Ο χωρίς Θεό άνθρωπος. Ηλίας Μάρκου
Μοναξιά, η αρρώστια της εποχής, με επιδημικές διαστάσεις, ανίατη κι αυτή προς το παρόν, όπως και τόσες άλλες. Η παραδοξότητα δε σε τούτη την επιδημία, είναι, πως εξαπλώνεται σε κοινωνίες και λαούς με υψηλό δείκτη προόδου και πολιτισμού, σε ανθρώπους χορτασμένους από υλικά αγαθά. Αυτοί, λοιπόν, που τα έχουν όλα (γιατί έτσι νομίζουν) βιώνουν και τη μεγαλύτερη μοναξιά. Έτσι, δυστυχώς, μετριέται το ποσοστό της, αλλά και ο βαθμός επικινδυνότητάς της !
Αν ρίξουμε μια διερευνητική ματιά τριγύρω μας θα παρατηρήσουμε τους συνανθρώπους μας, τους εαυτούς μας τους ίδιους, να αισθάνονται άβολα και μόνοι, τι και αν περιτριγυρίζονται από πλήθος κόσμου, με παγωμένες καρδιές, ανώνυμοι και ξένοι στην απρόσωπη σύγχρονη κοινωνία μας, το δημιούργημά μας! Τόσοι άνθρωποι δίπλα μας και δεν έχουμε που να απευθυνθούμε, σε ποιόν να πούμε τον πόνο μας, πριν φτάσουμε στον ψυχίατρο, σε ποιόν να απλώσουμε το χέρι μας και να στηριχθούμε, όταν παραπαίουμε, δηλαδή καθημερινά! Ακόμα κι όταν το βλέμμα μας βουρκώνει από φυσιολογική αντίδραση της ψυχής, κανείς δεν το παρατηρεί, αλλά και αυτοί που τυχόν το αντιληφθούν, προσπερνούν βιαστικά και αδιάφορα.
Αλήθεια, στη σημερινή εποχή της ταχύτητας, ποιος θα προσέξει το παραπονεμένο βλέμμα, το αμήχανο χαμόγελο, τη ζωγραφισμένη στην όψη πίκρα, το δάκρυ που κατρακυλά ανεξέλεγκτο, αφού κανένας δεν κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο;
Κι όμως, ο τεχνολογικός πολιτισμός μας με τα πολλά και μεγάλα – θαυμαστά επιτεύγματά του, μας παρέχει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με συνανθρώπους μας στην άλλη άκρη της γης. Μηχανικά, όμως, χωρίς ψυχή, σαν και τον τρόπο που ζούμε, χωρίς να μυρίζουμε την ανάσα του άλλου, παρά, ακούμε, μόνο το θόρυβο, το προσποιητό τυχόν κοντανάσαιμα, την αλλοιωμένη απ’ την τεχνολογία αύρα, που εκπέμπει ο συνομιλητής μας. Μέσα στην οικουμενικότητα του διαδικτύου, εκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά αναζητούν τον άνθρωπο, σαν τον Διογένη μιας άλλης εποχής με το φανάρι, χωρίς προσμονή κι ελπίδα, αιχμάλωτοι της τεχνολογίας, απόμακροι από το Δημιουργό, μόνοι και έρημοι πάνω στον πλανήτη που λέγεται γη.
Κι αν ο Διογένης έψαχνε με το φανάρι να βρει άνθρωπο μέσα στην κοινωνία, εμείς ψάχνουμε να βρούμε ζωή μέσα στο χάος που περικλείει τη γη μας. Αναζητούμε ζωή σε άλλους πλανήτες, αφού καταστρέψαμε τη δική μας, και αναζητούμε εξωγήινους να έρθουμε σε επικοινωνία και επαφή, αφού δεν καταφέραμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά και να συνεννοηθούμε με τους δίπλα μας. Κάποιος από τους ερευνητές του σύμπαντος (αστροφυσικός), όταν έπαψε να είναι πλέον πλήρωμα στα διαστημόπλοια και σταμάτησε να ερευνά με το τηλεσκόπιο το πλήθος των πλανητών και των γαλαξιών στο σύμπαν, άρχισε να ερευνά και τα βάθητα της ψυχής του. Κατέγραψε τις αναμνήσεις και τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια στο διάστημα σε βιβλίο και στον επίλογο έλεγε: «Μέσα στο χάος του σύμπαντος ποτέ δεν ένιωσα μόνος, πάντα αισθανόμουνα δίπλα μου κάποιον που τον βλέπω και με βλέπει, και στις δύσκολες ώρες αισθανόμουνα ένα απαλό χάδι, αισθανόμουνα το άγγιγμα του Θεού». Εκείνος, λοιπόν, χαμένος μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος δεν ένιωθε ούτε φόβο, ούτε μοναξιά… Εμείς μέσα στην κοσμοπλημμύρα και στην κοσμοβοή της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας αναζητούμε τον προορισμό μας και το αντίδοτο στη μοναξιά μας!
Κοντολογίς, σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, επιβεβαιώνονται τα λόγια του στοχαστή: «κανείς δεν είναι τόσο μόνος, όσο ο άνθρωπος χωρίς Θεό».
