Κυριακή σήμερα και εμείς κλεινόμαστε μέσα στα σπίτια μας.
Η χώρα «κατέβασε ρολά» και όλους μας ενώνει ένας ιστός φόβου, καχυποψίας και ελπίδας.
Ο κορωνοϊός, μας αποκαλύπτει και τη μοναξιά μας: ο καθένας στο χείλος του αγνώστου, έρμαιο αόρατων και αναπόφευκτων δυνάμεων. Δεν γνωρίζουμε εάν ο κίνδυνος κρύβεται
στον διπλανό ή σε εμάς. Δυνάμει θύτες και θύματα στο ίδιο δωμάτιο, αναμένουμε αμήχανα . την απελευθέρωση ή την καταδίκη.
Κοντά σε άλλους κινδυνεύουμε από τον ιό, μόνοι κινδυνεύουμε από την απομόνωση.
Ξαφνικά ζούμε κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες, αντιμετωπίζουμε νέες ανασφάλειες στο σπίτι,
στις σχέσεις, στην εργασία, στον κόσμο. Στένεψαν οι ορίζοντές μας. Κόπηκαν βόλτες, το καφενείο, τα ταξίδια, οι παρέες.
Όσο απίστευτο μας φαινόταν πριν από λίγες εβδομάδες ότι θα ανατρεπόταν η ζωή μας, τόσο απίθανο μας φαίνεται τώρα ότι κάποια στιγμή θα αφήσουμε πίσω τον εφιάλτη, θα επιστρέψουμε σε εκείνη την καθημερινότητα. Αργά ή γρήγορα, επιστήμονες θα βρουν τη θεραπεία και γι’ αυτόν τον ιό.
Η μεγάλη αλλαγή θα είναι στο πώς βλέπουμε τον κόσμο, στο ποιες είναι οι προτεραιότητές μας, οι δυνατότητες, τα όρια, οι ελπίδες μας.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα αντίληψη για το πώς θα αντιμετωπίσουμε το παρόν και το μέλλον να αλλάξει νοοτροπίες, δομές και συμπεριφορές. Η ξαφνική απομόνωση μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε εαυτούς, να βρει ο καθένας το κουράγιο, τη δύναμη που χρειάζονται για να αντέξει και να βοηθήσει ωστε ολοι να συναντηθούμε στην απέναντι όχθη, να συνεχίσουμε
τη ζωή μας