Πέθανε ο πολυβραβευμένος σεφ Νίκος Κοντοσώρος Ξινό Νερό Αμυνταίου Φλώρινας. Ο σεφ που απογείωσε την ντόπια Δυτικομακεδονική κουζίνα

Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε χτυπημένος από τον καρκίνο, ο σεφ δεν εγκατέλειψε την φημισμένη κουζίνα του – Πώς κατάφερε μ’ ένα μικρό εστιατόριο στο Ξινό Νερό Αμυνταίου Φλώρινας, να βάλει στον γαστρονομικό χάρτη μια ολόκληρη περιοχή.

Ο Νίκος Κοντοσώρος από το Ξινό Νερό Φλώρινας, ο σεφ που απογείωσε την ντόπια δυτικομακεδονική κουζίνα και την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα, έφυγε τα ξημερώματα από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο. Στα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε εξαιτίας του καρκίνου τα τελευταία χρόνια έδειξε στωικότητα, θάρρος και αισιοδοξία, χωρίς να εγκαταλείψει ούτε λεπτό την φημισμένη κουζίνα του.

Η κουζίνα του Νίκου Κοντοσώρου είχε βραβευθεί ουκ ολίγες φορές με χρυσούς σκούφους και μόλις πρόσφατα έλαβε το «Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας 2018». Ήταν δεξιοτέχνης, τολμηρός και με την εκλεπτυσμένη δουλειά του έγινε πρεσβευτής σε όλη την Ελλάδα της τοπικής κουζίνας της Φλώρινας.

Από τους γνώστες και ειδικούς των γεύσεων η κουζίνα του θεωρείται υψηλών γευστικών απαιτήσεων. Κατάφερε μ’ ένα μικρό εστιατόριο στο Ξινό Νερό Αμυνταίου Φλώρινας, να βάλει στον γαστρονομικό χάρτη της Ελλάδας μια ολόκληρη περιοχή αναδεικνύοντάς τον πλούτο του ξινόμαυρου και την ντόπια κουζίνα στους εκατοντάδες επισκέπτες του κάμπου του Αμυνταίου.

Η πρωτοποριακή δουλειά που έκανε συμπαρέσυρε και άλλους επαγγελματίες του είδους στα εκλεπτυσμένα βήματα του. Στον Νίκο Κοντοσώρο το σύνολο των οινοποιών της περιοχής του Αμυνταίου αναγνωρίζει τον άνθρωπο που αναβάθμισε την περιοχή κατατάσσοντάς την σε υψηλές θέσεις στις γεύσεις του κρασιού και των τοπικών προϊόντων. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ο κάμπος του Αμυνταίου διαθέτει εκτός από το φημισμένο Ξινόμαυρο και μια από τις καλύτερες κουζίνες της Βόρειας Ελλάδας με μια πλούσια ποικιλία γεύσεως από προϊόντα της περιοχής.

Σε συνέντευξή του παλιότερα είχε μιλήσει για το μυστικό της επιτυχίας του λέγοντας: «επιτυχία είναι να παίρνει κάποιος δυο πράγματα των προγόνων του και να τα πηγαίνει παραπέρα. Να παίρνει κανείς προϊόντα της περιοχής και να τα αναδεικνύει σε μοναδικές συνταγές».