

Τώρα πλέον, είναι στα χέρια μας η λύση του γρίφου. Σ΄εμάς εναπόκειται να επιλέξουμε ποιο μοντέλο εξουσίας θέλουμε, ποια κόμματα και ποια πρόσωπα θέλουμε να βγουν στην αρένα για να αναμετρηθούν με το παρόν και το μέλλον, ποιο σύστημα μας ταιριάζει για να βγούμε στο δρόμο του ρεαλισμού και στον πηγαιμό για την ανασυγκρότηση της χώρας.

           Οι επιλογές πλέον, είναι αποκλειστικά δικές μας για το ποιους θα αφήσουμε και με ποιους θα πάμε, όπως και το κόστος που θα συνοδεύσει αυτές τις επιλογές, Ή θα μείνουμε στο τέλμα της απόγνωσης ή θα βγούμε στο ξέφωτο.

 

         Τώρα πια που μάθαμε ποιοι και πως μας έκαναν το βίο αβίωτο, για την όποια αντίδραση και συμπεριφορά μας από δω και πέρα, για τις όποιες επιλογές μας, δεν θα έχουμε κανένα άλλοθι και καμιά δικαιολογία. Τελεία και παύλα…