Βόιο: Η ερημιά και οι μνήμες μιας εποχής που περιμένει την αναγέννηση

Στο πέρασμα του χρόνου, το Βοίο, μια γη που άλλοτε άνθισε από πολιτισμό και ζωή, έχει γνωρίσει την πικρή μοίρα της ερήμωσης. Οι αγροί που άλλοτε σκύβανε στο βάρος των καρπών, τώρα μοιάζουν με άδειες παλάμες, περιμένοντας τη βροχή που δεν έρχεται. Τα χωριά, με τις ξεθωριασμένες μνήμες, στέκονται σαν φαντάσματα, αφημένα σε μια σιωπή σχεδόν δραματικη.

Κουβαλάνε ιστορίες που θα χαθούν στην αχλή του χρόνου.

Η φύση, αν και όμορφη, φέρει μια πικρή γλύκα. Οι καρυδιές και οι καστανιές υψώνουν τα κλαδιά τους, σαν ν’ αναζητούν τους ανθρώπους που κάποτε τις φρόντιζαν. Τα βουνά αγκαλιάζουν τον τόπο με έναν τρόπο στοργικό, αλλά η σιωπή τους εντείνει την απουσία. Η πλούσια κληρονομιά του παρελθόντος, οι θρύλοι και οι μύθοι, ωστόσο, παραμένουν ζωντανοί,

Οι δρόμοι που έσφυζαν από παιδιά, γελώντας και παίζοντας, τώρα καταλήγουν σε χορταριασμένα σοκάκια. Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή αλλού, ενώ οι τελευταίοι κάτοικοι, βαδίζοντας με βήματα αργά και κουρασμένα, είναι αυτοί που δαμαζαν αυτή την γη. Την έκαναν να καρπίζει

Στον σκονισμένο δρόμο που διασχίζει το Βόιο από την Σιάτιστα μέχρι τον Πεντάλοφο, η σιωπή είναι βαρύτερη από ποτέ. Τα χωριά, κάποτε γεμάτα ζωή και ζωηρά γέλια, τώρα στέκουν ερειπωμένα, με τα παραθυρόφυλλα κλειστά και τους τοίχους να διηγούνται ιστορίες που κανείς δεν ακούει πια. Ο άνεμος φυσάει απαλά, κουβαλώντας τις μνήμες και διαβρώνουν τις πέτρες μεχρι την οριστική καταρευση ,

Τα αγροτικά τοπία, προηγούμενα μπολιασμένα με χρώματα και αρώματα, έχουν χάσει τη λάμψη τους. Οι αχλαδιές και οι αμπελώνες, που άλλοτε έδιναν πλούσιους καρπούς, τώρα στέκονται παραμελημένοι Η γη είναι γεμάτη αγριόχορτα, και τα μονοπάτια έχουν αρχίσει να πνίγονται κάτω από την πυκνή βλάστηση.

Καθώς περιδιαβαίνεις στα σοκάκια, το βήμα σου αντηχεί σε μια περιοχη που έπαψε να ζει. Στο νου έρχονται παλιές φωτογραφίες με χαμογελαστά πρόσωπα — τον Πέτρο με τον γιο του στον κήπο τους, τη Μαρία να φτιάχνει ψωμί από τις πρώτες σοδειές της. Αυτές οι εικόνες, μνήμες μιας εποχής που έχει περάσει. Μπαίνεις σε κάθε χωριό και αναρωτιέσαι : πού είναι όλοι; Ωστόσο, η φύση συνεχίζει να ανθίζει. Τα βουνά του Βοΐου, καλυμμένα με πυκνά δάση, παραμένουν μάρτυρες μιας ζωής που κάποτε έσφυζε από ενέργεια. Η ηρεμία της φύσης προσφέρει ανακούφιση, αλλά και μια αίσθηση μελαγχολίας. Η τρυφερή αίσθηση του χρόνου που κύλησε, η σκέψη ότι η ζωή μπορεί να ξαναγεννηθεί, είναι ίσως η ελπίδα που παραμένει. Σε αυτό το ερημωμένο Βόιο, οι μνήμες ζουν και οι ιστορίες περιμένουν να ξαναγραφούν. Κάθε γωνιά, κάθε πέτρα, κρύβει την επιθυμία για επιστροφή, για αναγέννηση και για μια νέα εποχή όπου η ζωή μπορεί να ανθίσει ξανά αυτόν τον αγαπημένο τόπο. Οι εποχές αλλάξαν. Το Βόιο ερημωμένο γίνεται πεδίο μελαγχολικού αναστοχασμού. Επαναστατικό κάλεσμα της ζωής να ακολουθήσει την φύση στην αναγέννηση της και να ανθίσει ξανά .Αυτή την φορα σαν ελπίδα οτι οι καρδιές συντονιστούν και πάλι με τον ρυθμό της γης.

Η ερημία του Βοιού είναι μια ιστορία που μας μιλάει για την απώλεια, και η φύση του ευαγγελίζεται την αναγέννηση. Σε αυτήν την ήσυχη γωνιά της Ελλάδας, οι μνήμες περιμένουν και καλούν τους ανθρώπους της να επανακαθορίσουν τη σχέση τους με τον τόπο.

Βασίλης Παπαδημούλης