Το μικρό καλάθι (Του Γιώργου Διαμαντόπουλου)

Τα κόμματα όταν ακουμπούν τη κυβερνητική εξουσία, μεγάλος συνωστισμός γίνεται για τη νομή της εξουσίας. Δυστυχώς έτσι έμαθε ο λαός, αυτά αντιλαμβάνεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και αυτό ξέρει να κάνει.

Διαβάζουμε στα μέσα τοπικής επικοινωνίας, ότι πρωτιά πήρε ο ένας στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Σιδηρά κυρία εξέλεξε στις εσωκομματικές εκλογές η Ν.Δ και πάει λέγοντας. Έτσι κατά την άποψη αυτή, αφού κυριάρχησαν οι πρωτιές στα εσωτερικά των κομμάτων τους, οι νικητές παίρνουν το διαβατήριο για την επικυριαρχία στο λαό. Άραγε πόσοι γνωρίζουν ότι οι κομματικές εκλογές είναι εσωτερική υπόθεση των πολιτικών σχηματισμών. Οι εσωκομματικές εκλογές γίνονται είτε με διαβούλευση των μελών, είτε με γραμμές, είτε με ομάδες. Αυτό εξαρτάται από το πολιτικό πολιτισμό και το ιδεολογικό επίπεδο της κάθε οργάνωσης. Υπάρχουν οργανώσεις που αν χρειαστεί παίζουν μεταξύ των και κλωτσοπατινάδες και εδώ μετράει το ύφος και το ήθος των μελών του πολικού χώρου. Εν πιάσει περιπτώσει, οι εκλογές αυτές αφορούν τη διοίκηση του κόμματος, την οργάνωση και τη λειτουργία αυτού. Όσοι φαντάζονται ότι με την ανέλιξη σε ένα κόμμα μπορούν να γίνουν πολιτικοί παράγοντες, πλανώνται οικτρά. Τουλάχιστον στα κόμματα της Αριστεράς βασική αρχή είναι, ότι τα κόμματα αυτά είναι των μελών και όχι των στελεχών. Αυτό επαγγέλλεται στην ιδρυτική του διακήρυξη και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά επιβίωσε με τις μικρές δυνάμεις, που είχε για 37 χρόνια, γιατί λειτούργησε με αυτή τη βασική αρχή. Να είναι κόμμα των μελών και όχι των στελεχών.

Διαφορετικά αν πέσει η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ στο λάκκο του παραγοντισμού που κάποιοι ονειρεύονται, θα έχει την ίδια τύχη με τα προηγούμενα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία το 1981 με μόνο 25000 μέλη. Μετά γέμισε με παράγοντες και παραγοντίσκους. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν η κατάρρευση και η φυγή των ψηφοφόρων. Τα μέλη ελάκισαν(έφυγαν) και τα στελέχη χάθηκαν. Κάποιοι λένε, πως αν δεν ήταν το μνημόνιο θα είχαν επιβιώσει. Λάθος, γιατί ήταν ζήτημα χρόνου η κατάρρευση. Το σαράκι του παραγοντισμού τους κατέτρωγε. Το ίδιο συνέβη και στο συνδικαλισμό. Όσο ο συνδικαλισμός κρατούσε τις αρχές του αγώνα, της διεκδίκησης και της παρέμβασης στη κοινωνία, είχε μαζική συμμετοχή. Όταν οι συνδικαλιστές ξέχασαν για ποιο λόγο εκλέχτηκαν και έγιναν παράγοντες και παραγοντίσκοι με εναγκαλισμούς στην εξουσία, τότε κατέρρευσαν εν μια νυκτί. Δεν μπόρεσαν ούτε βασικά και ακροτελεύτια δικαιώματα της εργασίας να υπερασπίσουν, αλλά ούτε και να προστατεύσουν τον κόσμο της εργασίας από τη λαίλαπα της ανεργίας, που καταστρέφει μια ολόκληρη γενιά.

Αλλά και οι αυτοδιοικητικοί χρόνια έμαθαν να παίρνουν χρίσμα από τα κόμματά τους, να κρεμούν το σακάκι τους και να επανεκλέγονται ελέω κόμματος. Όταν ξέχασαν γιατί εκλέχτηκαν, τότε έγιναν παράγοντες του πολιτικού σκηνικού. Οι ίδιοι έγιναν διαχειριστές απρόσωπων δήμων χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών. Στο τέλος αφού κουράστηκαν, κάποιοι επέλεξαν βουλευτικά έδρανα και υπουργεία. Λένε ότι απέκτησαν εμπειρία και ξέρουν να διοικούν. Διαβάζουμε τους γρίφους και τα σταυρόλεξα για το ποιοι θα είναι επικεφαλής στους δήμους και στην περιφέρεια. Τα ίδια παλιά πρόσωπα ανακυκλώνονται, λες και είναι ταγοί της σωτηρίας μας. Μαδάμε την μαργαρίτα για το ποιοι θα κατεβούν και ποιοι θα το σκεφτούν.. Προφανώς τις πληροφορίες στα μέσα επικοινωνίας τροφοδοτούν οι ίδιοι, να μας κρατούν σε αγωνία. Μέχρι τώρα ούτε μία πρόταση δεν ακούσαμε με ποιους τρόπους μπορούν να μειώσουν τα δημοτικά τέλη στα δύσκολα αυτά χρόνια, να δώσουν έμπρακτες και όχι ευχολόγια, προτάσεις και λύσεις για την ανεργία στο τόπο τους, να αναδείξουν νέο συμμετοχικό τρόπο αυτοδιοίκησης και να εγκαταλείψουν σχέσεις παραγοντισμού.

Ο κόσμος της αποδεκατισμένης εργασίας, της φτωχοποιημένης σύνταξης και της τεράστιας ανεργίας μπορεί να κάνει μια μικρή επανάσταση. Να επιλέξει τους άσημους και τους αγνώστους και όταν δει να κρύβουν και αυτοί φιλοδοξίες παραγοντισμού, μη διστάσει να τους στείλει το μήνυμα. Μπορεί να το κάνει; Ιδού η απορία.

Εκτός αν ο κόσμος περιμένει τη σιγουριά τού αναγνωρίσιμου παράγοντα και τη σωτηρία του με κανένα ρουσφετάκι. Τότε ας πάρει και κανένα μικρό καλάθι. Διότι πέραν του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Γιώργος Διαμαντόπουλος