Tρία χρόνια χωρίς τον γιατρό και μάστορα της ποντιακής στιχουργικής, Χρήστο Αντωνιάδη
Είχε μια ζωή μπροστά του ακόμα ο κορυφαίος νευροχειρουργός και δάσκαλος, αλλά κυρίως μάστορας του ποντιακού στίχου και πρωτεργάτης της διατήρησης της ποντιακής διαλέκτου, Χρήστος Αντωνιάδης. Άλλες όμως ήταν οι βουλές… Σαν σήμερα (29/1), πριν από τρία χρόνια, έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή, από καρδιακή ανακοπή, σε ηλικία μόλις 63 ετών. Χιλιάδες φίλοι τον συνόδευσαν στο τελευταίο ταξίδι εκεί στην Ξηρολίμνη της Κοζάνης όπου γεννήθηκε σε ποντιακή προσφυγική οικογένεια από την Ματσούκα. Πολύ περισσότεροι τον θρήνησαν μέσα τους. Οι Πόντιοι είχαν χάσει έναν άνθρωπο-πρότυπο.Γράφει ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης: «Οι ευαισθησίες του εκδηλώθηκαν μέσα από τη φαντασιακή διάσταση του ποντιακού τραγουδιού: εκεί ο Χρήστος μεγαλούργησε, μας έκανε όλους μας να δακρύσουμε, να ταξιδέψουμε στον Πόντο, να σκάψουμε μέσα μας, να αναβιώσουμε τον νοσταλγικό εαυτό μας… Τραγούδησε τον πόνο της απώλειας της πατρίδας, τον μόχθο και τον έρωτα, την αγάπη και την πίστη σε αξίες».Ποιος δεν τραγούδησε και δεν έκλαψε όταν άκουσε, όταν ακούει «Την πατρίδα μ’ έχασα»; Ή το σπαραχτικό «Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος»; Βάσταξον κάρδια μ’, βάσταξον…
Πριν φύγει αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του Κική και τα τρία παιδιά του, ο Αντωνιάδης είχε προλάβει να συνεργαστεί με κορυφαίους Πόντιους τραγουδιστές και λυράρηδες, από τον Χρύσανθο και τον Καζαντζίδη μέχρι τον Χρυσανθόπουλο, τον Βασιλειάδη, τον Κουρτίδη, τον Νικολαΐδη και τον φίλο Κώστα Σιαμίδη, αλλά και με νεότερους, όπως ο Ματθαίος Τσαχουρίδης.
Κορυφαία στιγμή του, όταν απέδωσε στην ποντιακή τη Μήδεια του Ευριπίδη.
Ο Χρήστος Αντωνιάδης αγωνίστηκε για τον άνθρωπο και για να συνεχίσει ο Πόντος να ζει μέσα από την ποντιακή λαλιά.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
