Έχω αρχίσει να ανησυχώ σοβαρά – πολύ σοβαρά-,
με τη βαρβαρότητα και τον αμοραλισμό των πολιτικών που μας γυρίζουν στην εποχή του Όλιβερ Τουίστ…
Οι μεγαλύτερες κατακτήσεις του 20ου αιώνα στον τομέα της εργασίας,
ήταν η απαγόρευση της παιδικής εργασίας,
η κατοχύρωση του 8ωρου, και η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Για τα παραπάνω, συντάχθηκαν σε όλο τον δυτικό κόσμο τα Συντάγματα.
Γιατί δεν τηρούνται ?
Το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, σε συνεργασία με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, προβλέπει την “απασχόληση”, (δηλαδή την εργασία) ανηλίκων προσφύγων από δομές, άνω των 16 ετών, σε ξενοδοχειακές μονάδες.
Δηλαδή, φθηνό ανθρώπινο δυναμικό, απροστάτευτο, έρμαιο “συμφωνιών” μεταξύ εργοδοτών και ΜΚΟ(?), με κάλυψη από την ανομία ενός νόμου….
Αν προσθέσουμε και τα δεδομένα των νέων συνθηκών στον τομέα της εργασίας, που ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους,
απλήρωτες υπερωρίες, εργασία 7 ημέρες την εβδομάδα,
πληρωμή με ρεπό, και άλλα απάνθρωπα,
αλλά και όσα συνέβησαν με τους ανήλικους πρόσφυγες που έστελναν από τις δομές στο Λιγνάδη, καταλαβαίνουμε σε ποια κατάσταση παρακμής και εκμετάλλευσης, οδηγείται όλη η χώρα…
Ξυπνάμε ξαφνικά ένα πρωί, και έχουμε γυρίσει έναν αιώνα πίσω!!!
Και μην πείτε “τί μας νοιάζει για τα προσφυγάκια” , γιατί είναι θέμα ανθρωπιάς και πολιτισμού η προστασία των ανηλίκων, και γιατί τα επόμενα 16χρονα θα είναι τα παιδιά και τα εγγόνια μας….
Ολυμπία Τσικαρδάνη
