Θλίβομαι και Θυμώνω!
Αν κάνουμε μια μικρή έρευνα στην ελληνική κοινωνία, θα διαπιστώσουμε ότι παντού υπάρχουν οι ίδιες φωνές θλιβερής διαπίστωσης: Δεν υπάρχει κράτος! Δεν δουλεύει τίποτε! Καμία εμπιστοσύνη! Παντού «λαμογιά και αρπαχτή»! Διεθνής απομόνωση! Τουρκοφοβία! Δεν υπάρχει μέλλον!
Θλίβομαι και θυμώνω!
Η πατρίδα μας διαλύεται! Κηφήνες, τσακάλια κι αχόρταγες ακρίδες, λεφτάδες, τρανοί, πολιτικοί, γραμματισμένοι, κομματάρχες, κοτζαμπάσηδες, ένα πλήθος ανίδεοι και στριμμένοι καταστρέφουν την ιερή μας χώρα. Ο Μαμωνάς είν’ ο θεός τους! Τα παιδιά μας θυσία στον Μολώχ!
Δικαιοσύνη και αξιοσύνη πουθενά! Στη θέση τους το κόμμα, η ψήφος, το άδικο, η αναξιοκρατία. Οι «αξίες» της Τουρκοκρατίας βασιλεύουν: ρουσφέτι, μπαχτσίσι, χαράτσι, πεσκέσι, ραχάτι, νταηλίκι σε όλο τους το μεγαλείο!
Θλίβομαι!
Η γη μας καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη! Μια απέραντη πυρκαγιά έχει ανάψει και κατακαίει πέρα ως πέρα όλες τις δομές της χώρας, εθνικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πνευματικές. Ένα τσούρμο από ανθέλληνες πυρπολεί τα πάντα!
Θυμώνω!
Κούφιοι, τενεκέδες κι οκνοί καταφρονούν και λοιδορούν τους ιερούς θεσμούς, την αγία μας πίστη, την εθνική μας παιδεία, την θεία μας γλώσσα, την οικογένεια!
Θλίβομαι και θυμώνω!
Βρωμιά παντού και δυσωδία! Να οι στάβλοι του Αυγεία! Χρέος μου να τους καθαρίσω!
Σηκώνομαι, ορθώνω ανάστημα, αρματώνομαι! Αρπάζω το τόξο της γνώσης και της πίστης. Σημαδεύω και κτυπώ το όρνιο της αθεΐας που μας παίρνει νου και γνώμη και παλληκαριά.
Προσβάλλω το τέρας της άθλιας μισελληνικής πολιτικής και αυτή τη λυσσασμένη σκύλα της «ενημέρωσης», της στυγνής προπαγάνδας, που μας κρατά καθηλωμένους σε μια σύγχρονη Βαβέλ!
Πετάω από πάνω μου του ραγιά τη ρετσινιά! Δεν μπορώ να πληρώνω του σκλάβου το χαράτσι στην αστόχαστη την πλέμπα! Κακή η σκλαβιά, αλλά χειρότεροι οι ραγιάδες! Δεν έχει άλλο πιο βαθύ σκαλί του κακού η σκάλα!
Έχω χρέος!
Έχω χρέος να αγωνιστώ, η πατρίδα να ανεβεί ξανά προς ύψη ουρανοφόρα!
Σημαία και πράξη οφείλω να κάνω τον Αγώνα, την Αλήθεια, την Ταπεινοσύνη, την Υπακοή! Της Ιστορίας και της Εκκλησιάς τα συναξάρια, της Ρωμιοσύνης τα καμάρια τρανό παράδειγμα!
Πιστεύω, ενώνω δυνάμεις, αγωνίζομαι! Κι ας ουρλιάζουν καταπόδι οι λύκοι.
Νικόλαος Ταμουρίδης
Αντιστράτηγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
