Στου καλοκαιριού την κοσμοπλημμύρα
εκείνος περιδιαβάζει
σε δρόμους σιωπηλούς
ολομόναχος…
Πύρινο λιοπύρι η μοναξιά του!
Κανένας ήχος
από λαλιά ανθρώπου
Μονολογεί κατά διαστήματα
και αφουγκράζεται
τη δροσιά της φωνής του
Καμιά σκιά ανακούφισης
πουθενά, καιρό τώρα
πολύ καιρό
μέχρι που συναπάντησε
στην έρημη γη
το μοναδικό ζωντανό δεντρί
Έστεκε όρθιο και μόνο
με το πλατύ του φύλλωμα
και το ανάλαφρο θρόισμα
Του χαμογέλασε
κι εκείνος ανταποκρίθηκε
Δυο μοναξιές ενωμένες
αντέχουν στα δύσκολα
σκέφτηκε…
Και κούρνιαξε στην αγκαλιά της σκιάς του
ως του καιρού τα γυρίσματα
Το Φθινόπωρο δεν αργοπόρησε
στην ώρα του ήρθε
κι οι μοναξιές χωρίστηκαν
Γυμνώθηκαν τα κλωνιά
χάθηκε το χαμόγελο
Εκείνος συνεχίζει να μονολογεί!
Το λιοπύρι έγινε τώρα καταιγίδα
και η μοναξιά του
κάτω από την ομπρέλα
καρτερικά προσμένει
Το επόμενο του καιρού γύρισμα!
