Η έκφραση «καυδιανά δίκρανα» έχει την δική της ιστορία. Ίσως κάποιοι να έχουν ακουστά μόνον τη φράση και να μην ξέρουν ούτε την ακριβή σημασία της ούτε πώς ακριβώς προήλθε η φράση αυτή. Ας θυμήσουμε, λοιπόν, τα σχετικά και μετά να κάνουμε τον παραλληλισμό με τα σημερινά δρώμενα, εδώ στη χώρα μας – στη χώρα που κατάντησε «γραικυλία». Το Καύδιο είναι χαράδρα στο Σάμνιο, στην κεντρική Ιταλία κοντά στην Καυδία. Την εποχή που διεξαγόταν ο Β’ Σαμνιτικός πόλεμος ανάμεσα στους Σαμνίτες και τους Ρωμαίους (πόλεμος που κράτησε από το 327 μέχρι το 304), ο στρατός των Σαμνιτών, με πολέμαρχο τον Πόντιο Γάιο έστησε ενέδρα και ανάγκασε τις ρωμαϊκές λεγεώνες να παραδοθούν, αφού υποστήκανε φοβερές απώλειες. Τούτα γίνονται το 312 π.Χ. Και η συνέχεια της ήττας ήταν ο εξευτελισμός των άοπλων Ρωμαίων στρατιωτών, συμβάν που διαιωνίζεται από τότε στην παροιμιακή, πια, φράση «καυδιανά δίκρανα», συνήθως με τη διατύπωση «περνώ κάτω από καυδιανά δίκρανα». Τα «καυδιανά δίκρανα» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά δυο όρθια ακόντια στερεωμένα στο χώμα και ένα οριζόντιο που τα ένωνε, σχηματίζοντας ένα Π. Μέσα από αυτή τη «δίοδο», αυτόν τον ζυγό, ανάγκασε ο Πόντιος Γάιος να περάσουν όλοι οι άοπλοι Ρωμαίοι στρατιώτες!
Έτσι γίνεται ο ευτελισμός του αντίπαλου από τον νικητή! Το ίδιο, περίπου, συνέβηκε στους Ρωμαίους και όταν ο Βρέννος (επικεφαλής των Γαλατών) ζήτησε και συμφωνήθηκε να πάρει αντάλλαγμα χρυσό από τους Ρωμαίους για να αποχωρήσουν οι Γαλάτες που τους πολιορκούσαν. Την ώρα, όμως, που ζυγιζόταν ο χρυσός που είχαν συμφωνήσει, ένας από τους Ρωμαίους διαπραγματευτές (προφανέστατα αφελής!), παρατηρώντας ότι το χρυσάφι πάνω στη ζυγαριά ήταν κατά τι περισσότερο από το συμφωνημένο, ζήτησε να αφαιρεθεί το πλεονάζον. Τότε, ο Βρέννος, με το ιταμό ύφος του νικητή, πέταξε το ξίφος του στη μεριά που ήταν το ζύγι και είπε: «Vae victis» (= αλίμονο στους νικημένους!). Με άλλα λόγια, ο νικημένος είναι στη διάθεση του νικητή. Αυτές οι νοοτροπίες και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των τότε «απολίτιστων» κοινωνιών εξακολουθούν να διέπουν τις σχέσεις και των τωρινών «πολιτισμένων» κοινωνιών. Τα δυο περιστατικά, είναι προφανές ότι έχουν μια ευνόητη ιστορική και κοινωνική επικαιρότητα. Και, μάλιστα, άκρως διδαχτική. Και γι’ αυτό γίνεται η υπόμνησή τους. Παρατηρώντας κανείς τα σημερινά δρώμενα, με τις διάφορες κοκορομαχίες και τους γελοίους ψευτολεονταρισμούς ορισμένων «πολιτικών» του τόπου μας, είναι να γελάει αλλά και να θλίβεται. Γιατί αυτοί οι παράφορα ξιφουλκούντες θα πρέπει να είναι ή παντελώς αδαείς πολιτικά ή εντελώς αδιάφοροι για την τύχη αυτού του λαού και της χώρας, ενδιαφερόμενοι, νοσηρά, μόνον για τον θώκο τους! Και είναι πολλοί οι νοσηρά προσκολλημένοι στον όποιο θώκο εξουσίας εδώ σ’ αυτή τη χώρα. Δεν έχει σημασία να κάνουμε αναφορά σε ονόματα και παρατάξεις. Αρκούν τα γεγονότα που διαδραματίζονται καθημερινά και παραπέμπουν σε καμώματα νεανιών μέσα σε παιδική χαρά! Μέσα σε έναν σύγχρονο κόσμο, που κατακλύζεται από φανερά και αφανή πλοκάμια ενός αδίσταχτου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και καταδυναστεύει τους πάντες χωρίς οίκτο και δισταγμό, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, είναι τουλάχιστον αστείο και ανιστόρητο να αρθρώνονται «επαναστατικές» κραυγές και να εκτοξεύονται «απειλές» του είδους: θα αλλάξουμε το πρόσωπο της Ευρώπης, θα επιβάλουμε το δίκαιο των λαών, θα σκίσουμε τα μνημόνια… και άλλα ηχηρά (και φαιδρά!) παρόμοια! Όχι γιατί δεν πρέπει, και τώρα και πάντοτε, να πολεμήσουμε και να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό που λεηλατεί και εξαθλιώνει τους λαούς. Το αντίθετο, ακριβώς. Αλλά για να επιτευχθεί αυτή η νίκη, χρειάζονται προϋποθέσεις. Και αυτές οικοδομούνται σταδιακά και μεθοδικά, χωρίς φανφάρες και κούφιες «επαναστατικές» διακηρύξεις, σαν αυτές που εκτοξεύουν κάποιοι όψιμοι και άκαπνοι «επαναστάτες», που πρεσβεύουν και κηρύχνουν: «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ»! Όποιος πραγματικά πιστεύει στο δίκιο του λαού, πρώτα πρώτα δεν εξαπατάει το λαό με πλάνα λόγια. Λέει την αλήθεια στον κόσμο και τον καθοδηγεί οργανωμένα και συστηματικά να συνειδητοποιήσει τις δυνατότητές του και να δράσει συνολικά, μαζικά, με γνώση και αποφασιστικότητα κατά του αντιπάλου, ενάντιά του, και όχι με «καλοπιάσματα» και κούφια λόγια που θα… συγκινήσουν και θα… κάμψουν τους ασυγκίνητους μεγαλοκαρχαρίες! Όταν είσαι μαζί με αυτούς, στον ίδιο χώρο, είναι μάταιο και βλακώδες να κορδώνεσαι! Γιατί είσαι μέσα σε λάκκο λεόντων! Εκεί θα γίνεις βορά τους! Ή θα εκτελείς τις εντολές τους. Εκείνο που είναι φρόνιμο και αποτελεσματικό είναι η λαϊκή συστράτευση, το παλλαϊκό κίνημα, ενάντια στη σφηκοφωλιά των πολυεθνικών ομίλων που στραγγαλίζουν και εξουθενώνουν τους λαούς, στο όνομα του ακόρεστου κέρδους τους. Ένας, συνεπώς, είναι ο δρόμος για την απελευθέρωση, την αυτονόμηση και την ευημερία των λαών: Συσπειρωμένοι όλοι ενάντια στους καρχαρίες της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Αλλά για να κατορθωθεί αυτό χρειάζεται πρώτα η μεθοδική συσπείρωση όλου του λαού, η ενότητα όλων των λαών. Που έχουν τη δύναμη. Δεν έχουν, όμως, λάβει συνείδηση αυτής της δύναμής τους. Προς τα εκεί, επομένως, χρειάζεται η διαπαιδαγώγηση του λαού. Να αποχτήσει συνείδηση και της πολιτικής του θέσης και της δύναμής του. Και τότε η νίκη θα είναι δική του. Και ο πλούτος θα είναι δικός του, γιατί αυτός τον παράγει. Μα, όλα τούτα θέλουν αγώνες και γνώσεις. «Για να γυρίσει ο ήλιος…» δε χρειάζεται να μας το πει ο ποιητής τι πρέπει!… Το είπε πολύ πριν ο πρωτοπόρος κοινωνικός επαναστάτης με τα απλά και ξάστερα λόγια: «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Όσο το λαϊκό κίνημα θα παραπλανιέται από ψευδολόγους που μόνη έγνοια τους είναι να πάρουν την κυβέρνηση δίχως να ακολουθεί – πληροφορημένος και αποφασισμένος – ολόκληρος ο λαός, μπορεί οι λαοπλάνοι να έχουν πρόσκαιρα την κυβέρνηση, την εξουσία, όμως, δεν θα την έχουν. Απλώς θα εκτελούν τις εντολές των μεγάλων εντολοδόχων. Και, έτσι, και οι ίδιοι (που με κάποιους τρόπους θα ικανοποιήσουν μέχρι ένα βαθμό τις όποιες μωροφιλοδοξίες τους, ώσπου να πεταχτούν μετά σαν στυμμένες λεμονόκουπες!), ιδιαίτερα, όμως, ο λαός, θα περνάνε «κάτω από καυδιανά δίκρανα». Δηλαδή θα βιώνουν μια επιδεινούμενη εξαθλίωση και έναν διαρκή εξευτελισμό!… Εκείνοι όντας φταίχτες, ο λαός, όμως, χωρίς ή σχεδόν χωρίς δική του ευθύνη.
