Ε ίχαμε προειδοποιήσει από αυτήν εδώ τη στήλη ότι οι διαλυτικές τάσεις που άρχισαν να εμφανίζονται στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, όταν οι ηγέτες της φάνηκαν αδύναμοι να προχωρήσουν την πολιτική ενοποίηση, και εντάθηκαν με την κορύφωση του ελληνικού «προβλήματος», του Προσφυγικού – Μεταναστευτικού και του Brexit, θα οδηγήσουν την Τουρκία στην αναθεώρηση και επανιεράρχηση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της, κίνηση που θα έχει συνέπεια στα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά».
Και χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση γιατί επίσημη θέση του ελληνικού κράτους, διαχρονικά, ήταν η εξής: Δεν υπάρχουν ελληνοτουρκικά προβλήματα, υπάρχει ένα πρόβλημα και αυτό είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο κρατών στο Αιγαίο.
Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία μετά τη Συμφωνία του Ελσίνκι, το 1999, και όσο είχε πρωτεύοντα στόχο της εξωτερικής πολιτικής της την είσοδό της στην Ε.Ε. ως πλήρες μέλος, είχε μετριάσει τις προκλήσεις της και είχαμε να ακούσουμε πολλά χρόνια για τα 157 νησιά «αδιευκρίνιστης ιδιοκτησίας», είχαμε πολλά χρόνια να δούμε ερευνητικά σκάφη στο Αιγαίο, όπως επίσης είχαμε πολλά χρόνια -και συγκεκριμένα από το 1996- να έλθουμε αντιμέτωποι με μια μείζονα ελληνοτουρκική κρίση.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν από τα τέλη του 2015, όταν η Τουρκία είχε ήδη κηρύξει τον πόλεμο στους Κούρδους της επικράτειάς της από τον Ιούλιο του 2015, και αφού ο Ερντογάν είχε κερδίσει διά του ΑΚΡ τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
Τότε ο Ερντογάν βλέποντας τις επερχόμενες αλλαγές στην Ε.Ε., τις δραματικές για την Τουρκία εξελίξεις στη Συρία και τις ανησυχητικές για τα συμφέροντα της Αγκυρας εξελίξεις στην ΑΟΖ και στα ενεργειακά της Κύπρου προχώρησε στην αναδιάταξη των στόχων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο στόχος της Ε.Ε. υποχώρησε και πήρε την πρώτη θέση το Κουρδικό, για να ακολουθήσουν τα ενεργειακά της Κύπρου και τα θέματα του Αιγαίου, που εκ των πραγμάτων είναι συναφή και συναρτώμενα με τα της Κύπρου, και να μπει πλέον στην τρίτη προτεραιότητα η Ε.Ε. ως στρατηγικός στόχος, γιατί ως οικονομικός παραμένει πρωτεύων.
Αρα ήταν θέμα χρόνου να δούμε στην πράξη τα πρώτα σημάδια της αλλαγής της τουρκικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα, γιατί δυστυχώς η πατρίδα μας είναι ο αδύναμος κρίκος, αφού η Κύπρος αφενός μεν κατάφερε να ξεφύγει από τη μέγκενη των Μνημονίων και αφετέρου έχει με κάποιον τρόπο στο πλευρό της τις μεγάλες εταιρίες που έχουν επενδύσει ήδη πολλά εκατομμύρια και προσδοκούν μέχρι και δισεκατομμύρια από τη δραστηριοποίησή τους στην κυπριακή ΑΟΖ.
Τα πρώτα σημάδια ήλθαν με την έξοδο του ερευνητικού σκάφους «Τσεσμέ» στο Αιγαίο, στα τέλη του 2015 και στις αρχές του 2016, με τις διάφορες Navtex με τις οποίες δέσμευαν τεράστιες περιοχές στο Αιγαίο για μεγάλο διάστημα και με τις προκλήσεις της Τουρκίας, που άρχισαν να επικεντρώνονται στις νησίδες Παναγιά, Φαρμακονήσι, Μεγίστη, τις οποίες η Τουρκία ονομάζει «τουρκικές» και ισχυρίζεται ότι τις έχει καταλάβει η Ελλάδα και τις έχει επανδρώσει με στρατιωτικά τμήματα.
Προτελευταία πρόκληση, η τουριστική βόλτα του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ Χουλουσί Ακάρ με τους αρχηγούς των κλάδων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στα Ιμια, την επομένη της απόφασης του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, και τελευταία μέγιστη πρόκληση οι βολές που έκανε το τουρκικής ναυπήγησης περιπολικό «Κουσάντασι», του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, κοντά στο Φαρμακονήσι.
Για την ιστορία, πάντως οι Τούρκοι, είχαν προειδοποιήσει ότι θα εκτελέσουν πυρά στην περιοχή του Φαρμακονησίου με τη Navtex 221/17, οι ελληνικές υπηρεσίες είχαν εκδώσει αντι-Navtex με την οποία ενημέρωναν ότι η τουρκική αγγελία με αριθμό 221/17 είναι άκυρη, όμως παρ’ όλα αυτά οι βολές έγιναν.
Α υτό είναι το πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες θα συνεχιστούν και δεν σχετίζονται ούτε με τους οκτώ ούτε με το δημοψήφισμα. Μπορεί να παίρνουν κάποια χαρακτηριστικά ανάλογα με τη συγκυρία, όμως οι προκλήσεις εντάσσονται στον στρατηγικό σχεδιασμό της Τουρκίας, που ήταν στο ράφι από το 1999 και τώρα είναι πάνω στο τραπέζι, λόγω της αναδιάταξης των στόχων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο στρατηγικός σχεδιασμός προβλέπει αμφισβήτηση, σταδιακή προώθηση των τουρκικών θέσεων, με τελικό στόχο το μοίρασμα του Αιγαίου στη μέση. Ομως το Αιγαίο είναι η καρδιά του Ελληνισμού και δεν διχάζεται ούτε μοιράζεται. Αυτό καλό είναι να το γνωρίζουν όλοι.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
